Jezebel's death. Revolution in the Nominal Church
Jezebel's death. Revolution in the Nominal Church
Changing the chronology of events in antitypes.
Revolution in the Nominal Church. Second Vatican Council 1962-1965 (1 Kings 21:21-27 and 2 Kings 9:30-37)
May 16, 1923 The beginning of the end of the destruction of Babylon*1 Kings 21:21-27 The symbolism of the wall*Some information about Jezebel*Jezebel in the book of Revelation is The Harlot-* Yizreel, Ezrael*The outbreak and course of Armageddon.2 Kings 9:16-10:28*
Painting Jezebel – changes of the Second Vatican Council, opening up to the world in ecumen.
Genesis of the problems of the Catholic Church* Rev. 17:16* Revolutionary changes in the doctrines and liturgy of the Catholic Church after SWII. *Revolution in the church from within bailiffs or eunuchs (1 Kings 9:32 And he raised his head towards the window and cried out: Who is with me? Who? And two or three eunuchs looked down upon him.) *
The Revolution of the Second Vatican Council on the question of the state and the church.
Lecture by Prof. Jan Bartyzel* What view of the relationship of the church state had the church afterthe council. *
Destruction of the church by internal-external factors. Psy-Sectarian Christian Democrats.
Christian Democracy* Further part of the lecture of the conservative Catholic Prof. Bartyzel, * Rev. 9:35 Church without a body. A Church Without The Liturgy and Doctrines of Trent*Several articles by conservative Catholics describing the destruction of the church from within and without.
"Birds of the Air" and "Wild Beasts of the Field" will wreak complete destruction of Christian Europe.1 Kings 21:24
George Soros wants to destroy Christianity in Europe with the help of Islam.
Contemporary information on the further progressive destruction of Christianity. Rev. 18:2-3
Church crisis in Germany* Spiritual crisis* Will it help? * Londyn: 423 new mosques and 500 closed churches! * Buy a church you* Wealth and what next? Poor Daughter of the Church* Pay or quit* Urban ante portas* How it is done in tiny Holland* By 2050, all Catholic and Protestant churches in the Netherlands will be closed* This is the immensity of apostasy! In the Netherlands they will close 1000 churches* Church for sale*
Conclusion
Changing the chronology of events in antitypes.
The story in 2 Kings 9 describes Jehu's preparation for king through Elisha as the Lord's spokesman. Later we have the story of the murder of the king of Israel by Jehu, Jehoram the king of Israel and Ochosiah the king of Judah. Then a separate story, how Jehu arrived in Jezreel the seat of Ahab Jezebel's wife and gave the order to murder the queen with the hands of her servants. Chthe ronology of these stories is not preserved in the antitype. This is one of those exceptions where there is no preserved chronology of events of the type in the antitype. Historical events have confirmed the existence of such exceptions to the rule not only in this Bible story, below I paste Pastor Johnson's translation of such exceptions. Type 2Kroll. The chronological description of Chapter 9 first shows the events related to Jehu's actions in relation to Jehoram and Ochosiah, then we have the history of Jehu's actions in relation to Jezebel. In the antitype, events overlapped at the same time and last for several decades.
E 3, 106, and .56-57
(56) In type, the experience with the whirlwind occurred after the separation of the prophets by a chariot. As we all know, "he the Servant" interpreted the experience with the trumpet as a representation of the Church's abandonment of this land. From this point of view, according to the antitype operations, the chronological sequence of events in the history of what Elijah and Elisha did in 2 Kings. 2:11-14, there is nochronological order of events in the antitype of this story. According to the procedure that often occurs in the Scriptures, all that is said about Elijah is treated to the end, before the description of the activities of Elys Elyusz even occurs, without taking into account the chronological order of events in the antitype, in which there is a different order of events from the order in the type. We understand, therefore, that between the separation of the Little Flock from the Great Company and the departure of the Little Flock from theworld in the antitype, there is a certain interval in years. At this time, not only is everything that is the antitype of Elisha's actions in verses 12-14, but also everything that Elisha did later. The Lord arranged this type in this unexpected way, doubtless, in order to conceal this thought until after it was fulfilled, and to test the hearts of all more thoroughly at the time of its fulfillment. This attempt did indeed take place.
(57)As we all know, the Lord often reverses the chronological coherence of events to hide a thought, e.g., (1) in the doctrinal verse Of Rome 8:30 (Pet 6:182, ak. 1); (2) in the prophetic verses of Joel 2:28,29 (Pet 5:164, ak. 1 and the commentary at the bottom of the page), cited by "the Servant" as examples of such a reversal (in this last passage, the Lord first describes the blessings of restitution and then the blessings of the Gospel Age, doing so in a way that completely conceals the matter, and as a result, the part of the prophecy given last was almost fulfilled, before the prophecy given earlier was understood, with fulfillment belonging to the future.) (3) It does so also in the significant and well-known typical description from 3 My. Luke 16:15-22 Regardless of the chronological sequence of events in the antitype, the Lord describes here to the end one sequence of events, after
which gives another, without mixing in the type of both sequences of events in a way that would clearly indicate the chronological order of their fulfillment in the antitype. For example: (1) the Lord's goat is offered first, and (2) his blood is sprinkled with mercy seat; then (3) the procedure with the released goat takes place. In the antitype, all that is done to Azazel's goat after being tied up at the door and casting lots over both goats will be completed before the blood of the antitypical Lord's Goat is sprinkled on the Mercy Seat. We know this because before the blood of an antitypical Goat is sprinkled on the antitypical Mercy Seat, the entire Great Company will have to be dead, that is, before Christ appears in the presence of God to make a reconciliation for the world. For if Christ had appeared in the presence of God for the purpose of making atonement for the world before the death of the whole Great Company, those of its members who were still in the flesh would have lost the blood cover of the antitaof the pious Calf, and as a result would have had to be sent to the Second Death. For the Great Company is the "home" of the antitypical Aaron, and for this house, as well as "for himself" (i.e., the Bodies of the antitypical Aaron), he makes reconciliation by attributing the merit of the antitypical Calf. For Christ cannot obtain from the hands of divine justice the release of the imputed merit for the benefit of the world, until all those who are from the covering of that imputed merit have been taken from it. The little flock comes out of this merit by completing its sacrificial death, and the Great Company by completing its forced death. So here we have a case exactly corresponding to the case of Elijah and Elisha in question. The activities of the Lord's goat were brought to an end before the experiments of the released goat took place. Nevertheless, the Goat Azazel ends his experiments before placing the blood of the antitypical Lord's Goat on the Mercy Seat. Similarly, in 2 Kings2:11-14. The events of Elijah were brought to an end before the events of Elisha even occurred. Nevertheless, we will give clear evidence that in the antitype all the events from Elisha's experiences described in 2 Kings. 2:12-14 in the experienceof the antitypical Elisha took place after the separation of the Little Flock from the Great Company and before the taking of the Little Flock to heaven. So, the events shown in type in 2 King. 2:12¬14 occurs in the interval between these two antitypicalevents.
E 5, 235
(61) We now come to consider the next part of Gideon's story (Gen. 8:4-9), which has also already been fulfilled in the antitype. Comparing Judgments 7:25 (last sentence) with 8:3 and 8:4, we have a wonderful illustration of what we have repeatedly observed in these pages as occurring in Bible stories and beyond, i.e., events are not always given in chronological order, but related events are often discussed to the end, even if it leads to the fact thatthe fragment of their the description shall be preceded by a description of the event which occurred before these passages; in other words, the logical order often replaces the chronological order. 8:4 speaks of the passage of Gideon and his three hundred from the west to the east side of the Jordan, natomiast the events described in the last sentence of Haggai 7:25 and 8:1-3 took place on the eastern side of the Jordan. Thus, the event described in verse 4 took place before the events described in the last sentence of Judges 7:25 and 8:1-3. This is how we explain this phenomenon: the holy historian first described Gideon's first struggle to the end (Gen. 7:9-22); he then described to the end a struggle in which Gideon personally did not participate (Sędz. 7:23-25); then he described its aftermath (Sędz. 7:25 [last sentence] to 8:3); us Bluntly in Genesis 8:4, returning to the end of Gideon's first battle, the holy historian describes the pursuit of the Midianites fleeing after the first battle of Gideon and his three hundred, who chased them from the valley of Ezdrelon to the Jordanu, and then across the Jordan to the east. From this point of view, the event of Judges 8:4 precedes the events mentioned in the last sentence of Sędz. 7:25 and 8:1-3.
(62) There is a special reason for interjecting the words of verse 4: they are to show that in the antitype of preparation and the second struggle of the antitypical Gideon will take place after the faithful people of the Lord, treated from the point of view of the image of Elijah, pass through the Jordan. The episodes given in verses 5-9 prove that the preparation and fighting of the second battle of the antitypical Gideon was to take place not only after the separation of the antitypical Elijah and Elisha (in Sukkot), but also after another group of organized Levites(Penuel) became separate and different from the faithful. The first sentence of verse 11 indicates that as the antitypical Gideon marched into the second battle, he passed by the last group of those Levites who do not believe in the organization's control over their work ("living in tents," not in cities). The second struggle, therefore, was to begin only when the faithful were separated from all three groups of Levites under evil direction. Of course, this was fulfilled in the antitype. The second struggle began only when the separation of the Amramites, the last subdivision of the third group of antitypical Levites, from the Priests began. Verses 4-11, then, show that these Three Hundred faithful to the Lord were to carry out public work long after the first and second blows of the Jordan occurred, and after the separation of the Priests from all eight Levitical groups led by evil leaders. This helps us determine the chronology of the second antitypical struggle. And indeed, the Secular-Domestic Missionary Movement [LHMM] launched its first attack against the antitypical Zebach and Salmunna on July 18, 1920, which took place after two groups of Amramites, as the last part of the antitypical Levites under the leadership of the evil Levites, broke off fellowship with the saints enlightened by the Epiphany. We understand, then, that the second battle of the antitypical Gideon with the antitypical Midianites is primarily the struggle of the Secular-Domestic Missionary Movement [LHMM] against the eternal torment and consciousness of the dead.
Revolution in the Nominal Church. Second Vatican Council 1962-1965 (1 Kings 21:21-29 and 2 Kings 9:30-37)
The smell of Satan. The church in the midst of the turmoil of 1968.
The great protest movement that shook France and Europe in May and June 1968 did not spare the Church. Some clergy supported the contesting student and social uprising. But the protest also struck at the Church itself as an institution, calling into question the role and image of the priest. The problem described in this book has long been a taboo subject. Yves Chiron talks about 1968 in the Church, not only in France. It is in this year that great ecclesial events also take place: in the face of the growing crisis of faith, Paul VI proclaims the solemn Creed. The Pope is also publishing an encyclical on contraception, Humanæ Vitæ, which will become very controversial, including for some episcopates. Liberation theology is in full swing at the Medellin Conference. A systematic review of the documents, press sources and testimonies of the main actors of these dramatic events was crowned by the exploration of many archives, especially the very rich Archives of the Diocese of Paris, which makes this book a unique work, showing in a new light the confusion that prevailed in the Church in 1968, the effects of which undoubtedly continue to this day.
In 1968, the word "revolution" was heard everywhere. Although the authorities of that time never used it, it was heard on the streets, in slogans, in the statements of numerous commentators. The social, moral and political controversy that flared up first in the student community and later in various social groups led to a significant change in the way of thinking and in the mentality; this change lasted longer than the events, and the effects it had on the whole of society can be observed to this day. The year 1968 brought about profound changes in minds, mentalities, customs, behaviors, and since then nothing has been exactly as it was that year ago.
The Catholic Church itself also emerged from this crisis aggrieved. A little over two years separated the conclusion of the Second Vatican Council (December 1965) from the events of May-June 1968. The conciliar resolutions were still being introduced, they were still being assimilated when the shock of May '68 occurred. The Council's questioning of various issues, as well as the nadzie it raised, clashed with violent opposition, social and intellectual, from outside, from society. Some Catholics have tried to resist this opposition or to protect themselves from it. Others, surprised, hesitated and, above all, wanted to understand. Still others saw the "events" as an opportunity to accelerate the process of change they had been striving for for some time.
This book does not once again present the events of May '68 – it focuses on May '68 and the Church: on the reaction of Christians (theologians, bishops) to the "events", on the participation of some Christians in the protest movement, and then on the protest within the Church itself.
In the years and months leading up to May '68, many theologians, as well as people of the Church, became involved (even if it was marginal) in the affairs of the revolution, wherever it took place. Subsequently, the protest, which made itself felt in some sectors of the Church, developed in various forms. The crisis in the Church – the doctrinal crisis, the disciplinary crisis, the crisis of priestly identity – which preceded the events of May '68, persisted and intensified. May '68 was not the beginning of a crisis for the Church, but a shock that deepened the crisis that had already begun earlier and had lasting and numerous consequences.
The above description comes from the publisher of the book Yves Chiron "Revolution 68 The Smell of Satan in the Church"
E5str.427.Do the beginning of the distribution of Elijah's epistle on May 16, 1923, the last day of the hour of its destruction, for the beginning of the endof Babylon's misery had begun. This epistle certainly does a destructive work with respect to Babylon, and we believe that events will yet confirm that it is this epistle that from the Divine standpoint is causally connected with its destruction by the symbolicthree-seed of the earth that will come from sources beyond the truth.
When by May 16, 1923 we add 41 2\3 years gives January 1965 the end of destruction from the inside of the church by SWII. On May 23, 1923, Pius XI asked the 30 cardinals of the Curia about the appropriateness of convening an ecumenical council... The cardinals spoke out against. Cardinal. Billot warned: 'There is no denying the existence of profound differences among the bishops themselves... They risk giving wayto discussions that will be postponed indefinitely." Cardinal. Billot warned that such a council could be "maneuvered" by "the greatest enemies of the Church, the modernists, who are already making preparations, as shown by some indications to provoke a revolution in the Church, the new 1789." 41 years and 8 months after these fears of the Pope and cardinals ended SWII which made a revolution in the church. After the changes and decisions of the Council in the 60s and 70s, there was a runoff of water enabling the destruction of Babylon from the outside.
E4.page 10 "Then he shall be revealed the ungodly [antichrist], whom the Lord [Jesus] shall kill with the spirit [by the power] of his mouth [the Bible, the truth (John 17:17), which is the mouth of the Lord—that by which he speaks], and shall bear with the splendor of his coming [his second presence on earth]" (2 Thess. 2:8). This verse shows that the great and powerful truth of God will shine so brightly that by its revelation of the papacy in its teachings, character, and effects, the Lord at the second Advent will destroy the antichrist—the papacy, the Roman Catholic hierarchy as such, but obviously not its followers.
The announcement of the destruction of the entire house of Ahab. (1 Kings 21:21- 27, Millennial Bible) (21) Behold, I will bring misfortune upon you, because I will vomit and exterminate from the house of Ahab even a boy, a slave (supporters of autocracy who are more or less limited (not free) and free in Israel (more or less privileged and free supporters of autocracy), (22) and I will deal with your race as with the line of Jeroboam, the son of Nebat, and as with the line of Basha, the son of Ahiiah, (partiality and clericalism) for having made Me angry and, moreover, led to the sin of Israel. (23) The Lord also says about Jezebel: Dogs (partisan followers, sectarian-Christian Democrats) will eat Jezebel under the wall of Jezreel (they were to destroy the church when it was to be deeply rooted in the authorities of the union of church and state (the walls of Jezreel, the place of residence of Ahab and Jezebel). (24) The deceased of the house of Ahab (disempowered supporters of autocracy) in the city will be eaten dogs (sectarians), and the deceased in the field (divided authorities of institutions and systems of union of church and state without power, position or exercise of power) will be hot birds (clerical teachers of bugs E14.356) airborne. (25) Really, there was no one (other secular authority) who, like Ahab (The Autocracy of Christian Europe), sold out (committed an illicit union with the Gentile Jezebel, the state with the nominal church) to do what is wrong in the eyes of the Lord. For this is what his wife, Jezebel (apostate church), induced him to do so. (26) The Bardzo disgracefully acted in the service of idols; just as the Amorites did, whom the Lord disinherited (evil deeds of autocracy) for the benefit of the Israelites (Europe). (27) When Ahab heard these words, he tore his garments (In the symbols of the Bible, the robes of the representour graces of heart and mind. The tearing of the garments represents the infliction of violence on graces, and the tearing of them into two parts in represents such a great violence inflicted on graces that he tears them in two, and thus exposes one's duplicity) and put a sack on the body and fasted. He also went to bed in a sack and walked humbly. (The antitypical Elijah's criticism of autocracy in France spurred her to partial repentance, which by the principles of the Divine Word made the antitypical Elijah see it, and from the Bible he also understood that the remnants of autocracy would not be destroyedin the days of autocracy, but in the days of her successor in the days of allied Europe shown in type by Jehoram, the son of Ahab (vv. 28:29)
E3.267
Verse 3. Although allied Europe did not try to seize power and dominate others, it more or less committed sins. In type, we learn that Jehoram clung to the sins of Jeroboam (the struggle of the people), the son of Nebat (sight, ambition). As can be seen from the meanings of these last two names, and as can be seen in the story of Jeroboam, his sins belonged especially to two types: partiality and clericalism in his form of reuniting church and state. This is evident from his rebellion, leading to the division of Israel into two kingdoms and expressed in partiality and such clericalism throughthe Southern kingdom. It is certain that allied Europe was guilty of these two forms of evil. Europe's two alliances, the Triple Understanding and the Triple Alliance, were fullof all but-nothingness and such clericalism. These two traits, more than any other, led toa war between the world and the world.
378.
(34) The antitypical prophet further elaborated on his subject with the antitypical Jehu. By the Word of the Lord (I will do; v. 9) he declared that every remnant of the governments of autocracy would be completelyuprooted- as completely uprooted as certain unreformably wicked kingdoms of past history (the house of Jeroboam and the house of Baasha) were uprooted, and the antitypical Jehu is to be the instrument for accomplishing this work of destruction. Then, with the greatest emphasis on the idea that anger must be poured out to the end on the antitypical Jezebel, he declared that when the church, especially in its Roman Catholic part, is destroyed, people with a spirit of partiality (dogs; v. 10) will devour it. He emphasized the idea that annihilation would befall her in connection with the union and cooperation of church and state (in the field at Jezreel), which he didand she was particularly susceptible to the ravages of the spirit of bias (dogs). They went on to say that no one would make themthe honor of a symbolic funeral after herdestruction. After the promulgation of this stern decree of divine justice against corrupt Christianity—corrupt in the state, church, and aristocracy, and entirely destined for destruction—he quickly left the conservative world of labor.
Symbolism of the wall
Ezek.13:(10) Therefore, because they deluded My people by proclaiming peace, though there is no peace; and where he built a wall, they plastered it. (11) Declare to those who apply plaster that it will collapse! Heavy rain will come, I will drain the falling lumps of hail, or a violent wind will break out! (12) And behold, when the wall collapses, will they not say to you: Where is this plaster that you lubricated now? (13) That is why the Lord says this, the ETERNAL: Behold, in My indignantU I will bring out a violent wind, in My wrath a torrential rain will come, and lumps of hail in fierceness - for complete destruction! (14) I will tear down the wall that you threw plaster, I will raze it to the ground, so that its foundation will appear. You will fall and perish in his midst, and you will know that I am ETERNAL! (15) To the end I will fulfill My indignation over the wall and over those who threw plaster at it, and I will say to you: There is no wall and there are no those who lubricated it.
1 Kings 21: (21) Behold, I am bringing misfortune upon you; and I will thoroughly sweep away after you, and I will destroy with Ahab anyone who urinates on the wall, and helpless and worthless in Israel. (23) The Lord also says of Jezebel: Dogs will eat Jezebel under the wall of Jezreel. NŚ.
2 Kings 9:(33) Then he commanded: Throw her out! And they threw her out, and her blood splattered the wall and the horses that had smashed her.
E3.41.
The antitypical Elijahalso said the overthrow of any political system with the flavor of autocracy (offspring), with all the false teachers who have defiled its power (wall, wall [Polish The New Translation incorrectly translates the relevant passage of v. 21 as "I will destroy in Ahab the male offspring," which in the English Bible is translated as follows: "I will destroy this in Ahab, who pees on the wall" , whether they are more or less limited (not free) or free (free), reducing such systems to the state of destroyed, wicked kingdoms of the past, which is the culmination of God's wrath against autocracy (v. 22). He will also announcethe destruction of the Roman church (Jezebel) at the hands of the parties (dogs; v. 23), when it was to be deeply rooted in the authorities of the union of church and state (the walls of Jezreel, the dwelling place of Ahab and Jezebel).
He declared that, in addition, God would make it impossible for any advocate of autocracy who, with his impure errors, had tainted the theoretical powers of the true government (the one who pees on the wall; [cf. Polish interlinea translation rny with grammatical codes, which as the only one of the Polish translations correctly reflects this thought as follows: "and I will cut Ahab soaking the wall" – background footnote]), as well as supporters of autocracy, who are more or less limited (not free), as well as more or less privileged and free (free).
Symbolism of 2 Kings 9:30-37-destruction of the apostate church. 2 Kings 9:(30) When Jehu (the conservative world of labor) entered Jezreel (the center of Church-State communication) and Jezebel (the nominal church system) found out about it, she blackened her eyelids(the old conservative Church) Tridentine made preparations for SWII in order to reform in order to look better from the outside and adapt to the new times) she cut her head (hair = power, the church authorities thought that through the modernist treatments and the combination in ecumenism they would gain a stronger church) and patrzała from above through the window.( the phenomenon that was discussed at the Council is openness to the world. The idea was to attract the faithful from other churches to the bosom of the Roman church through this opening in ecumenism. The result, however, was inverse to the assumed one, because this opening caused the outflow of believers to the world. Pope John XXIII, known as a liberal, expressed his wish to let some "fresh air" into the church. In 1962, he symbolically "opened the windows" by convening the Second Vatican Council. Conservative Catholics call this council a repetition of the fourteenth-century Protestant Reformation. He showed great sympathy for the teachings of the Reformers. (31) When Jehu entered through the gate, she cried out: Are you doing well, Zimri, (Jezebel compared Jehu to the Israelite-king Zimri*) the killer of her master? 32 And he lifted his head towards the window and cried out: Who is with me? Who? And two or three eunuchs (eunuchs or courtiers-modernists, liberal Catholic and Protestant theologians working to change the theology of SWII) looked down on him from above. (33) Then he commanded: Throw her out! And they threw her out, and her blood (thepainful life and energyof E14.80) was splattering the wall (the various institutions and systems of union of church and state were revolutionized under the influence of the authoritarian spirit of Jezebel) and horses. (changed to SWII dogmas, teachings, liturgies and traditions of the Cc), which destroyed it (destroyed the church from the inside). 34) Then he entered, and when he ate and drank (the world of labor developed its revolutionary ideologies), he said: Take care of this cursed one and bury her, because she is the daughter of the king. (35) They went out to bury it (the leftist world of work wanted to deal with the institutions of the church, but they were already destroyed by sectarians, Christian Democrats.), but they found after it (bones = memory, memory of teachings, conduct and practices before the conciliar church) only a skull (teachings), legs (conduct) and hands (practices). (36) When they returned and told him, he said: This is the word of the Lord that he spoke through the servant of his Elijah of Tishbe:(by the members of the church as divine spokesmen to the world, the Lord enlightened them of the destruction of the ungodly nominal church) In the field of Yizreel (in Christian Europe) dogs (followers of the church) they will devour the body of Jezebel (they will destroy the authority of the institution of the church). (37) And the corpse ("corpses" refers to bodies that are not in the present state of death, but as "dead in the falls and sins" of Jezebel (the institutions of the church died through their failures and sins) will be like dung in the field within Jezreel, (the church will become meaningless, without influencing the authorities of Europe will be outside the institutions of the authorities) so that it will not be possible to say: This is Jezebel. after the changes of SWII through the Modernists, it cannot be said that it is the same conservative Catholic-Tridentine Church.) *Zimri (Heb. זִמְרִי ; Greek: Ζιμρί) also known by the Hellenized name Zambri (Greek: Ζαμβρί) is a biblical figure from the Old Testament, whose history is described in Chapter 16 of the Book of Kings. The fifth king of the northern state, who ruled between Elia and Omri and Tibni for a week, as israel's shortest reigning monarch. According to the biblical account, he was the commander of half of the riding troops (chariots) at the court of King Eli (Eli), the son of Basha in Tirsa. Taking advantage of the absence of the army, he staged a coup d'état by murdering Ela during a drunken feast at Arsa's house. His seven-day reign was marked by the extermination of relatives and supporters of the assassinated king and the promotion of paganism, but the intervention of the Israeli army under the command of Omri, which moved from the Philistine city of Gibbeton to the capital, quickly ended the short usurpation. Faced with imminent defeat, Zimri set fire to his palace and died a suicidal death in the flames. He was the last ruler to rule entirely from Tirsa, as the next monarch, Omri, built a new capital, Samaria, after six years . In later times, his name probably became synonymouswith m traitor and usurper in the Kingdom of Israel, o
as evidenced by the situation described in another part of the Book of Kings, where Queen Jezebel greeted the pretender to the throne, Jehu, riding in front of her with the slogan "Has Zimri, the assassin of her Lord, succeeded?" E3.374 The jezebel death is a type of destruction of Roman Catholicism, and when the revolutionary "dogs," the minions, are done with it, only the memory of itsuse (skull), practices (hands), and conduct (feet) will remain. The destruction of all of Ahab's offspring represents the overthrow of every government in the Eastern Hemisphere, especially in Europe, while the destruction of Ahaziah's brothers represents the overthrow of every government in the Western Hemisphere. The destruction of the priests and worshippers of Baal represents the destruction of the power-grabbing and tyrannical rulers, clergy, and aristocrats (including the capitalists), along with their ardent followers. All this is part of the earthquake with Obj. 16:18-20. Jezebel, Jezebel (Greek, Latin: Iezabel; Heb. Jezebel, 'unalted, undefiled, pure') is a biblical figure in the Old Testament, wife of Ahab, mother of Atalia, Ochosiah and Joram. She was the daughter of Etbaal I, King of Sidon. She married Ahab, king of Israel. She worshipped the gods of weather and fertility: Baal and Asherah. At her urging, Ahab and his subordinates adopted her religion. Jezebel had the prophets of God killed and the prophets of Baal introduced into their place. Only Elijah survived and later defeated the prophets of Baal on Mount Carmel. Then she wanted Elijah dead, and the prophet had to go into hiding. She herself passed a death sentence when she encouraged Ahab to kill Naboth to take over his vineyard. Elijah foretold her violent death. Ten years after Ahab's death, during a bloody revolt, she was thrown from the palace window of Jizreel, then her horses trampled on her, and the dogs ate her body and licked her blood. Only the skull, legs and hands were found. It appears in 1 Kings 16:31; 18,4.13.19; 19:1-2; 21 and in 2 Kings 9:30-37 (jezebel's death). 1 Kings 16 (29) Ahab, the son of Omri, took power over Israel in the thirty-eighth year of Asa, king of Judah, and Ahab, son of Omri, reigned over Israel in Samaria for twenty-two years. (30) Ahab, the son of Omri, also did what was wrong in the eyes of the Lord, and became worse than all his leaders. (31) It came to the point that it was not enough for him to commit the sins of Jeroboam, the son of Nebat, because having taken jezebel, the daughter of Etbaal, the king of the Sidonians, as his wife, he began to serve Baal and worship him. (32) In addition, he erected an altar to Baal in the temple of Baal, which he built in Samaria. (33) Ahab also made an asherah. As a result, Ahab did even more [evil] than all the kings who came before him, teasing the Lord God of Israel 1 Kings.19 (1) When Ahab told Jezebel all that Elijah had done, and how he had killed the prophets with the sword, (2) then Jezebel sent a messenger to Elijah to say, "Though you are Elijah, yet I am Jezebel! Let the gods do it and add it if I don't deal with your life tomorrow, as it did with the life of each of them. (3) Then <Eliah> having become angry, arose and escaped, came to Beersheba in Judah and left his servant there, Jezebel is a symbol of an unscrupulous, promiscuous, depraved, wicked, audacious woman. O Jezebel She was one of the few negative figures of Old Testament women. Courageous, full of personal dignity, but also ruthless; she completely did not understand the spirit of the JAhwist religion. The worship of the One God seemed to her to be a backward cult, which in the name of development had to be destroyed. However, God's challenge to the test always ends with the defeat of man rebelling against Him. Author: Father Tadeusz Hanelt, The Most Black Woman character in the Bible, Jezebel . . . was a bloodthirsty pagan and harlot who controlled her husband, questioned his masculinity, and used him as a puppet to terrorize his subjects. Its tragic and brutal end . . . is shown as an adequate punishment for audacious defyance of the will of Jehovah, the god of Israel. (...) The name Jezebel has become synonymous with promiscuity – and jerk itself is the archetype of femme fatale. Biblical authors saw it as a threat to their faith and portrayed it appropriately in the worst possible light. Jezebel still remains the moral and political prototype of a vicious, seductive and greedy woman, leading her machinations behind the back of a man in power. Author: Simon Sebag Montefiore Jezebel in the Book of Revelation is the Harlot– an apostate nominal Roman Catholic church and an alliance of Protestant churches.
P2.p.277. The Church of Rome, in the sense of the ecclesiastical system alone, is also not a "Man of Sin" and is nowhere depicted as a man. On the contrary, the symbol of the apostate church, separated from the master and the head, is always the woman. The true Church is conceived as a "pure virgin," while an apostate church that has departed from its original purity and faithfulness to the Lord is symbolically called a "harlot." The Church, as the real "virgin," remains in such a state until the end of the Gospel Age, when she is to be united to her Lord and take his name, Christ. Rev. 17:(1) Then came one of the seven angels, who had seven bowls, and thus said to me, Come, I will show you judgment on the Great Harlot who sits by many waters, (2) with whom the kings of the earth committed fornication, and the inhabitants of the earth got drunk with the wine of her fornication. (3) And he carried me in a state of delight to the wilderness. And I saw a Woman sitting on a scarlet Beast, full of blasphemous names, with seven heads and ten horns. Jizreel, Ezrael (Heb. יזרעאל ) is a biblical city, located according to the Book of Joshua (Joshua 19:18) on the border of the territory of Issachar near Gilboa. Nowadays identified with Zirin, located west of Beth She'an.
During the reign of Solomon (tenth century BC), according to 1 Kings (1 Kings 4:12), it belonged to the fifth district of his state. According to the account of this book (1 Kings 18:45; 21:1), it was one of the residences of King Ahab, who reigned in the northern kingdom of Israel in the ninth century BC. In Yizreel according to 2 Kings (2 Kings 10:7, 11) the descendants of this ruler were killed. Jizreel was captured and ruined during the Assyrian invasion. During roman domination of the Middle East, the settlement of Ezrael existed in place of the former Jizreel. Writing at the turn of the third and fourth centuries, Eusebius of Caesarea in his Onomastikon (Onom. 108:13) mentioned a large village, located between Beth She'an (Scythopolis) and Legio.[1] The killing of Jezebel shows the destruction of the institutions of the Catholic Church and the Protestant churches and their alliance with the countries of Europe. God never sparkedthe rise of the church as an earthly organization. These organizations that arose were satanic and human creations that were destined by God to be destroyed in the great tribulation of the "end times," mainly through revolt and anarchy. The destruction of the institution of the church with its head, the hierarchy from bishop to pope, the papal system, is shown from two sides of action, internal and external. Destruction from within, of the dogmas and liturgy of the church by the modernists in the church during SWII. The modernists are shown in the eunuchs who threw off Jezebel and she died. To permanently destroy institutions, one must destroy the ideology of these institutions. The destruction of the ideology of the institution of the church shows the image of horses trampling the body of Jezebel (erroneous teachings of the church) (33) He cried out: Throw it off! Then they threw her off, and her blood splattered the wall and the horses that trampled her. In the French Revolution, it seemed that the church had been defeated when Napoleon's army forced its way into Rome and imprisoned the pope. However, Napoleon miscalculated and the papal institution soon rebuilt its authority, Napoleon had to communicate with the pope by signing a concordat. During SWII, the ideology of the church was destroyed by modernists, people inside the church, so since then the institution of the church began to die. . (36) When they returned and told him, he said: This is the word of the Lord, which he spoke through the servant of his Elijah of Tishbe: In the field of Jezreel the dogs will eat the body of Jezebel. The dogs tore apart and ate the body of Jezebel, the dogs or sectarians who, until a certain time, were blindly faithful and obedient to the paież and the church, and in time, when they saw the strength of Jehu, turned their backs on the papacy and contributed to the dissolution of the church. Dogs are mainly the Christian Democrats, a party that was created as a counterweight to the left and modernism, later turned to the left and contributed to the lowering of the authority of the church.
The outbreak and course of Armageddon. 2Kól.9:16-10:28
E.3.366str. We are in possession of certain facts proving that the conservative world of labor has not only been anointed by instruction and encouragement to revolt, but is now far beyond the phase of conspiracy shown in Type 2 Kings 9:11-15. We therefore expect a sudden outbreak of Armageddon soon, which will followthe sudden, fast and well-advanced ride of the antitypical Jehu. Three efforts to prevent Armageddon are shown in three outputs to
meeting Jehu. This third will be interrupted by Armageddon, which will first strike, and mortally, Allied Europe (Jehoram was shot and killed first), and then America, which will resist the attack longer, but will eventually surrender after suffering serious wounds (Ahasias' prolonged escape, capture, flight, wounding and death). The death of Jezebel is a type of destruction of Roman Catholicism ( the destruction of the institution took place during the SWII when the modernists changed the main dogmas and liturgies), and when the revolutionary "dogs", the supporters, have already finished with it, only the memory of its teachings (skull), practices (hands) and conduct (feet) will remain (it should be remembered that the filling in the antitype of these images takes several dozen years). The destruction of all of Ahab's offspring represents the overthrow of every (conservative) government in the Eastern Hemisphere, especially in Europe, while the destruction of Ahaziah's brothers represents the overthrow of every government in the Western Hemisphere. The destruction of the priests and worshippers of Baal represents the destruction of the power-grabbing and tyrannical rulers, clergy, and aristocrats (including the capitalists), along with their ardent followers. All this is part of the earthquake of Obj. 16:18-20 (the fulfillment of this is described in the topic "The History of the Revolution"). The kingdom that Jehu established represents some kind of government of the world of labor, probably some kind of socialism, which will pass through the four forms shown in type by the four kings of the Jehu dynasty.
E3.p.370. Then, with the greatest emphasis emphasizing the idea that anger must be poured out to the end on the antitypical Jezebel, he declared that when the nominal church, especially in its Roman Catholic part, is destroyed, people with a spirit of partiality (dogs; v. 10) will devour it. He emphasized the idea that annihilation would be inflicted on her in connection with the union and cooperation of church and state (in the field at Jezreel), which would make her particularly vulnerable to the ravages of the spirit of partiality (dogs). They further stated that no one would make her the honor of a symbolic funeral after her destruction. After the promulgation of this severe decree of divine justice against corrupt Christianity – corrupt in the state, church and aristocracy, and entirely destined for destruction. Jezebel painting - changes of the Second Vatican Council, opening to the world in ecumenand. The Second Council of Wata, in the intention of Pope John XXIII, was to open the church to new challenges of the twentieth century, it was to strengthen the church, but consequently it was a gravedigger of the Catholic Church. (30) When Jehu entered Jezreel and Jezebel found out about it, she blackened her eyelids, slit her head and looked down through the window.
Quotes from the clergy of the Catholic Church about SWII:
Yves Congar on SWII: "The Church went through her peaceful October Revolution"
Cardinal. Suenens declared: "The Second Council is the French Revolution of the Church"
Bishop Marcel Lefebvre: I tell you, beloved brothers, that what the revolution has done is nothing, in view of what the Second Vatican Council has prepared. Nothing! It would have been better if thirty, forty, fifty thousand priests who had cast offtheirsutns and broken their oath to God had been martyred or brought to the scaffold. In this way, they would at least save their souls. Now they are in danger of losing them.
Jezreel, the residence of Ahab in the forbidden marriage of the Jezebel poganka, is a type of European union and cooperation between the state and the church in the Roman Empire.
The genesis of the problems of the Catholic Church before the Council was in a serious crisis and it was this that caused John XXIII to decide on the Second Vatican Council.In the 50s and 60s, the number of female vocations to religious orders began to decrease. The second disturbing phenomenon of the church was that Catholic families had fewer and fewer children. This alarmed the church, because a longer trend would lead to the slow dying of the church. This trend was due to cultural changes in Western Europe. It so happened that the end of the Council coincided with the beginning of revolutionary uprisings in Europe, and this further intensified the changes in the church. Jezebel had to please not only the modernists within the church, but also the society, which blamed the church for supporting conservatives, fascists, and capitalists. These efforts, however, did not solve the problem of priesthood in the church, after SW.II 100,000 priests left. It is true that after the French Revolution more priests left the church as a percentage, but the situation was such that they were excommunicated at that time, while after SWII they left themselves, and the church authorities did not excommunicate them but used them as lecturers in seminaries, so they were not stigmatized for it, they were even praised and rewarded. Another change was the lack of difference from other churches in the liturgy, which was less noticeable in Poland. The third phenomenon that was discussed at the Council was openness to the world (she looked down from above through the window.) The idea was to attract the faithful from other churches to the bosom of the Roman Church through this opening in ekumenii. The result, however, was the opposite of what was assumed, because this opening caused the faithful to flow into the world. One professor of church history said, "The dialogue with Marxists ended so that no Marxist converted to Catholicism, but very many Catholics became Marxists." The premise of ecumenism was not to discuss doctrines with Protestants, but to bring these churches back into the bosomof the Catholic Church. These unfavorable changes, which the clericals did not expect, they did not expect that it would go the other way, Paul VI noticed a few years after the Council and said harsh words, into the church "the smell of Satan has entered the Vatican".
Rev. 17:16 Rev. 17: (16) And the ten horns that you have seen, and the Beast , they will hate the Harlot and make her desolate and naked, and eat her body, and burn her with fire. In Europe, entire episcopates were separating from unity with the Pope. After theencyclical, humanae vitae" of Paul VI, the episcopates of Canada, the Netherlands, Germany and Belgium issued a statement that the encyclical does not apply in their territory. One of the German cardinals announced the opinion that he must protect German Catholics from the teaching of the Pope. The Dutch bishops rejected the doctrine of hell and many other teachings of the church. When such views were proclaimed by the bishops of the first SW in the times of Pius X and earlier, they would immediately be excommunicated, while in the 70s nothing like this happened, so episcopates in various countries around the world began to preach non-Catholic teachings. Only JPII tried to change this state of affairs by replacing the bishops with more Catholic conservatives, but it was not so simple, because there was great resistance from the faithful in the countries concerned. Today, liberal Catholics want even more far-reaching changes in the church, good and bad from the point of view of Christian morality. Pope Francis is seen as a left-wing modernist, so the situation in the church tends rather towards modernism and the collapse of the idea of Catholic conservatism. Pope Francis II wants to extend ecumenism to pagan religions, Islam, Buddhism, etc. A revolution in the church from within. Revolutionary changes in the doctrines and liturgy of the Ccra after SWII. Excerpt from the papal coronation oath: "I swear not to change anything of the tradition handed down to me or anything that came before me, guarded by my God-pleasing predecessors, nor to violate, nor to change, nor to permit any change." For almost two thousand years, the faithful of the Catholic Church recognized it as one, holy, Catholic and Apostolic Church. The universal Church, united not only by the common rite of the Mass or by a common language, but by a common faith, by tradition and dogmas. Today, thislitter is like a torn house, divided between traditional Catholics and modernists, between ancient tradition and modern liberalism. In the twentieth century, supporters of liberal reforms gradually gained the upper hand. Pope John XXIII, known as a liberal, expressedhis desire to let some "fresh air" into the church. In 1962, he symbolically "opened the windows" by convening the Second Vatican Council. Conservative Catholics call this council a repetition of the fourteenth-century Protestant Reformation. He showed great sympathy for thedoctrine of the reformers. (30. When Jehu entered Jezreel and Jezebel found out about it, she blackened her eyelids, slit her head, and looked down through the window.) The Conciliar Liberals invited theologians to cooperate, who attacked the basic Catholic doctrines, the divinity of Jesus and the eternal virginity of His mother, the N.M.P. teaching about original sin, hell or the real presence of Jesus in the Eucharist. Their influence was revealed in the documents of SW II, which finally opened the way for a change in the rites of all the sacraments. Demands for reforms in the Church were made in St. Peter's Basilica. The Council ended in December 1965. The liberal forces that previous popes had warned against then went on the attack, the spirit of modernism now had freedom of movement. The Council led to a change in the rite of the Mass, introduced a new "Novus Ordo" and consequently to the birth of a new church. Paul VI, an adamant supporter of the Council, later admitted that "clouds, storms and darkness" had come after the Council, and that "the smoke of Satan had penetrated into the "Temple of God." 7.12.1968 One aspect of this destruction was the architecture of the churches, which from then on was to be modest, so as not to offend the poor, their interiors resemble ordinary lecture halls. Today's modern church interiors resemble the looted interiors of churches during the French Revolution. Eating the Eucharist became a common meal, not a bloodless sacrifice. Conservatives say that Luther triumphed in the post-Conciliar church. The tabernacle and eternal lamps were removed from the central, honorable place on the altar and placed in secondary places. All this was accomplished despite the decree of the Sacred Congregation of Rites of 1957, categorically prohibiting the tabernacle from being placed outside the altar. Images of "N.M.P" and Catholic saints once so visible in churches around the world are now absent, the same applies to figurines and sculptures. Some of them look even more grotesque than the previous ones, e.g. the feminist version of the "Last Supper", the monstrance from the wine bottle or the modernist image of the "Matki Boska", which arouses sinful rather than pious thoughts. Priests want to look like laymen, heaven, hell and purgatory have been discussed. Pope Paul VI gave the signal for change when, in 1964, he handed over his papal ring and crucifix to Buddhist U.Thant, Secretary General of the United Nations. Speaking at the United Nations, Paul VI stated that people of all countries are addressing the UN "as the last hope for harmony and peace." Catholics wereoutraged at such words of Christ's vicar on earth.
Paul VI just before his speech at the UNITED NATIONS headquarters. (Photo: AP) Pope Paul VI raises his hands to bless the more than 90,000 people who gathered at Yankee Stadium in New York City in thebrave Bronx. (Photo: AP) Paul II and U.S. President Lyndon B. Johnson during a visit by church governor to New York. (Photo: AP) The papal tiara triple crown, recently symbolizing the trinity, is no longer used. Paul never put it on after his coronation, it was put up for auction and sold. Later he appeared in the bishop's mitre. In 1975, he announced that no future pope would have to use a tiara. His successor John Paul I decided that he would not be crowned at all and forbade the traditional coronation. In zamian he requested a ceremony, which he himself helped to plan. He was the first pope to never found a tiara, which always symbolized the highest sovereignty over the church of the cat. JPII followed in his footsteps and also did not crown the tiara. In conclusion, Paul VI once wore the tiara at the papal coronation ceremony, was worn on the lectic, the JPI was not crowned, but was worn on the lectic in the ceremony of appointment as pope, JPII was not crowned and was not worn on the lectic. The post-Conciliar popes seemed to have renounced their power overthe heavens, the earth and hell, renouncing the coronation of which it was a symbol. Subsequently, Gregorian chant was removed as official church songs. Under the great influence of observers outside the Roman Catholic community at the Council, the changes introduced by the Conciliar "Constitution on the Liturgy" led to a far-reaching modification of the rites of the seven sacraments. Even during the pontificate of Paul VI, all of them were significantly changed. The rite of the sacrament of confessionand has also undergone far-reaching changes. In 1977, the "rite of reconciliation" was proclaimed in the Catholic Church, and the term "confession" was put to rest in historical singularities. Confession is one of the elements that distinguish Catholics from Protestants. In many parishes, confessionals have been converted into "rooms of reconciliation" in which the "priest" and the penitent talk to each other. Traditional individual confession has in many cases been replaced by a ceremony of collective absolution. In the few cases where confessionals have survived, they glow with emptiness. Confirmation. In what concerns the sacrament of Confirmation, one quotation from Paul VI summarizes the essence of the conciliar changes. The Pope said, among other things, that only the initial blessing over all those who received Confirmation was preserved. Thus, the records of the Council of Trent were removed. Since then, the sacrament has been administered even in large stadiums among a gathering of hot dogs. Marriage. The rite of the sacrament of matrimony after the Council did not change much as to the ceremony itself. On the other hand, the number of mixed marriages has increased, during which a priest, accompanied by or without a non-Catholic minister, blesses both sides with anolik and a "heretic." Nowadays, the ease with which church divorce is obtained is conducive to infidelity and an avalanche of divorces. With the consent of the church, the sacred promises of fidelity to death are broken. In the days before the Conciliar Council, divorce and re-divorce wasconsidered a mortal sin by imposing excommunication. In 1977, bishops in the U.S. repealed this ordinance. Now they apologize to the divorced for not allowing them to participate in the sacraments of the Catholic Church. Marriage annulment has become a new way to circumvent the prohibition of divorce. In 1952-56, the church worldwide declared only 392 marriages invalid. In 1968, 450 mussels were declared invalid in the USA alone. By 1997, the number of such decisions worldwide had jumped to more than730,000 per year. Priesthood. SWII officially declared that both the ceremony and the texts of the rite of ordination should be corrected and substantially changed, despite Pope Pius XII's declaration in sacramentum ordinis that no one is allowed to change this rite. Before the Council, there were 8 steps on the way to priestly ordination. The guidelines approved by Paul VI in 1968 reduced this number to two, although such changes were forbidden by the Council of Trent. Priests no longer receive the power to change the bread and wine into the body and blood of the Lord Jesus. Nor does the rite mention explicitly the power to forgive sins. The sacrament of the Eucharist. The sacrament of the Holy Sacrifice at Mass. The traditional Latin Mass has been carefully transmitted through the centuries. Pope Pius V codified and established the rite of the Mass in the bulli "Quo primum". Pius V (Latin: Pius V, born Michele Ghislieri, O.P. 17 January 1504 – May 1, 1572) was an Italian Roman Catholic priest who served as Pope of the Roman Catholic Church from January 7, 1566 to May 1, 1572. This Bull of 1570 ends with this warning: "Should anyone dare to change this, let him know that he is drawing upon himself the wrath of god who echoes and his holy Apostles Peter and Paul." This text was ratified by all 35 popes, including John XXIII. However, Paul VI ignored Pius V's warning and established a commission to implement the reforms recommended by SWII. Inthis number of them testified to the powerful influence of non-Catholic observers present at SWII. Then, in 1969, Paul VI imposed a new rite of mass on the church. A friend of the Pope John Guitton in a 1995 radio interview said that Paul VI's intention was to reframe the Catholic liturgy in such a way that it was as similar as possible to the Protestant liturgy. Interestingly, the Pope did this to make the Mass as close as possible to the Protestant Lord's Supper. Paul VI had an ecumenical intention to remove, or at least change or dilute, what was too Catholic in the traditional sense at Mass. I repeat to make the Catholic Mass similar to the Calvinist One." The new rite of the Novus Ordo Mass contained obvious concessions to ecumenism, it was written mainly by Archbishop Hannibal Bugnini, a supporter of ecumenism, with the help of six Protestant pastors. Over time, the changes would becontinuous and hardly noticeable. With time, Catholics noticed that they were deprived of essential elements of Catholic doctrine, such as: faith in the real presence of the Lord Jesus on the altar, as well as issues of the proper matter of the sacrament of the Eucharist. The changes in the form of the Eucharist are even more significant, the words and prayers spoken on this occasion have been changed to such an extent that conservative Catholics believe that transubstantiation is questionable!
After the revolution in the church, you can very often hear the announcement that the priest has left the temple. In the new church, no one claims that only the consecrated fingers of the priest can touch the bread of the Eucharist. The fundamental elements of the doctrine of the Mass, which are expressed without the slightest doubt in the old liturgy, have been questioned. It is no longer observed that the priest should turn his face to the people, communion in the hand or its lay ministers. This has led to the fact that more than 70% of KK priests do not believe in transubstantiation. After discussing these post-conciliar changes, it is safe to say that the new catist church is almost no different from the Protestant church, so it can be said that the Roman Catholic Church died, a new creation was born, resembling the Protestant one, the Catholic Church was Protestantized. The Church died through the Protestantand Modernist teachings that decompose it from within. This is not the end: the blessings, the rosary, the novena and other devotions have disappeared. The Church, adhering to the ecumenism initiated by SWII, common worship with non-Catholics has become universal, not to convert them to Catholicism, but to equate all religions, to the point that even pagan religions are honored and supported. During the SWI, Pope Pius IX sent a letter to the Orthodox and Protestants encouraging them to return to the Catholic Church. Jezebel's efforts to beautify herself and show that she doesn't look so bad despite her advanced age have not helped to save this ossified institution. On a superficial note, one might conclude that the church has benefited from the change, but let's look at the statistics: from 1968 to 1995, including immigrants in the U.S., the number of seminarians in the U.S. came from 45 million to 60 million, but during the same period the number of seminarians fell from 45,000 to 4500. The number of seminaries decreased from 600 to 200, and thenumber of priestly ordinations fell by half. Although the number of parishes increased by 2000, the number of parishes from the parish priest increased by 400%. Some parishes buy large billboards to encourage entry to seminaries. The number of nuns has halved, and only 25% of Catholics attend Mass regularly. Conservative Catholics say it's no longer a Catholic church, they say it's a new church, a whole new religion.
The revolution of the Second Vatican Council on the question of the state and the church.
"Know your opponent before you start fighting him"
"If you know yourself and your enemy, you will successfully survive a hundred battles. If you do not know your enemy, but know yourself, you will kill one battle and lose the other. If you know neither yourself nor the enemy, every skirmish will be a threat to you."
Below are lectures by conservative Catholics who confirm the decline and even death of the European church and Christianity.
Lecture by prof. Jan Bartyzel. Selected fragments.
"Why was the Second Vatican Council not dogmatic? If it were, he would lose his infallibility."
What view of the attitude of the church state had the church before the conciliar.
Does the state then have obligations to religion?
Just as all men have a duty to accept the true faith, since they know it, and personal salvation depends on accepting or rejecting Christ, so it is with the state.
The happiness of the state does not come from any source other than the happiness of individuals, for the state is nothing but a multiplicity of individuals living together in harmony."
The state must therefore not only be concerned with the temporal welfare of its subjects, but indirectly also with their eternal welfare. A state which wishes to deal only with temporal matters, leaving aside the eternal salvation of its subjects, would not really care about the common good, for its subjects have not only a temporal purpose, but also an eternal one.
The strict separation of Church and State is therefore unnatural and wrong. Man is not divided into a Christian and a subject. He should be a Christian not only in his private life: faith must penetrate all areas of his life. Therefore, a Christian politician should pursue a Christian policy, trying to reconcile the law of the state with the commandments of God.
The responsibilities of civil society, however, are focused not only on the aspect of religion in general, but in particular on the true religion, the Church. The public religious acts to which secular societies are obliged should be performed according to the Catholic religion, commanded by God; civitas must therefore prefer a certain religion and not recognize all religions as equal in rights, first of all, if the people are Catholic; (...). Ultimately, the social reign of Our Lord Jesus Christ is to be established. (...) In a Catholic country, the state (civitas) must favor and profess the only true religion and not remain legally indifferent to the various cults. Only the Catholic religion has theright to have a positive state support; (...); in this way the Church cannot be in the same or lower order from the apostate cults. An indifferent state is an atheistic state. But secular authority has nojuridical or magisterial power in religious matters; it is incompetent, except as far as it concerns the temporal and natural spheres, and in all that pertains to the spiritual (natural) order it also needs the Church; (...); The Church, therefore, cannot be subordinated to the State, or even be considered less worthy than the State. Having the same
subjects, both authorities are jointly confronted with problems of a mixed nature, which requires the harmony of these two powers; or at least a treaty binding on them both. To sum up: the normal situation is the unity (but not confusion) of the two authorities and the privileged treatment of the Catholic religion. (...) The Church cannot be separated from the State, nor can the State be separated from the Church, at least "by design and forever" and never in an absolute way. (...) (...) Church and State are ... independent and above all other authority in their respective fields; the immediate purpose of the state is to deal with temporal affairs; and it is on him that the secular and political spheres depend. There is, therefore, a "sound secularity," which is a principle of Catholic doctrine, and which consists in the fact that neither of the two independent powers interferes or at least pretends to hegemony in matters dependent solely on the other power. Destruction of the church by internal-external factors. - Christian Democrats. 1Kroth 19 (36) When they returned and announced to him, he said: This is the word of the Lord which he spoke through the servant of his Elijah of Tishbe: In the field of Yizreel the dogs will eat the body of Jezebel.-biased sectarians, mainly the papal Christian Democrat party. 2Klon.9
(36) So they returned and reported it to him. And he said, This is the fulfillment of the word of the Lord, which he spoke through his servant Elijah Tishbita, of this content: In the field of Jezreel, the dogs will devour the body of Jezebel. Christian democracy, colloquially Christian Democrats (from the abbreviation ChD) – a trend in political and social thought, which appeared at the end of the nineteenth century as a response of Catholic thought to the growing influence of socialism, secular in its character, and criticized in the papal encyclical Rerum novarum of Pope Leo XIII . Before this encyclical, however, social movements were already being born in Leuven and Mechelen, Bishop Ketteler published his works, in 1860 the legal structure of the Catholic faction in the Prussianparliament was formally approved, creating the Centre-Catholic Faction party. The name "Christian democracy" was first used by Father Antoine Pottier, then it was accepted by Pope Leo XIII. This trend arose as an expression of opposition to the expanding socialist vision of the social order. In creating the doctrine of Christian democracy, it was drawn from two sources: the social teaching of the Catholic Church and the philosophical direction called personalism.wiki The ideology of the Revolution rudi Dutschke: The march through the institutions assumed not the destruction, but the takeover of the institutions of traditional society with all their social prestige and filling them with new, anti-cultural content. . The slogan "turning the store upside down" meant, in essence, a total demoralization of the institution of traditional culture and exposing it to the gunsof non-mental corruption. In such a comprehensive plan, the most important thing was the demoralization of the strongest opponent - the Christian Democrats. As a result of the march through the institutions, left-wing intellectuals already in the 90s mastered most of the key positions in academia and the media shaping public opinion.
Further part of the lecture by prof. Bartyzel.
Chadecja as a political formation was born out of disobedience to the papal teaching, and not as its consequence and application, as the Christian Democrats themselves and their apologists like to present, and using to force consent to their actions the moments of weakness of those popes who, in an increasingly hostile world of Christianity, did not find other real resistance forces capable of supporting the Church on the socio- Political. It is hardly surprising, therefore, that the Holy See's "license" to make Christian democracy partisan was "questionable" and, at least until the end (1958), of the pontificate of Pius XII, was only conditional. Regardless of the pace and degree of evolution of the Christian Democrats in individual countries, a constant tendency was – according to De Gasperi's favorite maxim that "it is a party of the centre that looks to the left (essa è un partito di centro che guarda a sinistra)" – moving towards demoliberalism and ultimately also secularism. Postulated since the death of De Gasperi (1954), among others by A. Fanfani and A. Moro, the "openness to the left" (apertura a sinistra) became the official strategy of the democristiani after 1962 – this time with the "blessing" of the Vatican, during the pontificate of Blessed John XXIII, although a dozen or so years earlier Pope Pius XII reacted with indignation to the speech that Alcide De Gasperi gave on 20 November 1948 in Brussels, where dc pointed to "freedom, fraternity, democracy" (libertà, fraternità, democrazia) as an ideological triad, which was an all too clear reference to the triad of French revolutionaries.
In this case, it will be necessary for Christian Democrats to choose between the two sides of their dual face: democratic and Christian. If they choose democracy, they will bow to the will of the Italian people and allow the rejection of civilization founded on Christ, the ruin of the family, official atheism, Catholic teaching, the bankruptcy of their deepest desires (la quiebra de sus anhelos más acariciados); there will then be no more Christians – Catholics guided by the allocution of Maxim quid of June 9, 1862 and the condemnation in the Syllabus of proposal 60 by the infallible teaching of Pius IX. If they choose Christianity, they will vehemently rebel against the election result, undermining it on the grounds that the will of all even finite creatures has no authority against the infinite will of the Creator, and that an error contrary to Christ will always remain an error, even if all mankind declares it to be the truth.
However, this is still not much in comparison with another declaration of an unequivocally left-wing character – the revolutionary nature of the Christian Democrat parties: "Christian democratic parties, especially in underdeveloped countries, must be revolutionary parties, because they strive for violent and profound changes, and these two factors – the violence and depth of change – define the concept of revolution. mine – J.B.]". The author stipulates that the Christian Democrat revolution is "completely different" (radicalmente distinta)
from the Sist mark, because "peaceful, constructive and creative (pacífica, constructiva y creadora)", but this does not change the fact that it remains a revolution, that is, a complete change in the existing order of things and – contrary to the "pacifist" declaration – not excluding "violence". The Mexican Catholic traditionalist Manuel Magaña Contreras is right, who believes that the Christian Democrats are: An international movement, which is a system of penetration outlined in the techniques of the peace revolution (el sistema de penetración delineado en las técnicas de la Revolución pacifica) by Bernstein, to influence in ways that cannot be decisively resisted. It is therefore a Marxist-Leninist infiltration undertaken on political and electoral grounds. In no way can it be said that the "Christian Democracy" founded in a country has decided to subordinate its inner needs; its gaze is fixed (su mirada esta puesta) on the World Revolution.
Those who say, therefore, that as never before in history, the mortal agon of the State of God and the human state – which in another aspect can and should be called the struggle of the Revolution and the Counter-Revolution, bearing in mind that it was Satan, who did not want to "serve" who was the first revolutionary – is taking place today, when other arenas of struggle victorious revolutionaries have already managed to cover with the ashes of the defeated defenders of Christianitas, o The Church and within the Church. Taught by the experiences of bloody persecution, which in the end only strengthened the Church (always fertile with the seed of martyrs), the revolutionaries today changed their tactics, which are realized in two basic lines. On the one hand, it is a consistent removal of even Christian symbolism from the public space and democratic legislation imposing anti-Christian and generally contrary to natural law statutory solutions. On the other hand, it is a perfidious masking of the supposed friends of the Church, "concerned" by her ills and (sometimes, of course) the scandals of hisunworthy servants, even imposing themselves with their ideas of his "healing" and "reforming." The Church cannot cope" – these are the titles repeatedly used by cynical journalists of the secular media, who carefully fulfill the warning of Nicolás Gómez Dávila (1913-1994) that "those who are engaged in 'saving Christianity' finally offer him their services as gravediggers". The strategic goal of these "helpful gravediggers" is not "at this stage" the physical extermination of the Church, but her incapacitation by infecting her teaching with a "progressive", demoliberal ideology: "Reason, Progress, Justice, are the three 'theological virtues' of the fool," notes the same author. It is therefore a question of conforming the Church to "binding standards", adapting her to the "rules of democracy", that is, making her "in the image and likeness of the world". In this game of domination, there is to be a change of roles: it is not the Church who is to teach and transform the "world", but the "world" that is to instruct and transform the Church. It is not the pastors of the Church who are to hold the Magisterium, but this Magisterium that is to become an appanage of his external mentors and censors, and it can be performed by anyone – even by Mrs. Katarzyna Wiśniewska, who – delegated by her employers to the "ecclesiastical section" – fiercely chastises and instructs even the Pope, and when he does not listen to her "magisterium", she scolds him twice. The "world" graciously tolerates only a Church which, instead of inducing itsusers to practice what He teaches, would teach what people practice, and at best, indistinguishable from humanitarian sentimentalism, ethical platitudes, but, God forbid, without any requirements. Or better yet– it would even be something close to the ideal – if he chastised and even condemned only for those "sins" that are sins in the eyes of the modern world, such as "anti-Semitism", "nationalism", "xenophobia", of course also "religious fundamentalism", and maybe even "sexism" or "homophobia". A circumstance greatly conducive to these insidious designs, and of pious and upright Catholics appalling, are the wounds inflicted on the Church from within by those unworthy shepherds of Her (or rather, "wolves in sheep's clothing") who, having apparently doubted the triumph of the Church and allowing themselves to be hypnotized by the material power of the dark, like Tolkien's Saruman, have gone to the dark side of the force, declaring themselves "reformers" of the Church for the sake of ignorance. Polish the Church for a long time, much longer than others, especially the "Rhine" particular Churches, was free from this infection, the alists and here finally appeared, usually in the generously made available to them in the media "pulpits", the prophets of the "gospel of progress" and the followers of the Church not so much forgiving the world as begging the world to forgive it. Their careers, although brilliant (which was taken care ofby secular protectors), were generally quite short, because today most of these "avant-garde" Labusi (as they were called in the Stanislavian era) had already managed to throw off their priestly dresses or religious habits, and even make an act of public apostasyand.
9:35 A church without a body—a church without the liturgy and doctrines of Trent, a church without traditional Catholic teachings, practices, and conduct. 2 Kings 9:35 They went out to bury her, but they found only a skull, legs, and hands—there was a skeleton, bones, without a body that the dogs ate and the birds carried the rest of the body, a church without liturgical tradition, and devoted believers.
E3.p.374 Jezebel's death is a type of destruction of Roman Catholicism, and when the revolutionary "dogs," the minions, are done with it, only the memory of its teachings (skull), practices (hands), and conduct (feet) will remain.
Conservative Catholics are aware of the present decline of the church, but they do not understand the truth about the prophecies of the fall of Babylon, they do not see that the present system of Christian churches is destined to destroy clericalism and sectarianism for their sins. Rev. 18
"Whatever the intentions and (un)pious hopes of false friends, the Church will of course not perish, for such a certain promise she has received from her Divine Founder. It is not inconceivable, however, that the times are coming when his words about the Church as a gathering of "two or three" (Mt 18:20) in his name will prove to be a precise numerical term. Probably the Holy Father Benedict XVI is trying to prepare us for such a circumstance, often mentioning the future of the temporal existence of the Church as small communities and foci of faith in the assessment of impiety. Such foci of living faith and orthodoxy are, among others, priestly confraternities and other institutes of consecrated life celebrating the Mass of All Times, the Una Voce movement,
The Tradition-Family-Property association, the Italian Cultural Center Lepanto, the Spanish (Carlist) Traditionalist Community – one could probably name other bastions of "holy revolt" against the modern world, but certainly there are desperately few workers for such a great harvest as there should be. The meaning of this persistent persistence and transmission (traditio) of the sacred deposit until the end of the centuries, with precision and subtlety that we would not be able to match, was recently expressed by the President of the International Union of Catholic Jurists, Prof. Miguel Ayuso, in the article Legitimism and Tradition (Karlism Today), written especially for the periodical of Polish monarchists, whose key passage sounds "Whatever happens, it is our duty to persevere. First, in the theological sphere, we cannot abandon the venerable and sacred deposit, which does not belong to us, but which we have received, and although we have receivedit, as St. Paul says, in earthen vessels (2 Cor 4:7), we must preserve and transmit it. Thus, the Apostle to the Gentiles himself called for the preservation of tradition. But [...] we are also told that 'the crushed reed will not break, and the smoldering wick will not be extinguished'" (Mt 12:20). It is pious to lift up what seems to have already fallen, especially when that muzzle has given us so much light and warmth. Finally, let us mention briefly that the prophecy of the end times, that is, the Apocalypse, also hides the treasures that sustain ourperseverance: and yes, in the Angel's message to the Seven Churches, [...] in which the whole history of the Church of Christ was outlined, after the passage to the Church in Thyatira, which, according to recognized exegetes , symbolizes Christianitas, and after the verses, in which In words full of reproach, this epoch and later are described, follows [...] the instruction, which is as follows: "I do not impose a new burden on you, but what you have, keep it until I come" (Rev 2:24-25). [...] We are therefore supernaturally obliged to preserve what we have, what would not oblige us if we did not receive it as a gift and as a grace – and as a burden as well. But we have received it, and now we cannot dismiss it indifferently, nor can we pass it on to the one who does not want to accept it – the enemy, because that would be a betrayal, but only to those who want to continue this work, and this is tradition" ("Royalist. Pro Patria", No. 47/2009-2010)." Crusader of the twentieth century" – as he was called by Prof. Roberto de Mattei – Brazilian animator of the Catholic apostolate, Prof. Plinio Corrêa de Oliveira (1908-1995), not hiding the horror of the current situation in which the Church on pilgrimage on earth found itself, resembled the vision of the XIII- the eternal mystic and philosopher, St. Bonaventure, who in the work Hexameron foretold the coming of the "seventh epoch," signifying the temporal triumph of the Church in the world and in history."
Several articles by conservative Catholics describing the destruction of the church from within and without.
Although the author as a Catholic used Marian apparitions in the article, there is a lot of interesting information about the papacy and the church before, during and after the Second Vatican Council, considered by many Catholics as a revolution in the church. Revelation Marians show how insidiously Satan tried to prevent SWII, and when this failed, there was an attempt to invalidate the documents of the Council that changed the church, revolutionized it.
PUBLISHED ON MAY 30, 2015BY A303IN THE JUDEO-MASONIC REVOLUTION IN THE "CATHOLIC CHURCH"
The Second Vatican Council provoked discord, division and loss of souls
Part 1 – Infiltration of the Church
"I repeat, my children, as I told you earlier, the Second Vatican Council was manipulated by Satan. He sat there among you and presented you like chessboard figures.
"What can you do now to recover? It's simple, my children: turn around and start with the basics I have given you. You must restore respect for the priesthood. You must restore respect for the Holy Father...!" – Our Lady of the Rose, May 15, 1976
Infiltration of the Church
"Are these fathers planning a revolution?" These were the words of Cardinal Ottaviani during the debate on the Constitution of the Liturgy of Vatican II. The revolution had been planned much earlier, but it reached a tipping point and then exploded throughout the Church under the guise of the Second Council.
In his book Athanasius and the Church of Our Time (1974), Bishop Rudolph Graber quoted a prominent Freemason who declaredthat "the goal (of Freemasonry) is no longer to destroy the Church, but to use it through infiltration."
Catholics not only have to worry about the Freemasons among us, but also the Communists. In the early 1950s, Mrs. Bella Dodd gave extensive testimony on the communist inflitration of Church and State before the Senate Committee on Non-American Activities, as well as provided detailed explanations of the communist subversion of the Church. Speaking as a former high-level official of the American Communist Party, Ms. Dodd said, "In the 1930s, we installed 1,100 men in the priesthood to destroy the Church from within." Twelve years before Vatican II, she said: "At this point they are in the highest positions in the Church"She also predicted changes in the Church that will be so drastic that 'you will not recognize the Catholic Church'.
https://www.niedziela.pl/artykul/47315/Bella-V-Dodd---historia-nawroconej
2 Kings 9: (37) And the corpse of Jezebela will be like manure in a field within Jezreel, so that it will not be possible to say, This is Jezebel. My note, verse.
Dr. Alice von Hildebrand recalled in an interview with Latin Mass magazine: "Bella Dodd told my husband and me when she was an active (Communist) member of the party that she was in contact with at least 4 cardinals in the Vatican 'who worked for us.'" (Latin Mass, Summer 2001)
We also know about the communist infiltration of the Church from the book A.A. 1025. It is the diary of a communist agent who infiltrated the Catholic Church in 1938, entered a seminary, became a priest who had enormous power behind the scenes, and participatedin Vatican II. He succeeded in working to adopt ambiguous conciliar documents that laid the foundations for future experiments conducted by unsuspecting prelates and priests. He stated: "For me, the spirit of the Council has become the greatest asset."
The true identity of this agent is unknown, except for the number AA-1025 given to him by the Russian secret police, which means Anti-Apostle number 1025. Before him, there were 1024 similar agents. Some of them rose to the rank of archbishop and cardinal, many of whom may have been heads of departments in the curia (papal government) and religious congregations.
He died in hospital after a car accident and the nurse (Marie Carre) providentially found a personal diary in his briefcase. After reading them, she decided to publish them so that the world would know why the Catholic Church was undergoing destructive changes to the despair of the faithful. The English translation was published under the title AA 1025: The Memoirs of an Anti-Apostle, Éditions Saint-Raphael, 31, rue King Ouest, Suite 212, Sherbrooke, Québec, Canada, 1988.
In the diaries of the communist agent there are many chilling details about the destruction of the faith in the Catholic Church. This agent wrote:
"In order to weaken more the 'true presence' of Christ, all decorum must be postponed. There will be no expensive robes, there will be no sacred music, especially there will be no Gregorian chants, they will be replaced by jazz music, there will be no Cross, there will be no kneeling, only a dignified rigid posture... In addition, the faithful will have to break with the habit of kneeling, and this will be absolutely forbidden when administering Communion... In a very short time, the Host will be placed on the hand to erase all notion of holiness.
Alice von Hildebrand talks about the following incident in an interview with Latin Mass (summer 2001). He mentions the Italian priest Don Luigi Villa (Diocese of Brescia), who published 2 books in 1998 and 2000. At the request of Padre Pio, Father Villa devoted many years of his life to investigating the infiltration of the Church by Freemasons and Communists:
"Another illustration of infiltration shown by Fr. Villa is what Cardinal Gagnon told him. Paul VI asked Gagnon to lead the investigation into the infiltration of the Church by powerful enemies. Cardinal. Gagnon (then archbishop) undertook this unpleasant task and amassed an extensive briefcase rich in disturbing facts. When he finished his work, he asked for an audience with Pope Paul to give him the manuscript personally. He received a refusal. The Pope conveyed the message that the document should be placed in the office of the Congregation for the Clergy, specifically in a safe with a double lock. This was done, but the next day it turned out that the safe had been broken into and the manuscript mysteriously disappeared. The Vatican's usual rule is to ensure that information about such incidents is never disclosed. However, this theft was even reported by L'Osservatore Romano (perhaps under pressure, because the secular press also wrote about it). Cardinal. Gagnon, of course, had a kick and once again asked the Pope for a private appointment. Once again, he got a refusal. Then he decided to leave Rome and return to Canada, his homeland. He was later summoned to Rome by Pope John Paul II and appointed cardinal." (Latin Mass, Summer 2001)
Her husband, Dietrich von Hildebrand, wrote in his book The Devastated Vineyard that only the Church can save humanity from the brink of extinction "if the Lord's vineyard blossoms again. And that is why we must storm Heaven with prayer,
so that the spirit of St. Pius X may once again fill the hierarchy, so that the great words anathema sit may once again resound against all heretics, and especially against all members of the 'fifth column' in the Church."
"The great Council that caused discord, division and loss of souls, the main fact behind this destruction is the lack of prayer. Satan sat down at the Council and watched his victory." – St. Michael, March 18, 1976
http://www.tldm.org/News6/VaticanII-1.htm
Part 2 – Dark Clouds Before theFirst Council...
Many thanks to Father Paul Kramer for the book The Devil's Final Battle, from which we have taken many of the following quotes.
Cardinal. Ratzinger (now Pope Benedict) declared in 1988 that many people treat Vatican II as a "new beginning from scratch," as if the Council itself was redefining Catholicism:
The Second Council was not treated as part of the whole living tradition of the Church, but as the end of tradition, a new start from scratch. The truth is that this particular Council did not define dogmas at all, and deliberately decided to stay at a modest level, as only a pastoral council, and still many treat it as if it had made itself a kind of super-dogma that takes away the meaning of all the rest. (Address to the Bishops of Chile – 1988)
In 1984 kard. Ratzinger lamented:
I repeat here what I said 10 years after finishing my work: it is undeniable that this period [after Vatican II] was certainly unfavorable for the Catholic Church.
The revolution unleashed in the Church at the Second Council began many years earlier. Father Paul Kramer, in his bookThe Last Battle of Satan, mentions that the currents of modernism began to strengthen during the reign of Pope Pius XI. Long before Vatican II, Pius XI asked the cardinals whether it was prudent to convene a Council of the Church. Kramer writes:
Raymond Dulac recounts that in a secret consistory on May 23, 1923, Pius XI asked 30 cardinals of the Curia about the appropriateness of convening an ecumenical council... The cardinals spoke out against. Cardinal. Billot warned: 'There is no denying the existence of profound differences among the bishops themselves... They risk giving way to discussions that will be postponed indefinitely."
And that was 1923!
Cardinal. Billot warned that such a council could be "maneuvered" by "the greatest enemies of the Church, the modernists, who are already making preparations, as shown by some indications to provoke a revolution in the Church, the new 1789."
The cardinals who advised Pius XI not to convene a Council of the Church then knew of the work of the excommunicated Canon Roca (1830-1893), who preached the revolution and "reform" of the Church, as well as foretold future changes in the liturgy: "Divine worship in the form guided by the liturgy, ceremonials, rituals and regulations of the Roman Church will soon undergo a transformation at the Ecumenical Council, which will restore it to venerable the simplicity of the golden age of the apostles in accordance with the dictates of conscience and modern civilization." [3]
Bearing in mind his works, as well as the growing currents of modernism, wise cardinals could have foreseen that the enemies of the Church could use the Council as a weapon to bring revolution to the Church and its liturgy. The enemies of the Church waited, waiting for a pope who would be so maneuvered as to open the window for attack and internal revolution. This time came with the appearance of Pope John XXIII:
After announcing the death of Pius XII, the old Dom Lambert Beauduin, a friend of Roncalli (the future John XXIII), confided to Fr Bouyer: "If they elect Roncalli, everything will be saved, he will be able to convene a council and consecrate ecumenism."
Pope Pius IX declared on June 18, 1871: "What I fear is not the Paris Commune – no – I am afraid of liberal Catholicism... I have said this more than 40 times, and I repeat it now, out of love I feel for you. The real scourge of France is liberal Catholicism, whichseeks to unite two principles as repugnant to each other as fire and water." [5]
As Our Lady of the Rose said:
"My Son, His heart is torn by His representatives in the priesthood, who are now Judas in His own home. They aredealing with the enemies of your God. Through humanism and modernism, and the ecumenism that designed hell, man is now rapidly sinking into preparations for the full capitulation of my Son's Church and the world under the dictatorship of evil." (Our Lady, November 22, 1976)
In 1959 it was announced that the Second Vatican Council would be convened. Already a year later, on February 8, 1960, the Vatican announced that the true Third Secret would not be revealed and "most likely the 'Secret of Fatima' will forever remain absolutely sealed." (ANI news agency, 8 February 1960)
It is very interesting that the decision to convene the Second Council took place in 1959, and the suppression of the Third Secret a year later – in 1960. Sister Lucia was also silenced in 1960. Why did the Third Secret and Sr. Lucia have to be silenced, and was there any connection with what would happen on and after Vatican II? Did Our Lady of Fatima warn against the new orientation of Vatican II and the post-conciliar period, and therefore the enemies of the Church had to silence the Message of Fatima?
To understand the meaning of 1960, a story about the Third Secret is necessary. In 1946, Sr. Lucia was asked when the Third Secret should be revealed to the world, and without hesitation she replied "in 1960." In 1955, Cardinal Ottaviani asked her why it would not open before 1960. She said, "because then she will seem brighter (mais claro)." Sister Lucia forced
Bishop of Fatima- Leirii would have promised that the Third Secret would be read to the world after her death, or if this did not happen, then no later than 1960. And Canon Barthas: "Moreover, the Third Secret will soon be known, because Sister Lucia confirms that Our Lady wants to be revealed in the early 1960s."
As we wrote above, the true Third Secret was not revealed in 1960, contrary to the express command of Heaven. Was Sister Lucia's comment that the Third Secret would "seem clearer (mais claro)" in 1960 and after because of a profound revolution in the Church at that time?
Alonso, the official archivist of Fatima and one of the greatest scholars in the world, wrote about the Third Secret:
"Therefore, it is quite likely that the text (of the Third Secret) specifically refers to the crisis of faith in the Church and the neglect of the pastors themselves." He goes on to speak of "internal struggles in the midst of the Church and serious pastoral neglect by the higher hierarchy", of "the shortcomings of the higher hierarchy of the Church".
Cardinal. Oddi has perhaps the best comment linking the Third Secret to the revolution of the Second Council:
"What happened in 1960 that would be seen as related to the Secret of Fatima? The most important event is undoubtedly the beginning of the preparatory phase of Vatican II. Therefore, I would not be surprised if the Mystery had something to do with the convocation of the Council... I would not be surprised if the Third Secret refers to the dark times of the Church, serious confusion and disturbing apostasies in Catholicism itself... If we consider the grave crisis we have experienced since the Council, there does not seem to be a shortage of signs that this prophecy has been fulfilled..." (March 17, 1990, interview published in the Roman magazine Il Sabato)
"I have repeatedly warned that Satan will enter the highest levels of the hierarchy in Rome. My child, the Third Secret is that Satan will enter my Son's Church." – Our Lady, May 13, 1978
"My children, I warned you long ago at Fatima, I warned you in many places on your world that the time will come when you will board a ship in a stormy sea, and it will be bishop against bishop and cardinal against cardinal, and Satan will enter among you." –Our Lady, November 20, 1976
"Tonight I say as your God that then (1972), as foretold at Fatima, Satan entered my Church on earth. He brought his agents with him – and Satan himself, the liar of all mankind – sat down at the Second Vatican Council and persuaded all autsajderów to come in and distort my doctrines and twist the truth... And if you think you see the slaughter in the Church right now, then the worst will come unless you follow the principles handed down to you by my Mother many years ago, prayer, penance and sacrifice. By your example, you can save others. For soon a great punishment will come upon you. It will be in two parts, my child and my children: the third world war, and also the [bullet] of salvation. They can no longer be delayed. Because the good guys seem to go their own way, maybe with pride," - Jesus, June 18, 1986
[1] Ostatnia bitwa szatana, s. 45 [2] Raymond Dulac, Kolegialność episkopalna na II Soborze [Episcopal Collegiality at the Second Council of the Vatican (Paris: Cedre, 1979), s. 9-10.
[3] Quoted in Satan's Last Battle, pp. 45-46.
[4] L Bouyer, Dom Lambert Beauduin, Dom Lambert Beauduin, a Man of the Church, Casterman, 1964, pp. 180-181; quoted in Satan's Last Battle, p. 49
[5] Cyt. z Doktryna katolicka [The Catholic Doctrine], ks. Michael Muller, (Benzinger, 1888), s. 282.
http://www.tldm.org/News6/VaticanII-2.htm
Why is 1923 so important? We should not throw out the good and logical explanations of the members of the Star. 1. The period of the Epiphany in a broader sense began in 1874. E 4, 53+54: "(51) The expression time of oppression is used in two senses. In a broad sense, it covers the period from 1874 until the end of Jacob's anarchy and oppression. In a narrow sense, it covers the period from the beginning of the World War in 1914 until the end of Jacob's anarchy and oppression. In our topic, we use it in the latter, narrow sense. We understand that the period of special tribulation and the period of the Epiphany are one and the same." 2nd hour of judgment = hour of rewriting (Rev. 14:15) = 1874-1916 hour of desolation = hour of temptation (Rev. 3:10) = 1878-1919 E 5, 423: "(29) We have already shown (ch.II) that the hour of such a day lasts 41 years and 8 months, as we have noted in the case of the hour of rewritinga, from September 1874 to May 1916, and in the case of the "hour of temptation" from April 1878 to December 1919. If ourassumption is correct (that the day of Revelation 18:8 is the Millennial Age), then each of the three hours of Revelation 18:10, 17, 19 (mentioned once in each verse) represents a period of 41 years and 8 months. If so, we know from the relevant facts that the hour of his judgment (Rev. 18:10) must begin in September 1874, and the hour of his desolation (Rev. 18:17) in April 1878. " 3. The hour of destruction began on 25.09.1881 with the distribution of the first book of Brother Russell, the hour of destruction ended on 16.05.1923 with the distribution of elijah's letter. E 5, 426+427:
"(33) More than a year ago [written in June 1923] we wrotethe above in PT '22, 56. There we have presented the thought of the probable similarity of the beginning of the end of the destruction of Babylon, presumably by the symbolic earthquake which was to occur by June 1923, or more precisely, by May 17, 1923. We have based this supposition on the probability that the hour of its destruction (Rev. 18:19) is a period of 422/3 years of lunar time, from about October 1881 to June 1923, or more precisely: from September 25, 1881 to May 17, 1923. Knowing that prophecies are usually fulfilled in a surprising way, and also not being sure whether the date of October 1881, or more precisely: Sunday, September 25, 1881, when the distribution of "Food for Thinking Christians" began under the churches (P 3, 367, note at the bottom of the page; R 293) is the date of the beginning of this hour, we warned the brethren not to be sure of this subject, for we ourselves saw that this thought was a conclusion based on something that at that time was not entirely certain data for us. Knowing that the end of the destruction of Babylon would come by the arrival of a symbolic earthquake, we also concluded that this earthquake would probably begin before May 17, 1923. Ondal we have studied Rev. 18:19, remembering that the dates of the prophecies usually give the beginning, not the end, of the events of which they are treated, and that sometimes as a fulfillment they give such events asare causally related to their fulfillment. (34) The date of May 17, 1923 has come and gone, and the (great) symbolic earthquake has not yet begun. Under thiswe see that the thought of the probability that a symbolic earthquake would precede this date has not been fulfilled. Have we therefore made the mistake of suggesting as probably true the view that by May 17, 1923, the hour of its destruction would be fulfilled? We answer: no. Not only did we not make a mistake, but the events that have been fulfilled prove that this thought turned out to be correct. By the time the Epistle of Elijah was circulated on May 16, 1923, the last day of the hour of its destruction, the end of the destruction of Babylon had begun. This epistle certainly does a destructive work in relation to Babylon, and we believe that events will yet confirm that this epistle is divinely motivated by its destruction by a symbolic earthquake that will come from sources beyond the truth. " "doubling the doubles" is 2 x 2 = 4 (not 6). Revelation 18:6 refers to the destruction of Babylon. The destruction of Babylon began in 1881 (September 25) with the publication of Br. Russell's first book. (E 5, 426) 1881 + 41.8 = 1923. 16.05.1923 a double double began when the publication of Elijah's epistle began. (E 5, 427) 16.05.1923 + 41.8 = 13.01.1965 13.01.1965 the double double ended. At that time, the "World Council of Churches" adopted ecumenical documents from the SecondVatican Council. This sealed the self-destruction of the traditional Catholic Church. 13.01.1965 + 41.8 + 41.8 = 14.05.2048 14.05.2048 will end with the "doubling of doubles". 14.05.2048 is the date of 100 years of founding the State of Israel.
Part 3 – The Satanic Revolution Gains Strength at the Council
"I repeat, my children, as I told you earlier, the Second Vatican Council was manipulated by Satan. He sat there among you and presented you like chessboard figures. What can you do now to recover? It's simple, my children: turn around and start with the basics I have given you. You must restore respect for the priesthood. You must restore respect for the Holy Father...!" – Our Lady of the Rose, May 15, 1976
The word 'revolution' has been used many times in the description of the Second Council. During the debate on the Constitution of the Liturgy at the Council, Cardinal Ottaviani asked: "Are these fathers planning a revolution?"
On the subject of changes since Swi II, Prof. James Daly wrote:
It is one thing to make a revolution, but it is another thing to carry it out and then have the audacity to pretend that nothing "substantial" has been changed. It is not enough for our liturgical Robespierrom to win; they must continue to claim that they have never used guillotines.
The revolution had been seen much earlier. According to Anne Muggeridge (daughter-in-law of the famous British Catholicconvert and journalist Malcolm Muggeridge), Cardinal John Heenan of Westminster reported that when during the rebellious first session of the Council Pope John XXIII realized that the papacy had lost control of the process, he tried to anorganizea group of bishops to try to force its end. But before the opening of the second session of the Council, John XXIII died. His last words on his deathbed, as Jean Guitton recounted, the only Catholic layman was peritusat the Council, were: "End the Council, End the Council." The Desolate City)
Before the end of the Second Council, in February 1965, someone informed Father Pio that he would soon have to celebrate Mass according to the new rite, in his mother tongue, as invented by the Conciliar Liturgical Commission. Immediately, even before he saw the text, he wrote to Paul VI asking him to move away from the liturgical experiment and to continue celebrating the Mass of St. Pius V.
When Cardinal Bacci came to give him the authorization, Padre Pio took the liberty of making a complaint in the presence of the papal envoy: "For God's sake, quickly conclude this Council."
A few years after Vatican II, on April 12, 1970, Sr. Lucia warned of a "diabolical confusion taking the world by storm and leading souls astray." On September 16, 1970, she wrote to a nun friend, Mother Martins, who was her companion in Tuy, in the novitiate with the Dorothy Sisters. She has just experienced a painful illness:
The Second Council and the Heretics
Bishop Helder Camara praised Pope John XXIII for his "courage on the eve of the Council in appointing many of the best theologians of the time. Among those appointed were many who appeared from the blacklists of suspects." In other words, from the censorship and condemnation of Pius XII and the Holy Office. Heretics were among the advisers assisting the bishops in writing the conciliar documents.
Paul Kramer wrote in Satan's Last Battle:
On October 13, 1962, the day after the arrival of two communist observers at the Council and on the anniversary of the miracle of the sun, the history of the Church and the world was greatly changed by the smallest events. Cardinal. Liénart from Belgium caught the microphone in the famous incident and would demand that the candidates proposed by the Roman Curia for the heads of the commissions writing the documents be put aside and appoint others. The demand was accepted and the elections were postponed. When the elections finally took place, liberals were elected to most or almost most of the conciliar commissions – many of them from among the "innovators" condemned by Pius XII. The traditionally formulated plans for the Council were rejected, and the Council began literally without a written program, leaving the way for entirely new documents written by liberals. It is well known and very well documented that a clique of liberal periti (experts) and bishops then began to take over the Second Council's program of transforming the Church into their own image by introducing a "new theology".
According to Chris Ferrar, such theologians were Hans Kung and Edward Schillebeeckx.
1 Kings 9:(32) And he lifted his head toward the window and cried out, Who is with me? Who? And two or three eunuchs looked down on him.
It must be remembered that people who are Biblical types, in the antitype do not show specific people, they show a group or some movement of people. Elijah is the church class, Elisha is the WK class, the kings of Israel are the forms of government of Christian Europe, Jehu trade unions, etc.
It was Schillebeeckx who wrote the key 480-page critique used by the "Rhine group" of bishops to coordinate their PR campaign against the Council's completely heterodox preparatory plans, which led to the abandonment of all pedantic preparations for the Council. Schillebeeckx was later investigated by the Vatican for his outrageously heterodox views on the historicity of Virgin birth, the institution of the Eucharist, the Resurrection, and the founding of the Church.
The liberals at the Council avoided condemning the errors of modernism, communism, and also deliberately placed ambiguities in the conciliar texts that they intended to use after the Council. The liberal peritus of the Council, Fr Edward Schillebeeckx, affirmed: "We used ambiguous phrases during the Council and we know how we will interpret them later."
Monsignor Rudolf Bandas, peritus at the Council, admitted that it was a very serious mistake to admit suspected theologians to the Second Council (such as Schillebeeckx and Kung):
There is no doubt that the good Pope John believed that these dubious theologians would correct their ideas and do a real favor to the Church. But the exact opposite happened. Supported by some of the "Rhenish" Fathers of the Council and often acting in a positively rude manner, they turned around and exclaimed: "We are appointed experts, our ideas are approved" ... When I entered my tribunal at the Council on the first day of the fourth session, the first announcement from the secret ofstate was this: "We will not appoint any more periti." But it was too late. There was great confusion. It was already clear that neither Trent, nor the Second Vatican Council, nor any encyclical could hinder its progress.
Paul Kramer writes:
In his book Memoirs of vatican II Revisited, Bishop Aloysius J Wycislo (the rhapsodic defender of the Vatican II revolution) announces with exuberant enthusiasm that theologians and bible scholars who have been "in the shadows" for years have shown themselves as periti (eological experts, advisers to bishops at the Council), and that their post-Conciliar books and commentaries have become popular reading.
Yves Congar, one of the 'artisans' of the reform, commented with calm satisfaction: "The Church went through her peaceful October Revolution." [7] Congar also admitted, as if it were a source of pride, that the Conciliar Declaration on Religious Freedom contradicted pope Pius IX's Syllabus. He said: "It is undeniable that the confirmation of religious freedom by the Second Council says something different from what the Syllabus of 1864 said, and even about the opposite propositions 16, 17 and 19 of this document."
Cardinal. Suenens declared: "The Second Council is the French Revolution of the Church." [9] He may have been one of the cardinals appointed by Our Lady of the Rose, who would receive a great punishment for his participation in the destruction of the Church. (Read more...)
Documents and sessions of the Second Council
As we have said before, Fr Edward Schillebeeckx confirmed: "We used ambiguous phrases during the Council and we know how we will interpret them later". [10] This ambiguity was recognized by the New York Times: "The conciliar documents, shaped by the bishops and their theological advisers during the four 2-month autumn sessions from1962 to 1965, offer more than compromises and ambiguities for conflicting interpretations." Frank Poncelot writes: "Noone can deny that there are ambiguities in the 16 documents of the Council. One can misquot their numerous paragraphs to prove or refute many ideas, and this is often done in support of liberal and cunning plans." [11]
Cardinal. Ratzinger noted that the documents of the Second Council, and especially Gaudium et Spes, contained a "counter-syllabus" designed to "correct(!) ... the one-sidedness of the Church's position under Pius IX and Pius X," and that these documents were "an attempt to officially reconcile with a new era begun in 1789." [12] He also confirmed that the document of the Second Council of Gaudium et Spes is imbued with the spirit of Teilharda de Chardin. [13]
But Our Lady of the Rose stated that Teilhard de Chardin is in hell:
"Many of our clergy have been blinded by temporal pleasures and riches. Many have lost their souls as high hierarchs. Teilhard is in hell! He is always burning for the poisons he has spread all over the world! The man of God has a choice as a human authorityto enter the kingdom of Satan. Man does not defy God's laws with impunity. You are a corrupt generation, and you bring upon yourselves a quick punishment." – Our Lady, 18 March 1973
At the Second Council, Cardinal Alfredo Ottaviani was shocked to discover that the proposal that married couples can decide the number of children should be added to the text "The Sanctity of Marriage and the Family" even without any discussion of coherence with the previous teaching of the Church. Cardinal Ottaviani asked:
... Yesterday at the Council it should have been said that there were doubts as to whether the right position had been taken on the principles governing marriage. Does this not mean that the infallibility of the Church will be questioned? Or has not the Holy Spirit with His Church in past centuries enlightened minds at this point in doctrine? [14]
Fr. Frank Poncelot writes:
Ecumenism means a modern movement towards religious unity, but false ecumenism is now one of the serious problems because of modernist elements in the Church and unauthorized modern theologians trying to "negotiate unfavorably." Sixteen conciliar documents are long and "multi-worded", many ambiguous sections, they were not meant to mean doctrinal changes, but to open the door for which changes were not planned. This authorized the creation of committeesthat later became "open," especially when the terrible word " "option" became common in the implementation of the Council.
Well over 2,000 bishops and many observers (including non-Catholics) andperiti bishops were present at all the sessions. Although there were 10 conciliar commissions, the liberal European alliance, controlled mainly by the German bishops and their periti, quickly dominated the sessions, and through many behind-the-scenes activities, influenced the direction taken by the commissions that were established in the aftermath of the Council. . These commissions "implemented" the Second Council and were responsible for interpreting the Council's recommendations in their practical and pastoral application. This is the most important thing here, because the vast majority of the bishops present have never planned the resulting "realizations", mainly the Novus Ordo Mass – the Mass actually announced in 1970.
The document from which the amendments came, the Constitution of the Sacred Liturgy – the first of 16 documents, ironically, is the most misunderstood conciliar document. Today we have the Roman Missals almost entirely in our mother tongues, while the Conciliar document contains nothing about the entire 'motherland' Mass, and only certain parts can use the mother tongue and are commanded that Latin remain in the essential parts of the Mass. Another irony is that most Catholics now believe that the Latin Mass is forbidden, while the Council has banned the opposite— the exclusive use of the mother tongue. [15]
Cardinal. John Heenan of Westminster, a participant in the Second Council, explains in his book A Crown of Thorns:
The mostdiscussed topic was liturgical reform. It can be more accurately said that the bishops were impressed that the liturgy was fully discussed. In retrospect, it is clear that they were given the opportunity to discuss only general principles. Subsequent changes were more radical than those planned by Pope John and the bishops who passed the decree on the liturgy. His homily at the end of the first session shows that Pope John did not suspect what the liturgical experts were planning.
Liturgical expert Monsignor Klaus Gamber says the same thing in his book The Reform of the Roman Liturgy that the new liturgy would not have been tolerated at the Council:
One claim that we can certainly make is that the new Ordo of the Mass that has now appeared would not have won the majority of the Council Fathers. [17]
Richard Cowden Guido reported that many bishops at the 1985 Synod of Bishops were openly disappointed with the Second Council:
No serious Catholic can deny that there were erroneous judgments at the Council. After the 1985 Synod of Bishops, the bishops made surprising comments and confirmed this before they left Rome. One author wrote, citing another source: "... and yet, more delicately publicly and sincerely privately, the Synod Fathers acknowledged that the Second Council had made two huge mistakes in the third place. The first is to re-evaluate the reliability of Catholic doctrine and practice, ... the second mistake is an astonishing naivety about the nature of the modern world." [18]
The Second Vatican Council and the failure to condemn Communism
This Council did not even condemn communism. Fr. Frank Poncelot writes:
... The Second Vatican Council was not convened to suppress any particular heresy or problem in the Church. He overlooked the evils of communism, overlooked the spread of modernism with its Masonic elements, which Pope St. Pius X condemned, and failed to address the problems that electronic media could very likely cause to the church around the world." [19]
Paul Kramer says hundreds of bishops tried to condemn communism at the Council, but their petition mysteriously "went missing":
The written intervention of the 450 Fathers of the Council against Communism mysteriously "disappeared" after it was delivered to the Secretariat of the Council and the Fathers of the Council who stood to condemn Communism were kindly ordered to sit down and remain calm. [20]
In 1983, Archbishop Marcel Lefebvre said at a conference in Long Island, New York, that he was the one who carried the 450 signatures to the Council Secretariat:
And the Communists were promised that the Council would not condemn Communism, nor did it condemn it. I myself brought 450 signatures to the Secretariat of the Council to condemn communism. I did it myself! 450 signatures of bishops were put in a drawer and buried in silence,
while sometimes the request of one bishop was heard. In this case, 450 bishops were ignored. The drawer was closed, we were told, no, no, we have no knowledge of it, there will be no condemnation of communism. And they replaced the anti-communist bishops: Cardinal Midszenty – Cardinal Lekai, Cardinal Beran in Czechoslovakia – Cardinal Tomasek.
The same thing happened in Lithuania and Czechoslovakia, all the bishops became priests of the Pax movement, collaborators of the communist regime. You can read this in the book Moscow and the Vatican about how Lithuanian priests wrote a letter to their bishops saying, "We don't understand anything anymore. Previously, our bishops supported us in the fight against communism and died as martyrs, many are still in prison, others died martyred because they supported us against the communists in fulfilling our duty as priests, and now you bishops condemn us, it is you who tell us that we have no right to oppose, to carry out our apostolate, because it is contrary to the laws of communism, against the government. [21]
The fact that the Communists were promised that Communism would not be condemned at the Second Council was realized thanks to the Vatican-Moscow Agreement.
Second Council – pastoral, not dogmatic
In a letter to Archbishop Lefebvre dated July 20, 1983, Cardinal Ratzinger states: "It should be noted thatsince the conciliar texts have powers of varying degrees, it is not forbidden to criticize some of their expressions, in accordance with the general principles of conformity with the Magisterium. You may also express your desire to make a statement or clarification on various points .... Perhaps you do not see how compatible they are, so ask the Holy See for clarification." Pope Paul VI himself also issued a similar comment: "Since the Council had a pastoral character, it avoided declaring in an extraordinary way dogmas with a note ofinfallibility. [22]
At the end of the Second Council, the bishops asked Archbishop Felici (secretary of the Council) for what theologians call the "theological note" of the Council, wholived about the doctrinal "weight" of the teachings of the Second Council. Felici replied: "We must distinguish according to the schemas and chapters those that have already been the subject of dogmatic definitions in the past, when it comes to declarations of a new nature, we must have reservations". [23]
Regarding the new changes and careless decisions that arose after the Second Council, praised by Pope Pius XII as a "Doctor of the Church of the twentieth century", Dietrich von Hildebrand instructs us:
In the case of practical, unlike theoretical powers, which refer, of course, to the decrees of the Pope, the protection of the Holy Spirit is not promised in the same way. Ordinances can be unfavorable, ill-conceived, even catastrophic, and there have been many in the history of the Church. Here there is nolocuta Roma, causa finita. The faithful are not obliged to consider all ordinances as good and desirable. They can repent of them and pray that they will be withdrawn, indeed they can act, with all due respect to the Pope, for their elimination.
"A great council, a council that caused discord, division and loss of souls, the main reason for which was the lack of prayer. Satan sat down at the council and watched his achievements." – St. Michael, March 18, 1976
[1] Prof. James Daly z McMaster University, Ontario, The Catholic Register, October 12.10.1977.
[2] Our Lady of the Rose herself mentioned the "new theology" in her message in Bayside: "AfterI have allowed you, my child, to become fully aware of the evil in the teaching institutions of my Son's Church. Among you, a new theology of morality has been established. And this is only a product of Satan!" – Our Lady, 31.01.1976 [3] Chris Ferrara, The Third Secret of Fatima and the Post-Conciliar Debacle, part II. 3rd
[4] List otwarty do skonfudowanych katolików [Open Letter to confused Catholics], abp Lefebvre, Kansas City, Angelus Press, 1992, s. 106. [5] Wanderer, 31.08.1967.
[6] Fr Alojzy Wycislo SJ, Memoirs of the Second Council, Reflections of Someone Who Was There, p. x, Alba House, Staten Island, New York; quoted in Satan's Last Battle, p. 53.[7] Yves Congar, OP. quoted by Fr George de Nantes, CRC, no. 113, p.3. [8] Cardinal. Joseph Ratzinger, Principles of Catholic Theology, Ignatius Press: San Francisco (1987), p. 42. [9] "Open Letter to Confused Catholics," Archbishop Lefebvre, Kansas City, Angelus Press, 1992, p. 100.
[10] Ibid., s. 106.
[11] Fr. Frank Poncelot, Airwaves from Hell, p. 187.
[12] Kard. Joseph Ratzinger, Zasady teologii katolickiej, Ignatius Press: San Francisco (1987) s. 381-382. [13] Ibid., s. 334. [14] Ks. R M Wiltgen, Ren wpływa do Tybru [The Rhine Flows Into the Tiber], TAN Books and Publishers (1967).
[15] Ks. Frank Poncelot, Przekazy z piekła, s. 143-144. [16] J Heenan, Cierniowa korona [A Crown of Thorns], (Londyn, 1974), s. 223; cyt. w Latin Mass Magazine, wiosna 1996, s. 45. [17] Prałat Klaus Gamber, Reforma liturgii rzymskiej [The Reform of the Roman Liturgy], s. 61.
[18] Richard Cowden Guido, Jan Paweł II i bitwa o II Sobór [John Paul II and the Battle for Vatican II, Trinity Communications, 1986, autor cyt. National Review, luty 1986; cyt. w ks. Frank Poncelot, Przekazy z piekła. s. 18.
[19] Fr. Frank Poncelot, Papers from Hell, p. 186.
[20] Satan's Last Battle, p. 52.
[21] Conference of Archbishop Marcel Lefebvre, Long Island, New York, November 5, 1983.
[22] Paul VI, General Audience, 12 January 1966.
[23] Open Letter to Confused Catholics, Archbishop Lefebvre, Kansas City, Angelus Press, 1992, p. 107.
Source: http://www.tldm.org/News6/VaticanII-3.htm
The Rogue Second Vatican Council
It would be a big challenge to find a precedent for Vatican II, at least with regard to the methods by which
an active liberal minority fled, which quickly became the majority. In this context, a general
The Council of Ephesus (449), which pope Called St. Leo I "the rogue Council of Ephesus". This Council was held under
guidance by an ambitious and unscrupulous bishop: Dioscorus, who, with the help of his monks and soldiers,
Empire, exerted enormous pressure on the Fathers of the Council. Papal legates were denied the right of chairmanship that they had been denied
belonged; the pontifical letters were not read. This Council, which for this reason was not ecumenical, ended
recognition as orthodox of the heretic Eutyches, who upheld the error of monophysitism (recognizing only one nature in the person
Christ).
The Second Vatican Council was similar to that rogue Council, with the difference that the Popes (John XXIII, later Paul VI), however
the current ones, who did notresist the sudden attack of the liberals, neither firmly nor even a little, and even supported them.
Enterprise. How was this possible? Proclaiming this Council as "pastoral", not dogmatic, bringing to the fore
postulates of aggiornamento and ecumenism, these popes from the very beginning deprived the Council and themselves of the opportunity to intervene
by infallibility, which could save them from all errors.
In this lecture I would like to introduce you to the three intrigues of the liberal clique at the Second Vatican Council.
Attack on conciliar Commissions
Pélerin Magazine of November 22, 1985, reports some instructional secrets told.
to the journalist Claudius Beaufort by Cardinal Liérart in 1962, during the first general session of the Council.
I will quote to you in extenso this article entitled Cardinal Liénart: "The Council, the apotheosis of my life." I'll settle for the application
my observations on this subject234.
October 13, 1962: First working session of the Second Vatican Council. The agenda provides that the Assembly
appoint the special members of the Commission set up to assist in this task. But 2300 Fathers gathered
in the huge nave of St. Peter's Basilica he hardly knows anything. Would they be able, right away, to choose a competent
Teams? The [Roman] Curia avoided this problem: together with the forms for the secret ballot, it distributed the list of the composition of the commission.
previously prepared by herself. The invitation to select the same teams again is obvious...
What would be more normal than the re-election to the conciliar commissions of those who had prepared for three years.
impeccable texts within the preparatory committees? But, of course, this proposal could not appeal to you
innowatorom.
Entering the basilica, Cardinal Liénart was informed of this very ambiguous procedure by Cardinal Lefebvre, Archbishop of
Bourges235. Both of them know about the lack of trust in the pre-conciliar commissions, their very Roman tastes, not very much
harmonizing with the sensibilities of the universal Church. They feared that the same causes would produce the same effects.
The Bishop of Lille sits in the Council presidingover the Council. This position, as his interlocutor believes, allows him to intervene, on
thwarting work, insisting on obtaining the time needed for episcopal conferences to be able to propose
reprezentatywne kandydatury.
Tak więc liberałowie obawiali się „Rzymskich” teologów i ich schematów. Aby uzyskać komisje o liberalnej – użyjmy tego słowa –
wrażliwości, trzeba przygotować nowe listy, które będą zawierać członków ogólnoświatowej liberalnej mafii: trochę organizacji i
natychmiastowa interwencja na samym początku osiągną swój cel.
Z pomocą biskupa Garrone, kardynał Lefebvre przygotował tekst łaciński. Przekazał go następnie kardynałowi Liénartowi.
Oto już ostateczny tekst przygotowany przez kardynała Lefebvre’a, arcybiskupa Bourges. Nie ma w nim żadnej improwizacji,
tylko premedytacja, rzekłbym, przygotowanie, zorganizowanie, pomiędzy kardynałami o sentymencie do liberalizmu.
Dziesięć lat później, tak właśnie wspomina on [kardynał Liénart] ten dzień:
Byłem zapędzony w kozi róg. Mogłem, albo będąc przekonanym, że to nierozsądne, nic nie powiedzieć i nie wypełnić swojego
obowiązku, albo rzeczywiście zabrać głos. Nie mogliśmy zrezygnować z pełnionej funkcji, która polegała na dokonaniu wyboru.
Wziąłem więc moją kartkę, nachyliłem się nad kardynałem Tisserant’em, który siedział obok mnie, a który przewodniczył
obradom, i powiedziałem mu, „Eminencjo, nie mogę głosować. To nierozsądne. Przecież nie znamy się nawzajem. Proszę o głos.”
Odpowiedział mi, „To niemożliwe. Porządek dnia nie przewiduje żadnej debaty. Zebraliśmy się tylko, aby zagłosować. Nie mogę
dać ci głosu.” Na to rzekłem. „A więc sam go sobie dam.” Wstałem i drżąc przeczytałem przygotowany dokument. Natychmiast
też spostrzegłem, że moje wystąpienie spotkało się z uznaniem wszystkich zgromadzonych. Zaczęto klaskać. Wtedy kardynał
Frings, który zajmował miejsce trochę dalej ode mnie, wstał i powtórzył moje słowa. Oklaski stały się jeszcze głośniejsze.
Kardynał Tisserant zaproponował odroczenie obrad i sporządzenie raportu dla Ojca Świętego. Wszystko to trwało jakieś
dwadzieścia minut. Ojcowie opuścili bazylikę, co wywołało alarm wśród dziennikarzy. Wymyślali niestworzone historie:
"The French bishop rebels at the Council," etc. It was not a rebellion, it was cautious prudence. My position and circumstances
obliged me to speak; otherwise I would give up. In spirit, it would be a resignation for me.
Leaving the Conciliar Hall, a Dutch bishop clearly expressed his views and those of other liberal bishops.
French and German, throwing to a priest standing at a distance among his friends, "Our first
victory!" 236 times
Cardinal. Achille Lienart, Bishop of Lille, France, confirmed on his deathbed that he was a Freemason and leader of the Masonic conspiracy on the Second
SW: invalidation of the traditional Mass and priesthood.
Another Freemason, Hannibal Bugnini, carried out a conspiracy after the Council, implementing an invalid new ordinance in 1968 and novus ordo in
1969. [According to Catholic scholars, the introduction of a new Masonic "mass" was a "brilliant idea" – admin]
Readers of the 'Daily Commentaries' of the TRADITIO Fathers may not know that soon after the implementation of the Novus Ordo by
Concili conciliarin 1969, a prominent cardinal confirmed on his deathbed that he had participated, as he called it, in the Masonic
conspiracy to use the neo-modernist Second Vatican Council (1962-1965) to invalidate the Catholic sacraments, depriving the Mass of
a certain validity in the traditional form, by invalidating the necessary valid sacramental intention of the celebrant.
In early 1973, Cardinal Achille Lienart confessed on his deathbed to participating in the conspiracy. It was exactly the same metoda,
which anglicans after Henry VIII annulled the Anglican "Mass", officially declared invalid by Pope Leo XIII in
1896. In the same way, the papal decree of nullity refers to the Novus Ordo. More here: The Conciliar Cardinal allowed his
to the confessor to reveal to the world his last confession that, as a Freemason, he took part in the Masonic conspiracy to destroy the Church
Catholic at the Council:
Annul the Mass, changing its ritual to abolish the necessary important intention of the celebrant, transforming the Mass from
offering on "Sunday dinner"
Interruption of theapostolic estas, invalidating the ritual of the ordination of bishops and invalidating the intentions of the Novus bishops
ordo in the ordination of priests; instead, installing Protestant preachers to "preside over"
the assembly".
Lienart confessed that the Masonic conspiracy was organized in such a sublime way as to tempt Catholics to accept the
A short time novus ordo as important, but actually invalidate the Mass and the ordination of priests. Although Lienart realized this
conspiracy at the Council, another Freemason, Hannibal Bugnini, wdwas ordained in 1968 and the Novus Ordo Mass in 1969, he was then
Secretary of the Council for the Implementation of the Constitution of the Liturgy.
In fact, Bugnini admitted that his work of implementing the Novus Ordo was introduced through the "Mass 1962",
calling it in the February 1972 issue of the Roman liturgical journal Notitiae "essentially a bridge between the old and the old and the
a new arrow indicating the direction taken by the present restoration [novus ordo]"."
As he himself admits, the purpose of the "Mass 1962" was to implement the principles of the Novus Ordo and softenignorant Catholics, so that
they accepted the developed Novus Ordo Mass as valid. This Masonic and Modernist foundation is the reason why
Traditional Catholics reject the "1962 Mass," now known as the "Motu" Mass or "extraordinary rite."
For his work, Bugnini received a letter of praise from the Masonic master of Rome.
IDOC, or Poisoning
One of the most effective means of exerting pressure on the Council exerted by a clique of liberals was IDOC237, the Institute
Documentation, at the service of the liberal intelligentsia, which in this way flooded the participants of the Council with countless
various texts. IDOC alone claims that, by the end of the third session of the Council alone, it has distributed more than four
miliony stron! Sama organizacja i działanie IDOC wywodzą się z holenderskiej konferencji biskupów; finansowanie było
zapewnione po części przez Ojca Werenfrieda (niestety) i kardynała Cushinga, arcybiskupa Bostonu w USA. Jej ogromny
the secretariat was located on via dell'Amina in Rome.
On our part, i.e. the conservative bishops, we have of course tried to counterbalance this enormous influence with
the help of Cardinal Larraon, who put his personal secretariat at our disposal. We had typewriters,
copy machines and a few people, three or four. We were very busy, but it was meaningless compared to the organization
IDOC! A few Brazilians, partof the T.F.P. pubis, helped us with unprecedented dedication, working at night to copy
works written by five or six bishops, that is, the governing committee of the Coetus Internationalis Patrum, founded
by me together with Bishop Carla, Bishop of Segni and Bishop de Proença Sigaud, Archbishop of Diamantine in Brazil. Two hundred
fifty bishops collaborated with our organization of238. It is with Father V.A. Berto thathe is their personal theologian;
with the above-mentioned bishops; and others like Bishop de Castro Mayer, and some Spanish bishops, we created these
texts that were copied at night. Then, early in the morning, a few of our Brazilian friends, transportedch
by car, distributed materials to hotels and mailboxes of the Council Fathers, as did IDOC, an organization
twenty times larger than ours.
IDOC, and many other liberal organizations and conferences, are an illustration of the fact of the existence of a conspiracy at this council, an assassination attempt.
prepared in advance, many years earlier. They knew what to do, how to do it, and who was to do it. And the conspiracy
unfortunately, it was successful; most of the participants in the Council were poisoned by the power of liberal propaganda.
The cunning of the authors of the conciliar schemes
It is certain that, together with the 250 Council Fathers of Coetus, we have tried by all means to stop the placement of errors.
liberal in the resolutions of the Council. This meant that all we could do was minimize the damage, rework it.
inaccurate or biased statements, add sentences to correct biased notations or ambiguous expressions.
But I must admit that we have failed to purify the Council of the liberal and modernist spirit that permeated it.
most schemes. Their designers were indeed experts, and the Fathers were contaminated by this spirit. Because what can you do
to do when the document in all the passages is soaked in false meaning? Practically speaking,
it was impossible to purge them of this meaning. In order to breathe the Catholic spirit into them, they should be edited completely from
Beginning.
What we were able to do, through the modi we introduced, was to put additional clauses in the schemes; that's
quite obvious: it is enough to compare the first written scheme on religious freedom with the fifth – because this document was five
rejected and re-discussed – to conclude that we have achieved exactly the same thing in reducing
the subjectivism that tainted the first version. It was similar with Gaudium et spes, you can clearly see the paragraphs that have been added
at our request, and which are there, I would say like new pieces sewn to the old coat. It doesn't fit very well together.
The logic of the preliminary versions is missing. Issues added to minimize or balance liberal claims lie
there like foreign bodies.
But we conservatives weren't the only ones who added our paragraphs; Pope Paul VI added a preliminary explanatory remark to the Constitution
about the Church, Lumen Gentium, to correct the erroneous notion of collegiality, which is insinuated in this text under the number
22239.
It is unfortunate that liberals used this system in the text of the schemes: first an erroneous, ambiguous or
dangerously directed, and then, just before or after, the opposite statement, the purpose of which was to calm down
conservative Fathers of the Council.
Thus, as we read in the Constitution on the Liturgy, Sacrosanctum Concilium, writing under the number 36 § 2: "A much greater role can be played.
to confer on the vernacular languages," and by entrusting to the assemblies of bishops the care of whether the vernacular will be
introduced or not (cf. n. 36 § 3), the authors of this text created the possibility of withdrawing Latin from the liturgy. But to
soften their intentions, they took care to place first, under no. 36 § 1, the following entry: "Except in special cases, Latin
will be preserved in the Latin rites." Reassured by this assertion, the Fathers did not object to the next two punktoms.
Similarly, in the Declaration on Religious Freedom, Dignitatis Humanae, the last scheme of which was rejected by many Fathers,
Paul VI personally added a paragraph that read: "Nothing that this declaration says is contrary to Tradition."240 But
after all, exactly everything contained in this declaration is contrary to Tradition! Someone will say: read it simply! Is
it is written: there is nothing contrary to Tradition! "Well, yes, it's written. But this does not change the fact that everything contradicts the
Tradition! And this sentence was added by the Pope at the last minute to force the consent of those – in particular the bishops .
Spanish – who were against such a scheme. Andof course, unfortunately, this intrigue succeeded; and instead of 250 votes
there were only 74 objections – because of such a trivial sentence: "Nothing is contrary to Tradition"! Well, let's look at it logically! In
nothing has changed the text! It's easy to label yourself innocent after the fact! Unbelievable behavior!
Coservative Catholics do not hide the fact that SWII led to the liquidation of the CC based on the Council of Trent.
moved the church to protestantism. (Council of Trent – a council of the universalCatholic Church that took place
in the years 1545–1563. The Councilwas a response to the growing need for reforms in the Catholic Church, which undertook them in
responses to the Reformation. It is considered the beginning of the Counter-Reformation period.)
The Spirit of the Council
How many ambiguities and illegitimate orientations could have been avoided if the Vatican Council had been a council.
dogmatic, not so-called pastoral!
When we examine the successive editions of the conciliar documents, we see the orientations that these documents express. Let's take care of
some of them.
The Priesthood of the Faithful
Certainly, Lumen Gentium distinguishes between the common priesthood of the faithful and the pastoral priesthood of priests (No. 10). That's a good thing.
The following text, however, contains a long reflection on the priesthood in general, mixing the two types of priesthood or making
from the priesthood of priests one of the functions of the common priesthood (No. 11).
Elevating conscience above the law
Similarly, it is correct to say that man must submit to God's law (Dignitatis Humanae, n. 2). Then, however,
man's freedom, his personal conscience are praised (No. 3); this goes so far as conscientious objection is recognised (ibid., n. 3)
the general way that this is false: "A man must not be forced to act against his conscience." This is true
jedinawhen it refers to a true conscience or to a conscience that is invinciblely erroneous! The result is
the tendency to put conscience above the law, subjectivity above the objective order of things, while
it is quite obvious that conscience was created to conform to the law.
The Liberal Definition of Freedom
In a similar way, at every opportunity, and especially in the Declaration on Religious Freedom, it is repeated that one cannot do anything.
coerce (Gaudium et spes n. 47; Dignitatis humanae nn. 1, 2, 3, 10). Freedom is defined as the absence of coercion. Is
however, it is clear that there is no society in which there is no physical coercion of punishment or moral coercion.
fear of punishments imposed by law! Otherwise, anarchy would reign. And our Lord Jesus Christ is not
certainly the last of those who resort to coercion: for what moral compulsion is greater than the following sentence: "and
whoever does not believe will be condemned"[241] The thought of hell weighs on the conscience, so there are certainly good and salutary
przymusy!
Confusion and inconsistencies
Further, in Dignitatis Humanae, there is no distinction between religious acts exempted from coercion by the state;
we would have to distinguish between internal and external acts, private and public, and not attribute the same freedom to all of them.
(by. n. 2)!
In a Catholic country, one is authorized to prevent the public demonstration of false forms of religion in order to
limit their propaganda effect!
If the state really does not have the right to interfere in religious matters, then parents no longer have the right to transfer.
or imposing religion on children! Generalizing freedom in religious matters, without distinguishing, leads to absurdity!
The tendency towards religious indifferentism
If one claims that every religion is a path to God, or that the state is not authorized to judge
The truth of one religion or another, it is uttered by nonsense that borders on a heresy called indifferentism: indifferentism.
the individual or the state in relation to the true religion.
It is undeniable that the Council manifests this kind of indifferentism or inclination toward it. Through praise
individualconscience, spiritual values and salutary values of other religions (Nostra Aetate, n. 2; Unitatis
Redintegratio, n. 3; Dignitatis Humanae, n. 4), the Council supports the indifferentism of the individual. Speaking unimaginably
absurd claims, as Bishop De Smedt has made about the lack of competence of the state to assess religious truth
and for the definitive recognition of the true God, they spread the indifferentism of the state, the atheism of the state.
The fruits of this spirit and of these pernicious doctrines are already being seen: no one among Catholics no longer maintains that in Catholic countries the state
it must recognize the true religion, support it with its laws, and thus prevent the spread of propaganda by religions.
Fake! No one does it anymore!
If, for example, Colombia was still 95 percent Catholic in 1966, it was the merit of the state, which, through
its constitution prevented the spread of Protestant sects: it was an invaluable help to the Catholic Church!
By protecting the faith of citizens, the law and the rulers of the state have contributed to bringing to heaven millions of individuals who
they will have eternal life through these regulations, without which they would not have achieved it! "But in Colombia it's over! This
the fundamental right was abolished at the request of the Vatican, through the application of religious freedom of the Second Vatican Council!
As a result, sects are now multiplying very rapidly; and these poor and simple people are defenseless in the face of sect propaganda
Protestant, corrupted by money and means, sects that constantly arrive to indoctrinate the illiterate. Anything
I do not add. Is this not really a real oppression of consciences, something Protestant and Masonic? Here's how the so-called
religious freedom of the Council!
The tendency towards naturalism
Read ChapterV of Gaudium et Spes on International Relations, International Organizations, Peace and War:
there you will find virtually no mention of our Lord Jesus Christ. Can the world be organized without
our Lord Jesus Christ? Can there be peace without Princeps pacis? It's impossible! Today, the world is drowning in wars and
upheavals, especially because it drowns in sin. Therefore, first of all, it is necessary to give him the grace of Jesus Christ; you need it
to convert to our Lord. He is the only solution to the problem of peace in the world. Without Him, one speaks to the wall.
It was Bishop Hauptmann, Rector of the Catholic Institute in Paris, who presided over the commission that prepared this text.
The commission met with Protestants in Switzerland with the goal of making this chapter satisfy and impact the community.
International. So how can one expect all this to be supernatural, truly marked by a sign.
Our Lord Jesus Christ?
I will limit my enumeration to the topics listed here. I am not saying that in this Council everything is bad, that there are no good ones.
texts for reflection. However, I argue, with evidence in hand, that some documents are dangerous and even erroneous, that
show liberal tendencies, modernist tendencies, which were later the cause of the reforms that are now bringing about
Church to earth.
https://gloria.tv/post/UYvaYDVLzjdg2hgpLY19qau1t
One more article from the Catholic portal Ultramondes.
"Second Vatican Council" – the greatest catastrophe in the history of the world – on 2012-12-05
Vatican II is the most tragic event of the twentieth century, and in fact in the entire history of the world, because it became the cause of
the universal apostasy prophesied by Saint Paul in his Second Letter to the Thessalonians. 'Council
Vatican II" completely destroyed the virtue of faith in countless millions of souls, thus destroying all hope of salvation.
for these huge crowds of people.
Through the supernatural virtue of faith, infused by God at Baptism (or in adults in many cases still
before baptism) we believe in everything that God has revealed and that the Catholic Church claims to be revealed from God. What drives us
to believe is the authority of God revealing and the authority of the Church communicating the truths of faith. The Church receives
the authority to impart divine truths from God Himself, and is therefore infallible when it gives doctrine in a manner
universal and definitive. Through the virtue of faith we carry out the act of acceptance of these truths, of consent, which is so unwavering and so
absolute that we must accept death rather than allow the slightest iota of even one dogma to change. Glory
Martyrs are ready to die rather than deny the faith.
Thus, the object of faith is the deposit of sacred dogmas and sacred moral teachings that the Catholic Church believes.
Gives. Since these doctrines come from God Himself, they are absolutely immutable, that is, not subject to any
changes, even by the authority of the Church herself. Thus, the Catholic Church is based onunbridled foundations.
unchanging truth. All his principles of discipline, piety, liturgical practices, attitudes, philosophy, culture and even
fine arts come from this source of immutable truth, commonly known as the deposit of faith. As a result, in all
The above-mentioned elements of the Church, though man-made, share in their very essence in this immutability.
This means that all of these things must remain essentially the same throughout the history of the Church, in spite of
contingent changes depending on time, circumstances or regional cultures.
The supernatural beauty of the pre-Vatican II Catholic Church is that this essential unity existed everywhere and in
each time of its history: the unity of faith, the unity of discipline, the unity of liturgical worship. This absolute unity of faith can be
for to see everywhere and at all times in all catholic churches, with its proper fundamental unity
all man-made elements that flow directly from the supernatural deposit of faith
Church.
Like ancient Jerusalem itself, famous for being seen in the sunlight of the morning from the Mount of Olives,
located on the top of a hill surrounded by powerful and shining walls, so the Catholic Church is a precious
a jewel placed on the surface of the earth by God Himself, containing within itself a sparkling fire reflecting the Divine
Light. As an extension of the mystery of the Incarnation, the Church can be called, by analogy with Christ Himself, lumen de lumine,
that is, light from light.
This unity and constancy of truth, liturgy and discipline has given the Church the splendor and crystalline value that draw to him.
all people.
All this was swept away by Vaticanum II. He replaced the Catholic faith – absolute by its very nature – with relativism.
Truth. He did this mainly through ecumenism, which was the main goal of the "Council". He wanted to join the centuries-old
Protestant movement in the creation of what heretics calland Unam Sanctam, that is, One Saint, their term for
a dogmatic, humane, one-world Christian Church encompassing all denominations.
Vatican II has replaced the true faith with pluralism, which recognizes as true those denominations and religions that deny
Catholicism. Dogma in this case becomes not a true description of the nature of God, but only an expression of the inner
a sense of God that can vary from person to person, to people, to cultures.
Through this radical change in dogma and faith, we have received from the "Council"
1) The Decree on Ecumenism, containing a heresy calling non-Catholic religions the means of salvation;
2) A decree on religious freedom that contains the moral heresy that everyone has the right to profess the religion he or she does.
will like;
3) The Dogmatic Constitution on the Church (Lumen Gentium), which contains the heresy that the Church of Christ is something greater and
more extensive than the Catholic Church, and that the College of Bishops is the subject (holder) of the supreme authority of the Church
Catholic;
4) Decree on the Sacred Liturgy, which, point by point, destroyed the traditional Latin Mass, the most precious fruit of the ages and gave
the foundation for the ugliness known as the New Mass.
The injection of these and many other poisons into Catholic structures has ruined our Church. After this half-century of horror, which
we endure without any hope of improving the situation, only groups scattered around the world remain, which
objectively they can be identified with the Catholic faith before the "Council".
The tragicevent of Vatican II has had a profound impact on the lives of almost everyone who reads this article. Touched, in
most cases, their whole life. Aware of the most important place that faith occupies in our lives, we must
all, to a greater or lesser extent, make weighty decisions to preserve the faith of the ages.
The traditionalist movement is often criticized for its lack of leadership and for its divisions. The accusation is well founded as to
leadership, because there is no true pope to guide us. Chaos is a natural result of the lack of a superior.
However, it is precisely this disorder that is a feature of catholicism of those who reject Vatican II, as proof that as Catholics, we do not give
to obey no authority except that which comes from the Roman Pontiff.
But the Germantraditionalist movement has all the characteristics of Roman Catholicism: its unity of faith, its discipline,
piety, sacred liturgy, sacred theology, scholastic philosophy, Catholic culture and art. Roman Catholicism, in other words,
we arealive and well, and even a man far from the faith would say that we can be identified with the centuries-old
Pre-Vatican II Catholicism.
What do we find in our Catholic churches or other institutions? A group of people who lost their faith and replaced it
pluralistyczną, naturalistyczną, modernistyczną i bezdogmatyczną namiastką „katolicyzmu” bez żadnej jedności wiary i bez
żadnej identyczności z Kościołem katolickim sprzed Vaticanum II. Próbują wykorzystać katolicką strukturę jako wehikuł dla ich
nowej religii, lecz ten wehikuł nie pojedzie. Katolicki Kościół ustanowiony przez Chrystusa, wierna Jego oblubienica, nie pozwoli
sobie by ją używano jako narzędzie błędu. Skutki? Dezintegracja, rozkład, zniszczenie życia religijnego, zamykanie parafii, szkół,
nowicjatów i seminariów, powszechne panowanie herezji, ogólna utrata wiary i pobożności, bluźniercze i świętokradzkie
liturgie, brak moralności wśród kleru.
Czy istnieje dość słów, które by mogły opisać zakres i intensywność duchowego spustoszenia oraz cierpień będących skutkiem
pięćdziesięciu lat tego „soboru”?
Cóż proponuje „Benedykt XVI” jako remedium na wszystkie te upodlenia i profanacje? Wznieść toast za pięćdziesiąt lat
Vaticanum II i wypić kolejny łyk.
Bp Donald J. Sanborn
Fragment artykułu z: „Most Holy Trinity Seminary Newsletter”, October 2012, ss. 2-4. (1)
Tłumaczyła z języka angielskiego Iwona Olszewska
Schizma Lefebrystów
Odmowa zaakceptowania zmian posoborowych
Marcel Lefebvre odmówił zaakceptowania zmian następujących po II soborze watykańskim, pociągając za sobą innych, równie
konserwatywnych księży francuskich. Część dokumentów soborowych jednakże podpisał. Dopiero później przeszedł do bardziej
a radical position that rejects virtually the entire Council. Archbishop Marcel Lefebvre's signing of the conciliar documents is
widely recognised as an endorsement of their content[1][2][3]. Archbishop Lefebvre himself later stated that "the documents were handed over
from hand to hand among the Council Fathers, each of whom signed, which did not mean voting for or against, and
only attendance at the meeting." [4]
During the Second Vatican Council, Archbishop Lefebvre participated with about 250 people in the deliberations of the Coetus internationalis.
patrum (a separate group within the Council). Soon Lefebvre's traditionalist seminary in Écône was established, and resentment
The archbishop's conception of the Church after the Council (ecumenism and the changed liturgy) caused a conflict with the Vatican. Traffic
integrist developed despite the lack of acceptance from the Holy See. It was not possible to reach a compromise with Marcel
Lefebvre neither Pope Paul VI nor John Paul II.
Episcopal ordination without the mandate of Rome. Excommunication
In 1975, without the consent of the local Ordinary, he ordained 3 seminarians, which resulted in the loss of the Priestly Society.
St. Pius X approved the Church. After the re-ordination of several priests to Marcel Lefebrvre, it was applied
suspense a divinis[5]. On June 30, 1988, without the consent of Rome (nominating bull), he ordained four bishops (consecration).
priests: Bernard Fellay, Alfonso de Galarreta, Bernard Tissier de Mallerias and Richard Williamson. Pope In
Paul II in the motu proprio "Ecclesia Dei" announced that both by the archbishop himself and by 4 bishops ordained without
of the mandate of thePolish Army, an excommunication latae sententiae (binding by virtue of the law itself) was incurred. According to the Pope
The excommunication also included Anthony de Castro Mayer, Bishop Emeritus of the Diocese of Campos – co-consecrator.
The Priestly Society of St. Pius X, the Archbishop himself and his followers report that the excommunication was from the very beginning
invalid, because he committed the forbidden act thinking that he was in a state of higher necessity related to the crisis in the Church, whichaccording to
The Code of Canon Law exempts him from the penalty of excommunication (Canon 1323.7).
On January 21, 2009, Benedict XVI officially lifted the excommunication of four bishops ordained by Archbishop Marcellus.
Lefebvre (SSPX Superior General Bernard Fellay and Alfonso de Gallareta, Bernard Tissier de Mallerais and Richard
Williamsona).wiki
https://gloria.tv/post/6Zsovwc3eicW3w8UDULxQAN3D
Spain – the influence of SWII on the church in Spain
The 60s were also the time of the Second Vatican Council, which introduced revolutionary changes in the Church. Opus Dei was
an enthusiastjanuary oriented towards changes directed against Tradition and the militant face of Catholics.
The provisions of Vatican II in the spirit of "human rights" also struck at the head of the defenders.
religion in 1936 in General Franco.
Następstwem II Soboru Watykańskiego był rozbrat caudillo z hierarchią
Kościoła hiszpańskiego, która w dużej części przeszła na stanowiska wręcz
jawnie opozycyjne wobec władzy. Hiszpański Kościół posoborowy stał się
asylum for the wrogów of the system, among which you could also meet
declared atheists. Church institutionsopened their doorsto
Communist Workers' Commissions (Comissiónes Obreras) and various kinds
contestants.
The influence of Vatican II on the Church's abandonment of Francoism drew attention to
even historians who can hardly be accused of being "right-wing"17, and known
The Spanishsocio-og, Victor Pérez-Díaz, wrote directly on the subject: "From
The death of Pius XII The Spanish Church was increasingly at odds withthe tendencias
dominant in most Western Churches, combinenot with the same
Vatican. (...) Although it was known and discussed inthe same bodies,
this rift became so evident in the course of the Second Vatican Council that it stood
it is a traumatic shock for the Spanish Church, because most of it
the bishops cameto himconvinced that the personification of orthodoxy had become a reality. Okazało
however, they had to come to terms with some embarrassment at the fact that
are redundant and irrelevant. Taking advantage of the situation, priests and lay people better
understanding the spirit of the times, or as they said," the "breath of the Holy Spirit"
(sic!), they inducedthe old generation of bishops and religiousorders to
an intellectof vital, moral and organizational renewal, threatening open rebellion.
Basque nationalists, democrats and leftistsalike
called on the Church in various ways to revise the power structureof the church
institutions, the definition of their role in society and, above all, their
an alliance with the francs ofthe State of Stów"18.
It so happened that soon a large part of the Spanish clergy went
for this voice of "renewal", as a result of which General Franco ceased to be, in their
in my opinion, a defender of the faith. To some extent, it also influenced this.
aversion to the caudillo of Pope Paul VI himself19. Against Generalwi Franco
Opus Dei also appeared, which after Vatican II began to propagate
the development in Spain of the so-called open society, based on pluralizmie
worldview and religious freedom.
Support for liberalism in the "Work of God" was evident long before the second Vatican Council was convened. Anyway
the very founder of Opus Dei, Josemaria Escrivá de Balaguer, was associated by many as paving the way for Vatican II20. In
Opus Dei included many Spanish political activists, including such influential figures as Emanuel Fraga
Iribarne, Francoist Minister of Tourism, co-responsible for burying the idea of 1936 after the death of caudillo21. How accurate
Adam Wielomski pointed out: "In Spain, a political revolution – the fruitnot only of the disintegration of Francoism, but of the death of Spain
The Catholic-counter-revolutionary was triggered by the teaching of the Saturdaywe, especially the constitutions Dignitatis humanæ and Gaudium et spes.
Perhaps it is not the conciliar documents themselves, but the omnipresent spirit of the Council, characterized by the affirmation of all
religious newtorstwo"22.
Many hierarchs, in accordance with the "spirit of the Council", have given and continue to set an example of their historical ignorance and willingness to settle down.
at all costs with the left-wing authorities, an example of which can be at leastthe attitude of bishops who apologized for their silence,
the Catholic Church surrounded the execution of 14 Basque priests by nationalist troops during the war
home23. Another example shows that some Spanish clergy are moving even further to the side.
of the leftist authorities, it isnot issued by the Abbey ofSanta Cruz del Valle de los Caidos a ban on the celebrationof clean uro
Holy Mass for the intention of General Franco and the leader of the Spanish Phalanx (Phalanx) resting in the Valley of the Fallen
Española) Prima de Rivery24. The post-conciliar changes also led tocolossal transformations in the womb of the most
katolickiego środowiska, jakie od lat trzydziestych XIX stulecia reprezentowali karliści. Gdy zabrakło im duchowego wsparcia
Kościoła, niektórzy z nich poczęli nawet dryfować w stronę… marksizmu.
Można więc skonstatować, że to Kościół po Vaticanum II oraz grupa działaczy wywodzących się z frankizmu w dużej mierze
przyczynili się do rozwodu między hiszpańskim państwem a religią katolicką. Szczególnie interesujący jest tu niechlubny udział
króla Jana Karola, który zawdzięczał tron właśnie caudillo. Wnuk wypędzonego przez republikanów Alfonsa XIII przysięgał na
fidelity to Movimiento Nacional25, thus committing itself to keeping Spain in the political structure of which it created
was General Franco" — onek less than a year later he became known as a supporter of broadly understood democratization and liberalism.
In connection with this, one can ask a question that was once formulated by the historian Jan Kieniewicz, a specialist in the field of history.
Spain: "So, did the elected successor of Juan Carlos de Borbón disappoint his [Franco's] expectations? Did he break his oaths?" 27th
"bibula.com"
In Spain, the political revolution was triggered by
conciliar teaching, and especially
Dignitatis Constitutions
humanae and Gaudium et spes. Significant
Opus Dei played a role in this process, which
after Vatican II began to promote development
in Spain, the so-called open society,
based on pluralism of worldviews and
religious freedom. Pictured: Fr Josemaria
Escrivá de Balaguer, założyciel Opus Dei
The destruction of Christianity by "wild beasts of the field"-the destruction of the church from the outside.
We are now entering a period when radical atheistic left-wing organizations want to destroy Christianity (Israel) in
Europe and the USA (Judah) by strengthening Islam. This is shown in the prophecies by destruction from within by
modernists (eunuchs), birds (clerical teachers of error) and from the outside by the left and anarchists-wild animals
full)
1 King 21:(23) The Lord also says of Jezebel: Dogs (biased sectarians) will eat Jezebel under the wall of Jezreel. (24)Deceased of
of the Ahab family in the city will be eaten by dogs, and the deceased in the field will be eaten by birds (clerical teachers of bugs) airborne.
2 Kings 9: (32) And he turned his face to the window and cried out, Who is with me, who? Then two or three looked up at him.
eunuchowie.
Ezekiel 38:(20) And because of me the fish of the sea and the flying creatures of the heavens and the wild beasts of the field will surely tremble, and
all creeping creatures that crawl on the earth, as well as all people who are on the surface of the earth and the mountains will remain
steep roads will fall and fall, and every wall will fall to the ground.' NW
George Soros wants to destroy Christianity in Europe with the help of Islam
Anna Wiejak
Posted on 17 September 2015
Is it a coincidence that a billionaire, an avowed atheist who calls the existence of God absurd, issues a guide for Islamic
imigrantów, w którym znajdują się mapy, przydatne numery telefonów oraz inne ułatwiające podróż informacje?
O tym, że istnieje plan zniszczenia katolicyzmu z pomocą destrukcyjnych ideologii oraz islamu wiadomo było już od lat.
Początkowo była to powolna erozja, która obecnie przybrała rozmiar tsunami.
Nikt nie wymawiał nazwisk osób podejrzewanych o realizację tego planu, ponieważ ludzie ci pozostawali w cieniu, w zaciszach
swoich gabinetów pociągając za sznurki. W świetle reporterskich fleszy widzieliśmy jedynie posłusznych im polityków, których
kampania wyborcza finansowana była właśnie przez te „cienie”.
Tak zapewne by pozostało, gdyby reporter stacji telewizyjnej Sky News z czystej dziennikarskiej ciekawości nie zaczął przeglądać
śmieci pozostawionych przez tzw. uchodźców na plaży greckiej wyspy Lesbos.
Wśród pozostawionych rzeczy znalazł przewodnik, nieco już podniszczony piachem i morskimi falami, na okładce którego młody
człowiek wpatruje się w morską dal, gotowy na przekroczenie Morza Śródziemnego. Książeczka napisana została w języku
arabskim i opatrzona mapami a także adresami organizacji, które mogą okazać się pomocne w dalszej podróży.
Z nieoficjalnych informacji, do jakich udało się dotrzeć reporterom wspomnianej stacji telewizyjnej, wynika, że aktywiści z
należącej do George'a Sorosa organizacji „Welcome to Europe”, pokrywającej siecią swoich przedstawicielstw prawie cały
kontynent, w tym również Polskę, rozdawali przewodniki zupełnie za darmo w Turcji.
Jeżeli wejdziemy na stronę internetową wspomnianej organizacji, znajdziemy mnóstwo informacji, które, wydrukowane
stanowią też taki rodzaj przewodnika, bowiem punkt po punkcie przeprowadzą uchodźcę aż do dowolnego kraju Unii
European.
Everything seemsto suggest that, contrary to the propaganda of many political groups, the refugee wave is nothing but great
organized settlement action. At the same time, the fact that Soros' name appeared next to it should be considered providential.
case.
At this point, it is impossible not to mention another project of this notorious billionaire, namely
naturalizing 13.8 million immigrants in the United States and making them citizens during Barack Obama's term, to
2016. It is impossible not to suspectthat both colonization actions (in Europe and in the USA) are aimed at weakening the local
societies and the eradication of the Catholic faith, which in both parts of the world (with the possible exception of Polish) is experiencing
severe regression.
George Soros makes no secret ofhis desire to create "new Americans." Everything indicates that he also wants
the creation of "new Europeans" to be "democratic voters", which in his mouth sounds at least
ominously.
The billionaire's goal, then, is to uproot nations from a sense of their own identity and cut them off from their roots by
instilling a rapidly developing cancer of Islamic culture. In the realization of this truly diabolical plan, he is helped by governments
some European countries and the US, including the Polish government. It is not without reason that in Poland an immigrant-Islamist receives
three times more social assistance than a citizen who really needs it, gets a flat for free and numerous privilegese.
Nobody forces him to take up a job either. (before the PIS government)
So if you don't believe in conspiracy theories yet, it's time to start. All this is happening here and now, on our
eyes and with relatively passive resistance of citizens.
Anna Wiejak
Contemporary information on the further progressive destruction of Christianity.
Rev. 18:(2) And with a powerful voice he cried out: Babylon, the capital, has fallen. And it became a hotbed of demons and a hiding place of all
unclean spirit, and the hiding place of every unclean and disgusting bird, (3) because with wine it will ignitethe fornication of its fornication
she watered all nations, and the kings of the earth committed fornication with her, and the merchants of the land came to wealth through the immensity of her
Glamour.
GRZEGORZ GORNY
THE CRISIS OF THE CHURCH IN GERMANY
The Catholic Church in Germany is experiencing a crisis, as its hierarchs are increasingly talking about. However, there is no consensus on this,
how to heal the situation.
The Catholic Church in Germany has about 26.5 million believers, or about 32 percent of the population. Since the unification of the country in
1989 roku stracił on już ponad półtora miliona członków. Każdego roku ponad 100 tysięcy Niemców decyduje się wystąpić z
Kościoła katolickiego. Wiąże się to z zaprzestaniem płacenia tzw. podatku kościelnego, który wynosi od 8 do 10 proc. osobistego
podatku dochodowego i jest ściągany przez państwo. Wpływy do kasy Kościoła zmniejszają się również na skutek stale malejącej
od lat liczby narodzin wśród katolików (podobny proces, nawet w większej skali, dotyczy też protestantów). Coraz więcej dzieci
pojawia się za to w rodzinach muzułmańskich, które jednak na Kościół nie łożą.
Wszystko to powoduje, że Kościół w Niemczech zmuszony jest do drastycznych oszczędności. Sama diecezja berlińska ma dziurę
budżetową wynoszącą 13 milionów euro, a jej długi w bankach i instytucjach kredytowych sięgają już ponad 150 milionów euro.
W związku z tym kuria w Berlinie planuje likwidację 400 etatów, zamknięcie seminarium duchownego oraz pozbycie się 101 z
istniejących obecnie 207 parafii. Świątynie mają zostać zamienione na galerie lub sale koncertowe albo wyburzone, a działki, na
których stały, sprzedane.
Podobne problemy nie omijają też uchodzącej za najbardziej katolicki region w Niemczech Bawarii. W archidiecezji bawarskiej
opracowano już projekt likwidacji aż 500 z działających teraz 700 parafii. Brak pieniędzy to jednak nie jedyny powód tego typu
decyzji. Brakuje również powołań, kapłanów oraz wiernych w kościołach.
O ile w 1990 roku w całych Niemczech w coniedzielnych Mszach uczestniczyło 6,2 miliona katolików, o tyle w 2001 roku już tylko
4 miliony (z ogólnej liczby 26,5 miliona). W Monachium rodzice tylko 5 proc. noworodków decydują się na chrzest swych dzieci. Z
badań instytutu Allensbacha wynika, że tylko 20 proc. niemieckich katolików czuje się związanych z Kościołem i jego nauczaniem,
another 35% consider themselves "critical Catholics", i.e. admitting to the Church but not accepting it.
teaching, while for the remaining 45 percent. The Church is a distant and indifferent institution (they are bound to it only by the fact of baptism and afterthe donation
ecclesiastical). Characteristically, of the faithful most closely attached to the Church, as many as two-thirds are above
60 years of age, and only 7 percent are people under thirty.
Spiritual crisis
The number of vocations is also falling dramatically. In 1986, more than 3600 seminarians were educated in German seminaries, today there are
only 1128 of them. In 1993, 288 priests were ordained, ten years later only 159. The clergy are aging
already, almost every third actively working clergyman has more than
60 years. Forecastsare not optimistic - in the next ten years two-thirds of the existing parishes will not be
have your own parish priest.
In German society, the authority of the Church as a bearer of spiritual values is also declining. From the research center of the opinion research center
Emnid shows that in the ranking of institutions considered to transmit higher values, the Church was on the fourth
place (37 per cent of votes) - behind the police, political parties and the environmental organisation Greenpeace. Cardinal Joachim Meissner z z
He accused his compatriots of suffering from "spiritual impotence". The recently deceased Archbishop of Fulda, Johannes Dyba, complained
whereas on the Rhine and the Elbe the institutional overgrowth of the Church is killing her spirit.
It is necessary to know that the Church in Niemczecho is - after the state - the second largest employer. Employed in it on
Lay civil servants, who are not required to believe in God, treat the Church as the same employer as they are.
corporations, offices or factories. So there are, for example, catechists who teach religion in schools (in Germany, catechesis is
obligatory), but they themselves do not believe at all in the Christian truths they teach. Often such unbelievers also sit in
various Catholic institutions or secular councils influencing the functioning of the Church.
This overgrowth of institutions over spirit, mentioned by Archbishop Dyba, can be clearly seen on the example of the structure of employment in
The German Church. A dozen or so years ago, 500 people worked in the Archdiocese of Bavaria in the Curia, and 1200 in parishes,
currently, however, there are already 1000 people in the curia, and only 900 in parishes. The savings that the Church is forced to make,
most often they take place at the expense of pastoral initiatives, missionary divisions and parishes. Monthly magazine published in Trier
Catholic "Imprimatur" alarms that in the local diocese the victim of looking for savings fell most of the programs
pastoral activities for children and young people.
The decreasing revenues from the church tax from year to year will probably also affect the number of missionary projects and
charities all over the world. The German Church, considered the richest in the world, subsidizes every year
many Christian initiatives in less prosperous countries. The Kirche im Not (Church in Need) organization alone issues
more than EUR 80 million per year for this purpose.
Czy to pomoże?
Niemieccy katolicy coraz bardziej zdają sobie sprawę z panującego kryzysu. Bardzo często starają się mu jednak zaradzić na
sposób czysto świecki - tak jak usprawnia się działanie źle funkcjonującej firmy. Ulubionym sposobem jest organizowanie paneli,
debat i dyskusji, podczas których wciąż roztrząsa się kwestię uzdrowienia sytuacji Kościoła. Najczęstsze głosy, jakie wówczas
padają, mówią o potrzebie większej demokratyzacji i otwarcia w Kościele, o konieczności uznania pluralizmu i tolerancji, o
rozwoju programów socjalnych i charytatywnych, o zmianie katolickiej nauki seksualnej itd. Rzadko kiedy natomiast ktoś
wypowiada się publicznie o konieczności osobistego nawrócenia, zawierzeniu swego życia Jezusowi, nowej ewangelizacji czy
mocy sakramentów, zwłaszcza spowiedzi. Wydaje się, że wśród niemieckich katolików zanikła niemal świadomość
sacramental - almost everyone receives Communion, while confession is no longer widely practiced.
The flagship of the German Church is the Catholicentag, or Catholic Day, which is organized every summer. It consists of manye
public discussions and cultural and artistic events. That year it took place in the town of Ulm and gathered about 14
thousands of believers, mainly young people. Among the invited speakers were m.in. Hans Küng (Swiss-German
theologian, whom the Holy See forbade to speak on behalf of the Catholic Church) and Bishop Jacques Gaillot
(French hierarch removed from diocese by the Vatican for supporting homosexual unions). Having such guests, meeting
could count on the interest of journalists and promotion in the media, but whether it really contributed to the renewal of life
Church?
One of the German bishops criticized the idea of organizing Catholicentags, claiming that they are limited only to the
to "beat the foam", from which nothing results, and at the same time give Catholics a false feeling that it is not so bad at all, since it succeeds
lead to such a mass meeting (the concept of "massiveness" in the German Church is different than in our country - especially if
14,000 people in Ulm will be compared with 140,000 young people in Lednica).
Three-quarters of Catholics surveyed by theAllensbach Institute believe that the importance of the Church in German life
of society will be steadily decreasing. These changes can be seen most clearly in the legislation where it has recently been pushed through
legalization of homosexual relationships. In 1997, the aforementioned Archbishop Dyba in an interview for "Spiegel" said that "the laws
are becoming more and more pagan" and Germany is on its way to becoming a "pagan republic". Since then,
unfortunately, this process has deepened. opr. mg/mg
Germany: More and more Catholic churches to close. The crisis continues and there is no end in sight
It is possible that in the German diocese of Essen more Catholic churches will be closed. According to the newspaper "Westdeutsche"
Allgemeine Zeitung" list of churches to be closed is now ready. The reason for this decision is several, while
the most important of these is the decreasing number of believers. Although "on paper" in Essen live more than 200,000 Catholics,
but in practice less than 10 percent go to church. At the time of the creation of the Diocese of Essen in 1958, it numbered 1.5 million
Catholics.
The German newspaper recalled that already in 2006, Bishop Felix Genn began a drastic reorganization of the diocese, dividing it into 43
large parishes. At that time, every fourth church was intended for closure, some of them were demolished. In connection with
a very difficult situation in the German Catholic Church, there are many indications that the decision from 10 years ago to reorganize thediocese,
it will continue in the liquidation of some churches.
The "Westdeutsche Allgemeine Zeitung" also reports that not only a small number of believers is to be the reason for the closure.
Churches. The consequence of the lack of Catholic practices is also the deterioration of the finances of the Diocese of Essen. According to the statistics, up to
By 2020, as many as 10 urban parishes in Essen will have a third less resources than today, and by 2030 not much
more than half. "There is no end in sight to the process of shrinking parishes," concludes the Westdeutsche Allgemeine Zeitung.
There is no doubt that the Catholic Church in Germany has many difficulties and challenges ahead of it. Very often problems, with
which the Church struggles are in the midst of it, such as the question of opinions about celibacy.
- The only solution to the crisis of vocations in Germany is to loosenthe whip cell, according to the head of the liberal and deeply
the politicized Central Committee of German Catholics.
Despite criticism from the German episcopate, including the generally liberal Cardinal Rainer Woelka, the head of the Central
The Union of German Catholics (ZdK) Thomas Sternberg does not cease to push the postulate of liberalization of celibacy. In the assessment
Sternberg's only by admitting married men to ordination can one properly respond to the "catastrophic", as he himself
defines the situation of the Catholic Church in Germany.
The head of the ZdK made his demand for the first time at the end of August this year, triggering a heated debate in Germany.
Progressive Catholics and many Christian Democrat and Socialist politicians strongly supported the idea of loosening celibacy, as,
their opinion, in accordance with the spirit of the times, response to the crisis of vocations in the Church. Source: KAI, PCh24.p . DATE: 2016-10-23 14:52
London: 423 new mosques and 500 closed churches!
Wikimedia Commons Jeden of 423 London mosques. It belongs to the group of the largest Muslim temples in all of Europe.
Foot.: Dilwar H/
Quo vadis Anglio?! One would like to shout at the statistics prepared by the Gatestone Institute. It seems that the face
England, and certainly London, is changing dramatically, 423 functioning mosques and 500 closed churches in just
Capital. This is a colossal number, to realize it, just use the maps offered by google, after entering the phrase "match ety
in London" shows literally every mosque on the city plan, the view is frightening, in some places on one
Three mosques are erected on the street, each on a different block.
According to an analysis by the Gatestone Institute, "British multiculturalism feeds Islamic fundamentalism. Muslims have no need,
to become a majority in the UK, all they have to do is make the most important cities Islamic. And that'swhat happens
place".
However, the openness of the British does not end with allowing so many temples of a foreign religion to be established in the country, the Islanders
they also allow the introduction of Sharia law. One of the uk's chief judges, Janes Munby, is of the opinion that
Christianity has long influenced the courts, it is time to go a step further, the courts should bemore multi-kulti, and therefore more Islamic.
A similar thought is beginning to be held in universities! Apparently at Queen Mary University during one of the events
students had to use a different entrance than students. In addition, they were forced to sit in a separate room and did not
they had the right to speak. It sounds ridiculous indeed, but these are actual elements of Sharia law that prohibits women.
active participation in events, especially if men participate in them. Churches disappear from maps one by one
Of the United Kingdom, many of them have been turned into private homes. Some of them, like the church of Hyatt United was
purchased by the Egyptian community and soon to be converted into a mosque. The same happened with the church of St. Peter, who
it now serves as the Madina Mosque. In turn, the Brick Lane Mosque was built in place of the former Methodist church.
Almost half of British Muslims are under the age of 25, while a quarter of Christians are over 65. Of these
thatin the next 20 years, that is, within one generation, society will be more Muslim than
Christian.
The image of ubiquitous and overcrowded mosques is for the increasingly neglected and closed Catholic churches and
Protestant temples are a huge contrast. Small mosque rooms cause Muslims to have to pray
stand on the street. With such an image in front of our eyes, it can be seen that Christianity in England is becoming a thing of the past, and leading
Islam is slowly becoming, and even is, the religion of the future.
Source: Gatestone Institute, kf May 19, 2017
Lukasz Kaźmierczak
BUY LORD CHURCH
A friend who has lived in the UK for several years recently told me about her English friends who
they are going to buy a house. A decision like a decision - only that the place of their residence was to become... old abandoned church on the edge
of the Scottish coast. This case best illustrates how little respect many modern Europeans have for objects.
Sacral. Szacunek measured by the price of a single-family house...
For many years, it seemed that the main threat to the Catholic Church was hostile religions (especially militant Islam) and
atheistic totalitarian systems personified by communism and Nazism.
Indeed, the last two regimes in particular have contributed to the enormous losses suffered by Christianity in the twentieth century.
Thousands of clergy were murdered or imprisoned. Acts of barbarism did not bypass Catholic temples either.
Churches were demolished, churches were burned, and giant kafars destroyed the domes and bell towers of magnificent cathedrals, cathedrals and basilicas. In
in this way, many priceless sacred objects were dealt with. This was especially the case in the Soviet Union.
All symbols of religion - this "opium for the masses" - were to be wiped off the face of the earth. Temples that have avoided the worst,
they were turned into warehouses, barracks or barns. Others were used for propaganda purposes, converting into
the ominous "museums of atheism". This is what happened, for example, with the magnificent Dominican church in Lviv.
Even today, in countries that are relics of the communist system, christians are persecuted. Including
The Hong Kong Human Rights Bureau said that the authorities of the People's Republic of China had recently carried out
action against "illegal religious groups". As a result, a total of 392 religious buildings were closed and four were destroyed.
churches and 24 chapels.
Wealth and what's next?
For a long time, however, the Catholic Church has had to contend with another pr- hidden and perhaps more so.
dangerous than communism. That enemy is the ubiquitous religious indifference.
In the West, this phenomenon began to grow several decades ago and was associated with a period unprecedented in the history of Europe.
prosperity financial. Prosperity caused many citizens of Western European countries to ask themselves:
why do I actually need God, if we can do everything on our own, and our success is nothing
limited?
Philosophers were also quick to speak up, who found a theoretical justification for such a way of thinking. Free Students
Today, the University of Brussels is learning the nineteenth-century theory that there is no place for God and man in the world.
So you have to make a choice between them. The Primate of Belgium, Cardinal Godfried Daneels, considered this an extreme form of secularization.
Secularization, which is reflected in alarming statistics.
Today, just over 30 percent of Catholics live in the West, and that number is steadily decreasing. Less than 10 percent french
Of Catholics, they go to Mass once or twice a month. The number of French parishes has decreased by 20 in the last ten years
thousands, and the crisis of vocations has resulted in a reduction in the number of priests by almost half (currently there are 25,000 of them). According to
Statistics, in Germany in 2002 there were 26.46 million Catholics, which is about 200,000 less than in 2001. According to the study "Die
Welt", only 17 percent of young people go to church, 79 percent have never read the Bible, and only 13 percent of young people are
ready to raise their children in a religious spirit.
96 percent of Dutch people believe that it is possible to be a believer without identifying with any Church, but 40
percent of them believe in an unspecified extraterrestrial force that directs human life. The latter tolerate at most
The Church of Scientology and all sorts of New Age movements. To one of the most popular Parisian fairies
more people come every day than to the Easter Mass in all the churches of the French capital!
Many Catholic temples are in a deplorable state. They need renovation, but there is not enough money for it, especially in countries,
in which the state strongly dissociates itself from financial assistance to the Church. Therefore, the generosity of the faithful remains, and this is
Small.
The authorities of some countries are not prevented from providing financial support to the Muslim religion, which is considered to be
discriminated against! In supposedly Catholic Belgium, dozens of abandoned churches are scared (recently one of them was
turned into a huge cosmetic and recreation center). At the same time, the government in Brussels allocates €20 million annually for
maintaining 300 mosques and paying for Teachers of the Muslim religion in schools. Curiosity is aroused by the fact thatthe European
the community accuses the Catholic Church of fundamentalism - so does it consider Islam to be a more "progressive" denomination?
Poor Daughter of the Church
The dominant trend in the West was progressivism, which misinterpreted the provisions of the Second Vatican Council.
as a praise of absolute freedom.
Progressives criticize the backwardness and conservatism of the Holy Father in matters of sexuality, abortion, the priesthood of women and celibacy.
They demand Communion under two species, universal confession and the right to divorce.
Effect? People stopped going to church, and priestly vocations became extremely rare. Increasingly, you can come across
to churches turned into hotels, restaurants or service points.
France, once called the most faithful Daughter of the Church, is today an extremely secular country. Old French cathedrals are owned
states, while parish churches belong to municipalities. Only that parishes do not have legal personality and cannot have any goods.
Since the hostile separation of Church and State was approved in 1905, the republic has not paid for construction and maintenance.
churches (except for the so-called concordat dioceses: Alsace-Moselle and Guyana). The state maintains only temples
built before 1905.
In March this year, the Economic Commission of the local Episkopat published a report in which it presented the financial situation
of the French Church. It is decentralized and each of the 95 dioceses is responsible for its own finances. Of the one-thirdof the
of the surveyed dioceses only one achieved a positive financial balance, the rest bring losses (the average debt is 811 thousand euros per year).
Revenue comes mainly from the "tray", collections for parish purposes, donations "for Mass", unpredictable inheritances and
private records. However, the number of believers paying for the Church is constantly decreasing (only in the years 1995-2000 by more than half
one million people).
A depressing picture emerges from the report of the French Episcopate of the poverty of the Local Church. No wonder that many
miraculous temples and monasteries are emptied or sold to help those to which the faithful still come.
A few years ago, French visitors were forced to do so, selling half of the seventy-five.
the monasteries that remained in France, while the rest were made into hospices for elderly sisters.
The situation is similar in the neighbouring Benelux countries. I recently met with the opinion of a Polish tourist who stated,
that the Dutch Church gives the impression of "packing for a long journey". Catholics cannot affordto support themselves in this country
of its historic temples, which is why, for example, in Alkmaar, an old church was demolished and a house was erected in its place
commercial.
Pay or quit
The situation of the German Catholic Church is incomparably better than in France. The state maintains benevolent neutrality and
provides the basis for the financial existence of the two dominant denominations: Catholicism and Protestantism. The German government is pulling
namely, the so-called church tax (depending on the state, it is 8-10 percent of annual income). With tego tax are
maintained and renovated churches, as well as salaries paid to clergy. Non-believers do not pay tax. This situation
it also has its bad sides. Not only does it make the Church dependent on the State to a large extent, but it also excludes voluntariness.
skloading of sacrifices by the faithful. For he who does not want to pay the church tax is officially excluded from the Church.
Many leave voluntarily...
Perhaps, therefore, a better way than financing the German Church would be a system of voluntarydeductions in tax.
as is the case in Italy or Spain. Nevertheless, a powerful financial injection from the German Office
Financially, it contributes to the creation of many church schools, kindergartens and hospitals. Thanks to this, social care in
TheCzech Republic is overwhelmingly the domain of the extremely effective local Church.
But even in rich Germany you can meet many abandoned churches or something that until recently was, and today it is on
example disco.
If, then, the Non-Semitic Church is not as poor as its French counterpart, what is the reason for this? Folds
many factors for this, but certainly one of the most important are: the systematic decrease in the number of believers (m.in z
because of the reluctance to pay church tax) and a decrease in priestly vocations.
Despite the efforts of the Catholic Church and the Evangelical Church, Germany is slowly becoming a country more and more.
secular. However, it is difficult for it to be otherwise, since, for example, in the diocese of Hildesheim in northern Germany, out of 350 parishes, 148 do not
has its own parish priest, and there are also such parishes, which include up to 150 towns. So it's hard to talk about
normal pastoral work.
Urban ante doors
In Poland, so far, we are not dealing with such a crisis of the Church and faith as is taking place in Western Europe. However
many Polish parishes are in serious financial trouble. This happens especially in these regions of our countryu,
which are affected by the greatest unemployment, as well as wherever Pegeer farms once functioned.
The offerings made by the faithful are simply too small for the parishes in these areas to sustain themselves, to make a current
renovations or insure the church building.
It was the lack of money for insurance that became the cause of the huge troubles that hung over the Roman Catholic parish in
40 kilometers from Łódź Dalików.
In 1997, an accident occurred at the Dalików cemetery, during which a 14-year-old girlwas crushed by
damaged tree branch. This resulted in a rupture of the spinal cord and, consequently, permanent disability. Mother
the girl took the case to the court, which ruled that the accident was the fault of the cemetery administrator, i.e. thecouples of afia in
Daliks. Despite the fact that since 1994 the parish priest of Dalików asked the authorities for permission to cut down part of the stand
(obtained only limited consent, but not including the ill-fated tree), the court ordered to pay the girl high
compensation and a lifetime pension in the amount of PLN 1450.
However, the parish has nothing to pay such an amount, nor is it insured. In this situation, after winning the case in
of all instances, the girl's mother filed an application for debt enforcement (todayit amounts to almost 400
thousands of zlotys).
The parish is threatened with auctioning, which would be a rarity on a national scale. Under the hammer would go: a church from the early twentieth century, inscribed in
register of monuments, rectory with garden, four-hectare field with a small building and a cemetery.
The whole matter involved "the first Polish anti-clerical" Jerzy Urban, who expressed his willingness to buy the auctioned church. He wanted
in it open a disco, and in the place of the rectory - as the news goes - a escort agency. His plans, however, have littleto do with
chances of success.
Bailiffs refrain from bidding, counting on the settlement of the parties. In this case, the Lodz Curia is in talks with the girl's mother.
Thanks to the help of the faithful from the entire diocese, it was possible to collect the amount of PLN 100,000. However, this money does not satisfy the party.
an injured party who would like to recover at least half of the receivables. Negotiations are ongoing and it may finally be possible to gather
the amount required. However, this takes time.
Looking at hundreds of abandoned churches and temples, fulfilling functions quite different from their original purpose, not
one can resist the impression that the prophecies of the Apocalypse of St. John are being fulfilled before our very eyes.
For what the image of many churches looks like today, we will one day be held accountable before God. Jesus Christ clearly
He defined what every temple is to be: "It is written: my house is a house of prayer" (Lk 19:46).
How it's done in tiny Netherlands
According to Dutch media, 623 churches have been closed in the last ten years. Some of themwere born on
libraries, museums or even apartments. Most often, however, they remain empty. Since the beginning of the 90s, it has been closing annually or
it changes the function of an average of 40 temples, especially in the villages. The Ecumenical Commission for Church Objects fears
It is noted that by 2010, of the current 1,800 temples, a quarter will lose their sacred charakter.opoka.org.pl
Interview with Father Richard Sum, a missionary from the Congregation of the Holy Spirit. - What does a missionary do - "spiritualist" in
Brussels? - I work in the European Secretariat of the Congregation of the Holy Spirit, which coordinates the work of all
European provinces. My duties include, among others, logistic preparation of international meetings and
writing reports. - You have the opportunity to observe the Catholic Church in the West on a daily basis. It's that bad, or the media
exaggerate? - The Catholic Church is doing well, only societies are weak. They lost God somewhere. People don't feel the need
worship and participation in Sunday masses. Secularization is progressing very quickly. In the Netherlands, Sunday is a good
sometimes, for example, for cycling trips, and not for an encounter with God. Similarly in Belgium. Hardly anyone thinks about the Church, because this
the institution - according to local people - does not bring economic profits. - Have you ever wondered what this situation is from? -
It's hard for me to say. Society is lost and does not feel the need for God's protection. It used to be said that France was the first
daughter of the Church. Pope John Paul II asked: - France, what did you do with your baptism? It turns out, however, that it was Belgium that took over
the baton of precedence in secularization and it begs to say - paganism. Brussels Church is unnecessary. - And at the same time
it is full of beautiful temples. - I regret this, because the temples are beautiful, even well maintained, but there is no living Church.
- the community of the People of God. - How is it in your church? - The church stands in the center of Brussels, in the Matonge district, where it lives
many Africans. In Kinshasa, the capital of the Democratic Republic of the Congo (former Zaire), there is also a district of Matonge. In years
In the 60th of the last century, Congolese people came to Europe. Here they studied, brought families, customs and religion. In our pairfii,
St. Boniface, Sunday Mass is celebrated in French. At first,only a handful of people, including two
White! During the liturgy there are a few more, and the sounds of the organ will bring a few more homeless people or cloisters. -
Terribly little. - Unfortunately. But it is comforting that once this parish was completely deserted. The Church for a Time
was empty. The current parish priest - a "spiritualist" who worked for many years on missions, reactivated parish life and during the larger
The temple is filled with holidays. - Thousands of Poles leave for bread, e.g. to the Netherlands. Do you have contact with them? - A few years ago
the Superior of the Dutch Province offered me to celebrate Mass in Polish in Heusden, where in nearby greenhouses
seasonal workers from different parts of the Polish are working. More than a thousand people. Masses celebrated in Dutch did not gather
Poles. Seven people came to my first Mass. Currently 200-250. On Sundays I commute from Brussels to Heusden (160
km) and I am glad that the Church is complete. - Do they sometimes want to talk to you about problems? - I always arrive early,
I hear confessions. And after the Holy Mass we meet in the parish hall for coffee, tea and biscuits. We talk about
problems, including financial problems in greenhouses or emigration problems. At the end, there are individual conversations.
I preparechildren for the first Holy Communion, and adults, couples - for marriage. Weddings are planned in the country, but they need
certificates of completion of the pre-marital course. - Do you notice the negative effects of trips with bread to the West? They fall apart
getting a family? - There is always something for something. Everyone came to earn money, there are no other reasons. Part sends money to
Country. Married couples live separated because the husband or wife has left for the West and rarely appears at home. Separation is
Inevitable. There are also families who work together. Some came to the Netherlands many years ago and already live there. People
earn for a specific purpose - the bride and groom came to earn money for the wedding, others for the construction of a house or a car. Today earnings in the Netherlands
they are comparable to domestic ones, but most of these people in Poland would not find a job at all. Therefore, they collect tomatoes,
cucumbers or peppers for a few euros per hour. In my sermons, I almost always emphasize that not only the euro is important, but above all
to live the Gospel to all. - According to media reports, more and more churches in the Netherlands are being sold for bars,
clubs or galleries. - The situation is dramatic. The turnout of native Dutch is one or two percent. Churches
they cease to perform sacred functions and are sold. I have read and heard that in the Netherlands by 2050 they will be closed
all temples - Catholic and Protestant. It's an apocalyptic image! I'm glad that to the church where I am currently celebrating
Sunday masses, Poles come, and the Dutch admire our religiosity. They see that the Catholic Church is alive and poles
they pray beautifully. For the Dutch, who are at odds with God, we are the hope of Europe. - After your experiences
How do you look at the future of the Church in Poland? - The Church in Poland is strong with the faith of our ancestors, parents,
Grandparents. It's a powerful pillar. Young people brought up in such a spirit, despite the novelties, have strong roots and foundations in themselves
Devotion. The problem is that they are infatuated with the West, which ignores religious practices. The Church can be
persecuted, poor, with more or less attendance, but the Holy Spirit will not let him go missing. - Or maybe priests should
to reach the young differently? - Probably yes. Example: If you do not display goods in front of a vegetable store, do not count on
that customers will visit you. Display beautiful strawberries, cabbage, tomatoes, and then the potential customer can stop.
Churches look similar: sacrum in the tabernacle, altar, paintings. But today we also need - in my opinion - an external
Certificate. In many parishes there are organized concerts, festivals, lotteries, various associations. This helps
to see the same piety from a different perspective. This is what young people need - e.g. holidays with God, trips, pilgrimages.
This is the immensity of asia's apost! In the Netherlands, they will close 1000 churches
This means that Dutch Catholics must prepare for a future without churches. Cardinal Willem Eijk, Archbishop
Utrecht and the president of the local episcopate announced that soon 1,000 churches will have to be closed. What
he will happen to them later – we would rather not know. For the truth is painful – the godless and the heathen will make them shops,
bars and hotels where people who have never met Jesus Christ in their lives will dress, eat and sleep. Inside
Europe!...
1000 churches: that's a lot for every country, but for the Netherlands it's just a huge amount. Cardinal. Eijk explains that the closure is
necessary, because in many parishes there are so few Catholics that there is simply no one in the world – and there is no way – these
churches to maintain. The number of 1000 houses both Catholic and Protestant temples.
Why such a great deal of apostasy in the Dutch Church? The hierarch puts the matter briefly and precisely: this is the result of "errors of thelion's curl
the church after the [Second Vatican] Council and the abandonment of evangelization".
And when we remember that at the aforementioned Council an immeasurably large role was played by the hierarchs from the Netherlands and
in other countries where apostasy is common – such as Germany, Belgium and France – this hair can grow on the head. Above
all because the people who co-created the conciliar documents later did a lot to distort and interpret them.
in its own liberal fashion – leading to a real catastrophe.
Suffice it to recall that in the 50s in the Netherlands, 90 percent of Catholics went to Sunday Mass. Today it is 5 percent,
which translates into specific numbers means 200,000 (sic!) people. According to the cardinal, he is responsible for this state of affairs in
to a great extent, "radical individualism", which has spread enormously in the Netherlands.
Unfortunately, the local Church has done a great deal to strengthen this "radical individualism". It is enough to recall here the edition in
1966 of the famous catechism, edited, among others, by the infamous de facto heretic Fr Edward
Schillebeeckxa OP.
This catechism presented views that were simply incompatible with faith in Jesus Christ, in an extremely cynical, evidently diabolical.
a way of dissuading Catholics from the true holy faith. The effects are all too visible today. The Netherlands is in the vanguard
the anti-civilization progress of the "culture" of death. Abandoned by the shepherds who hid the light of Revelation under a bushel, he choseand
hedonism and pagan worship of man.
1,000 closed churches: these are the fruits of a liberal approach to faith.
Pawel Chmielewski
Church for sale
Publication date: 08.10.2006, 21:00 Last update: 09.08.2011, 13:30
In economic calculation, there is no forgiveness: what counts is the money from taxes, not the prayersof the faithful.
Father Thomas Quadt of St. Anne's Parish in Duisburg lost the battle for his church. The temple built half a century ago
later this year it is to be closed and turned into a concert hall or other public utility facility. Plaintiff? Too
there is little faithin the parish. - Consternation is great - Fr. Quadt does not hide his disappointment. - We even sent a letter to the bishop from
a request to keep the temple, but we did not manage to put on our own - he says. Now the church can be handed over to another
religion, e.g. Orthodox, or turned into a concert hall, a museum, or maybe a workplace.
The Episcopal Curia in Essen has more to consider. As many as a hundred other temples in the diocese may in the near future
share the fate of the Duisburg church of St. Anne. This means that in two years the number of churches in this region may fall to 250.
Felix Genn, a 56-year-old bishop, has already approved a radical austerity program to merge the parishes in which he is
too few believers, the abolition of half-time jobs and the removal of almost a third of the 350 existing churches by 2008.
Closing temples is a real epidemic in our western neighbor. According to the data of the German Bishops' Conference from
In 1990, more than 300 houses of God were established throughout the country. In the near future, another 700 may join them.
Today, not only Catholics are tightening their belts. On the established by regional
Protestant churches on the site of www.kirchengrundstuecke.de you can find several hundred put up for sale church
nieruchomości i działek budowlanych. Na początku lipca rada Kościoła ewangelickiego w Niemczech (EKD) przyjęła dokument
"Perspektywy Kościoła ewangelickiego w XXI wieku", przewidujący m.in.
łączenie regionalnych kościołów krajowych i rezygnację z części siedzib biskupów. - Alternatywy nie ma - stawia sprawę jasno
przewodniczący EKD bp Wolfgang Huber.
Przyczyną likwidacji kościołów w Niemczech jest zmniejszanie się liczby wiernych i kurczenie wpływów z płaconego przez nich
podatku kościelnego. Tylko w 2004 r. szeregi wiernych opuściło w Niemczech ponad 140 tys. protestantów i ponad 100 tys.
katolików (na ponad
27 mln). Dziś tylko dwóch na trzech Niemców deklaruje się jako chrześcijanie. - Poza tym społeczeństwo się starzeje. Na ulicach
niemieckich metropolii widzimy
dziś głównie dzieci tureckie - tłumaczy "Newsweekowi" Thomas Begrich, kierownik wydziału finansowego EKD. Jednocześnie
rośnie rzesza niewierzących. Kolejny problem to utrzymujące się od lat ponaddziesięcioprocentowe bezrobocie, a niepracujący
Niemcy są zwolnieni z podatku kościelnego. Tylko między 2003 i 2004 r. wpływy Kościoła protestanckiego z tytułu podatku
kościelnego spadły o 8,3 proc. - do 3,69 mld euro. Do 2030 roku Kościół ewangelicki w Niemczech straci jedną trzecią członków i
połowę przychodów z podatku.
Także katolicy będą mieli do dyspozycji coraz mniejsze środki, zwłaszcza w Zagłębiu Ruhry. Założona w 1958 r. diecezja w Essen
straciła przez pół wieku istnienia ponad jedną trzecią wiernych i ma ich dzisiaj już tylko 950 tysięcy. - W latach 60. ówczesny
Bishop Franz Hengsbach dreamed of a church around every corner, Dr. Carsten Frerk, author of "Finance and Finance and
property of churches in Germany". Many temples were built. Now this post-war construction momentum is reflected in hiccups.
The expenses of the dioceseare hidden to a large extent thanks to loans. The Church Hired the Famous Consulting Firm McKinsey to Help
find a solution to the problem.
The most effective way out turned out to be the closure of empty temples. The reforms are expected to save €15 million a year.
Many Catholics cannot accept the closure of churches where they were married or received their First Communion. -
People's hearts bleed because a piece of heimat is taken away from them - he tries to understand the faithful
Bishop Genn. But at the same time, he emphasizes that there is no turning back from the chosen course.
In the Diocese of Berlin, an austerity plan was adopted to resign from the technical staff of the parish by 2009.
(cleaners, watchmen). Some of the organists will have to leave. Cuts in spending were also announced by theChidiecesia in Cologne. In
her vicariate general will be cut from her posts. Savings will include Catholic kindergartens, bookstores and hostels
Youth. Above
20 temples were handed over to other Christian communities, most often Orthodox. - We wantsuch a building to be
still used as a church
- explains Manfred Becker-Huberti, spokesman for the Archdiocese of Cologne. Often, however, this is more wishful thinking than
reality. For example, in the place of temples, which the Archdiocese of Hamburg got rid of, today there is a museum, a plant
locksmith, funeral company and architectural office. In Berlin's Spandau district, there were even...
Apartments.
Already in 2003, the Evangelical Church adopted guidelines on the treatment of closed temples. Unwelcome in
the place of the former church is, for example, a supermarket and a disco. The document also recommends that, for symbolic reasons, avoid
the sale of churches to the Muslim community. The transfer of temples to a much smaller Jewish community is no longer
arouses such emotions. The Protestant church of Gustav Adolf in Hanover will turn into a synagogue next year. Municipality
Jewish beat the offer of the German mountaineering association, which intended to use the high walls of the temple for practice
Climbing.
However, not every church can be bought. Thomas Begrich gives the Matthäus-kirche in Frankfurt am Main as an example.
The temple is located in the city center, in close proximity to the big banks. The plot is worth a round 40 million euro, and
however, Protestants do not intend to get rid of it. - We only sell churches that have really ceased to be ours.
needed," Says Begrich. And he adds that even the decision to close a temple is not yet a tragedy. Martin Luter himself,
The founder of the Reformation wrote: "There is no other reason to build churches than for Christians to gather in them. A gdy ta
the cause ceases, the same churches should be demolished, as is done with other houses." Dr. Frerk says the same thing,
only in modern language: - If customers leave, the branch must be closed.
Conclusion:
1.The revolutionary actions shown in Jehu's actions of the 60s and 70s have their origin in a dying empire.
The Roman ones, overflowed all over the world, theold conservative world, the governments (of Jehoram of Israel) that supported the beast
(papal system of power) and introduced a new liberal-leftist world (now syndicalism prevails in Western Europe).
2.Dutschke's theory is interesting because revolutionaries in Europe went from radical solutions of the seventies to
the solutions described by Dutschke. Such a revolution, instead of using violence and terror, used "long marches through
institutions" and made great changes politically, religiously, turally, socially. This also applied to the Catholic Church
and other churches. Such actions moved Europe to the left towards syndicalism and led to economic collapse.
pushing towards anarchism. In order to permanently destroy the institutions of one system of power, it is necessary to destroy them from within.
by changing the ideology of these institutions and establishing the ideologies of other systems of power.
3.The revolution (earthquake) as the second stage of the tribulation was to divide Babylon into three parts. In thewest part
Europe, after the Second World War, was dominated by the system of power of conservatives supporting the papacy (beast). Goal
Revolution was the removal of this system, dying of the Roman Empire through the rebellious masses of society.
Rev. 16: (18) And there were lightning and loud thunders, and a great earthquake, the likes of which there has not been since man existed on the
earth; so powerful was this earthquake. (19 ) And the great city broke up into three parts, and the city of the Gentiles lay in ruins. And
it was said before God that the great Babylon should be given a cup of wine of God's fierce wrath. Elisha had
the cloak before the revolution, because the second strike of the Jordan took place before the revolution. The revolutionaries were to destroy
a dragon, a beast and an image of a beast. Rev. 16:18-20 and 18:9.
PRESENT TRUTH January—February 1979 10str.
Powyższe informacje traktują krótko pewne problemy finansowe władz cywilnych w chrześcijaństwie, lecz my powinniśmy
zachować w pamięci proroctwo Obj. 16:19: „miasto wielkie [wielki Babilon] na trzy części rozerwane” przed doznaniem
„zapalczywości gniewu Bożego”;. Tak więc czytamy w Z 1896, kol. 2, że „wielkie systemy: religijny, socjalny i cywilny, które
now they are Christianity together, they will go into oblivion, the destruction of Revelation 16:18; 18:2, 3, 5, 10, 16-19." Final verdict
it is spoken in Obj. 11:18, where it is declared that in the time of God's wrath He will "destroy those who corrupt
earth".
E4 pp.38-39-city torn into three parts.
We have also shown that before the symbolic earthquake, the antitypical Jehu? will support the current governments,
the antitypical Joram of Israel, against the antitypical Hazael (2 Kings 8:28,29; 9:14,15). We understand that this is
these three factions are listed as the three parts of the great city (Revelation 16:19).
4. The subordinate goal of the revolution is to remove all regimes and dictators, which took place in the countries of Western Europe like
and eastern which was not shown in the type of Joram but Hazael. The next goal of the revolution was also the collapse of governments.
imperial (France, Italy, England) thus the liberation of colonial countries.
5.The Bible mainly shows events in Europe, the Roman Empire (Israel) and America (Judah). Other world events include
a derivative of events in Europe and the USA, often combined as one organism and as participants in the global time of oppression,
which touches the whole earth.
6.The revolution was to divide Babylon into three parts, while the complete destruction of Babylon and the digestion of the body ofthe estia
will occur during Anarchy (fire). Rev. 18: (8) Therefore, in one day his plagues, death and sorrow, and famine, will come, and he will burn in the fire;
for the Lord, the God who judged him, is strong. (18) and seeing the smoke of his fire, they cried out, saying, What city is like this.
a big city?
7th The revolution in the nominal church was directly related to the ideology of ecumenism, the so-called opening of the church to
world. In 1965, SWII convened by the modernist John XXIII gave voice to the "eunuchs" liberals of the church who revolutionized
the church by changing the dogmas and liturgy of the Catholic Church. On the other hand, actions from outside the church (dogs) Christian Democrats, a party that
it was created as a counterweight to left-wing circles, it itself became a liberal party over time, contributing to the collapse of
the authority of the conservative "Tridentine" church. Birds (clerical teachers of bugs) and wild field animals had
to carry out the complete destruction of the institutions of the church left over from the revolution.
Śmierć Izebel.
Rewolucja w Kościele Nominalnym
Zmiana chronologii wydarzeń w antytypach.
Rewolucja w Kościele Nominalnym. Sobór Watykański II 1962-1965 (1Król.21:21-27 i 2Król.9:30-37)
16 maja 1923 początek końca niszczenia Babilonu*1 Ks. Królewska 21:21-27 Symbolika muru*Kilka informacji o Izebel* Izebel w Księdze Objawienia to Wszetecznica-* Jizreel, Ezdraela* Wybuch i przebieg Armagedonu. 2Król.9:16-10:28*
Malowanie Izebel- zmiany Soboru Watykańskiego II, otwarcie na świat w ekumeni.
Geneza problemów KK* Obj.17:16* Rewolucyjne zmiany w doktrynach i liturgii KK po SWII. *Rewolucja w kościele od wewnątrz-komornicy lub eunuchowie(1Król.9:32 On zaś podniósł głowę w stronę okna i zawołał: Kto jest ze mną? Kto? I spojrzeli ku niemu z góry dwaj lub trzej eunuchowie.) *
Rewolucja Soboru Watykańskiego II w kwestii państwo –kościół.
Wykład prof. Jan Bartyzel* Jaki pogląd na stosunek państwo kościół miał kościół przed soborowy. *
Niszczenie kościoła czynnikami wewnętrzno-zewnętrznymi. Psy-Sekciarska Chadecja.
Chrześcijańska demokracja* Dalsza część wykładu konserwatywnego katolika prof. Bartyzela, * Obj.9:35 Kościół bez ciała. Kościół bez liturgii i doktryn trydenckich*Kilka artykułów konserwatywnych katolików opisujących niszczenie kościoła od wewnątrz i zewnątrz.
„Ptaki powietrzne” i „dzikie zwierzęta polne” - dokonają zupełnego zniszczenia chrześcijańskiej Europy.1Król.21:24
George Soros chce zniszczyć chrześcijaństwo w Europie z pomocą islamu.
Współczesne informacje na temat dalszej postępującej destrukcji chrześcijaństwa.Obj.18:2-3
Kryzys kościoła w Niemczech* Duchowy kryzys* Czy to pomoże? * Londyn: 423 nowe meczety i 500 zamkniętych kościołów! * Kup pan kościół* Bogactwo i co dalej? Uboga Córa Kościoła* Płać albo rzuć* Urban ante portas* Jak to się robi w maleńkiej Holandii* Do 2050 roku wszystkie kościoły katolickie i protestanckie w Holandii zostaną zamknięte* Oto bezmiar apostazji! W Holandii zamkną 1000 kościołów* Kościół sprzedam*
Wnioski końcowe
Zmiana chronologii wydarzeń w antytypach.
Historia zawarta w 2Król.9 rozdział opisuje przygotowanie Jehu na króla poprzez Elizeusza jako rzecznika Pana. Później mamy opisaną historię zamordowania przez Jehu, Jehorama króla Izraela i Ochozjasza króla Judy. Następnie oddzielną historię, jak Jehu przybył do Jezreel siedziby żony Achaba Izebel i wydał polecenie, aby zamordować królową rękami jej sług. Chronologia tych historii nie jest zachowana w antytypie. Jest to jeden z tych wyjątków, gdzie nie ma zachowanej chronologii wydarzeń typu w antytypie. Wydarzenia historyczne potwierdziły występowanie takich wyjątków od reguły nie tylko w tej historii biblijnej, poniżej wklejam tłumaczenie takich wyjątków przez pastora Johnsona. W typie 2Król. 9 rozdział opis chronologiczny pokazuje najpierw wydarzenia związane z działaniem Jehu w związku z Jehoramem i Ochozjaszem, później mamy opisaną historię działania Jehu w stosunku do Izebel. W antytypie wydarzenia zachodziły na siebie w tym samym czasie i trwają kilkadziesiąt lat.
E 3, 106, ak.56-57
(56)W typie doświadczenie z trąbą powietrzną nastąpiło po rozłączeniu proroków przez rydwan. Jak wszyscy wiemy, „on Sługa" interpretował doświadczenie z trąbą jako reprezentację opuszczenia przez Kościół tej ziemi. Z tego punktu widzenia, zgodnie z operacjami antytypu, chronologiczna kolejność wydarzeń w historii tego, co Eliasz i Elizeusz robili w 2 Król. 2:11-14, nie ma na celu podania chronologicznej kolejności wydarzeń w antytypie tej historii. Zgodnie z procedurą, jaka często występuje w Piśmie Świętym, wszystko to, co jest powiedziane o Eliaszu, jest potraktowane aż do końca, zanim w ogóle dochodzi do opisu czynności Elizeusza, bez uwzględniania chronologicznej kolejności wydarzeń w antytypie, w którym występuje inna kolejność wydarzeń od kolejności w typie. Rozumiemy zatem, że między oddzieleniem Maluczkiego Stadka od Wielkiej Kompanii a odejściem Maluczkiego Stadka z tego świata w antytypie występuje pewien odstęp czasu liczony w latach. W tym czasie ma miejsce nie tylko wszystko to, co jest antytypem czynów Elizeusza w wersetach 12-14, lecz także wszystko to, co Elizeusz robił później. Pan ułożył ten typ w ten nieoczekiwany sposób niewątpliwie po to, by ukryć tę myśl aż do czasu po jego wypełnieniu się oraz by tym gruntowniej poddać próbie serca wszystkich w czasie jego wypełnienia się. Próba ta rzeczywiście miała miejsce.
(57)Jak wszyscy wiemy, Pan często odwraca chronologiczną ko-lejność wydarzeń, by ukryć daną myśl, np. (1) w doktrynalnym wersecie Rzym. 8:30 (P 6,182, ak. 1); (2) w wersetach proroczych u Joela 2:28,29 (P 5,164, ak. 1 oraz komentarz u dołu strony), przytaczanych przez „onego Sługę" jako przykłady takiego odwrócenia (w tym ostatnim fragmencie Pan najpierw opisuje błogosławieństwa restytucji, a następnie błogosławieństwa Wieku Ewangelii, czyniąc to w sposób całkowicie ukrywający tę sprawę, w wyniku czego część proroctwa podana jako ostatnia została prawie wypełniona, zanim zostało zrozumiane proroctwo podane wcześniej, z wypełnieniem należącym do przyszłości). (3) Czyni to też w znamiennym i znanym typicznym opisie z 3 Moj. 16:15-22. Nie zważając na chronologiczną kolejność wydarzeń w antytypie, Pan opisuje tutaj do końca jeden ciąg wydarzeń, po
czym podaje kolejny, nie mieszając w typie obydwu ciągów wydarzeń w sposób, który wyraźnie wskazywałby na chronologiczną kolejność ich wypełniania się w antytypie. Na przykład: (1) najpierw ofiarowany jest kozioł Pański, a (2) jego krwią kropiona jest ubłagalnia; następnie (3) odbywa się procedura z kozłem wypuszczanym. W antytypie wszystko to, co czynione jest z kozłem Azazela po uwiązaniu go przy drzwiach i rzuceniu losów nad obydwoma kozłami, zostanie zakończone, zanim na Ubłagalni zostanie pokropiona krew antytypicznego Kozła Pańskiego. Wiemy o tym, ponieważ przed pokropieniem krwią antytypicznego Kozła na antytypiczną Ubłagalnię cała Wielka Kompania będzie musiała być martwa, czyli zanim Chrystus pojawi się w obecności Boga, by dokonać po-jednania za świat. Gdyby bowiem Chrystus pojawił się w obecności Boga w celu dokonania pojednania za świat przed śmiercią całej Wielkiej Kompanii, ci jej członkowie, którzy jeszcze byliby w ciele, straciliby przykrycie krwią antytypicznego Cielca i w wyniku tego musieliby być posłani na wtórą śmierć. Wielka Kompania jest bowiem „domem" antytypicznego Aarona, a za ten dom, tak jak i „za siebie" (tj. Ciał o antytypicznego Aarona) dokonuje on pojednania przez przypisanie zasługi antytypicznego Cielca. Chrystus nie może bowiem uzyskać z rąk Boskiej sprawiedliwości zwolnienia przypisanej zasługi w celu użycia jej na rzecz świata, dopóki nie zostaną spod niej zabrani wszyscy ci, którzy znajdują się pod przykryciem tej przypisanej zasługi. Maluczkie Stadko wychodzi spod tej zasługi przez dopełnienie swej ofiarniczej śmierci, a Wielka Kompania - przez dopełnienie swej śmierci przymusowej. Mamy więc tutaj przypadek dokładnie odpowiadający omawianemu przypadkowi Eliasza i Elizeusza. Czynności związane z kozłem Pańskim zostały doprowadzone do końca, zanim nastąpiły doświadczenia dotyczące kozła wypuszczanego. Mimo to Kozioł Azazela kończy swe doświadczenia przed umieszczeniem na Ubłagalni krwi antytypicznego Kozła Pańskiego. Podobnie jest w 2 Król. 2:11-14. Wydarzenia dotyczące Eliasza zostały doprowadzone do końca, zanim w ogóle nastąpiły wydarzenia związane z Elizeuszem. Mimo to podamy jasne dowody, że w antytypie wszystkie wydarzenia z doświadczeń Elizeusza opisane w 2 Król. 2:12-14 w doświadczeniu antytypicznego Elizeusza miały miejsce po oddzieleniu Maluczkiego Stadka od Wielkiej Kompanii a przed zabraniem Maluczkiego Stadka do nieba. Tak więc wydarzenia pokazane w typie w 2 Król. 2:12¬14 następują w odstępie czasu między tymi dwoma antytypicznymi wydarzeniami.
E 5, 235
(61) Przechodzimy obecnie do rozważenia następnej części historii Gedeona (Sędz. 8:4-9), która także wypełniła się już w antytypie. Porównując Sędz. 7:25 (ostatnie zdanie) z 8:3 oraz 8:4, mamy wspaniałą ilustrację tego, co wielokrotnie zauważyliśmy na tych łamach jako występujące w historiach biblijnych i nie tylko, tj. wydarzenia nie zawsze są podawane w kolejności chronologicznej, lecz powiązane wydarzenia często są omawiane do końca, nawet jeśli prowadzi to do tego, że fragmenty ich opisu poprzedzają opis wydarzenia, które wystąpiło przed tymi fragmentami; innymi słowy, kolejność logiczna często zastępuje kolejność chronologiczną. Sędz. 8:4 mówi o przejściu Gedeona i jego trzystu z zachodniej na wschodnią stronę Jordanu, natomiast wydarzenia opisane w ostatnim zdaniu Sędz. 7:25 i 8:1-3 miały miejsce po wschodniej stronie Jordanu. Zatem wydarzenie opisane w wersecie 4 miało miejsce przed wydarzeniami opisanymi w ostatnim zdaniu Sędz. 7:25 i 8:1-3. W następujący sposób wyjaśniamy to zjawisko: święty historyk najpierw do końca opisał pierwszą walkę Gedeona (Sędz. 7:9-22); następnie do końca opisał walkę, w której Gedeon osobiście nie uczestniczył (Sędz. 7:23-25); potem opisał jej następstwa (Sędz. 7:25 [ostatnie zdanie] do 8:3); następnie w Sędz. 8:4, powracając do końca pierwszej bitwy Gedeona, święty historyk opisuje pościg za Midianitami uciekającymi po pierwszej bitwie Gedeona i jego trzystu, którzy gonili ich od doliny Ezdrelon do Jordanu, a następnie przez Jordan w kierunku wschodnim. Z tego punktu widzenia wydarzenie z Sędz. 8:4 poprzedza wydarzenia wymienione w ostatnim zdaniu Sędz. 7:25 oraz 8:1-3.
(62) Istnieje szczególny powód wtrącenia słów z wersetu 4: mają one pokazać, że w antytypie przygotowania i stoczenie drugiej walki antytypicznego Gedeona będzie miało miejsce po tym, jak wierny lud Pana, traktowany z punktu widzenia obrazu Eliasza, przejdzie przez Jordan. Epizody podane w wersetach 5-9 dowodzą, że przygotowania i stoczenie drugiej walki antytypicznego Gedeona miało nastąpić nie tylko po rozdzieleniu antytypicznego Eliasza i Elizeusza (w Sukkot), lecz także po tym, gdy inna grupa zorganizowanych lewitów (Penuel) stanie się odrębna i różna od wiernych. Pierwsze zdanie wersetu 11 wskazuje, że gdy antytypiczny Gedeon maszerował do drugiej walki, przeszedł obok ostatniej grupy tych Lewitów, którzy nie wierzą w kontrolę organizacji nad ich pracą („mieszkający w namiotach”, nie w miastach). Druga walka miała się więc rozpocząć dopiero wtedy, gdy wierni zostaną oddzieleni od wszystkich trzech grup Lewitów pod złym kierownictwem. Oczywiście wypełniło się to w antytypie. Druga walka zaczęła się dopiero wtedy, gdy rozpoczęło się oddzielanie Amramitów, ostatniego podpodziału trzeciej grupy antytypicznych Lewitów, od Kapłanów. Wersety 4-11 dowodzą więc, że tych Trzystu wiernych Panu miało prowadzić pracę publiczną na długo po wystąpieniu pierwszego i drugiego uderzenia Jordanu, a także po oddzieleniu Kapłanów od wszystkich ośmiu grup lewickich, prowadzonych przez złych wodzów. Pomaga to nam w określeniu chronologii drugiej antytypicznej walki. I rzeczywiście, Świecko-Domowy Ruch Misyjny [LHMM] rozpoczął swój pierwszy atak przeciwko antytypicznemu Zebachowi i Salmunnie 18 lipca 1920 roku, co miało miejsce po tym, jak dwie grupy Amramitów, jako ostatnia część antytypicznych Lewitów pod przywództwem złych Lewitów, zerwała społeczność ze świętymi oświeconymi Epifanią. Rozumiemy więc, że drugą bitwą antytypicznego Gedeona z antytypicznymi Midianitami przede wszystkim jest walka Świecko-Domowego Ruchu Misyjnego [LHMM] przeciwko wiecznym mękom i świadomości umarłych.
Rewolucja w Kościele Nominalnym. Sobór Watykański II 1962-1965 (1Król.21:21-29 i 2Król.9:30-37)
Swąd szatana. Kościół pośród zawieruchy roku 1968.
Wielki ruch protestacyjny, który wstrząsnął Francją i Europą w maju i czerwcu 1968 r. nie oszczędził Kościoła. Niektórzy duchowni wspierali kontestacyjny zryw studencki i społeczny. Ale protest uderzył też w sam Kościół jako instytucję, stawiając pod znakiem zapytania rolę i wizerunek kapłana. Problem opisany w tej książce przez długi czas był tematem tabu. Yves Chiron opowiada o roku 1968 w Kościele, nie tylko we Francji. W tym właśnie roku mają miejsce również wielkie wydarzenia kościelne: w obliczu narastającego kryzysu wiary Paweł VI ogłasza uroczyste Credo. Papież publikuje również encyklikę na temat antykoncepcji, Humanæ Vitæ, która stanie się bardzo kontrowersyjna, w tym także dla niektórych episkopatów. Teologia wyzwolenia pojawia się w pełnym rozkwicie na konferencji w Medellin. Systematyczny przegląd ówczesnych dokumentów, źródeł prasowych i świadectw głównych aktorów tych dramatycznych wydarzeń został zwieńczony przez eksplorację wielu archiwów, zwłaszcza bardzo bogatych Archiwów Diecezji Paryża, co czyni z tej książki wyjątkowe dzieło, ukazujące w nowym świetle zamęt, jaki zapanował w Kościele w roku 1968, czego skutki niewątpliwie trwają do dzisiaj.
W roku 1968 słowo „rewolucja” słychać było wszędzie. Chociaż ówczesna władza nigdy go nie użyła, to słyszało się je na ulicach, w hasłach, w wypowiedziach licznych komentatorów. Spór społeczny, moralny i polityczny, jaki rozgorzał najpierw w środowisku studenckim, a później w różnych grupach społecznych, doprowadził do istotnej zmiany w sposobie myślenia i w mentalności; zmiana ta trwała dłużej niż wydarzenia, a skutki, jakie wywarła na całe społeczeństwo, można obserwować aż do dziś. Rok 1968 spowodował głęboko sięgające zmiany w umysłach, mentalności, obyczajach, zachowaniach, i od tamtego czasu nic nie jest dokładnie takie, jak było przed tym rokiem.
Sam Kościół katolicki także wyszedł z tego kryzysu poszkodowany. Niewiele ponad dwa lata oddzieliły zakończenie Soboru Watykańskiego II (grudzień 1965 roku) od wydarzeń maja-czerwca 1968 roku. Jeszcze wprowadzano soborowe postanowienia, jeszcze je przyswajano, kiedy nastąpił wstrząs Maja ‘68. Zakwestionowanie różnych spraw przez Sobór, a także wzbudzone przez niego nadzieje starły się z gwałtownym sprzeciwem – społecznym i intelektualnym – z zewnątrz, ze strony społeczeństwa. Niektórzy katolicy usiłowali przeciwstawić się temu sprzeciwowi albo się przed nim zabezpieczyć. Inni, zaskoczeni, wahali się i przede wszystkim chcieli zrozumieć. Jeszcze inni uznali „wydarzenia” za okazję do przyspieszenia procesu zmian, do jakich dążyli już od pewnego czasu.
Ta książka nie przedstawia po raz kolejny wydarzeń Maja ’68 –skupia się na Maju ‘68 i na Kościele: na reakcji chrześcijan (wiernych, teologów, biskupów) na „wydarzenia”, na udziale niektórych chrześcijan w ruchu protestacyjnym, a następnie na proteście w łonie samego Kościoła.
W latach i miesiącach poprzedzających Maj ‘68 wielu teologów, a także ludzi Kościoła zaangażowało się (nawet jeśli zjawisko to było marginalne) w sprawy rewolucji, gdzie by ona się nie rozgrywała. Następnie protest, który dał o sobie znać w niektórych sektorach Kościoła, rozwijał się w różnych postaciach. Kryzys w Kościele – kryzys doktrynalny, kryzys dyscyplinarny, kryzys tożsamości kapłańskiej – który poprzedzał wydarzenia Maja ‘68, utrzymał się i przybrał na sile. Maj ‘68 nie był dla Kościoła początkiem kryzysu, lecz wstrząsem pogłębiającym kryzys, który rozpoczął się już wcześniej i miał trwałe i liczne konsekwencje.
Powyższy opis pochodzi od wydawcy książki Yves Chiron „Rewolucja 68 Swąd szatana w kościele”
E5str.427.Do początku rozpowszechniania listu Eliasza w dniu 16 maja 1923, ostatniego dnia godziny jego niszczenia, nastąpił bowiem początek końca niszczenia Babilonu. List ten z pewnością wykonuje destruktywną pracę w odniesieniu do Babilonu, a wierzymy, że wydarzenia jeszcze potwierdzą, że właśnie ten list z Boskiego punktu widzenia jest przyczynowo związany z jego zniszczeniem przez symboliczne trzęsienie ziemi, które nadejdzie ze źródeł spoza prawdy.
Kiedy do 16 maja 1923 dodamy 41 2\3 roku daje styczeń 1965 koniec niszczenia od wewnątrz kościoła przez SWII. 23 maja 1923, Pius XI zapytał 30 kardynałów kurii o stosowności zwołania soboru ekumenicznego… Kardynałowie wypowiedzieli się przeciwko. Kard. Billot ostrzegł: ‚Nie da się ukryć istnienia głębokich różnic wśród samych biskupów… Oni ryzykują dając miejsce dyskusjom, które będą odkładane na czas nieokreślony”. Kard. Billot ostrzegł, że takim soborem mogliby „manewrować” „najwięksi wrogowie Kościoła, moderniści, którzy już czynią przygotowania, jak pokazują pewne wskazówki, żeby wywołać rewolucję w Kościele, nowy 1789”. 41lat i 8 miesięcy po tych obawach papieża i kardynałów zakończył SWII który dokonał rewolucji w kościele. Po zmianach i decyzjach soboru w latach 60tych i 70tych nastąpił odpływ wód umożliwiający niszczenie Babilonu od zewnątrz.
E4.str.10„Wtedy objawiony będzie on niezbożnik [antychryst], którego Pan [Jezus] zabije duchem [mocą] ust swoich [Biblii, prawdy (Jana 17:17), która jest ustami Pana – tym, przez co On przemawia] i zniesie blaskiem przyjścia swego [Swej drugiej obecności na ziemi]” (2 Tes. 2:8). Ten werset pokazuje, że wspaniała i potężna prawda Boga będzie świecić tak jasno, że przez objawienie przez nią papiestwa w jego naukach, charakterze i skutkach Pan w czasie drugiego adwentu dokona zniszczenia antychrysta – papiestwa, rzymskokatolickiej hierarchii jako takiej, lecz oczywiście nie jej zwolenników.
Zapowiedź zniszczenia całego domu Achaba. (1 Ks. Królewska 21:21-27, Biblia Tysiąclecia) (21) Oto Ja sprowadzę na ciebie nieszczęście, gdyż wymiotę i wytępię z domu Achaba nawet chłopca, niewolnika (zwolenników autokracji, którzy są mniej lub bardziej ograniczeni (nie wolni) i wolnego w Izraelu(bardziej lub mniej uprzywilejowani i wolni zwolennicy autokracji), (22) i postąpię z twoim rodem, jak z rodem Jeroboama, syna Nebata, i jak z rodem Baszy, syna Achiasza, ( stronniczość i klerykalizm) za to, że Mnie do gniewu pobudziłeś i ponadto doprowadziłeś do grzechu Izraela. (23) Również i o Izebel tak mówi Pan: Psy (stronniczy zwolennicy, sekciarze-chadecja) będą żarły Izebel pod murem Jizreel(miały niszczyć kościół gdy miał on głęboko tkwić we władzach unii kościoła i państwa (mury Jezreel, miejsce zamieszkania Achaba i Izebel). (24) Zmarłego z rodu Achaba(pozbawieni władzy zwolennicy autokracji) w mieście będą żarły psy(sekciarze), a zmarłego w polu(podzielone władze instytucji i systemów unii kościoła i państwa bez mocy, stanowiska lub wykonywania mocy) będą żarły ptaki(klerykalni nauczyciele błędów E14.356) powietrzne. (25) Naprawdę, nie było nikogo (innej władzy świeckiej), kto by tak, jak Achab(Autokracja Chrześcijanskiej Europy), zaprzedał się(dopuścił się niedozwolonego związku z poganką Izebel, państwa z kościołem nominalnym), aby czynić to, co jest złe w oczach Pana. Albowiem do tego skłoniła go żona jego Izebel(odstępczy kościół). (26) Bardzo haniebnie postępował, służąc bożkom; zupełnie tak, jak to czynili Amoryci, których Pan wydziedziczył(złe czyny autokracji) na rzecz Izraelitów( Europy). (27) Kiedy Achab usłyszał te słowa, rozdarł szaty (W symbolach Biblii szaty reprezentują nasze łaski serca i umysłu. Rozdarcie szat przedstawia zadawanie gwałtu łaskom, a rozdarcie ich na dwie części w przedstawia tak wielki gwałt zadany łaskom, że rozdziera je on na dwie części i w ten sposób demaskuje czyjąś dwulicowość) i włożył wór na ciało oraz pościł. Kładł się też spać w worze i chodził pokornie. (Krytyka autokracji we Francji przez antytypicznego Eliasza pobudziła ją do częściowej pokuty, co przez zasady Boskiego Słowa sprawiło, że antytypiczny Eliasz dostrzegł ją, a na podstawie Biblii zrozumiał też, że pozostałości autokracji nie zostaną zniszczone za dni autokracji, lecz za dni jej następcy za dni sprzymierzonej Europy pokazanej w typie przez Jehorama, syna Achaba (w. 28,29)
E3.267
Werset 3. Chociaż sprzymierzona Europa nie próbowała sięgać po władzę i panować nad innymi, w mniejszym lub większym stopniu popełniała grzechy. W typie dowiadujemy się, że Jehoram trwał przy grzechach Jeroboama (walka ludu), syna Nebata (widok, ambicja). Jak wynika ze znaczeń tych dwóch ostatnich imion oraz jak widać to w historii Jeroboama, jego grzechy należały szczególnie do dwóch rodzajów: stronniczości i klerykalizmu w jego postaci ponownego łączenia państwa i kościoła. Jest to oczywiste na podstawie jego buntu, prowadzącego do podziału Izraela na dwa królestwa i wyrażającego się w stronniczości i takim klerykalizmie przeciwko królestwu południowemu. Pewnym jest, że sprzymierzona Europa była winna tych dwóch form zła. Dwa sojusze Europy - Trójporozumienie i Trójprzymierze - pełne były wzajemnej stron- niczości i takiego klerykalizmu. Te dwie cechy bardziej niż jakakolwiek inna doprowadziły do wojny światowej.
378.
(34) Antytypiczny prorok jeszcze bardziej rozwinął swój temat wobec antytypicznego Jehu. Przez Słowo Pana (uczynię; w. 9) oznajmił, że każda pozostałość rządów pochodzących od autokracji zostanie całkowicie wykorzeniona - tak zupełnie wykorzeniona, jak wykorzenione zostały pewne niereformowalnie nikczemne królestwa z minionej historii (dom Jeroboama i dom Baaszy), a antytypiczny Jehu ma być narzędziem dokonania tego dzieła zniszczenia. Następnie, z największym naciskiem podkreślając myśl, że gniew do końca musi być wylany na antytypiczną Izebel, oświadczył on, że gdy kościół nominalny, szczególnie w swej części rzymskokatolickiej, zostanie zniszczony, ludzie posiadający ducha stronniczości (psy; w. 10) pożrą ją. Podkreślał myśl, że unicestwienie dopadnie ją w związku z unią i współpracą kościoła z państwem (na polu w Jezreel), co uczyni ją szczególnie podatną na spustoszenia ze strony ducha stronniczości (psów). Stwierdzili dalej, że nikt nie uczyni jej zaszczytu symbolicznego pogrzebu po jej zniszczeniu. Po ogłoszeniu tego surowego dekretu Boskiej sprawiedliwości przeciwko zepsutemu chrześcijaństwu - zepsutemu w państwie, kościele i arystokracji oraz całkowicie przeznaczonemu na zniszczenie - szybko opuścił on konserwatywny świat pracy.
Symbolika muru
Ezech.13:(10) Dlatego, dlatego, że łudzili Mój lud, głosząc - pokój, choć nie ma pokoju; a gdzie budował mur, tam oni go tynkiem smarowali. (11) Oświadcz tym, co nakładają tynk, że się zapadnie! Przyjdzie ulewny deszcz, spuszczę padające bryły gradu, albo zerwie się gwałtowny wicher! (12) A oto, kiedy mur się zapadnie, czy do was nie powiedzą: Gdzie jest teraz ten tynk, którym smarowaliście? (13) Dlatego tak mówi Pan, WIEKUISTY: Oto w Mym oburzeniu wyprowadzę gwałtowny wicher, w Moim gniewie przyjdzie ulewny deszcz, a bryły gradu w zapalczywości - w celu doszczętnego zniszczenia! (14) Rozwalę mur, który obrzuciliście tynkiem, zrównam go z ziemią, by się ukazał jego fundament. Runie oraz zginiecie pośród niego, i poznacie, że Ja jestem WIEKUISTY! (15) Do końca spełnię Me oburzenie nad murem oraz nad tymi, którzy go obrzucali tynkiem, i wam powiem: Nie ma muru i nie ma tych, co go smarowali.
1Król.21: (21) oto ja sprowadzam na ciebie nieszczęście; i dokładnie zamiotę po tobie, i zgładzę u Achaba każdego, kto oddaje mocz na mur, i bezradnego i nic niewartego w Izraelu. (23) Również i o Izebel tak mówi Pan: Psy będą żarły Izebel pod murem Jizreel. NŚ.
2Król.9:(33) Wtedy rozkazał: Wyrzućcie ją! I wyrzucili ją, a krew jej obryzgała mur i konie, które ją roztratowały.
E3.41.
Antytypiczny Eliasz zapowiedział także obalenie każdego systemu politycznego mającego posmak autokracji (potomstwo), ze wszystkimi fałszywymi nauczycielami, którzy plugawili jego władzę (ścianę, mur [polski Nowy Przekład niepoprawnie tłumaczy stosowny fragment w. 21 jako „wytracę u Achaba męskie potomstwo", który w Biblii angielskiej tłumaczony jest następująco: „wytracę u Achaba tego, który obsikuje mur" - przypis tł.]), bez względu na to, czy są oni mniej czy bardziej ograniczeni (nie wolni), czy wolni (wolnych), sprowadzając takie systemy do stanu zniszczonych, nikczemnych królestw z przeszłości, co jest wy-razem Boskiego gniewu przeciwko autokracji (w. 22). Zapowiedział także zniszczenie rzymskiego kościoła (Izebel) z rąk stron-ników (psów; w. 23), gdy miał on głęboko tkwić we władzach unii kościoła i państwa (mury Jezreel, miejsce zamieszkania Achaba i Izebel).
Oświadczył, że dodatkowo Bóg uniemożliwi obronę potomków autokracji każdemu jej orędownikowi, który przy pomocy swych nieczystych błędów splamił teoretyczne władze prawdziwego rządu (tego, który sika na ścianę; [por. polski przekład interlinearny z kodami gramatycznymi, który jako jedyny z polskich przekładów poprawnie oddaje tę myśl następująco: „i wytnę Achabowi moczącego ścianę” – przypis tł.]), a także zwolenników autokracji, którzy są mniej lub bardziej ograniczeni (nie wolni), jak i bardziej lub mniej uprzywilejowani i wolni (wolnych).
Symbolika 2Król.9:30-37-zniszczenie kościoła odstępczego. 2Król.9:(30) Kiedy Jehu(konserwatywny świat pracy) wszedł do Jizreel(centrum łączności Kościoła z Państwem) a Izebel(system kościóła nominalnego) się o tym dowiedziała, poczerniła sobie powieki,(stary konserwatywny Kościół trydencki poczynił przygotowania do SWII w celu reformy aby z zewnątrz lepiej wyglądać i dostosować do nowych czasów) ustroiła głowę(włosy=moc, władze kościoła myślały, że poprzez zabiegi modernistów i połączenie w ekumenii zyskają mocniejszy kościół) i patrzała z góry przez okno.( zjawisko o którym mówiło się na soborze to otwarcie na świat. Zamysł był taki aby poprzez owo otwarcie w ekumenii przyciągać wiernych z innych kościołów na łono kościoła rzymskiego. Rezultat był jednak odworotny do zakładanego, ponieważ owo otwarcie spowodowało odpływ wiernych do świata. Papież Jan XXIII znany jako liberał, wyraził życzenie, aby wpuścić do kościoła trochę ,,świeżego powietrza.” W 1962 roku symbolicznie ,,otworzył okna,” zwołując II Sobór Watykański. Konserwatywni katolicy nazywają ten sobór powtórką XIV wiecznej reformacji protestanckiej. Okazał on wielką sympatię do nauk głoszonych przez reformatorów. (31) Gdy Jehu wchodził przez bramę, zawołała: Czy dobrze ci się powodzi, Zimri,(Izebel porównała Jehu do Izraelskieko króla Zimri*) zabójco swego pana? (32) On zaś podniósł głowę w stronę okna i zawołał: Kto jest ze mną? Kto? I spojrzeli ku niemu z góry dwaj lub trzej eunuchowie (eunuchowie lub dworzanie-moderniści, liberalni teologowie katoliccy i protestanccy pracujący nad zmianą teologii SWII). (33) Wtedy rozkazał: Wyrzućcie ją! I wyrzucili ją, a krew jej (symboliczne życie i energiaE14.80) obryzgała mur (różne instytucje i systemy unii kościoła i państwa zostały zrewolucjonizowane pod wpływem autorytarnego ducha Izebel) i konie (zmienione na SWII dogmaty, nauki, liturgie i tradycje KK), które ją roztratowały(zniszczyły kościół od wewnątrz).(34) Następnie wszedł, a kiedy najadł się i napił(świat pracy opracował swoje rewolucyjne ideologie), powiedział: Zajmijcie się tą przeklętą i pochowajcie ją, ponieważ jest córką króla. (35) Wyszli, aby ją pogrzebać (lewicowy świat pracy chciał się rozprawić z instytucjami kościoła, ale one już były zniszczone przez sekciarzy, chadeków.), lecz znaleźli po niej (kości=pamięć, wspomnienie po naukach, postępowaniu i praktykach przed soborowego kościoła) tylko czaszkę(nauki), nogi(postępowanie) i dłonie(praktyki). (36) Kiedy wrócili i oznajmili mu, powiedział: Oto słowo Pana, które wypowiedział przez sługę swego Eliasza z Tiszbe:(przez członków kościoła jako rzeczników Boskich do świata Pan oświecił ich o zniszczeniu bezbożnego kościoła nominalnego) Na polu Jizreel(w chrześcijańskiej Europie) psy(zwolennicy kościoła) będą żarły ciało Izebeli(zniszczą autorytet instytucji kościoła). (37) A trup („trupy”odnosi się do ciał, które nie są w aktualnym stanie śmierci, lecz jako „umarli w upadkach i grzechach” Izebeli(instytucje kościoła umarły poprzez swoje upadki i grzechy) będzie jak gnój na polu w obrębie Jizreel,(kościół stanie się bez znaczenia, bez wpływu na władze Europy będzie poza instytucjami władz) tak że nie będzie można powiedzieć: To jest Izebel.(po zmianach SWII poprzez modernistów nie można powiedzieć , że jest to ten sam konserwatywny kościół katolicki-trydencki.) *Zimri (heb. זִמְרִי ; gr. Ζιμρί) znany też pod hellenizowanym imieniem Zambri (gr. Ζαμβρί) - postać biblijna ze Starego Testamentu, której historię opisuje 16 rozdział 1 Księgi Królewskiej. Piąty król państwa północnego, który sprawował rządy między Elią, a Omrim i Tibnim przez tydzień, jako najkrócej panujący monarcha Izraela. Według relacji biblijnej był dowódcą połowy wojsk jeżdżących (rydwanów) na dworze króla Eli (Heliego), syna Baszy w Tirsie. Wykorzystując nieobecność wojska, dokonał zamachu stanu mordując Elę podczas pijackiej biesiady w domu Arsy. Jego siedmiodniowe panowanie przeszło pod znakiem eksterminacji krewnych i zwolenników zamordowanego króla oraz popierania pogaństwa, lecz interwencja armii izraelskiej pod dowództwem Omriego, która ruszyła spod filistyńskiego miasta Gibbeton na stolicę, szybko zakończyła krótką uzurpacje. W obliczu nieuchronnej klęski Zimri podpalił swój pałac i zginął samobójczą śmiercią w płomieniach. Był ostatnim władcą sprawującym władzę w całości z Tirsy, gdyż następny monarcha, Omri, zbudował po sześciu latach nową stolicę - Samarię. W późniejszych czasach jego imię stało się prawdopodobnie synonimem zdrajcy i uzurpatora w Królestwie Izraela, o
czym świadczy sytuacja opisana w innej części księgi królewskiej, gdzie królowa Jezebel powitała jadącego na przeciwko niej pretendenta do tronu, Jehu, hasłem ,,Czy powiodło się Zimriemu, zabójcy swego Pana?" E3.374 Śmierć Izebel jest typem zniszczenia rzymskiego katolicyzmu, a gdy rewolucyjne „psy", stronnicy, już z nią skończą, pozostanie po niej tylko pamięć o jej naukach (czaszka), praktykach (ręce) oraz postępowaniu (stopy). Zniszczenie całego potomstwa Achaba reprezentuje obalenie każdego rządu na wschodniej półkuli, szczególnie w Europie, natomiast zniszczenie braci Achazjasza reprezentuje obalenie każdego rządu na półkuli zachodniej. Zniszczenie kapłanów i czcicieli Baala reprezentuje zniszczenie chwytających władzę i tyrańskich władców, kleru i arystokratów (łącznie z kapitalistami), wraz z ich żarliwymi zwolennikami. Wszystko to jest częścią trzęsienia ziemi z Obj. 16:18-20. Izebel, Jezabel (gr., łac. Iezabel; hebr. Izebel, 'niewyniesiona, nieskalana, czysta') – postać biblijna ze Starego Testamentu, żona Achaba, matka Atalii, Ochozjasza i Jorama. Była córką Etbaala I, króla Sydonu. Poślubiła Achaba, króla Izraela. Czciła bogów pogody i płodności: Baala i Aszerę. Za jej namową Achab i zmuszeni przez niego podwładni przyjęli jej religię. Izebel kazała zabić proroków Boga i w ich miejsce wprowadzić proroków Baala. Ocalał tylko Eliasz i później pokonał proroków Baala na górze Karmel. Wówczas zapragnęła śmierci Eliasza i prorok musiał się ukrywać. Sama wydała na siebie wyrok śmierci, kiedy zachęcała Achaba, by zabił Nabota, żeby przejąć jego winnicę. Eliasz zapowiedział jej gwałtowną śmierć. Dziesięć lat po śmierci Achaba, w trakcie krwawej rewolty, została wyrzucona z okna pałacowego w Jizreel, następnie stratowały ją konie, a psy zjadły jej ciało i zlizały krew. Znaleziono tylko czaszkę, nogi i dłonie. Pojawia się w 1 Księdze Królewskiej 16,31; 18,4.13.19; 19,1-2; 21 oraz w 2 Księdze Królewskiej 9,30-37 (śmierć Izebel). 1Król.16 (29) Achab, syn Omriego, objął władzę nad Izraelem w roku trzydziestym ósmym [panowania] Asy, króla Judy, i królował Achab, syn Omriego, nad Izraelem w Samarii dwadzieścia dwa lata. (30) Achab, syn Omriego, również czynił to, co złe w oczach Pana, i stał się gorszym od wszystkich swoich poprzedników. (31) Doszło do tego, że nie wystarczyło mu popełnianie grzechów Jeroboama, syna Nebata, gdyż wziąwszy sobie za żonę Izebel, córkę Etbaala, króla Sydończyków, zaczął służyć Baalowi i oddawać mu pokłon. (32) Ponadto wzniósł ołtarz Baalowi w świątyni Baala, którą zbudował w Samarii. (33) Achab sporządził też aszerę. Wskutek tego Achab jeszcze więcej czynił [złego] niż wszyscy królowie, którzy przed nim byli, drażniąc Pana, Boga Izraela 1Król.19 (1) Kiedy Achab opowiedział Izebeli wszystko, co Eliasz uczynił, i jak pozabijał mieczem proroków, (2) wtedy Izebel wysłała do Eliasza posłańca, aby powiedział: Chociaż ty jesteś Eliasz, to jednak ja jestem Izebel! Niech to sprawią bogowie i tamto dorzucą, jeśli nie postąpię jutro z twoim życiem, jak [się stało] z życiem każdego z nich. (3) Wtedy <Eliasz> zląkłszy się, powstał i ratując się ucieczką, przyszedł do Beer-Szeby w Judzie i tam zostawił swego sługę, Izebel jest symbolem kobiety bez skrupułów, rozwiązłej, zdeprawowanej, niegodziwej, zuchwałej. O Izebel Była jedną z niewielu negatywnych postaci kobiet Starego Testamentu. Odważna, pełna godności osobistej, ale także bezwzględna; zupełnie nie rozumiała ducha religii Jahwistycznej. Kult Jednego Boga wydawał jej się kultem zacofanym, którego w imię rozwoju należało niszczyć. Jednak wyzwanie Boga na próbę zawsze kończy się klęską zbuntowanego przeciw Niemu człowieka. Autor: ksiądz Tadeusz Hanelt, Najbardziej czarny kobiecy charakter w Biblii, Izebel (…) była żądną krwi poganką i nierządnicą, która kontrolowała swego męża, kwestionowała jego męskość i wykorzystywała go jak marionetkę do terroryzowania jego poddanych. Jej tragiczny i brutalny koniec (…) ukazany jest jako adekwatna kara za zuchwałe przeciwstawienie się woli Jahwe, boga Izraela. (…) Imię Izebel stało się synonimem rozwiązłości – ona sama zaś archetypem femme fatale. Biblijni autorzy widzieli w niej zagrożenie dla swojej wiary i odpowiednio sportretowali ją w jak najgorszym świetle. Izebel wciąż pozostaje moralnym i politycznym prototypem występnej, uwodzicielskiej i chciwej kobiety, prowadzącej swoje machinacje za plecami mężczyzny u władzy. Autor: Simon Sebag Montefiore Izebel w Księdze Objawienia to Wszetecznica- odstępczy kościół nominalny rzymskokatolicki i sojusz kościołów protestanckich.
P2.str.277. Kościół Rzymski, w znaczeniu wyłącznie systemu kościelnego, również nie jest „Człowiekiem Grzechu” i nigdzie nie jest przedstawiany jako mężczyzna. Przeciwnie, symbolem kościoła odstępczego, oddzielonego od pana i głowy, jest zawsze kobieta. Prawdziwy Kościół jest wyobrażany jako „czysta panna”, podczas gdy kościół odstępczy, który odstąpił od pierwotnej czystości i wierności Panu, jest symbolicznie zwany „wszetecznicą”. Kościół, jako rzeczywista „panna”, pozostaje w takim stanie aż do końca Wieku Ewangelii, kiedy to ma zostać połączony ze swym Panem i przybrać Jego imię – Chrystus. Obj.17:(1) Potem przyszedł jeden z siedmiu aniołów, mających siedem czasz, i tak odezwał się do mnie: Chodź, ukażę ci sąd na Wielką Nierządnicę, która siedzi nad wielu wodami, (2) z którą nierządu się dopuścili królowie ziemi, a mieszkańcy ziemi się upili winem jej nierządu. (3) I zaniósł mnie w stanie zachwycenia na pustynię. I ujrzałem Niewiastę siedzącą na Bestii szkarłatnej, pełnej imion bluźnierczych, mającej siedem głów i dziesięć rogów. Jizreel, Ezdraela (hebr. יזרעאל ) – miasto biblijne, położone według Księgi Jozuego (Joz 19,18) przy granicy terytorium Issachara nieopodal Gilboa. Współcześnie identyfikowane z Zirin, zlokalizowanym w kierunku zachodnim od Bet Sze’an.
Za panowania Salomona (X wiek p.n.e.) według 1 Księgi Królewskiej (1 Krl 4,12) należało do piątego okręgu jego państwa. Zgodnie z przekazem tejże księgi (1 Krl 18,45; 21,1) było jedną z rezydencji króla Achaba, panującego w północnym królestwie Izraela w IX wieku p.n.e. W Jizreel według 2 Księgi Królewskiej (2 Krl 10,7, 11) zostali zabici potomkowie tego władcy. Jizreel zostało zdobyte i zrujnowane podczas najazdu asyryjskiego. Za rzymskiej dominacji na Bliskim Wschodzie na miejscu niegdysiejszego Jizreel istniała osada Ezdraela. Piszący na przełomie III i IV wieku Euzebiusz z Cezarei w swoim Onomasticonie (Onom. 108,13) wzmiankował o dużej wsi, położonej pomiędzy Bet Sze’an (Scytopolis) a Legio[1]. Zabicie Izebel pokazuje zniszczenie instytucji kościoła katolickiego oraz kościołów protestanckich i ich sojuszu z państwami Europy. Bóg nigdy nie popierał powstania kościoła jako organizacji ziemskich. Te organizacje, które powstały były tworami szatańskimi i ludzkimi, które zostały przeznaczone przez Boga na zniszczenie w wielkim ucisku,,czasów końca”, głównie poprzez rewoluję i anarchię. Zniszczenie instytucji kościoła wraz z głową, hierarchią od biskupa do papieża, system papieski, pokazane jest z dwóch stron działania, wewnętrznej i zewnętrznej. Zniszczenie od wewnątrz, dogmatów i liturgii kościoła poprzez modernistów w kościele w czasie SWII. Moderniści pokazani są w eunuchach, którzy zrzucili Izebel w wyniku czego zmarła. Aby trwale zniszczyć instytucje, trzeba zniszczyć ideologię tych instytucji. Zniszczenie ideologii instytucji kościoła pokazuje obraz stratowania ciała Izebel przez konie (błędne nauki kościoła) (33) On zawołał: Zrzućcie ją! Wtedy oni ją zrzucili, a jej krew obryzgała ścianę i konie, które ją stratowały.W rewolucji francuskiej, wydawało się, że kościół został pokonany, kiedy siłą armia Napoleona wdarła się do Rzymu i uwięziła papieża. Jednak Napoleon się przeliczył i instytucja papieska w niedługim czasie odbudowała swój autorytet, Napoleon musiał się porozumieć z papieżem podpisując konkordat. W czasie SWII została zniszczona ideologia kościoła przez modernistów, ludzi wewnątrz kościoła, więc od tego czasu instytucja kościoła zaczęła umierać. . (36) Kiedy wrócili i oznajmili mu, powiedział: Oto słowo Pana, które wypowiedział przez sługę swego Eliasza z Tiszbe: Na polu Jizreel psy będą żarły ciało Izebeli. Psy rozszarpały i zjadły ciało Izebel, psy czyli sekciarze którzy do pewnego czasu byli ślepo wierni i posłuszni paieżowi i kościołowi, z czasem kiedy zobaczyli siłę Jehu, odwrócili się od papiestwa i przyczynili się do rozpadu kościoła. Psy to głównie chadecja, partia, która powstała jako przeciwwaga do lewicy i modernizmu, później skręciła na lewo i przyczyniła się do obniżenia autorytetu kościoła.
Wybuch i przebieg armagedonu. 2Król.9:16-10:28
E.3.366str.) Jesteśmy w posiadaniu pewnych faktów dowodzących, że konserwatywny świat pracy nie tylko został namaszczony przygotowany przez pouczenie i zachęty do buntu, lecz obecnie jest już daleko poza fazą spisku, pokazaną w typie 2 Król. 9:11-15. Spodziewamy się więc wkrótce nagłego wybuchu armagedonu, który nastąpi po nagłej, szybkiej i dobrze już zaawansowanej jeździe antytypicznego Jehu. Trzy wysiłki zapobiegnięcia armagedonowi pokazane są w trzech wyjściach na
spotkanie Jehu. To trzecie zostanie przerwane przez armagedon, który najpierw uderzy, i to śmiertelnie, w sprzymierzoną Europę (najpierw postrzelony i zabity został Jehoram), a następnie w Amerykę, która dłużej będzie opierać się atakowi, lecz ostatecznie podda się, po odniesieniu poważnych ran (długotrwała ucieczka Achazjasza, jego pojmanie, ucieczka, zranienie i śmierć). Śmierć Izebel jest typem zniszczenia rzymskiego katolicyzmu (zniszczenie instytucji nastąpiło w czasie SWII kiedy moderniści zmienili główne dogmaty i liturgie), a gdy rewolucyjne „psy”, stronnicy, już z nią skończą, pozostanie po niej tylko pamięć o jej naukach (czaszka), praktykach (ręce) oraz postępowaniu (stopy) (należy pamiętać, że wypełnienie w antytypie tych obrazów trwa kilkadziesiąt lat). Zniszczenie całego potomstwa Achaba reprezentuje obalenie każdego rządu(konserwatywnego) na wschodniej półkuli, szczególnie w Europie, natomiast zniszczenie braci Achazjasza reprezentuje obalenie każdego rządu na półkuli zachodniej. Zniszczenie kapłanów i czcicieli Baala reprezentuje zniszczenie chwytających władzę i tyrańskich władców, kleru i arystokratów (łącznie z kapitalistami), wraz z ich żarliwymi zwolennikami. Wszystko to jest częścią trzęsienia ziemi z Obj. 16:18-20(wypełnienie tego opisane jest w temacie ,,Historia rewolucji”). Królestwo, jakie ustanowił Jehu, reprezentuje pewien rodzaj rządu świata pracy, prawdopodobnie jakiś rodzaj socjalizmu, który będzie przechodził przez cztery formy, pokazane w typie przez czterech królów z dynastii Jehu.
E3.str.370. Następnie, z największym naciskiem podkreślając myśl, że gniew do końca musi być wylany na antytypiczną Izebel, oświadczył on, że gdy kościół nominalny, szczególnie w swej części rzymskokatolickiej, zostanie zniszczony, ludzie posiadający ducha stronniczości (psy; w. 10) pożrą ją. Podkreślał myśl, że unicestwienie dopadnie ją w związku z unią i współpracą kościoła z państwem (na polu w Jezreel), co uczyni ją szczególnie podatną na spustoszenia ze strony ducha stronniczości (psów). Stwierdzili dalej, że nikt nie uczyni jej zaszczytu symbolicznego pogrzebu po jej zniszczeniu. Po ogłoszeniu tego surowego dekretu Boskiej sprawiedliwości przeciwko zepsutemu chrześcijaństwu – zepsutemu w państwie, kościele i arystokracji oraz całkowicie przeznaczonemu na zniszczenie. Malowanie Izebel- zmiany Soboru Watykańskiego II, otwarcie na świat w ekumenii. Sobór Watykański II w zamyśle papieża Jana XXIII miał otworzyć kościół na nowe wyzwania XX wieku, miał wzmocnić kościół jednak w konsekwencji był grabarzem KK. (30) Kiedy Jehu wszedł do Jizreel, a Izebel się o tym dowiedziała, poczerniła sobie powieki, ustroiła głowę i patrzała z góry przez okno.
Cytaty duchownych kościoła katolickiego na temat SWII:
Yves Congar o SWII : „Kościół przeszedł swoją pokojową rewolucję październikową”
Kard. Suenens zadeklarował: „II Sobór to rewolucja francuska Kościoła”
Biskup Marcel Lefebvre: Powiadam wam, umiłowani bracia, że to, co zrobiła rewolucja, jest niczym, wobec tego, co zgotował Drugi Sobór Watykański. Niczym! Byłoby lepiej, gdyby trzydzieści, czterdzieści, pięćdziesiąt tysięcy kapłanów, którzy zrzucili swe sutanny i złamali złożoną Bogu przysięgę, poniosło śmierć męczeńską lub zostało zaprowadzonych na szafot. W ten sposób uratowaliby przynajmniej swoje dusze. Teraz grozi im niebezpieczeństwo, że je stracą.
Jezreel, miejsce zamieszkania Achaba w zabronionym związku małżeńskim z poganką Izebel, jest typem europejskiej unii oraz współpracy państwa z kościołem w imperium Rzymskim.
Geneza problemów KK Kościół rzymski przed soborem był w poważnym kryzysie i to właśnie on spowodował, że Jan XXIII zdecydował się na Sobór Watykański II.W latach 50tych i 60tych zaczęła spadać liczba powołań żeńskich do zakonów. Drugim niepokojącym kościół zjawiskiem było to, że katolickie rodziny miały coraz mniej dzieci. To zaniepokoiło kościół, ponieważ utrzymująca się dłużej taka tendencja doprowadziłaby do powolnego umierania kościoła. Tendencja ta była spowodowana zmianami kulturowymi w Europie zachodniej. Tak się też złożyło, że koniec soboru zbiegł się z początkiem wystąpień rewolucyjnych w Europie i to jeszcze bardziej spotęgowało zmiany w kościele. Izebel musiała się przypodobać nie tylko modernistom działającym w wewnątrz kościoła, ale również społeczeństwu, które obwiniało kościół za wspieranie konserwatystów, faszystów oraz kapitalistów. Zabiegi te jednak nie rozwiązały w kościele problemu kapłaństwa, po SW.II odeszło 100 000 księży. Co prawda po rewolucji francuskiej procentowo odeszło więcej księży z kościoła, ale sytuacja była taka, że byli wtedy ekskomunikowani, natomiast po SWII sami odchodzili, a władze kościoła ich nie ekskomunikowały tylko wykorzystywały jako wykładowców w seminariach, tak więc nie piętnowano ich za to, wręcz wychwalano i nagradzano. Następną zmianą był brak różnicy w stosunku do innych kościołów w liturgii, co było mniej zauważalne w Polsce. Trzecie zjawisko, o którym mówiło się na soborze to otwarcie na świat (patrzyła z góry przez okno.) Zamysł był taki, aby poprzez owo otwarcie w ekumenii przyciągać wiernych z innych kościołów na łono kościoła rzymskiego. Rezultat był jednak odwrotny do zakładanego, ponieważ owo otwarcie spowodowało odpływ wiernych do świata. Pewien profesor historii kościoła powiedział „dialog z marksistami zakończył się tak, że żaden marksista nie nawrócił się na katolicyzm, ale bardzo wielu katolików zostało marksistami.” W założeniu ekumenizm nie miał być po to, aby dyskutować z protestantami na temat doktryn, ale po to, aby te kościoły powróciły na łono matki KK. Te niekorzystne zmiany, których nie spodziewali się klerykałowie, nie spodziewali się oni, że pójdzie to w odwrotną stronę, zauważył to kilka lat po soborze Paweł VI i wypowiedział ostre słowa, do kościoła „do Watykanu wdarł się swąd szatana”.
Obj.17:16 Obj.17: (16) A dziesięć rogów, które widziałeś, i Bestia - ci nienawidzić będą Nierządnicy i sprawią, że będzie spustoszona i naga, i będą jedli jej ciało, i spalą ją ogniem. W Europie całe episkopaty odłączały się od jedności z papieżem. Po publikacji encykliki, humanae vitae” Pawła VI episkopaty Kanady, Holandii, Niemiec, Belgii wydały oświadczenie, że na ich terenie encyklika nie obowiązuje. Jeden z Niemieckich kardynałów ogłosił opinię, że on musi chronić Niemieckich katolików przed nauczaniem papieża. Holenderscy biskupi odrzucili naukę o piekle i wiele innych nauk kościoła. Kiedy takie poglądy ogłaszaliby biskupi pierwszego SW za czasów Piusa X i wcześniej, to natychmiast zostaliby ekskomunikowani, natomiast w latach 70tych nic takiego się nie wydarzyło, więc episkopaty w różnych krajach na świecie zaczęły głosić nauki niekatolickie. Dopiero JPII próbował zmienić ten stan rzeczy wymieniając biskupów na bardziej katolickich konserwatystów, ale nie było to takie proste, ponieważ nastąpił wielki opór ze strony wiernych w danych krajach. Dzisiaj liberalni katolicy pragną jeszcze dalej idących zmian w kościele dobrych, i złych z punktu widzenia moralności chrześcijańskiej. Papież Franciszek jest postrzegany jako lewicowy modernista więc sytuacja w kościele raczej zmierza do modernizmu i upadku idei konserwatyzmu katolickiego. Papież Franciszek II chce rozszerzyć ekumenizm na religie pogańskie, Islam, Buddyzm itp. Rewolucja w kościele od wewnątrz. Rewolucyjne zmiany w doktrynach i liturgii KK po SWII. Fragment papieskiej przysięgi koronacyjnej: „Przysięgam nie zmieniać niczego z przekazanej mi tradycji ani niczego co było przede mną, strzeżone przez mych miłych Bogu poprzedników, ani naruszać, ani zmieniać, ani zezwolić na jakiekolwiek zmiany.” Przez prawie dwa tysiące lat wierni KK, uznawali go za jeden, święty, katolicki i Apostolski Kościół. Kościół powszechny, zjednoczony nie tylko wspólnym rytem mszy, czy wspólnym językiem, ale przez wspólną wiarę, przez tradycję oraz dogmaty. Dzisiaj ten kościół jest jak rozdarty dom, podzielony między tradycyjnych katolików a modernistów, między starożytną tradycję a nowoczesny liberalizm. W XX wieku zwolennicy liberalnych reform stopniowo osiągnęli przewagę. Papież Jan XXIII znany jako liberał, wyraził życzenie, aby wpuścić do kościoła trochę ,,świeżego powietrza.” W 1962 roku symbolicznie ,,otworzył okna,” zwołując II Sobór Watykański. Konserwatywni katolicy nazywają ten sobór powtórką XIV wiecznej reformacji protestanckiej. Okazał on wielką sympatię do nauk głoszonych przez reformatorów. (30. Kiedy Jehu wszedł do Jizreel, a Izebel się o tym dowiedziała, poczerniła sobie powieki, ustroiła głowę i patrzała z góry przez okno.) Soborowi liberałowie zaprosili do współpracy teologów, którzy atakowali podstawowe doktryny katolickie, boskość Jezusa oraz wieczne dziewictwo Jego matki, N.M.P. naukę o grzechu pierworodnym, piekle czy rzeczywistej obecności Jezusa w eucharystii. Ich wpływ ujawnił się w dokumentach SW II, które otworzyły ostatecznie drogę ku zmianie rytów wszystkich sakramentów. Żądania dokonania reform w Kościele brzmiały w bazylice św. Piotra. Sobór zakończył się w grudniu 1965 roku. Liberalne siły, przed którymi ostrzegali poprzedni papieże, ruszyły wówczas do ataku, duch modernizmu miał teraz swobodę ruchu. Sobór doprowadził do zmiany rytu mszy, wprowadził nowy ,,Novus Ordo” a w konsekwencji do narodzin nowego kościoła. Paweł VI nieugięty zwolennik soboru przyznał później, że ,,chmury, burze i ciemność” nastały po soborze, a ,,dym szatana przeniknął do ,,Świątyni Boga.” 7.12.1968 r. Paweł VI nie był w stanie przewidzieć zniszczenia, które nadeszło na kk. Jednym z aspektów tego zniszczenia była architektura kościołów która od tego czasu miała być skromna, aby nie obrażać ubogich, ich wnętrza przypominają zwyczajne sale wykładowe. Dzisiejsze nowoczesne wnętrza kościołów przypominają ograbione wnętrza kościołów w czasie rewolucji francuskiej. Spożywanie eucharystii stało się wspólnym posiłkiem, nie zaś bezkrwawą ofiarą. Konserwatyści mówią, że Luter zatryumfował w posoborowym kościele. Tabernakula oraz wieczne lampki zostały usunięte z centralnego, honorowego miejsca na ołtarzu a umieszczono je na miejscach drugorzędnych. Wszystko to dokonało się pomimo dekretu św. Kongregacji rytów z 1957 roku, kategorycznie zabraniającego, aby tabernakula były umieszczane poza ołtarzem. Wizerunki ,,N.M.P” oraz świętych katolickich kiedyś tak widoczne w kościołach na całym świecie teraz są nieobecne , to samo dotyczy figurek i rzeźb. Niektóre z nich wyglądają jeszcze bardziej groteskowo od tych poprzednich n.p., feministyczna wersja ,,ostatniej wieczerzy”, monstrancja z butelki po winie albo modernistyczny wizerunek ,,Matki Boskiej”, który wzbudza raczej myśli grzeszne niż pobożne. Księża chcą wyglądać jak świeccy, niebo, piekło i czyściec zostały poddane pod dyskusję. Papież Paweł VI dał sygnał do zmian, kiedy w 1964 roku przekazał swój pierścień papieski i krucyfiks buddyście U.Thantowi, sekretarzowi generalnemu ONZ. Przemawiając w ONZ Paweł VI stwierdził, że ludzie wszystkich krajów zwracają się do ONZ ,,jako ostatniej nadziei na zgodę i pokój.” Katolicy byli oburzeni na takie słowa zastępcy Chrystusa na ziemi.
Paweł VI na chwilę przed przemówieniem w siedzibie ONZ. (Foto: AP) Papież Paweł VI podnosi ręce, aby pobłogosławić ponad 90.000 osób, które zebrały się na Yankee Stadium w Nowym Jorku w dzielnicy Bronx. (Foto: AP) Paweł II i prezydent Stanów Zjednoczonych Lyndon B. Johnson podczas wizyty namiestnika kościoła w Nowym Jorku. (Foto: AP) Tiara papieska potrójna korona, ostatnio symbolizująca trójcę, nie jest już używana. Paweł nigdy jej nie włożył po swej koronacji, została wystawiona na aukcji i sprzedana. Później pokazywał się w mitrze biskupiej. W 1975 roku ogłosił, że żaden przyszły papież nie będzie musiał używać tiary. Jego następca Jan Paweł I zdecydował, że w ogóle nie będzie koronowany i zabronił tradycyjnej koronacji. W zamian zażyczył sobie ceremonii, którą sam pomagał zaplanować. Był pierwszym papieżem, który nigdy nie założył tiary, która zawsze symbolizowała najwyższą zwierzchność nad kościołem kat. JPII poszedł w jego ślady i również nie koronował się tiara. Podsumowując, Paweł VI raz założył tiarę przy ceremonii koronacji papieskiej, był noszony na lektyce, JPI nie został koronowany, ale był noszony na lektyce w ceremonii mianowania na papieża, JPII nie został koronowany i nie był noszony na lektyce. Papieże posoborowi jakby sami zrezygnowali z władzy nad niebem, ziemią i piekłem, rezygnując z koronacji czego była symbolem. Następnie został usunięty chorał gregoriański jako oficjalne pieśni kościelne. Pod dużym wpływem obserwatorów spoza grona rzymskokatolickiego na soborze, zmiany wprowadzone przez soborową ,,Konstytucję o liturgii” doprowadziły do daleko idącej modyfikacji rytów siedmiu sakramentów. Jeszcze podczas pontyfikatu Pawła VI wszystkie zostały w istotny sposób zmienione. Ryt sakramentu spowiedzi również został poddany daleko idącym zmianom. W 1977 roku w KK został ogłoszony ,,ryt pojednania”, a termin ,,spowiedź” odłożono do lamusa historycznych osobliwości. Spowiedź jest jednym z elementów, które odróżniają katolików od protestantów. W wielu parafiach konfesjonały zostały zamienione na ,,pokoje pojednania” w których ,,kapłan” i penitent rozmawiają ze sobą. Tradycyjna spowiedź indywidualna została w wielu przypadkach zastąpiona ceremonią zbiorowego rozgrzeszenia. W nielicznych przypadkach, gdzie konfesjonały przetrwały, świecą pustkami. Bierzmowanie. W tym, co dotyczy sakramentu bierzmowania, jeden cytat z Pawła VI streszcza istotę zmian soborowych. Papież powiedział między innymi, że zostało zachowane tylko wstępne błogosławieństwo nad wszystkimi dostępującymi bierzmowania. Usunięto tym samym zapisy soboru Trydenckiego. Od tego czasu sakrament był udzielany nawet na dużych stadionach pośród zgromadzenia kibiców zajadających hot-dogi. Małżeństwo. Ryt sakramentu małżeństwa po soborze niewiele się zmienił co do samej ceremonii. Wzrosła natomiast liczba małżeństw mieszanych, podczas których ksiądz w towarzystwie lub bez, ministra niekatolickiego błogosławi obie strony katolika i ,,heretyka.” W dzisiejszych czasach łatwość z jaką uzyskuje się rozwód kościelny sprzyja niewierności oraz lawiny rozwodów. Z przyzwoleniem kościoła łamie się święte przyrzeczenia wierności do śmierci. W czasach przed soborowych rozwód i ponowne małżeństwo, kościół uważał za grzech śmiertelny obkładając karą ekskomuniki. W 1977 roku biskupi w USA uchylili to rozporządzenie. Obecnie przepraszają rozwodników za to, że nie pozwalali im uczestniczyć w sakramentach KK. Unieważnienie małżeństwa stało się nowym sposobem obejścia zakazu rozwodów. W latach 1952-56 kościół na całym świecie uznał nieważność tylko 392 małżeństw. W 1968 roku tylko w samym USA uznano za nieważne 450 małż. Do roku 1997 liczba takich decyzji na całym świecie podskoczyła do ponad 73000 rocznie. Kapłaństwo. SWII oficjalnie zadeklarował, że zarówno ceremonia, jak i teksty rytu święceń, powinny zostać poprawione i zostały istotnie zmienione, pomimo deklaracji papieża Piusa XII w ,,sacramentum ordinis,” że nikomu nie wolno jest zmieniać tego rytu. Przed soborem istniało 8 stopni na drodze do święceń kapłańskich. Wytyczne zatwierdzone przez Pawła VI w 1968 roku zredukowały tę liczbę do dwóch, pomimo iż takie zmiany zostały zabronione przez sobór Trydencki. Kapłani nie otrzymują już mocy zmieniania chleba i wina w ciało i krew Pana Jezusa. Ryt nie wymienia też wyraźnej wzmianki o władzy odpuszczania grzechów. Sakrament eucharystii. Sakrament najświętszej ofiary podczas mszy. Tradycyjna łacińska msza była troskliwie przekazywana poprzez stulecia. Papież Pius V skodyfikował i ustanowił ryt mszy w bulli ,,Quo primum”. Pius V (łac. Pius V, właśc. Michele Ghislieri OP; ur. 17 stycznia 1504 w Bosco Marengo, zm. 1 maja 1572 w Rzymie) – święty Kościoła katolickiego, włoski duchowny katolicki, papież w okresie od 7 stycznia 1566 do 1 maja 1572. Bulla ta z roku 1570 roku kończy się takim ostrzeżeniem: Gdyby ktokolwiek ośmielił się to zmienić, niech wie, że ściąga na siebie gniew Boga wszechmogącego i Jego świętych Apostołów Piotra i Pawła.” Tekst ten został ratyfikowany przez wszystkich 35 ciu papieży włącznie z Janem XXIII. Paweł VI zignorował jednak ostrzeżenie Piusa V i ustanowił komisję dla wprowadzenia reform zalecanych przez SWII. Wiele z nich świadczyło o potężnym wpływie niekatolickich obserwatorów obecnych na SWII. Następnie w roku 1969 Paweł VI narzucił kościołowi nowy ryt mszy. Przyjaciel papieża Jan Guitton roku 1995 w wywiadzie radiowym powiedział, intencją Pawła VI było zreformowanie liturgii katolickiej w taki sposób, aby była jak najbardziej podobna do liturgii protestanckiej. Co ciekawe papież zrobił to, aby msza była jak najbliższa protestanckiej Wieczerzy Pańskiej. Paweł VI miał ekumeniczna intencję, aby usunąć a przynajmniej zmienić lub rozmyć to, co we mszy było zbyt katolickie w tradycyjnym sensie. Powtarzam, żeby upodobnić katolicką mszę do kalwińskiej.” Nowy ryt mszy ,,novus ordo” zawierał oczywiste koncesje na rzecz ekumenizmu, został napisany głównie przez abpa Hannibala Bugniniego zwolennika ekumenizmu z pomocą sześciu pastorów protestanckich. Z biegiem czasu zmiany były ciągłe i mało zauważalne. Z czasem katolicy zauważyli, że zostali pozbawieni istotnych elementów doktryny katolickiej takich jak: wiara w rzeczywistą obecność Pana Jezusa na ołtarzu, również kwestie właściwej materii sakramentu eucharystii. Jeszcze poważniejsze są zmiany w formie eucharystii, zmieniono słowa i modlitwy wypowiadane przy tej okazji do tego stopnia, że konserwatywni katolicy uważają, iż transsubstancjacja jest wątpliwa!
Po rewolucji w kościele można bardzo często usłyszeć ogłoszenie, że ksiądz opuścił świątynię. W nowym kościele nikt już nie twierdzi, że tylko poświęcone palce kapłana mogą dotykać chleba eucharystii. Zostały więc zakwestionowane podstawowe fundamentalne elementy doktryny mszy, które w starej liturgii wyrażane są bez najmniejszej wątpliwości. Nie przestrzega się już odwrócenia kapłana twarzą do ludu, komunia do ręki lub jej świeccy szafarze. To doprowadziło do tego, że ponad 70% kapłanów KK nie wierzy w transsubstancjację. Po omówieniu tych posoborowych zmian można śmiało stwierdzić, że nowy kościół kat. Nie różni się prawie od kościoła protestanckiego, więc można powiedzieć, że kościół rzymskokatolicki umarł, narodził się nowy twór, przypominający protestancki, KK został sprotestantyzowany. Kościół umarł poprzez protestanckie i modernistyczne nauki, które rozkładają go od wewnątrz. To jeszcze nie koniec: błogosławieństwa, różaniec, nowenny i inne nabożeństwa zniknęły. Kościół trzymając się ekumenizmu, zapoczątkowanego przez SWII, wspólne nabożeństwa z niekatolikami stały się powszechne, nie po to, aby nawracać ich na katolicyzm, ale aby zrównać ze sobą wszystkie religie, do tego stopnia, że nawet religie pogańskie są honorowane i wspierane. W czasie SWI papież Pius IX wysłał list do prawosławnych i protestantów zachęcając ich do powrotu do KK. Zabiegi Izebel aby się upiększyć i pokazać, że nie wygląda tak źle pomimo swego zaawansowanego wieku, nie pomogły, aby uratować tę skostniałą instytucję. Powierzchownie przyglądając się można by wyciągnąć wnioski, że kościół zyskał na zmianie, ale przyjrzyjmy się statystykom: od 1968 roku do 1995 wliczając w to imigrantów w USA przybyło z 45 milionów do 60ciu, lecz w ciągu tego samego okresu liczba seminarzystów spadła z 45000 do 4500. Liczba seminariów zmniejszyła się z 600 do 200, a liczba święceń kapłańskich spadła o połowę. Chociaż liczba parafii zwiększyła się o 2000, to o 400% zwiększyła się liczba parafii bez proboszcza. Niektóre parafie wykupują wielkie bilbordy, aby w ten sposób zachęcać do wstępowania na seminaria. Liczba zakonnic spadła o połowę, a tylko 25% katolików uczęszcza regularnie na msze. Konserwatywni katolicy mówią, że to już nie jest kościół katolicki mówią, że to nowy kościół całkiem nowa religia.
Rewolucja soboru Watykańskiego II w kwestii państwo –kościół.
,,Poznaj swojego przeciwnika, zanim zaczniesz z nim walkę”
"Jeśli znasz siebie i swego wroga, przetrwasz pomyślnie sto bitew. Jeśli nie poznasz swego wroga, lecz poznasz siebie, jedną bitwę wygrasz, a drugą przegrasz. Jeśli nie znasz ni siebie, ni wroga, każda potyczka będzie dla Ciebie zagrożeniem."
Poniżej zamieszczam wykłady konserwatywnych katolików, którzy potwierdzają upadek a nawet zgon kościoła i chrześcijaństwa europejskiego.
Wykład prof. Jan Bartyzel. Wybrane fragmenty.
,,Dlaczego II sobór Watykański nie był dogmatyczny? Gdyby był to straciłby nieomylność”
Jaki pogląd na stosunek państwo kościół miał kościół przed soborowy.
Czy państwo ma więc obowiązki względem religii?
Jak wszyscy ludzie mają obowiązek przyjęcia prawdziwej wiary, odkąd ją poznają i osobiste zbawienie zależy od tego, czy przyjmą bądź odrzucą Chrystusa, tak samo ma się sprawa z państwem.
Szczęście państwa nie wypływa z jakiegoś innego źródła niż szczęście jednostek, gdyż państwo nie jest niczym innym jak wielością jednostek żyjących wspólnie w zgodzie”
Państwo musi więc nie tylko troszczyć się o doczesny dobrobyt poddanych, ale pośrednio także o ich wieczne dobro. Państwo, które chciałoby się zajmować tylko sprawami doczesnymi, zostawiając na boku wieczne zbawienie poddanych, nie troszczyłoby się w istocie o dobro wspólne, gdyż jego poddani mają nie tylko cel doczesny, ale także wieczny.
Ścisły rozdział Kościoła i państwa jest zatem nienaturalny i opaczny. Człowiek nie dzieli się na chrześcijanina i poddanego. Powinien być chrześcijaninem nie tylko w życiu prywatnym: wiara musi przeniknąć wszystkie dziedziny jego życia. Dlatego chrześcijański polityk powinien prowadzić chrześcijańską politykę, starając się pogodzić prawo państwowe z przykazaniami Bożymi.
Obowiązki społeczeństwa obywatelskiego koncentrują się jednak nie tylko na aspekcie religii w ogóle, ale w szczególności na prawdziwej religii, Kościele. Publiczne akty religijne, do których zobowiązane są społeczeństwa świeckie, powinny być wypełniane według religii katolickiej, nakazanej przez Boga; civitas musi zatem preferować pewną religię, a nie uznawać wszystkie religie za równe w prawach, przede wszystkim, jeśli lud jest katolicki; (…). Ostatecznie ma zostać ustanowione społeczne panowanie Naszego Pana Jezusa Chrystusa. (…) W kraju katolickim, państwo (civitas) musi faworyzować i wyznawać jedyną prawdziwą religię i nie pozostawać prawnie obojętnym na rozmaite kulty. Tylko religia katolicka ma prawo do bycia pozytywnie popieraną przez państwo; (…); w ten sposób Kościół nie może znajdować się w tym samym lub niższym rzędzie w stosunku do kultów odszczepieńczych. Państwo indyferentystyczne jest państwem ateistycznym. Jednak władza świecka nie ma władzy jurydycznej ani nauczycielskiej w materii religijnej; jest niekompetentne, poza tym, co dotyczy, co tyczy się sfery doczesnej i naturalnej, i we wszystkim, co dotyczy porządku duchowego (naturalnego również) potrzebuje Kościoła; (…); Kościół więc nie może być podporządkowany państwu, ani nawet być uważany za mniej godny od państwa. Posiadając tych samych
poddanych, obie władze mają wspólnie do czynienia z problemami natury mieszanej, co wymaga harmonii tych dwóch władz; lub przynajmniej traktatu je obie wiążącego. Podsumowując: sytuacją normalną jest jedność (ale nie pomieszanie) obu władz i uprzywilejowane traktowanie religii katolickiej. (…)Kościół nie może być odseparowany od państwa, ani państwo od Kościoła, przynajmniej „z założenia i na zawsze”, i nigdy w sposób absolutny. (…)(…) Kościół i państwo są (…) niezawisłe i ponad wszelką inną władzę w swoich dziedzinach; bezpośrednim celem państwa jest zajmowanie się sprawami doczesnymi; i to od niego zależą sfery świecka i polityczna. Istnieje zatem „zdrowa laickość”, będąca zasadą doktryny katolickiej, i która polega na tym, że żadna z obu niezawisłych władz nie ingeruje lub przynajmniej nie pretenduje do hegemonii w sprawach zależnych wyłącznie od drugiej władzy. Niszczenie kościoła czynnikami wewnętrzno-zewnętrznymi. - Chadecja. 1Król.19 (36) Kiedy wrócili i oznajmili mu, powiedział: Oto słowo Pana, które wypowiedział przez sługę swego Eliasza z Tiszbe: Na polu Jizreel psy będą żarły ciało Izebeli.-stronniczy sekciarze, głownie papieska partia chadecka. 2Król.9
(36) Powrócili więc i donieśli mu o tym. A on rzekł: To jest spełnienie słowa Pańskiego, które wypowiedział przez swego sługę Eliasza Tiszbitę, tej treści: Na polu jezreelskim psy pożrą ciało Izebel. Chrześcijańska demokracja, potocznie chadecja (od skrótu ChD) – nurt w myśli politycznej i społecznej, który pojawił się pod koniec XIX wieku jako odpowiedź myśli katolickiej na rosnące wpływy socjalizmu, świeckiego w swym charakterze, a skrytykowanego w papieskiej encyklice Rerum novarum papieża Leona XIII. Przed tą encykliką już jednak rodziły się ruchy społeczne w Leuven i Mechelen, publikował swoje prace biskup Ketteler, w 1860 zatwierdzono formalnie prawną strukturę frakcji katolickiej w pruskim parlamencie tworząc partię Centrum-Frakcja Katolicka. Nazwa „chrześcijańska demokracja” po raz pierwszy została użyta przez księdza Antoine’a Pottiera, następnie zaakceptował ją papież Leon XIII. Nurt ten powstał jako wyraz sprzeciwu wobec rozszerzającej się socjalistycznej wizji porządku społecznego. Tworząc doktrynę chrześcijańskiej demokracji czerpano z dwóch źródeł: społecznej nauki Kościoła katolickiego oraz kierunku filozoficznego zwanego personalizmem.wiki Ideologia Rewolucji Rudi Dutschke: Marsz przez instytucje zakładał nie zniszczenie, ale przejęcie instytucji tradycyjnego społeczeństwa z całym ich społecznym prestiżem i wypełnienie ich nową, antykulturową treścią. Hasło "wywrócenia sklepu do góry nogami" oznaczało więc w gruncie rzeczy totalną demoralizację instytucji tradycyjnej kultury i wystawienie jej na działanie mentalnej korupcji. W tak zakrojonym planie najważniejszą była demoralizacja najsilniejszego przeciwnika - chadecji. Skutkiem marszu przez instytucje było opanowanie przez lewicowych intelektualistów już w latach 90-tych większości kluczowych stanowisk w kształtujących opinię publiczną środowiskach akademickich i w mediach.
Dalsza część wykładu prof.Bartyzela.
Chadecja jako formacja polityczna zrodziła się z nieposłuszeństwa wobec nauczania papieskiego, a nie jako jego konsekwencja i aplikacja, jak to lubią przedstawiać sami chadecy oraz ich apologeci, i wykorzystując do wymuszenia zgody na swoje działanie chwile słabości tych papieży, którzy w coraz bardziej wrogim chrześcijaństwu świecie nie znajdowali innych realnych sił oporu, zdolnych wesprzeć Kościół na planie społeczno-politycznym. Trudno się zatem dziwić, że „licencja” Stolicy Apostolskiej na upartyjnienie demokracji chrześcijańskiej była „wątpliwa” i przynajmniej aż do końca (1958) pontyfikatu Piusa XII jedynie warunkowa. Niezależnie od tempa i stopnia ewolucji chadecji w poszczególnych krajach, stałą tendencją było – zgodnie z ulubioną maksymą De Gasperiego, iż „jest to partia centrum, która spogląda w lewo (essa è un partito di centro che guarda a sinistra)” – przesuwanie się w kierunku demoliberalizmu i ostatecznie także sekularyzmu. Postulowane od śmierci De Gasperiego (1954), między innymi przez A. Fanfaniego i A. Moro, „otwarcie na lewicę” (apertura a sinistra) stało się oficjalną strategią democristiani po 1962 roku – tym razem już z „błogosławieństwem” Watykanu, za pontyfikatu bł. Jana XXIII, acz jeszcze kilkanaście lat wcześniej papież Pius XII zareagował z oburzeniem na przemówienie, które Alcide De Gasperi wygłosił 20 XI 1948 w Brukseli, gdzie jako ideową triadę DC wskazał: „wolność, braterstwo, demokrację” (libertà, fraternità, democrazia), co było aż nadto czytelnym nawiązaniem do triady rewolucjonistów francuskich.
W takim wypadku konieczne stanie się dokonanie przez demokratów chrześcijańskich wyboru pomiędzy dwiema stronami ich podwójnego oblicza: demokratycznym i chrześcijańskim. Jeżeli wybiorą demokrację, ugną się przed wolą ludu włoskiego i dopuszczą odrzucenie cywilizacji ufundowanej na Chrystusie, ruinę rodziny, urzędowy ateizm, nauczanie akatolickie, bankructwo swoich najgłębszych pragnień (la quiebra de sus anhelos más acariciados); nie będzie już wówczas chrześcijan – katolików kierujących się alokucją Maxima quidem z 9 VI 1862 roku oraz potępieniem w Syllabusie propozycji 60. przez nieomylne nauczanie Piusa IX. Jeżeli wybiorą chrześcijaństwo, zbuntują się gwałtownie przeciwko wynikowi wyborczemu, podważając go z tego powodu, że wola wszystkich nawet stworzeń skończonych nie ma żadnego autorytetu naprzeciwko nieskończonej woli Stwórcy, i że błąd przeciwny Chrystusowi zawsze pozostanie błędem, chociażby cała ludzkość ogłosiła go za prawdę
To jednak i tak niewiele w zestawieniu z inną deklaracją o jednoznacznie lewicowym charakterze – rewolucyjności partii chadeckich: „partie chrześcijańsko-demokratyczne, zwłaszcza w krajach mało rozwiniętych, muszą być partiami rewolucyjnymi, ponieważ dążą do zmian gwałtownych i głębokich, a te dwa czynniki – gwałtowność i głębokość zmian – określają pojęcie rewolucji [podkr. moje – J.B.]”. Autor zastrzega wprawdzie, że rewolucja chadecka jest „całkowicie różna” (radicalmente distinta)
od marksistowskiej, bo „pokojowa, konstruktywna i twórcza (pacífica, constructiva y creadora)”, nie zmienia to jednak faktu, że pozostaje rewolucją, czyli całkowitą zmianą istniejącego porządku rzeczy i – wbrew deklaracji „pacyfistycznej” – niewykluczającą przecież „gwałtowności”. Ma zatem rację meksykański tradycjonalista katolicki, Manuel Magaña Contreras, którego zdaniem, chadecja to: Ruch międzynarodowy, będący systemem penetracji nakreślonej w technikach rewolucji pokojowej (el sistema de penetración delineado en las técnicas de la Revolución pacifica) Bernsteina, aby wpływać sposobami, które nie mogą być zdecydowanie odparte. Jest zatem infiltracją marksistowsko-leninowską, przedsiębraną na gruncie polityczno-wyborczym. W żadnym wypadku nie można powiedzieć, iżby «Demokracja Chrześcijańska», założona w jakimś kraju, zdecydowała się podporządkować jego wewnętrznym potrzebom; jej wzrok jest utkwiony (su mirada esta puesta) w Rewolucję Światową.
Mają zatem rację ci, którzy twierdzą, że jak nigdy jeszcze w historii śmiertelny agon Państwa Bożego i państwa ludzkiego – który w innym aspekcie można i należy nazwać zmaganiem Rewolucji i Kontrrewolucji, pamiętając, iż to szatan, który nie chciał „służyć”, był pierwszym rewolucjonistą – toczy się dzisiaj, kiedy inne areny zmagań zwycięscy rewolucjoniści zdołali już przysypać popiołami pokonanych obrońców Christianitas, o Kościół i wewnątrz Kościoła. Nauczeni doświadczeniami krwawych prześladowań, które w ostateczności jedynie wzmacniały Kościół (żyzny zawsze posiewem męczenników), rewolucjoniści zmienili dziś taktykę, która realizuje się w dwu zasadniczych liniach. Z jednej strony jest to konsekwentne rugowanie samej nawet symboliki chrześcijańskiej z przestrzeni publicznej oraz demokratyczna legislacja, narzucająca antychrześcijańskie i w ogólności sprzeczne z prawem naturalnym rozwiązania ustawowe. Z drugiej strony jest to perfidne przybieranie maski rzekomych przyjaciół Kościoła, „zatroskanych” jego bolączkami i (zdarzającymi się oczywiście) zgorszeniami czynionymi przez Jego niegodne sługi, narzucających się wręcz ze swoimi pomysłami Jego „uzdrowienia” i „zreformowania”. „Kościół nie daje sobie rady” – takimi tytułami epatują raz po raz cyniczni żurnaliści laickich mediów, wypełniający dokładnie przestrogę Nicolása Gómeza Dávili (1913-1994), iż „ci, którzy zajmują się «ratowaniem chrześcijaństwa», oferują mu w końcu swoje usługi jako grabarze”. Strategicznym celem owych „uczynnych grabarzy” nie jest „na obecnym etapie” fizyczna eksterminacja Kościoła, lecz Jego obezwładnienie przez zainfekowanie Jego nauki „postępową”, demoliberalną ideologią: „Rozum, Postęp, Sprawiedliwość, są trzema «cnotami teologalnymi» głupca” – zauważa ten sam autor. Chodzi zatem o dopasowanie Kościoła do „obowiązujących standardów”, dostosowanie Go do „reguł demokracji”, czyli uczynienie Go „na obraz i podobieństwo świata”. W tej grze o panowanie obowiązywać ma zamiana ról: to nie Kościół ma uczyć i przemieniać „świat”, lecz „świat” ma pouczać i przemieniać Kościół. To nie pasterze Kościoła mają dzierżyć Urząd Nauczycielski, lecz owo Magisterium ma stać apanażem Jego zewnętrznych mentorów i cenzorów, a może być ono wykonywane przez kogokolwiek – choćby i przez p. red. Katarzynę Wiśniewską, która – oddelegowana przez swoich pracodawców na „odcinek kościelny” – zawzięcie karci i poucza nawet Papieża, a gdy ten nie słucha jej „magisterium”, beszta go w dwójnasób. „Świat” godzi się łaskawie tolerować jedynie taki Kościół, który zamiast skłaniać ludzi, by praktykowali to, czego On naucza, nauczałby tego, co ludzie praktykują, w najlepszym zaś wypadku – nieodróżnialnych od humanitarnego sentymentalizmu – etycznych komunałów, lecz, broń Boże, bez żadnych wymagań. Lub jeszcze lepiej – to byłoby nawet czymś w pobliżu ideału – gdyby karcił, a nawet potępiał, jedynie za te „grzechy”, które są grzechami w oczach współczesnego świata, jak „antysemityzm”, „nacjonalizm”, „ksenofobia”, oczywiście także „religijny fundamentalizm”, a może nawet również „seksizm” czy „homofobia”. Okolicznością wielce sprzyjającą tym podstępnym zamysłom, a pobożnych i prawych katolików zatrważającą, są rany zadawane Kościołowi od środka przez tych Jego niegodnych pasterzy (a raczej „wilki w owczej skórze”), którzy, zwątpiwszy widocznie w triumf Kościoła i dając się zahipnotyzować materialnej potędze sił ciemności, jak Tolkienowski Saruman przeszli na ciemną stronę mocy, ogłaszając się dla niepoznaki „reformatorami” Kościoła. Polski Kościół długo, znacznie dłużej niż inne, zwłaszcza „nadreńskie” Kościoły partykularne, był wolny od tej infekcji, aliści i tu pojawili się w końcu, zazwyczaj na udostępnianych im hojnie medialnych „kazalnicach”, prorocy „ewangelii postępu” i zwolennicy Kościoła nie tyle nawet wybaczającego światu, co błagającego świat o to, by jemu wybaczył. Ich kariery, choć błyskotliwe (o co dbali ich świeccy protektorzy), były zresztą na ogół dość krótkie, bo dziś większość z tych „awangardowych” labusiów (jak zwano ich w epoce stanisławowskiej) zdążyła zrzucić już księżowskie sukienki czy zakonne habity, a nawet dokonać aktu publicznej apostazji.
2Król.9:35 Kościół bez ciała- Kościół bez liturgii i doktryn trydenckich, kościół bez tradycyjnych katolickich nauk, praktyk i postępowania. 2Król.9:35 Wyszli, aby ją pogrzebać, lecz znaleźli po niej tylko czaszkę, nogi i dłonie –został szkielet, kości, bez ciała które zjadły psy i rozniosły resztę ciała ptaki, kościół bez tradycji liturgii oraz oddanych wiernych.
E3.str.374 Śmierć Izebel jest typem zniszczenia rzymskiego katolicyzmu, a gdy rewolucyjne „psy", stronnicy, już z nią skończą, pozostanie po niej tylko pamięć o jej naukach (czaszka), praktykach (ręce) oraz postępowaniu (stopy).
Konserwatywni katolicy świadomi są obecnego upadku kościoła, nie rozumieją jednak prawdy na temat proroctw o upadku Babilonu, nie widzą, że obecny system chrześcijańskich kościołów przeznaczony jest na zniszczenie za swoje grzechy klerykalizmu i sekciarstwa. Obj.18
„Jakiekolwiek byłyby zamysły i (nie)pobożne nadzieje fałszywych przyjaciół, Kościół oczywiście nie zginie, bo taką pewną obietnicę otrzymał od swojego Boskiego Założyciela. Nie jest jednak wykluczone, że nadchodzą takie czasy, w których Jego słowa o Kościele jako zgromadzeniu „dwóch albo trzech” (Mt 18,20) w imię Jego, okażą się ścisłym określeniem liczbowym. Zapewne na taką okoliczność stara się nas przygotować Ojciec Święty Benedykt XVI, napomykając często o przyszłości doczesnej egzystencji Kościoła jako niewielkich wspólnot i ognisk wiary w ocenie bezbożności. Takimi ogniskami żywej wiary i ortodoksji są, między innymi, bractwa kapłańskie i inne instytuty życia konsekrowanego celebrujące Mszę Wszechczasów, ruch Una Voce,
stowarzyszenia Tradycja – Rodzina – Własność, włoskie Centrum Kulturalne Lepanto, hiszpańska (karlistowska) Wspólnota Tradycjonalistyczna – można by zapewne wymieniać jeszcze inne bastiony „świętej rewolty” przeciwko nowoczesnemu światu, acz z pewnością robotników na tak wielkie żniwa, jakie być powinny, jest rozpaczliwie mało. Sens tego uporczywego trwania i przekazywania (traditio) świętego depozytu aż po kres wieków, z precyzją i subtelnością, którym nie potrafilibyśmy dorównać, wyraził był niedawno prezydent Międzynarodowej Unii Prawników Katolickich, prof. Miguel Ayuso, w artykule Legitymizm i tradycja (Karlizm dzisiaj), napisanym specjalnie dla periodyku monarchistów polskich, którego kluczowy passus brzmi następująco: „Cokolwiek będzie, naszym obowiązkiem jest wytrwać. Po pierwsze, w dziedzinie teologicznej, nie możemy porzucić czcigodnego i świętego depozytu, który nie należy do nas, lecz który otrzymaliśmy, i jakkolwiek nosimy go – jak mówi św. Paweł – w glinianych naczyniach (2 Kor 4,7), musimy go zachować i przekazać. A zatem, sam Apostoł Narodów wezwał do strzeżenia tradycji. Lecz […] powiedziano nam też, że «trzcina zgnieciona nie złamie się, a knot tlejący się nie dogaśnie»” (Mt 12,20). Pobożnie jest podnosić to, co wydaje się, że już upadło, zwłaszcza kiedy ten kaganek dał nam tyle światła i ciepła. Wreszcie, wspomnijmy pokrótce, że proroctwo czasów ostatecznych, czyli Apokalipsa, również ukrywa skarby dające podporę naszej wytrwałości: i tak, w przesłaniu Anioła do Siedmiu Kościołów, […] w którym została zarysowana cała historia Kościoła Chrystusowego, po przejściu do Kościoła w Tiatyrze, który – wedle uznanych egzegetów – symbolizuje Christianitas, i po wersetach, w których słowami pełnymi wyrzutu opisywana jest epoka ta i późniejsze, następuje […] pouczenie, które jest następujące: „Nie nakładam na was nowego brzemienia, to jednak, co macie, zatrzymajcie, aż przyjdę” (Ap 2,24-25). […] Jesteśmy zatem zobowiązani w sposób nadprzyrodzony do zachowywania tego, co mamy, tego, co nie zobowiązywałoby nas, gdybyśmy go nie otrzymali jako daru i jako łaski – i jako brzemienia również. Ale otrzymaliśmy to, i teraz nie możemy odsunąć tego obojętnie, nie możemy też przekazać go temu, który nie chce tego przyjąć – wrogowi, bo to byłoby zdradą, lecz tylko tym, którzy chcą kontynuować to dzieło, i to jest tradycją” („Rojalista. Pro Patria”, nr 47/2009-2010).„Krzyżowiec XX wieku” – jak go nazwał prof. Roberto de Mattei – brazylijski animator apostolatu katolickiego, prof. Plinio Corrêa de Oliveira (1908-1995), nie kryjąc wcale grozy aktualnego położenia, w jakim znalazł się Kościół pielgrzymujący po ziemi, przypominał wszelako wizję XIII-wiecznego mistyka i filozofa, św. Bonawentury, który w dziele Hexameron przepowiadał nadejście „siódmej epoki”, oznaczającej doczesny triumf Kościoła w świecie i historii.”
Kilka artykułów konserwatywnych katolików opisujących niszczenie kościoła od wewnątrz i z zewnątrz.
Pomimo, że autor jako katolik użył w artykule objawienia maryjne, jednak jest wiele ciekawych informacji na temat papiestwa i kościoła przed, w czasie trwania i po II soborze watykańskim, uważanym przez wielu katolików jako rewolucję w kościele. Objawienia Maryjne pokazują w jak podstępny sposób szatan próbował nie dopuścić do SWII, a kiedy się to nie powiodło nastąpiła próba unieważnienia dokumentów soboru które zmieniły kościół, zrewolucjonizowały go.
OPUBLIKOWANO MAJ 30, 2015PRZEZ A303W ŻYDOMASOŃSKA REWOLUCJA W "KOŚCIELE KATOLICKIM"
II Sobór Watykański wywołał niezgodę, rozłam i utratę dusz
Część 1 – Infiltracja Kościoła
„Powtórzę, moje dzieci, jak wam powiedziałam wcześniej, II Soborem Watykańskim manipulował szatan. On siedział tam wśród was i przestawiał was jak figury na szachownicy.
„Co możecie zrobić teraz by wyzdrowieć? To proste, moje dzieci: zawróćcie i zacznijcie od przekazanych wam przeze mnie podstaw. Musicie przywrócić szacunek do kapłaństwa. Musicie przywrócić szacunek dla Ojca Świętego…!” – Matka Boża Różana, 15 maja 1976
Infiltracja Kościoła
„Czy ci ojcowie planują rewolucję?” Takie były słowa kard. Ottavianiego podczas debaty o konstytucji liturgii na II SW. Rewolucję zaplanowano dużo wcześniej, ale osiągnęła punkt krytyczny, a następnie eksplodowała w całym Kościele pod przykrywką II Soboru.
W książce Atanazy i Kościół naszych czasów [Athanasius and the Church of Our Time – 1974] bp Rudolph Graber zacytował prominentnego masona, który zadeklarował, że „celem (masonerii) nie jest już zniszczenie Kościoła, a wykorzystanie go poprzez infiltrację”.
Katolicy nie tylko muszą się martwić o masonów pośród nas, ale także komunistów. Na początku lat 1950, pani Bella Dodd złożyła obszerne zeznania na temat komunistycznej inflitracji Kościoła i państwa przed Senacką Komisją Nie-Amerykańskich Działań, jak również przedstawiła szczegółowe wyjaśnienia o komunistycznej subwersji Kościoła. Wypowiadając się jako były wysokiego szczebla funkcjonariusz Amerykańskiej Partii Komunistycznej, p. Dodd powiedziała: „W latach 1930 zainstalowaliśmy 1.100 mężczyzn w kapłaństwie w celu zniszczenia Kościoła od wewnątrz „. Dwanaście lat przed II SW powiedziała: „W tym momencie oni są na najwyższych stanowiskach w Kościele „Przepowiedziała także zmiany w Kościele, które będą tak drastyczne, że „nie rozpoznacie Kościoła Katolickiego”
https://www.niedziela.pl/artykul/47315/Bella-V-Dodd---historia-nawroconej
2Król.9: (37) A trup Izebeli będzie jak gnój na polu w obrębie Jizreel, tak że nie będzie można powiedzieć: To jest Izebel. Mój dopisek, wersetu.
Dr Alice von Hildebrand wspomniała w wywiadzie dla czasopisma Latin Mass: „Bella Dodd powiedziała mojemu mężowi i mnie kiedy była aktywnym (komunistycznym) członkiem partii, że była w kontakcie z co najmniej 4 kardynałami w Watykanie, ‚którzy pracowali dla nas’.” (Latin Mass, lato 2001)
O komunistycznej infiltracji Kościoła wiemy również z książki A.A. 1025. Jest to dziennik komunistycznego agenta, który zinfiltrował Kościół Katolicki w 1938, wstąpił do seminarium, został księdzem, który miał ogromną władzę za kulisami, i uczestniczył w II SW. Udało mu się zadziałać na rzecz przyjęcia wieloznacznych dokumentów soborowych, które położyły fundamenty dla przyszłych eksperymentów prowadzonych przez niczego nie podejrzewających prałatów i księży. Stwierdził: „Dla mnie duch soboru stał się największym atutem „.
Nieznana jest prawdziwa tożsamość tego agenta, poza danym mu przez rosyjską tajną policję numerem AA-1025, który oznacza Anty-Apostoł numer 1025. Przed nim było 1024 podobnych agentów. Niektórzy z nich doszli do rangi arcybiskupa i kardynała, z których wielu mogło być szefami departamentów w kurii (papieski rząd) i kongregacjach religijnych.
Zmarł w szpitalu po wypadku samochodowym i zajmująca się nim pielęgniarka (Marie Carre) opatrznościowo znalazła w jego teczce osobiste dzienniki. Po przeczytaniu ich postanowiła je opublikować by świat dowiedział się, dlaczego Kościół Katolicki przechodził destrukcyjne zmiany ku rozpaczy wiernych. Angielski przekład wydano pod tytułem AA 1025: Dzienniki Anty-Apostoła [AA 1025: The Memoirs of an Anti-Apostle], Éditions Saint-Raphael, 31, rue King Ouest, Suite 212, Sherbrooke, Québec, Kanada, 1988.
W dziennikach komunistycznego agenta jest wiele mrożących krew w żyłach szczegółów o niszczeniu wiary w Kościele Katolickim. Ten agent napisał:
„Żeby bardziej osłabić ‚prawdziwą obecność’ Chrystusa, trzeba odłożyć wszelkie decorum. Nie będzie kosztownych szat, nie będzie muzyki sakralnej, szczególnie nie będzie śpiewów gregoriańskich, zastąpi się je muzyką w stylu jazz, nie będzie Krzyża, nie będzie przyklęknięć, a tylko dostojna sztywna postawa… Ponadto wierni będą musieli zerwać ze zwyczajem klękania, i to będzie absolutnie zakazane przy podawaniu Komunii… W bardzo krótkim czasie Hostia będzie kładziona na rękę, żeby wymazać wszelkie pojęcie świętości.
Alice von Hildebrand opowiada o następującym incydencie w wywiadzie dla Latin Mass (lato 2001). Wymienia włoskiego księdza Don Luigi Villa (diecezja Brescia), który opublikował 2 książki w 1998 i 2000. Na prośbę ojca Pio ks. Villa poświęcił wiele lat życia na zbadanie infiltracji Kościoła przez masonów i komunistów:
„Kolejną ilustracją infiltracji pokazaną przez ks. Villa jest to co opowiedział mu kard. Gagnon. Paweł VI poprosił Gagnona by kierował śledztwem dotyczącym infiltracji Kościoła przez potężnych wrogów. Kard. Gagnon (wtedy arcybiskup) podjął się tego nieprzyjemnego zadania i zgromadził obszerną teczkę bogatą w niepokojące fakty. Kiedy pracę zakończył, poprosił o audiencję z papieżem Pawłem, żeby przekazać mu osobiście rękopis. Otrzymał odmowę. Papież przekazał wiadomość, że dokument powinien zostać umieszczony w biurze Kongregacji ds. Duchownych, specyficznie w sejfie z podwójnym zamkiem. To zrobiono, ale nastepnego dnia okazało się, że włamano się do sejfu i rękopis w tajemniczy sposób zniknął. Zwykłą zasadą Watykanu jest zapewnienie, żeby informacja o takich incydentach nigdy nie została ujawniona. Jednak o tej kradzieży doniósł nawet L’Osservatore Romano (może pod naciskiem, gdyż pisała o tym także świecka prasa). Kard. Gagnon, oczywiście, miał kopię i jeszcze raz poprosił papieża o prywatną audencję. Jeszcze raz dostał odmowę. Wtedy postanowił opuścić Rzym i wrócić do Kanady, swojej ojczyzny. Później został wezwany do Rzymu przez papieża Jana Pawła II i mianowany na kardynała”. (Latin Mass, lato 2001)
Jej małżonek, Dietrich von Hildebrand, w książce Spustoszona winnica [The Devastated Vineyard] napisał, że tylko Kościół może uratować ludzkość znad krawędzi zagłady, „jeśli winnica Pana zakwitnie od nowa. I dlatego musimy szturmowac Niebo modlitwą,
żeby duch św. Piusa X jeszcze raz mógł wypełnić hierarchię, żeby wielkie słowa anathema sit mogły jeszcze raz zabrzmieć przeciwko wszystkim heretykom, a zwłaszcza przeciwko wszystkim członkom ‚piątej kolumny’ w Kościele”.
„Wielki sobór, który wywołał niezgodę, rozłam i utratę dusz, główny fakt za tym zniszczeniem to brak modlitwy. Szatan zasiadł na soborze i obserwował swoje zwycięstwo”. – św. Michał, 18 marca 1976
http://www.tldm.org/News6/VaticanII-1.htm
Część 2 – Ciemne chmury przed II Soborem…
Serdeczne podziękowania dla ks. Paula Kramera za książkę Ostatnia bitwa szatana [The Devil’s Final Battle], z której zaczerpnęliśmy wiele z poniższych cytatów.
Kard. Ratzinger (teraz papież Benedykt) oświadczył w 1988, że wielu ludzi traktuje II SW jako „nowy początek od zera”, jakby to ten sobór sam redefiniował katolicyzm:
II Soboru nie traktowano jako część całej żywej tradycji Kościoła, a jako koniec tradycji, nowy start od zera. Prawda jest taka, że ten szczególny sobór w ogóle nie definiował dogmatów, i celowo postanowił zostać na skromnym poziomie, jako jedynie sobór duszpasterski, a jeszcze wielu traktuje go jakby sam się uczynił rodzajem super-dogmatu, który odbiera znaczenie całej reszcie. (przemówienie do biskupów Chile – 1988)
W 1984 kard. Ratzinger lamentował:
Powtarzam tu to co powiedziałem 10 lat po zakończeniu pracy: niezaprzeczalne jest to, że ten okres [po II SW] na pewno był niekorzystny dla Kościoła Katolickiego.
Rewolucja rozpętana w Kościele na II Soborze rozpoczęła się wiele lat wcześniej. Ks Paul Kramer w książceOstatnia bitwa szatana wspomina, że prądy modernizmu zaczęły się wzmacniać za panowania papieża Piusa XI. Na długo przed II SW, Pius XI zapytał kardynałów czy roztropne było zwołanie Soboru Kościoła. Ks. Kramer pisze:
Ks. Raymond Dulac opowiada, że na tajnym konsystorzu 23 maja 1923, Pius XI zapytał 30 kardynałów kurii o stosowności zwołania soboru ekumenicznego… Kardynałowie wypowiedzieli się przeciwko. Kard. Billot ostrzegł: ‚Nie da się ukryć istnienia głębokich różnic wśród samych biskupów… Oni ryzykują dając miejsce dyskusjom, które będą odkładane na czas nieokreślony”.
I to był rok 1923!
Kard. Billot ostrzegł, że takim soborem mogliby „manewrować” „najwięksi wrogowie Kościoła, moderniści, którzy już czynią przygotowania, jak pokazują pewne wskazówki, żeby wywołać rewolucję w Kościele, nowy 1789”.
Kardynałowie którzy odradzili Piusowi XI zwołanie soboru Kościoła wtedy wiedzieli o pracach ekskomunikowanego kanonika Roca (1830-1893), który głosił rewolucję i „reformę” Kościoła, jak również przepowiedział przyszłe zmiany w liturgii: „Boski kult w formie kierowanej przez liturgię, ceremoniały, rytuały i regulaminy Kościoła Rzymskiego wkrótce przejdą transformację na soborze ekumenicznym, który przywróci go do czcigodnej prostoty złotego wieku apostołów w zgodzie z nakazami sumienia i nowoczesnej cywilizacji”. [3]
Mając na uwadze jego prace, jak również rosnące nurty modernizmu, mądrzy kardynałowie mogli przewidzieć to, że wrogowie Kościoła mogli wykorzystać sobór jako broń do wprowadzenia rewolucji do Kościoła i jego liturgii. Wrogowie Kościoła przeczekali, czekając na papieża, który byłby tak zamanewrowany, żeby otworzył okno dla ataku i wewnętrznej rewolucji. Ten czas nadszedł z pojawieniem się papieża Jana XXIII:
Po ogłoszeniu informacji o zgonie Piusa XII, stary Dom Lambert Beauduin, przyjaciel Roncallego (przyszłego Jana XXIII), zwierzył się ks. Bouyer: „Jeśli wybiorą Roncallego, wszystko się uratuje, on będzie mógł zwołać sobór i poświęcić ekumenizm”.
Papież Pius IX oświadczył 18 czerwca 1871: „Tym czego się obawiam nie jest Komuna Paryska – nie – obawiam się katolicyzmu liberalnego… Mówiłem to więcej niż 40 razy, i powtarzam to teraz, z miłości jaką do was czuję. Prawdziwą plagą Francji jest katolicyzm liberalny, który stara się zjednoczyć dwie zasady tak odrażające względem siebie jak ogień i woda”. [5]
Jak powiedziała Matka Boża Różana:
„Mój Syn, Jego serce jest rozdarte przez Jego przedstawicieli w kapłaństwie, którzy teraz są Judaszami w Jego własnym domu. Oni zadają się z wrogami waszego Boga. Poprzez humanizm i modernizm, i ekumenizm, który zaprojektowało piekło, człowiek teraz szybko pogrąża się w przygotowaniach do pełnej kapitulacji Kościoła mojego Syna i świata pod dyktaturą zła”. (Matka Boża, 22 listopada 1976)
W 1959 ogłoszono, że zostanie zwołany II Sobór Watykański. Już rok później, 8 lutego 1960, Watykan ogłosił, że prawdziwa Trzecia Tajemnica nie zostanie ujawniona i „najprawdopodobniej ‚Tajemnica Fatimska’ na zawsze pozostanie absolutnie zapieczętowana”. (agencja informacyjna ANI, 8 lutego 1960)
Bardzo ciekawe jest to, że decyzja zwołania II Soboru miała miejsce w 1959, a stłumienie Trzeciej Tajemnicy rok później – w 1960. Siostrę Łucję również uciszono w 1960. Dlaczego Trzecia Tajemnica i s. Łucja musiały być uciszone, i czy był jakiś związek z tym co się wydarzy na i po II SW? Czy Matka Boża Fatimska ostrzegła przed nową orientacją II SW i okresem posoborowym, i dlatego wrogowie Kościoła musieli uciszyć Orędzie Fatimskie?
Żeby zrozumieć znaczenie roku 1960 konieczna jest pewna historia o Trzeciej Tajemnicy. W 1946 s. Łucję zapytano, kiedy powinno się ujawnić światu Trzecią Tajemnicę i bez wahania odpowiedziała „w 1960„. W 1955 kard. Ottaviani zapytał ją dlaczego nie otworzy się jej przed 1960. Powiedziała: „bo wtedy będzie wydawała się jaśniejsza (mais claro)”. S. Łucja zmusiła
biskupa Fatimy-Leirii by obiecał, że Trzecia Tajemnica zostanie odczytana światu po jej śmierci, albo jeśli to się nie wydarzy, to nie później niż w 1960. „bo Panna Najświętsza tak sobie życzy „. I kanonik Barthas: „Co więcej, Trzecia Tajemnica wkrótce będzie znana, bo s. Łucja potwierdza, że Matka Boża chce by ujawnić ją na początku 1960„.
Jak napisaliśmy powyżej, prawdziwej Trzeciej Tajemnicy nie ujawniono w 1960, wbrew wyraźnemu nakazowi Niebios. Czy komentarz s. Łucji, że Trzecia Tajemnica będzie „wydawała się jaśniejsza (mais claro)” w 1960 i po z powodu pewnej głębokiej rewolucji w Kościele w tym czasie?
Ks. Alonso, oficjalny archiwista Fatimy i jeden z największych badaczy na świecie, tak napisał o Trzeciej Tajemnicy:
„Dlatego jest zupełnie prawdopodobne, że tekst (Trzeciej Tajemnicy) konkretnie odnosi się do kryzysu wiary w Kościele i zaniedbania samych pasterzy„. Dalej mówi o „walkach wewnętrznych w samym środku Kościoła i opoważnym zaniedbaniu duszpasterskim przez wyższą hierarchię „, o „brakach wyższej hierarchii Kościoła„.
Kard. Oddi ma może najlepszy komentarz wiążąc Trzecią Tajemnicę z rewolucją II Soboru:
„Co stało się w 1960, co by postrzegano jako powiązane z Tajemnicą Fatimską? Najważniejszym wydarzeniem bez wątpienia jest początek fazy przygotowawczej II SW. Dlatego nie dziwiłoby mnie gdyby Tajemnica miała coś wspólnego ze zwołaniem Soboru… Nie byłbym zdziwiony gdyby Trzecia Tajemnica odnosiła się do mrocznych czasów Kościoła, poważnych konfuzji i niepokojących apostazji w samym katolicyzmie… Jeśli weźmiemy pod uwagę poważny kryzys jakiego doświadczaliśmy od Soboru, to nie wydaje się by brakowało znaków, że to proroctwo zostało spełnione…” (17 marca 1990, wywiad opublikowany w rzymskim czasopiśmie Il Sabato)
„Wielokrotnie ostrzegałam, że szatan wejdzie na najwyższe szczeble hierarchii w Rzymie. Moje dziecko, Trzecia Tajemnica jest o tym, że szatan wejdzie do Kościoła mojego Syna”. – Matka Boża, 13 maja 1978
„Moje dzieci, dawno ostrzegłam was w Fatimie, ostrzegałam was w wielu miejscach na waszym świecie, że nadejdzie czas, kiedy wejdziecie na statek na burzliwym morzu, i to będzie biskup przeciwko biskupowi i kardynał przeciwko kardynałowi, a szatan wejdzie pośród was”. –Matka Boża, 20 listopada 1976
„Tego wieczora mówię jako wasz Bóg, że wtedy (1972), jak przepowiedziano w Fatimie, szatan wszedł do mojego Kościoła na ziemi. Przyprowadził ze sobą swoich agentów – i sam szatan, kłamca całej ludzkości – zasiadł na II Soborze Watykańskim namówił wszystkich autsajderów by weszli i zniekształcili moje doktryny i przekręcili prawdę… A jeśli uważacie, że widzicie rzeź już teraz w Kościele, to najgorsze jeszcze nadejdzie, chyba że będziecie przestrzegać zasad przekazanych wam przez moją Matkę wiele lat temu, modlitwę, pokutę i poświęcenie. Swoim przykładem możecie uratować innych. Bo wkrótce nadejdzie na was wielka kara. Będzie w dwóch częściach, moje dziecko i moje dzieci: trzecia wojna światowa, a także [kula] zbawienia. One nie mogą być już opóźniane. Bo dobrzy wydają się chodzić swoją drogą, może z dumą „. – Jezus, 18 czerwca 1986
[1] Ostatnia bitwa szatana, s. 45 [2] Raymond Dulac, Kolegialność episkopalna na II Soborze [Episcopal Collegiality at the Second Council of the Vatican (Paris: Cedre, 1979), s. 9-10.
[3] Cyt. w Ostatniej bitwie szatana, s. 45-46.
[4] L Bouyer, Dom Lambert Beauduin, człowiek Kościoła [Dom Lambert Beauduin, a Man of the Church], Casterman, 1964, s. 180-181; cyt. w Ostatniej bitwie szatana, s. 49
[5] Cyt. z Doktryna katolicka [The Catholic Doctrine], ks. Michael Muller, (Benzinger, 1888), s. 282.
http://www.tldm.org/News6/VaticanII-2.htm
Dlaczego rok 1923 jest tak ważny? Nie powinniśmy wyrzucać dobrych i logicznych wyjaśnień członków Gwiazdy. 1. Okres Epifanii w szerszym znaczeniu rozpoczął się w 1874 roku. E 4, 53+54: "(51) Wyrażenie czas ucisku używane jest w dwóch znaczeniach. W znaczeniu szerokim obejmuje ono okres od roku 1874 aż do końca anarchii i ucisku Jakuba. W wąskim znaczeniu obejmuje okres od początku wojny światowej w roku 1914 aż do końca anarchii i ucisku Jakuba. W naszym temacie używamy go w tym drugim, wąskim znaczeniu. Rozumiemy, że okres szczególnego ucisku oraz okres Epifanii są jednym i tym samym." 2. godzina sądu = godzina żęcia (Obj. 14: 15) = 1874-1916 godzina pustoszenia = godzina kuszenia (Obj. 3: 10) = 1878-1919 E 5, 423: „(29) Wykazaliśmy już (roz.II), że godzina takiego dnia trwa 41 lat i 8 miesięcy, jak zauważyliśmy to w przypadku godziny żęcia, od września roku 1874 do maja roku 1916, a także w przypadku „godziny kuszenia” od kwietnia 1878 do grudnia 1919 roku. Jeśli nasze założenie jest prawidłowe (że dzień z Obj. 18:8 to Wiek Tysiąclecia), wówczas każda z trzech godzin z Obj. 18:10, 17, 19 (wymieniona raz w każdym wersecie) przedstawia okres 41 lat i 8 miesięcy. Skoro tak, na podstawie odnośnych faktów wiemy, że godzinę jego sądu (Obj. 18:10) musimy rozpocząć we wrześniu 1874, a godzinę jego pustoszenia (Obj. 18:17) – w kwietniu 1878 roku.“ 3. Godzina niszczenia rozpoczęła się 25.09.1881 r. wraz z dystrybucją pierwszej książki br. Russell, godzina niszczenia skończyła się 16.05.1923 r. wraz z dystrybucją listu Eliasza. E 5, 426+427:
„(33) Ponad rok temu [pisane w czerwcu roku 1923] napisaliśmy powyższe w PT ’22, 56. Przedstawiliśmy tam myśl o prawdo-podobieństwie rozpoczęcia końca niszczenia Babilonu, przypuszczalnie przez symboliczne trzęsienie ziemi, które miało nastąpić do czerwca roku 1923, a bardziej dokładnie, do 17 maja roku 1923. Przypuszczenie to oparliśmy na prawdopodobieństwie, że godzina jego zniszczenia (Obj. 18:19) jest okresem długości 422/3 roku czasu księżycowego, od około października roku 1881 do czerwca roku 1923, a bardziej dokładnie: od 25 września 1881 do 17 maja 1923 roku. Wiedząc, że proroctwa zwykle wypełniają się w sposób zaskakujący, a także nie będąc pewnym, czy data październik roku 1881, a bardziej dokładnie: niedziela, 25 września roku 1881, kiedy to rozpoczęło się rozprowadzanie „Pokarmu dla myślących chrześcijan” pod kościołami (P 3, 367, nota u dołu strony; R 293) jest datą rozpoczęcia się tej godziny, ostrzegaliśmy braci, by nie byli pewni co do tego tematu, ponieważ sami widzieliśmy, iż myśl ta była wnioskiem opartym na czymś, co wówczas nie było dla nas całkowicie pewnymi danymi. Wiedząc, że koniec niszczenia Babilonu nastąpi przez nadejście symbolicznego trzęsienia ziemi, wnioskowaliśmy również, że trzęsienie to prawdopodobnie rozpocznie się przed 17 maja 1923 roku. Nadal badaliśmy Obj. 18:19, pamiętając, że daty z proroctw zwykle podają początek, a nie koniec wydarzeń, o których traktują, oraz że czasami jako wypełnienie podają takie wydarzenia, które z Boskiego punktu widzenia przyczynowo są związane z ich wypełnieniem się. (34) Data 17 maja 1923 roku nadeszła i minęła, a (wielkie) symboliczne trzęsienie ziemi jeszcze się nie rozpoczęło. Na podstawie tego widzimy, że nie wypełniła się myśl o prawdopodobieństwie tego, że symboliczne trzęsienie ziemi poprzedzi tę datę. Czy w związku z tym popełniliśmy błąd, sugerując jako prawdopodobnie prawdziwy pogląd, że do 17 maja 1923 roku wypełni się godzina jego zniszczenia? Odpowiadamy: nie. Nie tylko nie popełniliśmy błędu, lecz wypełnione wydarzenia dowodzą, że myśl ta okazała się prawidłowa. Do początku rozpowszechniania listu Eliasza w dniu 16 maja 1923, ostatniego dnia godziny jego niszczenia, nastąpił bowiem początek końca niszczenia Babilonu. List ten z pewnością wykonuje destruktywną pracę w odniesie-niu do Babilonu, a wierzymy, że wydarzenia jeszcze potwierdzą, że właśnie ten list z Boskiego punktu widzenia jest przyczynowo związany z jego zniszczeniem przez symboliczne trzęsienie ziemi, które nadejdzie ze źródeł spoza prawdy.“ "podwojenie dwójnasobów" to 2 x 2 = 4 (a nie 6). Obj. 18: 6 odnosi się do zniszczenia Babilonu. Zniszczenie Babilonu rozpoczęło się w 1881 r. (25 września) wraz z wydaniem pierwszej książki Br. Russell. (E 5, 426) 1881 + 41,8 = 1923. 16.05.1923 rozpoczął się podwójny dwójnasób, kiedy rozpoczęła się publikacja listu Eliasza. (E 5, 427) 16.05.1923 + 41,8 = 13.01.1965 13.01.1965 zakończył się podwójny dwójnasób. W tym czasie "Światowa Rada Kościołów" uchwaliła ekumeniczne dokumenty z Drugiego Sobóru Watykańskiego. To przypieczętowało samozniszczenie tradycyjnego kościoła katolickiego. 13.01.1965 + 41,8 + 41,8 = 14.05.2048 14.05.2048 skończy się "podwojenie dwójnasobów". 14.05.2048 to data 100 lat założenia państwa Izrael.
Część 3 – Satanistyczna rewolucja przybiera na sile na Soborze
„Powtórzę, moje dzieci, jak wam powiedziałam wcześniej, II Soborem Watykańskim manipulował szatan. On siedział tam wśród was i przestawiał was jak figury na szachownicy. Co możecie zrobić teraz by wyzdrowieć? To proste, moje dzieci: zawróćcie i zacznijcie od przekazanych wam przeze mnie podstaw. Musicie przywrócić szacunek do kapłaństwa. Musicie przywrócić szacunek dla Ojca Świętego…!” – Matka Boża Różana, 15 maja 1976
Słowo ‚rewolucja’ wielokrotnie używano w opisie II Soboru. W czasie debaty o Konstytucji Liturgii na Soborze, kard. Ottaviani zapytał: „Czy ci ojcowie planują rewolucję?”
Na temat zmian od II SW prof. James Daly napisał:
Dokonanie rewolucji to jedno, ale czymś innym jest ją przeprowadzić, a potem mieć czelność udawać, że nie zmieniono nic „istotnego”. Naszym liturgicznym Robespierrom nie wystarczy wygrać; muszą dalej twierdzić, że nigdy nie używali gilotyn.
Rewolucję widziało się dużo wcześniej. Zdaniem Anne Muggeridge (synowej słynnego brytyjskiego katolickiego konwertyty i dziennikarza Malcolma Muggeridge), kard. John Heenan z Westminsteru poinformował, że kiedy podczas buntowniczej pierwszej sesji soboru papież Jan XXIII zdał sobie sprawe z tego, że papiestwo straciło kontrolę nad procesem, usiłował zorganizować grupę biskupów by próbowali wymusić jego zakończenie. Ale przed otwarciem drugiej sesji soboru Jan XXIII zmarł. Jego ostatnie słowa na łożu śmierci, jak opowiadał Jean Guitton, jedyny katolicki świecki był peritusem na soborze, brzmiały: Zakończcie sobór, zakończcie sobór„.(Spustoszone miasto – The Desolate City)
Przed zakończeniem II Soboru, w lutym 1965, ktoś poinformował o. Pio, że wkrótce będzie musiał odprawiać Mszę według nowego rytu, w języku ojczystym, co wymyśliła soborowa komisja liturgiczna. Natychmiast, jeszcze zanim zobaczył tekst, napisał do Pawła VI prosząc go by odszedł od eksperymentu liturgicznego i by mógł dalej odprawiać Mszę św. Piusa V.
Kiedy kard. Bacci przyjechał by przekazać mu autoryzację, padre Pio pozwolił sobie wypowiedzieć skargę w obecności papieskiego wysłannika: „Na litość boską, szybko zakończcie ten sobór „.
Kika lat po II SW, 12 kwietnia 1970, s. Łucja ostrzegła o „diabolicznej dezorientacji opanowującej świat i sprowadzającej dusze na manowce „. 16 września 1970 napisała do przyjaciółki-zakonnicy Matki Martins, która była jej towarzyszką w Tuy, w nowicjacie u Sióstr Dorotynek. Ona właśnie doświadczyła bolesnej choroby:
II Sobór i heretycy
Bp Helder Camara chwalił papieża Jana XXIII za „odwagę w przeddzień Soboru w mianowaniu wielu najlepszych ówczesnych teologów. Wśród mianowanych było wielu którzy pojawili się z czarnych list podejrzanych „. Inaczej mówiąc, spośród cenzury i potępienia Piusa XII i Świętego Oficjum. Heretycy byli wśród doradców pomagających biskupom w napisaniu dokumentów soborowych.
Ks. Paul Kramer tak napisał w Ostatniej bitwie szatana:
13 października 1962, dzień po przybyciu na sobór dwóch komunistycznych obserwatorów i w rocznicę cudu słońca, historia Kościoła i świata została bardzo zmieniona przez najmniejsze wydarzenia. Kard. Liénart z Belgii złapał mikrofon w słynnym incydencie i zażądałby proponowanych przez Kurię Rzymską na szefów komisji piszących dokumenty kandydatów odstawić i mianować innych. Żądanie uznano i przełożono wybory. Kiedy w końcu doszło do wyborów, wybrano liberałów do większości lub niemal większości komisji soborowych – wielu z nich spośród „innowatorów” potępionych przez Piusa XII. Tradycyjnie sformułowane plany dla soboru odrzucono i sobór rozpoczął się dosłownie bez napisanego programu, zostawiając drogę dla całkowicie nowych dokumentów pisanych przez liberałów. Powszechnie wiadomo i bardzo dobrze udokumentowano, że klika liberalnych periti (ekspertów) i biskupów wtedy zaczęła przejmować II Sobór programem przekształcenia Kościoła na ich własny obraz poprzez wprowadzanie „nowej teologii”.
Zdaniem Chrisa Ferrara takimi teologami byli Hans Kung i Edward Schillebeeckx.
1 Król.9:(32) On zaś podniósł głowę w stronę okna i zawołał: Kto jest ze mną? Kto? I spojrzeli ku niemu z góry dwaj lub trzej eunuchowie.
Trzeba pamiętać, że osoby, które są Biblijnymi typami, w antytypie nie pokazują konkretnych osób, one pokazują grupę lub jakiś ruch osób. Eliasz to klasa kościoła, Elizeusz to klasa WK, królowie Izraela to formy rządów chrześcijańskiej Europy, Jehu związki zawodowe itp.
„To Schillebeeckx napisał kluczową 480-stronicową krytykę zastosowaną przez „grupę reńską” biskupów by skoordynować ich kampanię PR przeciwko całkowicie heterodoksyjnym planom przygotowawczym Soboru, co doprowadziło do porzucenia wszelkich pedantycznych przygotowań do Soboru. Później Schillebeeckx poddany został watykańskiemu śledztwu za oburzająco heterodoksyczne poglądy w kwestii historyczności urodzenia przez Dziewicę, instytucji Eucharystii, Zmartwychwstania i założenia Kościoła.
Liberałowie na Soborze unikali potępienia błędów modernistycznych, komunizmu, a także celowo umieszczali dwuznaczności w tekstach soborowych, które zamierzali wykorzystać po Soborze. Liberalny peritus Soboru, ks. Edward Schillebeeckx potwierdził: „stosowaliśmy dwuznacznych fraz podczas Soboru i wiemy jak będziemy je później interpretować.”
Prałat Rudolf Bandas, peritus na Soborze, przyznał, że wpuszczając podejrzanych teologów na II Sobór (takich jak Schillebeeckx i Kung) było bardzo poważnym błędem:
Nie ulega wątpliwości, że dobry papież Jan uważał, że ci podejrzani teolodzy skorygują swoje pomysły i zrobią prawdziwą przysługę Kościołowi. Ale stało się dokładnie odwrotnie. Wspierani przez niektórych „reńskich” ojców soboru i często działający w sposób pozytywnie chamski, odwrócili się i zawołali: „Jesteśmy mianowanymi ekspertami, nasze pomysły są zatwierdzone” … Kiedy wszedłem do mojego trybunału na Soborze w pierwszy dzień czwartej sesji, pierwsza zapowiedź pochodząca od sekretarza stanu była następująca: „Nie będziemy powoływać więcej periti„. Ale było już za późno. Było wielkie zamieszanie. Było już jasne, że ani Trydent, ani II Sobór Watykański, ani żadna encyklika nie będzie mogła utrudnić jego postępu.
Ks. Paul Kramer pisze:
W książce Wspomnienia o II Soborze [Vatican II Revisited], bp Alojzy J Wycislo (rapsodyczny obrońca rewolucji II SW) ogłasza z roztrzepanym entuzjazmem, że teolodzy i badacze biblijni którzy przez lata byli „w cieniu” pokazali się jako periti (eksperci teologiczni, doradcy biskupów na Soborze), a ich posoborowe książki i komentarze stały się popularną lekturą.
Yves Congar, jeden z ‚rzemieślników’ reformy skomentował ze spokojną satysfakcją: „Kościół przeszedł swoją pokojową rewolucję październikową„. [7] Congar przyznał także, jakby był to powód do dumy, że soborowa Deklaracja o wolności religijnej jest sprzeczna z Syllabusem papieża Piusa IX. Powiedział: „Nie da się zaprzeczyć, że potwierdzenie wolności religijnej przez II Sobór mówi coś innego niż powiedział Syllabus z 1864, a nawet o odwrotnych propozycjach 16, 17 i 19 tego dokumentu”
Kard. Suenens zadeklarował: „II Sobór to rewolucja francuska Kościoła„. [9] Mógł on być jednym z kardynałów wskazanych przez Matkę Boską Różaną, który otrzyma wielką karę za udział w zniszczeniu Kościoła. (Read more…)
Dokumenty i sesje II Soboru
Jak powiedzieliśmy wcześniej, ks. Edward Schillebeeckx potwierdził: „stosowaliśmy dwuznaczne frazy podczas Soboru i wiemy jak będziemy je później interpretować”. [10] Tę dwuznaczność rozpoznał New York Times: „Dokumenty soborowe, kształtowane przez biskupów i ich doradców teologicznych podczas czterech 2-miesięcznych sesji jesiennych od 1962 do 1965, oferują więcej niż kompromisy i dwuznaczności dla sprzecznych ze sobą interpretacji”. Ks. Frank Poncelot pisze: „Nikt nie może zaprzeczać, iż są dwuznaczności w 16 dokumentach soborowych. Można błędnie cytować ich liczne akapity by udowodnić albo obalić wiele pomysłów, i to robi się często dla wsparcia liberalnych i przebiegłych planów”. [11]
Kard. Ratzinger zauważył, że dokumenty II Soboru, a zwłaszcza Gaudium et Spes, zawierały w sobie „kontr-syllabus” opracowany w celu „skorygowania(!)… jednostronności zajmowanego przez Kościół stanowiska za Piusa IX i Piusa X „, i że dokumenty te były „próbą oficjalnego pogodzenia się z nową erą rozpoczętą w 1789„. [12] Potwierdził również, że dokument II Soboru Gaudium et Spes jest przeniknięty duchem Teilharda de Chardin. [13]
Ale Matka Boża Różana stwierdziła, że Teilhard de Chardin jest w piekle:
„Wielu z naszych duchownych oślepiły doczesne przyjemności i bogactwa. Wielu straciło duszę będąc wysokimi hierarchami. Teilhard jest w piekle! On wiecznie się pali za trucizny jakie szerzył po świecie! Człowiek Boga ma wybór jako ludzkie narzędzie by wejść do królestwa szatana. Człowiek nie przeciwstawia się prawom Bożym bezkarnie. Jesteście zepsutym pokoleniem i sprowadzacie na siebie szybką karę”. – Matka Boża, 18 marca 1973
Na II Soborze kard. Alfredo Ottaviani był zszokowany, kiedy odkrył, że propozycja iż pary małżeńskie mogą decydować liczbę dzieci powinna być dodana do tekstu „Świętość małżeństwa i rodzina” nawet bez dyskusji co do spójności z wcześniejszym nauczaniem Kościoła. Kard Ottaviani zapytał:
…wczoraj na Soborze powinno się powiedzieć, że były wątpliwości czy zajęto właściwe stanowisko w kwestii zasad rządzących małżeństwem. Czy to nie oznacza, że nieomylmość Kościoła będzie kwestionowana? Albo czy nie Duch Święty z Jego Kościołem w minionych stuleciach oświecał umysły w tym punkcie doktryny? [14]
Ks. Frank Poncelot pisze:
Ekumenizm oznacza nowoczesny ruch w kierunku jedności religijnej, ale fałszywy ekumenizm jest teraz jednym z poważnych problemów z powodu modernistycznych elementów w Kościele i nieautoryzowanych nowoczesnych teologów próbujących „niekorzystnie negocjować”. Szesnaście soborowych dokumentów są długie i „wielosłowne”, wiele sekcji dwuznacznych, one nie miały oznaczać dokonania zmian doktrynalnych, a otworzyć drzwi, dla zmian których nie planowano. To autoryzowało tworzenie komisji, które później stały się „otwarte”, zwłaszcza kiedy straszne słowo – „opcja” – stało się powszechne we wdrażaniu Soboru.
Na wszystkich sesjach obecnych było dużo ponad 2.000 biskupów i wielu obserwatorów (w tym nie-katolicy) iperiti biskupów. Choć było 10 komisji soborowych, liberalny sojusz europejski kontrolowany głównie przez niemieckich biskupów i ich periti, szybko zdominował sesje, i dzięki wielu zakulisowym działaniom, wpłynął na kierunek obrany przez komisje, które ustanowiono w następstwie Soboru. Te komisje „realizowały” II Sobór i odpowiadały za interpretowanie zaleceń Soboru w ich stosowaniu praktycznym i duszpasterskim. To jest tu najważniejsze, bo ogromna większość obecnych biskupów nigdy nie planowała wynikłych „realizacji”, głównie Novus Ordo Mszy – Mszy faktycznie ogłoszonej w 1970.
Dokument, z którego przyszły zmiany, Konstytucja Świętej Liturgii – pierwszy z 16 dokumentów, na ironię, jest najbardziej niezrozumianym dokumentem soborowym. Obecnie mamy Mszały Rzymskie niemal w całości w ojczystych językach, podczas gdy soborowy dokument nie zawiera nic o w całości ‚ojczystej’ Mszy, a tylko pewne części mogą stosować język ojczysty i nakazane by łacina została w zasadniczych częściach Mszy. Kolejną ironią jest to, że większość katolików teraz uważa, że Msza po łacinie jest zakazana, podczas gdy Sobór zakazał przeciwnego – wyłącznego stosowania języka ojczystego. [15]
Kard. John Heenan z Westminster, uczestnik II Soboru, tak tłumaczy w książce Cierniowa korona [A Crown of Thorns]:
Najbardziej dyskutowanym tematem była reforma liturgiczna. Można to dokładniej powiedzieć, że biskupi byli pod wrażeniem, że liturgia została w pełni omówiona. Z perspektywy czasu jest jasne, że dano im możliwość omawiania tylko ogólnych zasad. Kolejne zmiany były bardziej radykalne niż te planowane przez papieża Jana i biskupów, którzy uchwalili dekret o liturgii. Jego homilia na koniec pierwszej sesji pokazuje, że papież Jan nie podejrzewał co planowali liturgiczni eksperci.
Ekspert liturgiczny prałat Klaus Gamber mówi to samo w książce Reforma liturgii rzymskiej [The Reform of the Roman Liturgy], że nowa liturgia nie byłaby tolerowana na Soborze:
Jedno twierdzenie jakie możemy wygłosić z pewnością jest takie, że nowy Ordo Mszy jaki pojawił się teraz nie zdobyłby większości ojców soborowych. [17]
Richard Cowden Guido poinformował, że wielu biskupów na Synodzie Biskupów w 1985 było otwarcie rozczarowanych II Soborem:
Żaden poważny katolik nie zaprzeczy, że na Soborze były błędne oceny. Po Synodzie Biskupów w 1985 biskupi wygłaszali zaskakujące komentarze i potwierdzili to zanim opuścili Rzym. Jeden autor napisał powołując się na inne źródło: „… a jeszcze, delikatniej publicznie i szczerzej prywatnie ojcowie synodu przyznali, że II Sobór zrobił dwa ogromne błędy w ocenie. Pierwszy to przewartościowanie rzetelności katolickiej nauki i praktyki, … drugi błąd to zdumiewająca naiwność co do charakteru nowoczesnego świata „. [18]
II Sobór Watykański i fiasko potępienia komunizmu
Sobór ten nawet nie potepił komunizmu. Ks. Frank Poncelot pisze:
… II Soboru Watykańskiego nie zwołano po to by stłumił jakąś szczególna herezję czy problem w Kościele. Przeoczył zło komunizmu, przeoczył szerzenie się modernizmu z jego masońskimi elementami, który potępił papież św. Pius X, i nie zajął się problemami jakie media elektroniczne mogły bardzo prawdopodobnie wywołać dla kościoła na całym świecie”. [19]
Ks. Paul Kramer mówi, że setki biskupów próbowali potępić komunizm na Soborze, ale ich petycja w tajemniczy sposób „zaginęła”:
Interwencja na piśmie 450 ojców soboru przeciwko komunizmowi w tajemniczy sposób „zaginęła” po dostarczeniu jej do Sekretariatu Soboru i ojcom soboru którzy stanęli by potępić komunizm uprzejmie kazano usiąść i zachować spokój. [20]
W 1983 abp Marcel Lefebvre powiedział na konferencji w Long Island, Nowy Jork, że to on zaniósł 450 podpisów do Sekretariatu Soboru:
I komunistom obiecano, że Sobór nie będzie potępiał komunizmu, i nie potępił. Sam zaniosłem 450 podpisów do Sekretariatu Soboru żebyśmy potępili komunizm. Sam to zrobiłem! 450 podpisów biskupów odłożono do szuflady i zakopano milczeniem,
podczas gdy czasem słuchano prośby jednego biskupa. W tym przypadku zignorowano 450 biskupów. Szufladę zamknięto, powiedziano nam, nie, nie, nie mamy o tym żadnej wiedzy, nie będzie potępienia komunizmu. I zastąpili anykomunistycznych biskupów: kard. Midszenty’ego – kard. Lekai, kard. Berana w Czechosłowacji – kard. Tomaskiem.
To samo miało miejsce na Litwie i w Czechosłowacji, wszyscy biskupi stali się księżmi ruchu Pax, kolaborantami komunistycznego reżimu. Możesz to przeczytać w książce Moskwa i Watykan [Moscow and the Vatican] o tym jak litewscy księża napisali do swoich biskupów list, w którym mówią: „Już nic nie rozumiemy. Wcześniej nasi biskupi wspierali nas w walce z komunizmem i umierali jako męczennicy, wielu nadal jest w więzieniu, inni umarli zamęczeni, bo popierali nas przeciwko komunistom w spełnianiu naszego obowiązku jako księży, a teraz wy biskupi potępiacie nas, to wy mówicie nam, że nie mamy prawa do sprzeciwu, spełniania naszego apostolatu, bo to jest sprzeczne z prawami komunizmu, wbrew rządowi. [21]
To, że komunistom obiecano, że komunizm nie będzie potępiony na II Soborze, zrealizowano dzięki Porozumieniu Watykan-Moskwa.
II Sobór – duszpasterski, a nie dogmatyczny
W liście do abpa Lefebvre z 20 lipca 1983 kard. Ratzinger stwierdza: „Należy zauważyć, że ponieważ teksty soborowe mają uprawnienia różnego stopnia, nie jest zabroniona krytyka niektórych z ich wyrażeń, zgodnie z ogólnymi zasadami zgodności z Magisterium. Możesz również wyrażać pragnienie wydania oświadczenia lub wyjaśnienia na temat różnych punktów …. Być może nie dostrzegasz, jak są kompatybilne więc poproś Stolicę Apostolską o wyjaśnienie”. Sam papież Paweł VI także wydał podobny komentarz: „Skoro Sobór miał duszpasterski charakter, unikał ogłoszenia w nadzwyczajny sposób dogmatów z notą nieomylności „. [22]
Pod koniec II Soboru biskupi poprosili abpa Felici (sekretarza Soboru) o to co teolodzy nazywają „notą teologiczną” Soboru, czyli o „ciężar” doktrynalny nauk II Soboru. Felici odpowiedział: „Musimy rozróżnić zgodnie ze schemas i rozdziałami te, które już były przedmiotem definicji dogmatycznych w przeszłości, jeśli chodzi o deklaracje mające nowy charakter, musimy mieć zastrzeżenia „. [23]
Odnośnie nowych zmian i nieostrożnych decyzji jakie wynikły po II Soborze, chwalony przez papieża Piusa XII jako „doktor Kościoła XX wieku” Dietrich von Hildebrand, tak nas instruuje:
W przypadku praktycznych, w odróżnieniu od teoretycznych uprawnień, które odnoszą się, oczywiście, do rozporządzeń papieża, ochrona Ducha Świętego nie jest obiecana w ten sam sposób. Rozporządzenia mogą być niekorzystne, nieprzemyślane, nawet katastrofalne, a w historii Kościoła było takich wiele. Tutaj nie obowiązujelocuta Roma, causa finita. Wierni nie są zobowiązani uważać wszystkich rozporządzeń za dobre i pożądane. Mogą ich żałować i modlić się by je wycofano, rzeczywiście oni mogą działać, z całym szacunkiem dla papieża, na rzecz ich eliminacji.
„Wielki sobór, sobór, który wywołał niezgodę, rozłam i utratę dusz, którego głównym powodem był brak modlitwy. Szatan zasiadł na soborze i obserwował swoje osiągnięcia „. – Św. Michał, 18 marca 1976
[1] Prof. James Daly z McMaster University, Ontario, The Catholic Register, October 12.10.1977.
[2] Matka Boża Różana sama wspomniała o „nowej teologii” w swoim przesłaniu w Bayside: „Pozwoliłam ci, moje dziecko, w pełni stać się świadomą zła w instytucjach nauczania Kościoła mojego Syna. Posród was ustanowiono nową teologię moralności. A to jest tylko wytwór szatana!” – Matka Boża, 31.01.1976 [3] Chris Ferrara, Trzecia Tajemnica Fatimska a posoborowe fiasko [The Third Secret of Fatima and the Post-Conciliar Debacle], cz. 3.
[4] List otwarty do skonfudowanych katolików [Open Letter to confused Catholics], abp Lefebvre, Kansas City, Angelus Press, 1992, s. 106. [5] Wanderer, 31.08.1967.
[6] Ks. Alojzy Wycislo SJ, Wspomnienia z II Soboru, refleksje kogoś kto tam był [Vatican II Revisited, Reflections by One Who Was There], p. x, Alba House, Staten Island, Nowy Jork; cyt. w Ostatniej bitwie szatana, s. 53. [7] Yves Congar, OP. cyt. przez ks. George de Nantes, CRC, no. 113, s.3. [8] Kard. Joseph Ratzinger, Zasady teologii katolickiej [Principles of Catholic Theology], Ignatius Press: San Francisco (1987) s. 42. [9] “Open Letter to Confused Catholics,” Archbishop Lefebvre, Kansas City, Angelus Press, 1992, p. 100.
[10] Ibid., s. 106.
[11] Ks. Frank Poncelot, Przekazy z piekła [Airwaves from Hell], s. 187.
[12] Kard. Joseph Ratzinger, Zasady teologii katolickiej, Ignatius Press: San Francisco (1987) s. 381-382. [13] Ibid., s. 334. [14] Ks. R M Wiltgen, Ren wpływa do Tybru [The Rhine Flows Into the Tiber], TAN Books and Publishers (1967).
[15] Ks. Frank Poncelot, Przekazy z piekła, s. 143-144. [16] J Heenan, Cierniowa korona [A Crown of Thorns], (Londyn, 1974), s. 223; cyt. w Latin Mass Magazine, wiosna 1996, s. 45. [17] Prałat Klaus Gamber, Reforma liturgii rzymskiej [The Reform of the Roman Liturgy], s. 61.
[18] Richard Cowden Guido, Jan Paweł II i bitwa o II Sobór [John Paul II and the Battle for Vatican II, Trinity Communications, 1986, autor cyt. National Review, luty 1986; cyt. w ks. Frank Poncelot, Przekazy z piekła. s. 18.
[19] Ks. Frank Poncelot, Przekazy z piekła, s. 186.
[20] Ostatnia bitwa szatana, s. 52.
[21] Konferencja JE abpa Marcela Lefebvre, Long Island, Nowy Jork, 5 listopada 1983.
[22] Paweł VI, Audiencja ogólna, 12 stycznia 1966.
[23] List otwarty do skonfudowanych katolików, abp Lefebvre, Kansas City, Angelus Press, 1992, s. 107.
Źródło: http://www.tldm.org/News6/VaticanII-3.htm
Zbójecki Sobór Watykański II
Dużym wyzwaniem byłoby znaleźć precedens dla II Soboru Watykańskiego, przynajmniej w odniesieniu do metod do jakich
uciekła się aktywna mniejszość liberalna, która szybko stała się większością. W tym kontekście, należałoby wspomnieć generalny
Sobór w Efezie (449), który to nazwany został przez papieża Św. Leona I „zbójeckim soborem w Efezie”. Sobór ten odbył się pod
przewodnictwem ambitnego i pozbawionego skrupułów biskupa: Dioscorus, który to, z pomocą swoich zakonników i żołnierzy
imperium, wywarł ogromną presję na Ojcach soboru. Legatom papieskim odmówiono prawa przewodnictwa, które im
przynależało; listy pontyfikalne nie zostały odczytane. Sobór ten, który z tego powodu nie był ekumeniczny, zakończył się
uznaniem za ortodoksa heretyka Eutychesa, który podtrzymał błąd monofizytyzmu (uznającego tylko jedną naturę w osobie
Chrystusa).
Sobór Watykański II był podobny do tego zbójeckiego soboru, z tą różnicą, że papieże (Jan XXIII, potem Paweł VI), jakkolwiek
obecni, nie sprzeciwiali się nagłemu atakowi liberałów ani stanowczo, ani choćby tylko trochę, a nawet popierali ich
przedsięwzięcia. Jak było to możliwe? Ogłaszając ten sobór jako „pastoralny”, nie dogmatyczny, wysuwając na pierwszy plan
postulaty aggiornamento i ekumenizmu, papieże ci od samego początku odebrali Soborowi i sobie samym możliwość interwencji
przez nieomylność, która mogłaby uchronić ich od wszystkich błędów.
W tym wykładzie chciałbym zapoznać z trzema intrygami liberalnej kliki na Soborze Watykańskim II.
Atak na Komisje Soborowe
Czasopismo Pélerin Magazine z dnia 22 listopada 1985 r., donosi o pewnych instruktażowych sekretach, opowiedzianych
dziennikarzowi Klaudiuszowi Beaufortowi przez kardynała Liénarta w roku 1962, podczas pierwszej sesji generalnej Soboru.
Przytoczę wam in extenso ten artykuł zatytułowany Kardynał Liénart: „Sobór, apoteoza mojego życia”. Zadowolę się podaniem
moich obserwacji na ten temat234.
13 października 1962: pierwsza robocza sesja obrad II Soboru Watykańskiego. Porządek dnia przewiduje, że Zgromadzenie
wyznaczy członków specjalnych Komisji utworzonych w celu pomocy w wykonaniu tego zadania. Ale 2300 Ojców zgromadzonych
w ogromnej nawie Bazyliki Św. Piotra prawie w ogóle się nie zna. Czy byliby oni w stanie, tak od razu, wybrać kompetente
zespoły? Kuria [Rzymska] uniknęła tego problemu: wraz z formularzami do tajnego głosowania rozdała listę składu komisji
uprzednio przez siebie przygotowaną. Zaproszenie do wybrania ponownie tych samych zespołów jest oczywiste...
Cóż byłoby bardziej normalne, jak ponowne wybranie do komisji soborowych tych, którzy przez trzy lata przygotowali
nienaganne teksty w ramach komisji przygotowawczych? Ale oczywiście propozycja ta nie mogła przypaść do gustu
innowatorom.
Wchodzącego do bazyliki, kardynała Liénarta poinformował o tej bardzo dwuznacznej procedurze kardynał Lefebvre, arcybiskup
Bourges235. Obydwoje wiedzą o braku zaufania do komisji przedsoborowych, ich bardzo rzymskich upodobaniach, nie bardzo
harmonizujących z wrażliwością uniwersalnego Kościoła. Obawiali się oni, że te same przyczyny spowodują te same skutki.
Biskup Lille zasiada w Radzie przewodniczącej Soborowi. Pozycja ta, jak sądzi jego rozmówca, pozwala mu na interwencję, na
pokrzyżowanie prac, na naleganie na uzyskanie czasu potrzebnego, aby konferencje biskupów były w stanie zaproponować
reprezentatywne kandydatury.
Tak więc liberałowie obawiali się „Rzymskich” teologów i ich schematów. Aby uzyskać komisje o liberalnej – użyjmy tego słowa –
wrażliwości, trzeba przygotować nowe listy, które będą zawierać członków ogólnoświatowej liberalnej mafii: trochę organizacji i
natychmiastowa interwencja na samym początku osiągną swój cel.
Z pomocą biskupa Garrone, kardynał Lefebvre przygotował tekst łaciński. Przekazał go następnie kardynałowi Liénartowi.
Oto już ostateczny tekst przygotowany przez kardynała Lefebvre’a, arcybiskupa Bourges. Nie ma w nim żadnej improwizacji,
tylko premedytacja, rzekłbym, przygotowanie, zorganizowanie, pomiędzy kardynałami o sentymencie do liberalizmu.
Dziesięć lat później, tak właśnie wspomina on [kardynał Liénart] ten dzień:
Byłem zapędzony w kozi róg. Mogłem, albo będąc przekonanym, że to nierozsądne, nic nie powiedzieć i nie wypełnić swojego
obowiązku, albo rzeczywiście zabrać głos. Nie mogliśmy zrezygnować z pełnionej funkcji, która polegała na dokonaniu wyboru.
Wziąłem więc moją kartkę, nachyliłem się nad kardynałem Tisserant’em, który siedział obok mnie, a który przewodniczył
obradom, i powiedziałem mu, „Eminencjo, nie mogę głosować. To nierozsądne. Przecież nie znamy się nawzajem. Proszę o głos.”
Odpowiedział mi, „To niemożliwe. Porządek dnia nie przewiduje żadnej debaty. Zebraliśmy się tylko, aby zagłosować. Nie mogę
dać ci głosu.” Na to rzekłem. „A więc sam go sobie dam.” Wstałem i drżąc przeczytałem przygotowany dokument. Natychmiast
też spostrzegłem, że moje wystąpienie spotkało się z uznaniem wszystkich zgromadzonych. Zaczęto klaskać. Wtedy kardynał
Frings, który zajmował miejsce trochę dalej ode mnie, wstał i powtórzył moje słowa. Oklaski stały się jeszcze głośniejsze.
Kardynał Tisserant zaproponował odroczenie obrad i sporządzenie raportu dla Ojca Świętego. Wszystko to trwało jakieś
dwadzieścia minut. Ojcowie opuścili bazylikę, co wywołało alarm wśród dziennikarzy. Wymyślali niestworzone historie:
„Francuski biskup buntuje sie na Soborze,”, itd. To nie był żaden bunt, to była ostrożna rozwaga. Moje stanowisko i okoliczności
zobowiązywały mnie do zabrania głosu; w innym razie poddawałbym się. W duchu, byłaby to dla mnie rezygnacja.
Opuszczając aulę soborową, pewien holenderski biskup jasno wyraził swoje poglądy oraz innych liberalnych biskupów
francuskich i niemieckich, rzucając do księdza stojącego w pewnej odległości wśród swoich przyjaciół, „Nasze pierwsze
zwycięstwo!”236
Kard. Achille Lienart, biskup Lille, Francja, potwierdził na łożu śmierci, że był masonem i liderem masońskiego spisku na II
SW: unieważnienia tradycyjnej Mszy i kapłaństwa.
Inny mason, Hannibal Bugnini zrealizował spisek po soborze, wdrażając nieważną nową ordynację w 1968 i novus ordo w
1969. [Zdaniem katoliczników wprowadzenie nowej „mszy” masońskiego autorstwa, było „genialnym pomysłem” – admin]
Czytelnicy ‘Codziennych Komentarzy’ Ojców TRADITIO mogą nie wiedzieć o tym, że wkrótce po wdrożeniu novus ordo przez
soborowca Bugniniego w 1969 roku, wybitny kardynał potwierdził na łożu śmierci, że uczestniczył, jak nazwał, w masońskim
spisku by wykorzystać neomodernistyczny II SW (1962-1965) do unieważnienia katolickich sakramentów, pozbawiając Mszę
pewnej ważności w tradycyjnej formie, poprzez unieważnienie niezbędnej ważnej intencji sakramentalnej celebranta.
Na początku 1973 roku, kard. Achille Lienart przyznał się na łożu śmierci do udziału w spisku. Była to dokładnie ta sama metoda,
którą anglikanie po Henryku VIII unieważnili anglikańską “mszę”, oficjalnie ogłoszoną jako nieważną przez papieża Leona XIII w
1896 roku. Tak samo papieski dekret nieważności odnosi się do novus ordo. Więcej tutaj: Soborowy kardynał zezwolił swemu
spowiednikowi, by ujawnił światu jego ostatnią spowiedź, że jako mason, brał udział w masońskim spisku zniszczenia Kościoła
Katolickiego na soborze:
Unieważnienia Mszy, zmieniając jej rytuał, by znieść konieczną ważną intencję celebranta, przekształcając Mszę z
ofiarowania w “obiad niedzielny”
Przerwania sukcesji apostolskiej, unieważniając rytuał ordynacji biskupów i unieważnienie intencji biskupów novus
ordo w ordynacji księży; zamiast tego instalowanie sprotestantyzowanych kaznodziejów do “przewodniczenia
zgromadzeniu”.
Lienart wyznał, że masoński spisek był zorganizowany w tak wysublimowany sposób, by skusić katolików do akceptacji w
krótkim czasie novus ordo jako ważnej, ale faktycznie unieważnić Mszę i ordynację księży. Chociaż Lienart zrealizował ten
spisek na soborze, to inny mason, Hannibal Bugnini, wdrożył ordynację w 1968 roku i mszę novus ordo w 1969, był wtedy
sekretarzem soboru ds. wdrożenia konstytucji liturgii.
W rzeczywistości Bugnini przyznał, że jego dzieło wdrożenia novus ordo zostało wprowadzone poprzez “Mszę 1962″,
nazywając ją w lutowym 1972 wydaniu rzymskiego czasopisma liturgicznego Notitiae “zasadniczo mostem między starym i
nowym, strzałką wskazującą kierunek podjęty przez obecne przywrócenie [novus ordo]“.
Jak sam przyznaje, celem “Mszy 1962″ było wdrożenie zasad novus ordo i zmiękczenie ignoranckich katolików, żeby
zaakceptowali rozwiniętą novus ordo mszę jako ważną. Ten masoński i modernistyczny fundament jest powodem tego, że
tradycyjni katolicy odrzucają “Mszę 1962″, teraz znaną jako Mszę “Motu” albo “nadzwyczajny ryt”.
Za swoją pracę Bugnini otrzymał list pochwalny od masońskiego mistrza Rzymu.
IDOC, lub Zatruwanie
Jednym z najbardziej efektywnych środków nacisku na Sobór, wywieranego przez klikę liberałów, był IDOC237, Instytut
Dokumentacji, będący na usługach liberalnej inteligencji, która w ten sposób zasypywała uczestników Soboru niezliczoną ilością
rozmaitych tekstów. Sam tylko IDOC twierdzi, że, tylko do zakończenia trzeciej sesji obrad Soboru, rozprowadził ponad cztery
miliony stron! Sama organizacja i działanie IDOC wywodzą się z holenderskiej konferencji biskupów; finansowanie było
zapewnione po części przez Ojca Werenfrieda (niestety) i kardynała Cushinga, arcybiskupa Bostonu w USA. Jej ogromny
sekretariat usytuowany był na Via dell’Amina w Rzymie.
Z naszej strony, tj. biskupów konserwatywnych, próbowaliśmy oczywiście przeciwważyć temu ogromnemu wpływowi dzięki
pomocy kardynała Larraona, który to oddał do naszej dyspozycji swój osobisty sekretariat. Posiadaliśmy maszyny do pisania,
maszyny kopiujące i kilku ludzi, trzech czy czterech. Byliśmy bardzo zajęci, ale było to bez znaczenia w porównaniu z organizacją
IDOC! Kilku brazylijczyków, członków T.F.P., pomagało nam z niespotykanym poświęceniem, pracując po nocach, aby skopiować
prace napisane przez pięciu czy sześciu biskupów, to znaczy, komitet zarządzający Coetus Internationalis Patrum, założony
przeze mnie wraz z biskupem Carli, biskupem Segni i biskupem de Proença Sigaud, arcybiskupem Diamantyny w Brazylii. Dwustu
pięćdziesięciu biskupów współpracowało z naszą organizacją238. To właśnie wraz z Ojcem V.A. Berto, moim osobistym teologiem;
z wyżej wymienionymi biskupami; i innymi jak biskup de Castro Mayer, i niektórymi hiszpańskimi biskupami, tworzyliśmy te
teksty, które były kopiowane po nocach. Potem, wcześnie rano, kilku naszych brazylijskich przyjaciół, rozwożonych
samochodem, rozprowadzało materiały do hoteli i do skrzynek pocztowych Ojców Soboru, tak jak to robił IDOC, organizacja
dwadzieścia razy większą niż nasza.
IDOC, oraz wiele innych organizacji i konferencji liberałów, są ilustracją faktu istnienia spisku na tym soborze, zamachu
przygotowanego zawczasu, wiele lat wcześniej. Oni wiedzieli co należy zrobić, jak to zrobić i kto ma to zrobić. A spisek
niestety się powiódł; większość uczestników Soboru została zatruta potęgą liberalnej propagandy.
Przebiegłość autorów schematów soborowych
Pewnym jest, że wraz z 250 ojcami soborowymi z Coetus, próbowaliśmy ze wszech miar powstrzymać umieszczanie błędów
liberalnych w uchwałach Soboru. Oznaczało to, że wszystko co mogliśmy uczynić, to zminimalizować szkody, przerabiać
niedokładne lub tendencyjne twierdzenia, dodawać zdania aby skorygować tendencyjne zapisy, czy dwuznaczne wyrażenia.
Ale muszę przyznać, że nie udało nam się oczyścić Soboru z liberalnego i modernistycznego ducha, który to przesiąknął
większość schematów. Ich projektodawcy rzeczywiście byli ekspertami i Ojcowie zostali skażeni tym duchem. Bo cóż można
uczynić, kiedy dokument we wszystkich fragmentach jest nasiąknięty fałszywym znaczeniem? Praktycznie rzecz biorąc
niemożliwe było oczyszczenie ich z tego znaczenia. Aby tchnąć w nie ducha katolickiego, należałoby je zredagować zupełnie od
początku.
To co byliśmy w stanie uczynić, poprzez wprowadzone przez nas modi, to umieszczanie dodatkowych klauzul w schematach; to
zupełnie oczywiste: wystarczy porównać pierwszy napisany schemat o wolności religijnej z piątym – gdyż dokument ten był pięć
razy odrzucany i ponownie poddawany dyskusji – aby stwierdzić, że osiągnęliśmy dokładnie to samo w redukowaniu
subiektywizmu, który skaził pierwszą wersję. Podobnie było z Gaudium et spes, wyraźnie widać paragrafy, które zostały dopisane
na naszą prośbę, a które są tam, powiedziałbym, jak nowe kawałki doszyte do starego płaszcza. Niezbyt dobrze to razem pasuje.
Brakuje logiki wstępnych wersji. Kwestie dodane w celu zminimalizowania czy też zrównoważenia twierdzeń liberalnych tkwią
tam jak obce ciała.
Ale nie tylko my konserwatyści dodawaliśmy swoje paragrafy; papież Paweł VI dodał wstępną uwagę wyjaśniającą do Konstytucji
o Kościele, Lumen gentium, aby skorygować błędne wyobrażenie kolegialności, które jest insynuowane w tym tekście pod nr
22239.
Przykrą rzeczą jest, że liberałowie stosowali ten system w tekście schematów: najpierw twierdzenie błędne, dwuznaczne lub też
niebezpiecznie ukierunkowane, a potem, tuż przed lub po, twierdzenie przeciwne, którego celem było uspokojenie
konserwatywnych Ojców Soboru.
A zatem, jak czytamy w Konstytucji o liturgii, Sacrosanctum concilium, pisząc pod numerem 36 § 2: „Znacznie większą rolę można
przyznać językom narodowym,” i poprzez powierzenie zgromadzeniom biskupów troski o to, czy język narodowy będzie
wprowadzony, czy też nie (cf. n. 36 § 3), projektodawcy tego tekstu stworzyli możliwość wycofania łaciny z liturgii. Ale żeby
złagodzić swoje zamiary, zadbali o umieszczenie najpierw, pod nr 36 § 1, zapisu: „Poza szczególnymi przypadkami, łacina
zostanie zachowana w rytach łacińskich.” Uspokojeni tym twierdzeniem Ojcowie nie sprzeciwiali się kolejnym dwóm punktom.
Podobnie, w Deklaracji o Wolności Religijnej, Dignitatis humanae, której ostatni schemat został odrzucony przez wielu Ojców,
Paweł VI osobiście dodał paragraf, który brzmiał istotnie: „Nic o czym mówi ta deklaracja nie jest sprzeczne z Tradycją”240. Ale
przecież dokładnie wszystko co zawiera ta deklaracja jest sprzeczne z Tradycją! Ktoś powie: przeczytaj to po prostu! Jest
napisane: nie ma nic sprzecznego z Tradycją! – Cóż, tak, to jest napisane. Ale nie zmienia to faktu, że wszystko jest sprzeczne z
Tradycją! A zdanie to było dodane przez Papieża w ostatniej minucie, aby wymusić zgodę tych – w szczególności biskupów
hiszpańskich – którzy byli przeciwni takiemu schematowi. I rzeczywiście, niestety, ta intryga się udała; a zamiast 250 głosów
sprzeciwu było tylko 74 – z powodu takiego błahego zdania: „Nic nie jest sprzeczne z Tradycją”! Cóż, spójrzmy na to logicznie! W
tekście nic nie zmieniono! Łatwo jest po tym fakcie przypiąć sobie etykietkę niewinności! Niewiarygodne zachowanie!
Koserwatywni katolicy nie ukrywają faktu, że SWII doprowadził do likwidacji KK opierającego się na Soborze Trydenckim.SWII
przesunął kościół kat. na tory protestantyzmu. (Sobór trydencki – sobór powszechny Kościoła katolickiego, który miał miejsce
w latach 1545–1563. Sobórbył odpowiedzią na narastającą potrzebę reform w Kościele katolickim, który podjął się ich w
odpowiedzi na reformację. Jest uznawany za początek okresu kontrreformacji.)
Duch Soboru
Jakże wielu dwuznaczności i nieprawowiernych orientacji można było uniknąć, gdyby Sobór Watykański był soborem
dogmatycznym, a nie tak zwanym pastoralnym!
Gdy badamy kolejne redakcje dokumentów soborowych, widzimy orientacje, jakie te dokumenty wyrażają. Zajmijmy się
niektórymi z nich.
Kapłaństwo wiernych
Z pewnością Lumen gentium rozróżnia powszechne kapłaństwo wiernych i duszpasterskie kapłaństwo księży (n. 10). To dobrze.
Dalszy jednak tekst zawiera długie rozważania na temat kapłaństwa w ogólności, mieszając te dwa jego rodzaje, bądź też czyniąc
z kapłaństwa księży jedną z funkcji kapłaństwa powszechnego (n. 11).
Wyniesienie sumienia ponad prawo
Podobnie, słuszne jest twierdzenie, że człowiek musi poddać się prawu Bożemu (Dignitatis humanae n. 2). Następnie jednak
wychwala się wolność człowieka, jego osobiste sumienie (n. 3); dochodzi to aż do uznania sprzeciwu sumienia (tamże, n. 3) w tak
ogólny sposób, że jest to fałszywe: „Człowieka nie wolno zmuszać, by postępował wbrew swojemu sumieniu”. Jest to prawda
jedynie wówczas, gdy odnosi się do prawdziwego sumienia lub do sumienia nieprzezwyciężalnie błędnego! Skutkiem tego jest
tendencja do stawiania sumienia ponad prawem, subiektywności ponad obiektywnym porządkiem rzeczy, podczas gdy jest
rzeczą zupełnie oczywistą, iż sumienie zostało stworzone, aby dostosować się do prawa.
Liberalna definicja wolności
W podobny sposób, przy każdej okazji, a zwłaszcza w Deklaracji o Wolności Religijnej, powtarza się, że nie można do niczego
przymuszać (Gaudium et spes n. 47; Dignitatis humanae nn. 1, 2, 3, 10). Wolność jest definiowana jako brak przymusu. Jest
jednak oczywiste, że nie istnieje żadne społeczeństwo, w którym nie byłoby fizycznego przymusu kar lub przymusu moralnego
strachu przed karami stanowionymi przez prawo! W przeciwnym razie zapanowałaby anarchia. A Pan nasz Jezus Chrystus nie jest
z pewnością ostatnim z tych, który uciekają się do przymusu: bo jakiż moralny przymus jest większy, niż następujące zdanie: „a
kto nie uwierzy, będzie potępiony”241? Myśl o piekle ciąży na sumieniu, istnieją zatem z całą pewnością dobre i zbawienne
przymusy!
Zamieszanie i niespójności
Dalej, w Dignitatis humanae, nie ma rozróżnienia pomiędzy aktami religijnymi wyjętymi spod przymusu przez państwo;
musielibyśmy rozróżnić akty wewnętrzne i zewnętrzne, prywatne i publiczne, a nie przypisywać im wszystkim tę samą wolność
(por. n. 2)!
W kraju katolickim jest się upoważnionym do zapobiegania publicznemu demonstrowaniu fałszywych form wyznania, aby
ograniczyć ich efekt propagandowy!
Jeżeli państwo naprawdę nie ma prawa wtrącania się w sprawy religijne, to także rodzice już nie mają prawa do przekazywania
ani narzucania religii dzieciom! Generalizowanie wolności w sprawach religijnych, bez rozróżniania, prowadzi do absurdu!
Tendencja do indyferentyzmu religijnego
Jeżeli ktoś twierdzi, że każda religia jest ścieżką prowadzącą do Boga, lub że państwo nie jest upoważnione do osądzania
prawdziwości takiej lub innej religii, to wypowiada nonsens, który graniczy z herezją zwaną indyferentyzmem: indyferentyzmem
jednostki bądź państwa względem prawdziwej religii.
Jest rzeczą niezaprzeczalną, że Sobór przejawia ten rodzaj indyferentyzmu lub skłonność ku niemu. Poprzez pochwałę
indywidualnego sumienia, wartości duchowych oraz wartości zbawiennych innych religii (Nostra aetate, n. 2; Unitatis
redintegratio, n. 3; Dignitatis humanae, n. 4), Sobór popiera indyferentyzm jednostki. Wypowiadając niewyobrażalnie
absurdalne twierdzenia, jak wypowiedział się biskup De Smedt na temat braku kompetencji państwa do oceny prawdy religijnej
oraz do definitywnego uznania prawdziwego Boga, rozpowszechniają oni indyferentyzm państwa, ateizm państwa.
Owoce tego ducha i tychże zgubnych doktryn już widać: nikt wśród katolików nie utrzymuje już, że w krajach katolickich państwo
musi uznać prawdziwą religię, wspierać ją swoimi prawami, i w ten sposób zapobiegać szerzeniu propagandy przez religie
fałszywe! Nikt już tego nie czyni!
Jeśli na przykład Kolumbia była jeszcze w roku 1966 w 95 procentach katolicka, to była to zasługa państwa, które, poprzez
swoją konstytucję, zapobiegało rozpowszechnianiu się sekt protestanckich: była to bezcenna pomoc dla Kościoła Katolickiego!
Chroniąc wiarę obywateli, prawo i rządzący państwem przyczynili się do doprowadzenia do nieba milionów jednostek, które
będą mieć życie wieczne dzięki tym przepisom, bez których nie osiągnęłyby tego! – Lecz w Kolumbii już się to skończyło! To
podstawowe prawo zostało zniesione na życzenie Watykanu, poprzez zastosowanie wolności religijnej Soboru Watykańskiego II!
Na skutek tego, sekty mnożą się teraz bardzo szybko; a ci biedni i prości ludzie są bezbronni w obliczu propagandy sekt
protestanckich, zepsutych przez pieniądze i środki, sekt, które bez przerwy przybywają, aby indoktrynować analfabetów. Niczego
nie dodaję. Czyż zaprawdę nie jest to prawdziwy ucisk sumień, coś protestanckiego i masońskiego? Oto jak kończy się tak zwana
wolność religijna Soboru!
Tendencja do naturalizmu
Przeczytajcie rozdział V Gaudium et spes o stosunkach międzynarodowych, organizacjach międzynarodowych, pokoju i wojnie:
nie znajdziecie tam praktycznie żadnej wzmianki o naszym Panu Jezusie Chrystusie. Czyż świat może być zorganizowany bez
naszego Pana Jezusa Chrystusa? Czyż może panować pokój bez Princeps pacis? To niemożliwe! Dzisiaj świat tonie w wojnach i
przewrotach, zwłaszcza dlatego, że tonie w grzechu. Zatem, przede wszystkim, trzeba mu dać łaskę Jezusa Chrystusa; trzeba go
nawrócić do naszego Pana. On jest jedynym rozwiązaniem problemu pokoju na świecie. Bez Niego mówi się do ściany.
To właśnie biskup Hauptmann, rektor Instytutu Katolickiego w Paryżu, przewodniczył komisji, która przygotowała ten tekst.
Komisja spotkała się w Szwajcarii z protestantami, mając za cel, aby ten rozdział zadowolił i wywarł wpływ na społeczność
międzynarodową. Jak można więc spodziewać się, aby wszystko to było nadprzyrodzone, prawdziwie oznaczone znakiem
Naszego Pana Jezusa Chrystusa?
Ograniczę moje wyliczanie do wymienionych tu tematów. Nie twierdzę, że w tym soborze wszystko jest złe, że nie ma dobrych
tekstów do rozważań. Twierdzę jednak, mając dowody w ręku, że niektóre dokumenty są niebezpieczne i wręcz błędne, że
ukazują tendencje liberalne, tendencje modernistyczne, które później były przyczyną reform, które obecnie sprowadzają
Kościół na ziemię.
https://gloria.tv/post/UYvaYDVLzjdg2hgpLY19qau1t
Jeszcze jeden artykuł z katolickiego portalu Ultramondes.
„Sobór Watykański II” – największa katastrofa w historii świata- w dniu 2012-12-05
Vaticanum II to najbardziej tragiczne wydarzenie dwudziestego wieku, a właściwie w całej historii świata, gdyż stał się przyczyną
powszechnego odstępstwa od wiary przepowiedzianego przez świętego Pawła w Drugim Liście do Tesaloniczan. „Sobór
Watykański II” zupełnie zniszczył cnotę wiary u niezliczonych milionów dusz, niwecząc tym samym wszelką nadzieję zbawienia
dla tych ogromnych rzesz ludzi.
Przez nadprzyrodzoną cnotę wiary, wlaną przez Boga przy chrzcie świętym (lub u osób dorosłych w wielu przypadkach jeszcze
przed chrztem) wierzymy we wszystko, co Bóg objawił i co podaje Kościół katolicki jako od Boga objawione. Tym, co skłania nas
byśmy uwierzyli jest autorytet Boga objawiającego oraz autorytet Kościoła przekazującego prawdy wiary. Kościół otrzymuje
władzę do przekazywania Boskich prawd od Samego Boga i dlatego też jest nieomylny, gdy podaje doktrynę w sposób
powszechny i definitywny. Przez cnotę wiary spełniamy akt przyjęcia tych prawd, przyzwolenia, które jest tak niezachwiane i tak
absolutne, że musimy raczej przyjąć śmierć niż zezwolić na zmianę najmniejszej joty choćby jednego dogmatu. Chwałą
męczenników jest ich gotowość, by raczej umrzeć niż zaprzeć się wiary.
A zatem przedmiotem wiary jest depozyt świętych dogmatów i świętych nauk moralnych, które Kościół katolicki do wierzenia
podaje. Ponieważ doktryny te pochodzą od Samego Boga, są one absolutnie niezmienne, to jest, niepodlegające żadnym
zmianom, nawet przez władzę samego Kościoła. Tym samym Kościół katolicki opiera się na niezachwianych fundamentach
niezmiennej prawdy. Wszystkie jego zasady dyscypliny, pobożności, liturgiczne praktyki, postawy, filozofia, kultura a nawet
sztuki piękne pochodzą z tego źródła niezmiennej prawdy, powszechnie znanej jako depozyt wiary. Skutkiem tego wszystkie
wyżej wymienione elementy Kościoła, choć utworzone przez człowieka, mają w samej swej istocie udział w owej niezmienności.
Znaczy to, że wszystkie z tych rzeczy muszą pozostać w istocie swej takie same na przestrzeni całej historii Kościoła, wbrew
przygodnym zmianom zależnym od czasu, okoliczności czy regionalnych kultur.
Nadprzyrodzonym pięknem Kościoła katolickiego sprzed Vaticanum II jest to, że ta zasadnicza jedność istniała wszędzie i w
każdym czasie jego historii: jedność wiary, jedność dyscypliny, jedność liturgicznego kultu. Tę absolutną jedność wiary można
bowiem dostrzec wszędzie i w każdym czasie we wszystkich katolickich kościołach, wraz z właściwą jej zasadniczą jednością
wszystkich elementów wytworzonych przez człowieka, które wypływają bezpośrednio z nadprzyrodzonego depozytu wiary
Kościoła.
Podobnie jak sama starożytna Jerozolima, słynna z tego, iż można ją było oglądać w słonecznym świetle poranka z Góry Oliwnej,
położoną na szczycie wzgórza otoczoną potężnymi i lśniącymi w słońcu murami, tak i Kościół katolicki jest drogocennym
klejnotem umieszczonym na powierzchni ziemi przez Samego Boga, zawierającym w sobie skrzący się ogień odbijający Boskie
Światło. Jako przedłużenie tajemnicy Wcielenia, Kościół można nazywać, przez analogię do Samego Chrystusa, lumen de lumine,
to jest światłem ze światłości.
Ta jedność i stałość prawdy, liturgii i dyscypliny udzieliła Kościołowi blasku i krystalicznej wartości, które przyciągają do Niego
wszystkich ludzi.
Wszystko to zostało zmiecione przez Vaticanum II. Zastąpił wiarę katolicką – absolutną z samej swej natury – relatywizmem
prawdy. Dokonał tego głównie przez ekumenizm, który był zasadniczym celem „soboru”. Chciał dołączyć do wielowiekowego
protestanckiego ruchu w tworzeniu tego co heretycy zwali Unam Sanctam, to jest, Jeden Święty, ich termin na określenie
bezdogmatycznego, humanitarnego, jednego światowego chrześcijańskiego Kościoła obejmującego wszystkie wyznania.
Vaticanum II zastąpił prawdziwą wiarę pluralizmem, który uznaje za prawdziwe te wyznania i religie, które zaprzeczają
katolicyzmowi. Dogmat w takim przypadku staje się nie prawdziwym opisem natury Boga, lecz jedynie wyrazem wewnętrznego
odczuwania Boga, które może się różnić w zależności od osoby, ludzi, kultur.
Przez tę radykalną zmianę dotyczącą dogmatu i wiary, otrzymaliśmy od „soboru”
1) Dekret o ekumenizmie, zawierający herezję nazywającą religie niekatolickie środkami zbawienia;
2) Dekret o wolności religijnej, który zawiera moralną herezję, że każdy ma prawo wyznawać taką religię, jaka mu się
spodoba;
3) Konstytucję dogmatyczną o Kościele (Lumen gentium), która zawiera herezję, że Kościół Chrystusowy jest czymś większym i
obszerniejszym niż Kościół katolicki i że kolegium biskupów jest podmiotem (posiadaczem) najwyższej władzy Kościoła
katolickiego;
4) Dekret o Świętej Liturgii, który, punkt po punkcie, zniszczył tradycyjną łacińską Mszę, najcenniejszy owoc wieków i dał
podwaliny pod brzydkość znaną pod nazwą Nowa Msza.
Wstrzyknięcie tych i wielu innych trucizn w struktury katolickie zrujnowało nam Kościół. Po tym półwieczu horroru, który
znosimy nie mając na widoku żadnej nadziei na poprawę sytuacji, pozostały jedynie porozrzucane po świecie grupki, które
obiektywnie mogą być utożsamiane z wiarą katolicką sprzed „soboru”.
Tragiczne wydarzenie Vaticanum II wywarło głęboki wpływ na życie niemal każdego, kto czyta ten artykuł. Dotknęło, w
większości przypadków, całego ich życia. Świadomi najważniejszego miejsca, jakie wiara zajmuje w naszym życiu, musimy
wszyscy, w większym lub mniejszym zakresie, dokonywać ważkich decyzji by zachować wiarę wieków.
Tradycjonalistyczny ruch jest często krytykowany za brak kierownictwa i za podziały. Oskarżenie jest zasadne co do
kierownictwa, ponieważ brakuje prawdziwego papieża, który by nami kierował. Chaos to naturalny skutek braku zwierzchnika.
Jednakże ten to właśnie nieład jest cechą katolicyzmu tych, którzy odrzucają Vaticanum II, na dowód, że jako katolicy, nie dajemy
posłuchu żadnej władzy prócz tej, która pochodzi od rzymskiego Papieża.
Niemniej jednak tradycjonalistyczny ruch posiada wszystkie cechy rzymskiego katolicyzmu: jego jedność wiary, dyscypliny,
pobożności, świętej liturgii, świętej teologii, scholastycznej filozofii, katolickiej kultury i sztuki. Rzymski katolicyzm, innymi słowy,
jest u nas żywy i ma się dobrze i nawet człowiek daleki od wiary powiedziałby, że możemy być utożsamiani z wielowiekowym
katolicyzmem sprzed Vaticanum II.
Cóż znajdujemy w naszych katolickich kościołach czy innych instytucjach? Grupę ludzi, którzy utracili wiarę i zastąpili ją
pluralistyczną, naturalistyczną, modernistyczną i bezdogmatyczną namiastką „katolicyzmu” bez żadnej jedności wiary i bez
żadnej identyczności z Kościołem katolickim sprzed Vaticanum II. Próbują wykorzystać katolicką strukturę jako wehikuł dla ich
nowej religii, lecz ten wehikuł nie pojedzie. Katolicki Kościół ustanowiony przez Chrystusa, wierna Jego oblubienica, nie pozwoli
sobie by ją używano jako narzędzie błędu. Skutki? Dezintegracja, rozkład, zniszczenie życia religijnego, zamykanie parafii, szkół,
nowicjatów i seminariów, powszechne panowanie herezji, ogólna utrata wiary i pobożności, bluźniercze i świętokradzkie
liturgie, brak moralności wśród kleru.
Czy istnieje dość słów, które by mogły opisać zakres i intensywność duchowego spustoszenia oraz cierpień będących skutkiem
pięćdziesięciu lat tego „soboru”?
Cóż proponuje „Benedykt XVI” jako remedium na wszystkie te upodlenia i profanacje? Wznieść toast za pięćdziesiąt lat
Vaticanum II i wypić kolejny łyk.
Bp Donald J. Sanborn
Fragment artykułu z: „Most Holy Trinity Seminary Newsletter”, October 2012, ss. 2-4. (1)
Tłumaczyła z języka angielskiego Iwona Olszewska
Schizma Lefebrystów
Odmowa zaakceptowania zmian posoborowych
Marcel Lefebvre odmówił zaakceptowania zmian następujących po II soborze watykańskim, pociągając za sobą innych, równie
konserwatywnych księży francuskich. Część dokumentów soborowych jednakże podpisał. Dopiero później przeszedł do bardziej
radykalnej pozycji odrzucającej właściwie cały sobór. Podpisanie przez abp Marcela Lefebvre’a dokumentów soborowych jest
powszechnie uznawane jako poparcie ich treści[1][2][3]. Sam abp Lefebvre stwierdził potem, że "dokumenty były przekazywane
z ręki do ręki wśród Ojców Soborowych,na których każdy z nich się podpisał, co nie oznaczało głosowania za lub przeciw, a
jedynie obecność na zebraniu."[4]
W czasie II soboru watykańskiego arcybiskup Lefebvre uczestniczył wraz z ok. 250 osobami w obradach Coetus internationalis
patrum (odrębna grupa wewnątrz soboru). Wkrótce powstało tradycjonalistyczne seminarium Lefebvre’a w Écône, a niechęć
arcybiskupa do koncepcji Kościoła po soborze (ekumenizm i zmieniona liturgia) spowodowała konflikt z Watykanem. Ruch
integrystyczny rozwijał się mimo braku akceptacji ze strony Stolicy Apostolskiej. Nie udało się dojść do kompromisu z Marcelem
Lefebvre’em ani papieżowi Pawłowi VI, ani Janowi Pawłowi II.
Święcenia biskupie bez mandatu Rzymu. Ekskomunika
W 1975 r. bez zgody miejscowego ordynariusza udzielił święceń 3 klerykom, co spowodowało utratę przez Bractwo Kapłańskie
Świętego Piusa X aprobaty Kościoła. Po powtórnym wyświęceniu kilku kapłanów wobec Marcela Lefebrvre została zastosowana
suspensa a divinis[5]. 30 czerwca 1988 nie mając zgody Rzymu (bulli nominacyjnej) udzielił święceń biskupich (sakry) czterem
prezbiterom: Bernardowi Fellay, Alfonsowi de Galarreta, Bernardowi Tissier de Mallerias i Richardowi Williamsonowi. Papież Jan
Paweł II w motu proprio „Ecclesia Dei” ogłosił, że zarówno przez samego arcybiskupa, jak i 4 biskupów wyświęconych bez
mandatu papieskiego, zaciągnięta została ekskomunika latae sententiae (wiążącą mocą samego prawa). Zdaniem papieża
ekskomunika objęła również Antoniego de Castro Mayer, emerytowanego biskupa diecezji Campos – współkonsekratora.
Bractwo Kapłańskie św. Piusa X, sam arcybiskup oraz jego zwolennicy podają, że ekskomunika była od samego początku
nieważna, gdyż zakazany czyn popełnił sądząc, że jest w stanie wyższej konieczności związanej z kryzysem w Kościele, co według
Kodeksu Prawa Kanonicznego zwalnia go z kary ekskomuniki (kanon 1323.7).
21 stycznia 2009 roku Benedykt XVI zdjął oficjalnie ekskomunikę z czterech biskupów wyświęconych przez arcybiskupa Marcela
Lefebvre’a (Przełożonego Generalnego FSSPX Bernarda Fellaya oraz Alfonso de Gallarety, Bernarda Tissier de Mallerais i Richarda
Williamsona).wiki
https://gloria.tv/post/6Zsovwc3eicW3w8UDULxQAN3D
Hiszpania – wpływ SWII na kościół w Hiszpanii
Lata 60. to również czas obrad II Soboru Watykańskiego, który wprowadził rewolucyjne wręcz zmiany w Kościele. Opus Dei była
entuzjastycznie nastawiona do zmian skierowanych przeciw Tradycji i wojującemu obliczu katolicyzmu.
Postanowienia Vaticanum II utrzymane w duchu „praw człowieka” uderzały również w tego, który stanął na czele obrońców
religii w 1936 r. w gen. Franco.
Następstwem II Soboru Watykańskiego był rozbrat caudillo z hierarchią
Kościoła hiszpańskiego, która w dużej części przeszła na stanowiska wręcz
jawnie opozycyjne wobec władzy. Hiszpański Kościół posoborowy stał się
azylem dla wrogów systemu, wśród których można było spotkać również
zdeklarowanych ateuszy. Instytucje kościelne otwierały swe podwoje dla
komunistycznych Komisji Robotniczych (Comissiónes Obreras) i różnej maści
kontestatorów.
Wpływ Vaticanum II na porzucenie przez Kościół frankizmu zwrócił uwagę
nawet historyków, których trudno posądzić o „prawicowość”17, a znany
hiszpański socjolog, Wiktor Pérez-Díaz, pisał wprost na ten temat: „Od
śmierci Piusa XII Kościół hiszpański coraz bardziej rozmijał się z tendencjami
dominującymi w większości zachodnich Kościołów, łącznie z samym
Watykanem. (…) Choć wiedziano o tym i dyskutowano w wąskich gremiach,
rozdźwięk ten objawił się tak jasno w toku II Soboru Watykańskiego, że stał
się on dla Kościoła hiszpańskiego traumatycznym szokiem, bo większość jego
biskupów przybyła nań przekonana, że stanowi uosobienie ortodoksji. Okazało
się jednak, że musieli się pogodzić z pewnym zażenowaniem z faktem, że
są zbędni i nieistotni. Wykorzystując sytuację, księża i świeccy lepiej
rozumiejący ducha czasów, lub jak powiadali «tchnienie Ducha Świętego»
(sic!), skłaniali starsze pokolenie biskupów i przełożonych zakonów do
intelektualnej, moralnej i organizacyjnej odnowy, grożąc otwartą rebelią.
Zarówno baskijscy nacjonaliści, demokraci, jak i lewicowcy różnych obediencji
wzywali na różne sposoby Kościół, by zrewidował strukturę władzy kościelnych
instytucji, definicję swej roli w społeczeństwie, a przede wszystkim swój
sojusz z frankistowskim państwem”18.
Tak się złożyło, że niebawem duża część duchowieństwa hiszpańskiego poszła
za tym głosem „odnowy”, w wyniku czego generał Franco przestał być, w ich
mniemaniu, obrońcą wiary. W pewnym stopniu wpłynęła na to również
niechęć do caudillo samego papieża Pawła VI19. Przeciwko generałowi Franco
wystąpiło również Opus Dei, które po Vaticanum II zaczęło propagować
rozwój w Hiszpanii tzw. społeczeństwa otwartego, opartego na pluralizmie
światopoglądowym i wolności religijnej.
Wsparcie dla liberalizmu w „Dziele Bożym” było widoczne jeszcze na długo przed zwołaniem II Soboru Watykańskiego. Zresztą
sam założyciel Opus Dei, Josemaria Escrivá de Balaguer, był przez wielu kojarzony jako przecierający szlaki Vaticanum II20. W
szeregach Opus Dei znalazło się wielu hiszpańskich działaczy politycznych, w tym tak wpływowe osoby, jak Emanuel Fraga
Iribarne, frankistowski minister turystyki, współodpowiedzialny za pogrzebanie idei 1936 roku po śmierci caudillo21. Jak celnie
wskazał Adam Wielomski: „W Hiszpanii rewolucję polityczną — owocującą nie tylko rozpadem frankizmu, ale śmiercią Hiszpanii
katolicko-kontrrewolucyjnej wywołało nauczanie soborowe, a szczególnie konstytucje Dignitatis humanæ oraz Gaudium et spes .
Może zresztą nie chodzi o same dokumenty soborowe, lecz wszechobecny duch soboru, cechujący się afirmacją wszelkiego
religijnego nowatorstwa”22.
Wielu hierarchów, zgodnie z „duchem soboru”, dawało i nadal daje przykład swojej ignorancji historycznej i chęci układania się
za wszelką cenę z lewicowymi władzami, czego przykładem może być choćby postawa biskupów, którzy przeprosili za milczenie,
jakim Kościół katolicki otoczył sprawę egzekucji 14 baskijskich księży, dokonanej przez oddziały nacjonalistów w czasie wojny
domowej23. Innym przykładem, świadczącym o tym, że niektórzy duchowni hiszpańscy przechodzą jeszcze bardziej na stronę
lewicowej władzy, jest wydanie przez opactwo benedyktyńskie Santa Cruz del Valle de los Caidos zakazu odprawiania uroczystych
Mszy św. w intencji spoczywających w Dolinie Poległych gen. Franco i przywódcy Falangi Hiszpańskiej (Falange
Española) Prima de Rivery24. Zmiany posoborowe doprowadziły również do kolosalnych przeobrażeń w łonie najbardziej
katolickiego środowiska, jakie od lat trzydziestych XIX stulecia reprezentowali karliści. Gdy zabrakło im duchowego wsparcia
Kościoła, niektórzy z nich poczęli nawet dryfować w stronę… marksizmu.
Można więc skonstatować, że to Kościół po Vaticanum II oraz grupa działaczy wywodzących się z frankizmu w dużej mierze
przyczynili się do rozwodu między hiszpańskim państwem a religią katolicką. Szczególnie interesujący jest tu niechlubny udział
króla Jana Karola, który zawdzięczał tron właśnie caudillo. Wnuk wypędzonego przez republikanów Alfonsa XIII przysięgał na
wierność Movimiento Nacional25, zobowiązując się tym samym do utrzymania Hiszpanii w konstrukcji politycznej, której twórcą
był gen. Franco” — jednak już niecały rok później dał się poznać jako zwolennik szeroko pojętej demokratyzacji i liberalizmu.
Można w związku z tym postawić pytanie, które swego czasu sformułował historyk Jan Kieniewicz, specjalista w zakresie dziejów
Hiszpanii: „Czy zatem wybrany następca Juan Carlos de Borbón zawiódł jego [Franco] oczekiwania? Złamał złożone przysięgi?”27.
"bibula.com"
W Hiszpanii rewolucję polityczną wywołało
nauczanie soborowe, a szczególnie
konstytucje Dignitatis
humanae oraz Gaudium et spes. Znaczącą
rolę w tym procesie odegrało Opus Dei, które
po Vaticanum II zaczęło propagowac rozwój
w Hiszpanii tzw. społeczeństwa otwartego,
opartego na pluralizmie światopoglądowym i
wolności religijnej. Na ilustracji: ks. Josemaria
Escrivá de Balaguer, założyciel Opus Dei
Niszczenie chrześcijaństwa przez „dzikie zwierzęta polne”-niszczenie kościoła od zewnątrz.
Obecnie wkraczamy w okres, kiedy radykalne ateistyczne lewicowe organizacje chcą zniszczyć chrześcijaństwo (Izrael) w
Europie i USA(Juda) za pomocą umocnienia Islamu. Pokazane jest to w proroctwach przez niszczenie od wewnątrz przez
modernistów(eunuchowie), ptaki (klerykalni nauczyciele błędów) i z zewnątrz przez lewicę i anarchistów-dzikie zwierzęta
polne)
1 Król.21:(23) Również i o Izebel tak mówi Pan: Psy(stronniczy sekciarze) będą żarły Izebel pod murem Jizreel. (24)Zmarłego z
rodu Achaba w mieście będą żarły psy, a zmarłego w polu będą żarły ptaki(klerykalni nauczyciele błędów) powietrzne.
2Król.9: (32) On zaś zwróciwszy się twarzą ku oknu, zawołał: Kto ze mną trzyma, kto? Wtedy wyjrzeli ku niemu dwaj czy trzej
eunuchowie.
Ezech.38:(20) I z mego powodu na pewno zadrżą ryby morskie oraz latające stworzenia niebios i dzikie zwierzęta polne oraz
wszystkie stworzenia pełzające, które pełzają po ziemi, jak również wszyscy ludzie, którzy są na powierzchni ziemi, a góry zostaną
powalone i upadną strome drogi, a każdy mur upadnie na ziemię'.NŚ
George Soros chce zniszczyć chrześcijaństwo w Europie z pomocą islamu
Anna Wiejak
Opublikowano 17 września 2015
Czy to przypadek, że miliarder, zdeklarowany ateista, który istnienie Boga nazywa absurdem, wydaje przewodnik dla islamskich
imigrantów, w którym znajdują się mapy, przydatne numery telefonów oraz inne ułatwiające podróż informacje?
O tym, że istnieje plan zniszczenia katolicyzmu z pomocą destrukcyjnych ideologii oraz islamu wiadomo było już od lat.
Początkowo była to powolna erozja, która obecnie przybrała rozmiar tsunami.
Nikt nie wymawiał nazwisk osób podejrzewanych o realizację tego planu, ponieważ ludzie ci pozostawali w cieniu, w zaciszach
swoich gabinetów pociągając za sznurki. W świetle reporterskich fleszy widzieliśmy jedynie posłusznych im polityków, których
kampania wyborcza finansowana była właśnie przez te „cienie”.
Tak zapewne by pozostało, gdyby reporter stacji telewizyjnej Sky News z czystej dziennikarskiej ciekawości nie zaczął przeglądać
śmieci pozostawionych przez tzw. uchodźców na plaży greckiej wyspy Lesbos.
Wśród pozostawionych rzeczy znalazł przewodnik, nieco już podniszczony piachem i morskimi falami, na okładce którego młody
człowiek wpatruje się w morską dal, gotowy na przekroczenie Morza Śródziemnego. Książeczka napisana została w języku
arabskim i opatrzona mapami a także adresami organizacji, które mogą okazać się pomocne w dalszej podróży.
Z nieoficjalnych informacji, do jakich udało się dotrzeć reporterom wspomnianej stacji telewizyjnej, wynika, że aktywiści z
należącej do George'a Sorosa organizacji „Welcome to Europe”, pokrywającej siecią swoich przedstawicielstw prawie cały
kontynent, w tym również Polskę, rozdawali przewodniki zupełnie za darmo w Turcji.
Jeżeli wejdziemy na stronę internetową wspomnianej organizacji, znajdziemy mnóstwo informacji, które, wydrukowane
stanowią też taki rodzaj przewodnika, bowiem punkt po punkcie przeprowadzą uchodźcę aż do dowolnego kraju Unii
Europejskiej.
Wszystko wskazuje na to, iż wbrew propagandzie wielu grup politycznych fala uchodźcza, to nic innego jak tylko świetnie
zorganizowana akcja osiedleńcza. Przy czym fakt, iż nazwisko Sorosa przy niej wypłynęło należy uznać za opatrznościowy
przypadek.
W tym miejscu nie sposób nie wspomnieć o innym projekcie tego okrytego najgorszą sławą miliardera, a mianowicie
naturalizacji 13,8 mln imigrantów w Stanach Zjednoczonych i uczynienia z nich obywateli jeszcze za kadencji Baracka Obamy, do
2016 roku. Nie sposób nie podejrzewać, iż obydwie akcje kolonizacyjne (w Europie i w USA) mają na celu osłabienie tamtejszych
społeczeństw oraz wykorzenienie wiary katolickiej, która w obydwu tych częściach świata (może za wyjątkiem Polski) przeżywa
poważny regres.
George Soros nie ukrywa przy tym, iż chce stworzyć „nowych Amerykanów”. Wszystko wskazuje na to, że pragnie także
stworzenia „nowych Europejczyków”, mających być „demokratycznymi wyborcami”, co w jego ustach brzmi co najmniej
złowieszczo.
Celem miliardera jest zatem wykorzenienie narodów z poczucia ich własnej tożsamości i odcięcie od korzeni poprzez
zaszczepienie szybko rozwijającego się raka kultury islamu. W realizacji tego iście diabelskiego zamysłu pomagają mu rządy
niektórych państw europejskich i USA, w tym także rząd Polski. Nie jest bez przyczyny, że w Polsce imigrant-islamista otrzymuje
pomocy socjalnej trzykrotnie więcej niż naprawdę potrzebujący jej obywatel, za darmo dostaje mieszkanie oraz liczne przywileje.
Nikt nie zmusza go też do podjęcia pracy. (przed rządami PIS)
Jeżeli zatem jeszcze nie wierzycie w teorie spiskowe, to najwyższy czas zacząć. To wszystko dzieje się tu i teraz, na naszych
oczach i przy stosunkowo biernym oporze obywateli.
Anna Wiejak
Współczesne informacje na temat dalszej postępującej destrukcji chrześcijaństwa.
Obj.18:(2) I głosem potężnym tak zawołał: Upadł, upadł Babilon - stolica. I stała się siedliskiem demonów i kryjówką wszelkiego
ducha nieczystego, i kryjówką wszelkiego ptaka nieczystego i budzącego wstręt, (3) bo winem zapalczywości swojego nierządu
napoiła wszystkie narody, i królowie ziemi dopuścili się z nią nierządu, a kupcy ziemi doszli do bogactwa przez ogrom jej
przepychu.
GRZEGORZ GÓRNY
KRYZYS KOŚCIOŁA W NIEMCZECH
Kościół katolicki w Niemczech przeżywa kryzys, o czym coraz głośniej mówią jego hierarchowie. Nie ma jednak zgody co do tego,
jak uzdrowić sytuację.
Kościół katolicki w Niemczech liczy ok. 26,5 miliona wiernych, czyli ok. 32 proc. mieszkańców. Od czasu zjednoczenia kraju w
1989 roku stracił on już ponad półtora miliona członków. Każdego roku ponad 100 tysięcy Niemców decyduje się wystąpić z
Kościoła katolickiego. Wiąże się to z zaprzestaniem płacenia tzw. podatku kościelnego, który wynosi od 8 do 10 proc. osobistego
podatku dochodowego i jest ściągany przez państwo. Wpływy do kasy Kościoła zmniejszają się również na skutek stale malejącej
od lat liczby narodzin wśród katolików (podobny proces, nawet w większej skali, dotyczy też protestantów). Coraz więcej dzieci
pojawia się za to w rodzinach muzułmańskich, które jednak na Kościół nie łożą.
Wszystko to powoduje, że Kościół w Niemczech zmuszony jest do drastycznych oszczędności. Sama diecezja berlińska ma dziurę
budżetową wynoszącą 13 milionów euro, a jej długi w bankach i instytucjach kredytowych sięgają już ponad 150 milionów euro.
W związku z tym kuria w Berlinie planuje likwidację 400 etatów, zamknięcie seminarium duchownego oraz pozbycie się 101 z
istniejących obecnie 207 parafii. Świątynie mają zostać zamienione na galerie lub sale koncertowe albo wyburzone, a działki, na
których stały, sprzedane.
Podobne problemy nie omijają też uchodzącej za najbardziej katolicki region w Niemczech Bawarii. W archidiecezji bawarskiej
opracowano już projekt likwidacji aż 500 z działających teraz 700 parafii. Brak pieniędzy to jednak nie jedyny powód tego typu
decyzji. Brakuje również powołań, kapłanów oraz wiernych w kościołach.
O ile w 1990 roku w całych Niemczech w coniedzielnych Mszach uczestniczyło 6,2 miliona katolików, o tyle w 2001 roku już tylko
4 miliony (z ogólnej liczby 26,5 miliona). W Monachium rodzice tylko 5 proc. noworodków decydują się na chrzest swych dzieci. Z
badań instytutu Allensbacha wynika, że tylko 20 proc. niemieckich katolików czuje się związanych z Kościołem i jego nauczaniem,
kolejnych 35 proc. uważa się za „katolików krytycznych", tzn. przyznających się do Kościoła, lecz nie akceptujących jego
nauczania, natomiast dla pozostałych 45 proc. Kościół to instytucja daleka i obojętna (wiąże ich z nim tylko fakt chrztu i podatku
kościelnego). Co charakterystyczne, spośród wiernych najmocniej przywiązanych do Kościoła aż dwie trzecie to osoby powyżej
60 roku życia, zaś zaledwie 7 proc. to ludzie przed trzydziestką.
Duchowy kryzys
Spada też dramatycznie liczba powołań. W 1986 roku w niemieckich seminariach kształciło się ponad 3600 kleryków, dzisiaj jest
ich już tylko 1128. Jeszcze w 1993 roku wyświęcono 288 kapłanów, dziesięć lat później zaledwie 159. Duchowieństwo starzeje
się: już teraz niemal co trzeci aktywnie pracujący duchowny ma ponad
60 lat. Prognozy nie są optymistyczne - w ciągu najbliższych dziesięciu lat dwie trzecie istniejących obecnie parafii nie będzie
mieć własnego proboszcza.
W społeczeństwie niemieckim spada też autorytet Kościoła jako nosiciela wartości duchowych. Z badań ośrodka badania opinii
publicznej Emnid wynika, że w rankingu instytucji uznawanych za przekazujące wyższe wartości Kościół znalazł się na czwartym
miejscu (37 proc. głosów) - za policją, partiami politycznymi i organizacją ekologiczną Greenpeace. Kardynał Joachim Meissner z
Kolonii zarzucił swoim rodakom, że cierpią na „duchową impotencję". Zmarły niedawno arcybiskup Fuldy Johannes Dyba żalił się
natomiast, że nad Renem i Łabą przerost instytucjonalny Kościoła zabija jego ducha.
Trzeba bowiem wiedzieć, że Kościół w Niemczech jest - po państwie -drugim największym pracodawcą. Zatrudnieni w nim na
etatach świeccy urzędnicy, od których nie wymaga się wiary w Boga, traktują Kościół jako takiego samego pracodawcę, jakim są
koncerny, biura czy fabryki. Zdarzają się więc na przykład katecheci, którzy uczą w szkołach religii (w Niemczech katecheza jest
obowiązkowa), ale sami nie wierzą w ogóle w prawdy chrześcijańskie, jakich nauczają. Często tacy niewierzący zasiadają też w
różnych katolickich instytucjach czy radach świeckich mających wpływ na funkcjonowanie Kościoła.
Ów wspomniany przez arcybiskupa Dybę przerost instytucji nad duchem widać wyraźnie na przykładzie struktury zatrudnienia w
niemieckim Kościele. Jeszcze kilkanaście lat temu w archidiecezji bawarskiej pracowało 500 osób w kurii, zaś 1200 w parafiach,
obecnie natomiast w kurii jest już 1000 osób, a w parafiach tylko 900. Oszczędności, których Kościół zmuszony jest dokonywać,
najczęściej odbywają się kosztem inicjatyw duszpasterskich, dziel misyjnych oraz parafii. Ukazujący się w Trewirze miesięcznik
katolicki „Imprimatur" alarmuje, że w miejscowej diecezji ofiarą szukania oszczędności padła większość programów
duszpasterskich dla dzieci i młodzieży.
Malejące z roku na rok wpływy z podatku kościelnego odbiją się zapewne również na liczbie projektów misyjnych i
charytatywnych na całym świecie. Kościół niemiecki, uznawany za najbogatszy na świecie, dofinansowuje bowiem każdego roku
wiele chrześcijańskich inicjatyw w krajach mniej zamożnych. Sama tylko organizacja Kirche im Not (Kościół w Potrzebie) wydaje
rocznie na ten cel ponad 80 milionów euro.
Czy to pomoże?
Niemieccy katolicy coraz bardziej zdają sobie sprawę z panującego kryzysu. Bardzo często starają się mu jednak zaradzić na
sposób czysto świecki - tak jak usprawnia się działanie źle funkcjonującej firmy. Ulubionym sposobem jest organizowanie paneli,
debat i dyskusji, podczas których wciąż roztrząsa się kwestię uzdrowienia sytuacji Kościoła. Najczęstsze głosy, jakie wówczas
padają, mówią o potrzebie większej demokratyzacji i otwarcia w Kościele, o konieczności uznania pluralizmu i tolerancji, o
rozwoju programów socjalnych i charytatywnych, o zmianie katolickiej nauki seksualnej itd. Rzadko kiedy natomiast ktoś
wypowiada się publicznie o konieczności osobistego nawrócenia, zawierzeniu swego życia Jezusowi, nowej ewangelizacji czy
mocy sakramentów, zwłaszcza spowiedzi. Wydaje się, że wśród niemieckich katolików zanikła niemal świadomość
sakramentalna - do Komunii przystępują prawie wszyscy, podczas gdy spowiedź przestała być już powszechnie praktykowana.
Okrętem flagowym niemieckiego Kościoła jest organizowany każdego lata Katolikentag, czyli Dzień Katolika. Składa się nań wiele
dyskusji publicznych oraz imprez kulturalnych i artystycznych. Tego roku odbył się on w miasteczku Ulm i zgromadził ok. 14
tysięcy wiernych, głównie młodzieży. Wśród zaproszonych prelegentów znaleźli się m.in. Hans Küng (szwajcarsko-niemiecki
teolog, któremu Stolica Apostolska zabroniła wypowiadać się w imieniu Kościoła katolickiego) oraz biskup Jacques Gaillot
(francuski hierarcha usunięty przez Watykan z diecezji za popieranie związków homoseksualnych). Mając takich gości, spotkanie
mogło liczyć na zainteresowanie dziennikarzy i promocję w mediach, czy jednak rzeczywiście przyczyniło się do odnowy życia
kościelnego?
Jeden z biskupów niemieckich skrytykował zresztą ideę organizowania Katolikentagów, twierdząc, że ograniczają się one jedynie
do „bicia piany", z którego nic nie wynika, a zarazem dają katolikom fałszywe poczucie, iż nie jest wcale tak źle, skoro udaje się
doprowadzić do tak masowego spotkania (pojęcie „masowości" w niemieckim Kościele jest zresztą inne niż u nas - zwłaszcza jeśli
się porówna 14 tysięcy osób w Ulm ze 140 tysiącami młodych w Lednicy).
Trzy czwarte katolików ankietowanych przez Instytut Allensbacha uważa, że znaczenie Kościoła w życiu niemieckiego
społeczeństwa będzie systematycznie maleć. Zmiany te widać najwyraźniej w prawodawstwie, gdzie przeforsowano ostatnio
legalizację związków homoseksualnych. W 1997 roku wspomniany arcybiskup Dyba w wywiadzie dla „Spiegla" mówił, że „ustawy
stają się coraz bardziej pogańskie" i Niemcy są na najlepszej drodze, by stać się „republiką pogańską". Od tamtego czasu,
niestety, proces ten się pogłębił. opr. mg/mg
Niemcy: Coraz więcej kościołów katolickich do zamknięcia. Kryzys trwa i nie widać jego końca
Niewykluczone, że w niemieckiej diecezji Essen zamknięte zostaną kolejne kościoły katolickie. Według gazety „Westdeutsche
Allgemeine Zeitung” lista kościołów przeznaczonych do zamknięcia jest już gotowa. Powód tej decyzji jest kilka, natomiast
najważniejszym z nich jest coraz mniejsza liczba wiernych. Wprawdzie „na papierze” w Essen mieszka ponad 200 tys. katolików,
ale w praktyce do kościoła chodzi mniej niż 10 proc. W chwili utworzenia diecezji Essen w 1958 roku, liczyła ona 1,5 mln
katolików.
Niemiecka gazeta przypomniała, że już w 2006 roku biskup Felix Genn rozpoczął drastyczną reorganizację diecezji dzieląc ją na 43
duże parafie. Wówczas co czwarty kościół został przeznaczony do zamknięcia, niektóre z nich zostały rozebrane. W związku z
bardzo trudną sytuacją w niemieckim Kościele katolickim, wiele wskazuje na to, że decyzja sprzed 10 lat o reorganizacji diecezji,
będzie miała swą kontynuację w likwidacji niektórych kościołów.
„Westdeutsche Allgemeine Zeitung” informuje również, że nie tylko niewielka liczba wiernych ma być powodem zamykania
kościołów. Konsekwencją braku praktyk katolickich jest także pogorszenie stanu finansów diecezji Essen. Jak podają statystki, do
2020 roku aż 10 miejskich parafii w Essen będzie miało o jedną trzecią mniej środków niż obecnie, a do 2030 roku niewiele
więcej ponad połowę. „Końca procesu kurczenia się parafii nie widać” - konstatuje „Westdeutsche Allgemeine Zeitung”.
Nie ulega wątpliwości, że Kościół katolicki w Niemczech ma wiele trudności i wyzwań przed sobą. Bardzo często problemy, z
którymi boryka się Kościół znajdują się w jego środku, jak choćby w kwestii opinii na temat celibatu.
- Jedynym rozwiązaniem kryzysu powołań w Niemczech jest poluzowanie celibatu – twierdzi szef liberalnego i głęboko
upolitycznionego Centralnego Komitetu Niemieckich Katolików.
Pomimo krytyki ze strony niemieckiego episkopatu, w tym liberalnego na ogół kardynała Rainera Woelki, szef Centralnego
Związku Niemieckich Katolików (ZdK) Thomas Sternberg nie ustaje w forsowaniu postulatu liberalizacji celibatu. W ocenie
Sternberga jedynie dopuszczając do święceń żonatych mężczyzn można właściwie odpowiedzieć na „katastrofalną”, jak sam
określa, sytuację Kościoła katolickiego w Niemczech.
Szef ZdK ze swoim postulatem wystąpił pierwszy raz pod koniec sierpnia tego roku, wywołując w Niemczech gorącą debatę.
Postępowi katolicy oraz bardzo wielu polityków chadecji i socjalistów zdecydowanie poparło pomysł poluzowania celibatu, jako,
ich zdaniem, zgodną z duchem czasu odpowiedź na kryzys powołań w Kościele. Źródło: KAI, PCh24.p .DATA: 2016-10-23 14:52
Londyn: 423 nowe meczety i 500 zamkniętych kościołów!
Wikimedia Commons Jeden z 423 londyńskich meczetów. Należy do grupy największych muzułmańskich świątyń w całej Europie.
Fot.: Dilwar H/
Quo vadis Anglio?! Chciałoby się zakrzyknąć, widząc statystyki przygotowane przez Gatestone Institute. Wygląda na to, że oblicze
Anglii, a na pewno Londynu, diametralnie się zmienia, 423 funkcjonujące meczety oraz 500 zamkniętych kościołów w samej tylko
stolicy. To kolosalna liczba, by sobie ją uzmysłowić wystarczy skorzystać z map jakie oferuje google, po wpisaniu frazy „meczety
w Londynie” pokazuje się dosłownie każdy meczet na planie miasta, widok jest zatrważający, w niektórych miejscach na jednej
ulicy postawione są trzy meczety, każdy na innej przecznicy.
Według analizy Gatestone Institute, „brytyjski multikulturalizm karmi islamski fundamentalizm. Muzułmanie nie mają potrzeby,
aby stać się większością w Zjednoczonym Królestwie, wystarczy, że uczynią islamskimi najważniejsze miasta. I to się właśnie ma
miejsce”.
Jednak otwartość Brytyjczyków nie kończy się na pozwoleniu, by w kraju powstała taka ilość świątyń obcej religii, Wyspiarze
pozwalają również na wprowadzanie prawa szariatu. Jeden z głównych brytyjskich sędziów Janes Munby jest zdania, że skoro
chrześcijaństwo od dawna wpływa na sądy, to czas iść krok dalej, sądy powinny być bardziej multi-kulti, a więc bardziej islamskie.
Podobnej myśli zaczyna się hołdować na uniwersytetach! Podobno na Uniwersytecie Królowej Marii podczas jednego z wydarzeń
studentki musiały korzystać z innego wejścia aniżeli studenci. Ponadto były zmuszone siedzieć w oddzielnym pomieszczeniu i nie
miały prawa się odzywać. Brzmi doprawdy absurdalnie, ale są to faktyczne elementy z prawa szariatu, które zabrania kobietom
czynnego udziału w wydarzeniach, szczególnie jeśli uczestniczą w nich mężczyźni. Kościoły jeden po drugim znikają z map
Zjednoczonego Królestwa, wiele z nich zostały zamienione w domy prywatne. Niektóre z nich, jak kościół Hyatt United został
zakupiony przez wspólnotę egipską i niebawem na zostać zamieniony na meczet. Podobnie stało się z kościołem św. Piotra, który
pełni teraz funkcję meczetu Madina. Z kolei meczet Brick Lane powstał w miejsce dawnego kościoła metodystów.
Prawie połowa brytyjskich muzułmanów ma mniej niż 25 lat, natomiast jedna czwarta chrześcijan ma ponad 65 lat. Z tych
danych wynika, że w ciągu kolejnych 20 lat, a więc w ciągu jednego pokolenia, społeczeństwo będzie bardziej muzułmańskie niż
chrześcijańskie.
Obraz wszechobecnych i przeludnionych meczetów, jest dla coraz bardziej zaniedbanych i zamykanych kościołów katolickich i
świątyń protestanckich olbrzymim kontrastem. Małe pomieszczenia meczetów powodują, że muzułmanie, aby się modlić muszą
stać na ulicy. Mając przed oczyma taki obraz widać jak na dłoni, ze chrześcijaństwo w Anglii odchodzi do lamusa, a wiodącą
religią przyszłości powoli staje się, a nawet już jest, islam.
Źródło: Gatestone Institute, kf 19 maja 2017
Łukasz Kaźmierczak
KUP PAN KOŚCIÓŁ
Koleżanka, mieszkająca od kilku lat w Wielkiej Brytanii, opowiedziała mi niedawno o swoich znajomych Anglikach, którzy
zamierzają kupić dom. Decyzja jak decyzja - tyle że miejscem ich zamieszkania miał się stać... stary opuszczony kościół na skraju
szkockiego wybrzeża. Przypadek ten najlepiej obrazuje, jak mały jest szacunek wielu współczesnych Europejczyków do obiektów
sakralnych. Szacunek mierzony ceną domku jednorodzinnego...
Przez wiele lat wydawało się, że głównym zagrożeniem dla Kościoła katolickiego są wrogie religie (zwłaszcza wojujący islam) i
ateistyczne systemy totalitarne uosabiane przez komunizm i nazizm.
Rzeczywiście, szczególnie dwa ostatnie ustroje przyczyniły się do ogromnych strat, jakie poniosło chrześcijaństwo w XX wieku.
Tysiące duchownych zostało zamordowanych lub uwięzionych. Akty barbarzyństwa nie ominęły także katolickich świątyń.
Burzono kościoły, palono cerkwie, a gigantyczne kafary niszczyły kopuły i dzwonnice wspaniałych katedr, soborów i bazylik. W
ten sposób rozprawiono się z wieloma bezcennymi obiektami sakralnymi. Tak działo się zwłaszcza w Związku Radzieckim.
Wszelkie symbole religii - tego „opium dla mas” - miały być starte z powierzchni ziemi. Świątynie, które uniknęły najgorszego,
zostały zamienione w magazyny, koszary albo w obory. Inne wykorzystano do celów propagandowych, przerabiając na
złowieszcze „muzea ateizmu”. Tak stało się choćby ze wspaniałym kościołem Dominikanów we Lwowie.
Także dzisiaj w państwach będących reliktami komunistycznego ustroju dochodzi do prześladowania chrześcijan. W tym
miesiącu Biuro Praw Człowieka w Hongkongu podało, że władze Chińskiej Republiki Ludowej przeprowadziły w ostatnim okresie
akcję przeciwko „nielegalnym grupom religijnym”. W jej wyniku zamknięto ogółem 392 obiekty sakralne oraz zniszczono cztery
kościoły i 24 kaplice.
Bogactwo i co dalej?
Jednakże od dłuższego czasu Kościół katolicki musi się zmagać z innym przeciwnikiem - ukrytym i być może bardziej
niebezpiecznym niż komunizm. Tym wrogiem jest wszechobecne zobojętnienie religijne.
Na Zachodzie zjawisko to zaczęło narastać już kilkadziesiąt lat temu i związane było z okresem niespotykanej w dziejach Europy
prosperity finansowej. Dobrobyt spowodował, że wielu obywateli państw zachodnioeuropejskich zaczęło zadawać sobie pytanie:
do czego właściwie jest mi potrzebny Bóg, skoro wszystko potrafimy zrobić o własnych siłach, a nasz sukces nie jest niczym
ograniczony?
Szybko też odezwali się filozofowie, którzy znaleźli teoretyczne uzasadnienie dla takiego sposobu myślenia. Studenci Wolnego
Uniwersytetu w Brukseli uczą się dziś XIX-wiecznej teorii, która głosi, że na świecie nie ma miejsca i dla Boga, i dla człowieka.
Trzeba więc między nimi dokonać wyboru. Prymas Belgii Kardynał Godfried Daneels uznał to za skrajną formę sekularyzacji.
Sekularyzacji, która znajduje odbicie w zatrważających statystykach.
Obecnie na Zachodzie żyje niewiele ponad 30 procent katolików, a liczba ta stale maleje. Mniej niż 10 procent francuskich
katolików chodzi na Mszę raz lub dwa razy w miesiącu. Liczba francuskich parafii zmalała w ciągu ostatnich dziesięciu lat o 20
tysięcy, a kryzys powołań spowodował zmniejszenie ilości kapłanów niemal o połowę (obecnie jest ich 25 tysięcy). Według
statystyk, w Niemczech w roku 2002 żyło 26,46 mln katolików, czyli około 200 tys. mniej niż w 2001 roku. Według badań „Die
Welt”, zaledwie 17 procent młodzieży chodzi do kościoła, 79 procent nigdy nie czytało Biblii, a jedynie 13 procent młodych jest
gotowych wychować swe dzieci w duchu religijnym.
96 procent Holendrów uważa, iż można być człowiekiem wierzącym, nie identyfikując się z żadnym Kościołem, z tym że 40
procent spośród nich wierzy w nieokreśloną siłę pozaziemską, która kieruje życiem ludzkim. Ci ostatni tolerują co najwyżej
Kościół scjentologiczny i wszelkiej maści ruchy spod znaku New Age. Do jednej z najpopularniejszych paryskich wróżek
przychodzi codziennie więcej osób niż na Mszę świętą wielkanocną we wszystkich kościołach stolicy Francji!
Wiele katolickich świątyń znajduje się w opłakanym stanie. Wymagają remontu, ale brakuje na to pieniędzy, zwłaszcza w krajach,
w których państwo zdecydowanie odcina się od pomocy finansowej dla Kościoła. Pozostaje zatem ofiarność wiernych, a ta jest
niewielka.
Władzom niektórych państw nie przeszkadza to w udzielaniu finansowego wsparcia religii muzułmańskiej, którą uznaje się za
dyskryminowaną! W rzekomo katolickiej Belgii straszą dziesiątki opuszczonych kościołów (niedawno jeden z nich został
zamieniony w ogromne centrum kosmetyczno-rekreacyjne). Jednocześnie rząd w Brukseli przeznacza corocznie 20 mln euro na
utrzymanie 300 meczetów i opłacenie nauczycieli religii muzułmańskiej w szkołach. Ciekawość budzi fakt, że europejska
społeczność oskarża Kościół katolicki o fundamentalizm - czyżby więc uznawała islam za wyznanie bardziej „postępowe”?
Uboga Córa Kościoła
Dominującym nurtem na Zachodzie stał się progresizm, który mylnie zinterpretował postanowienia Soboru Watykańskiego II
jako pochwałę absolutnej wolności.
Progresiści krytykują zacofanie i konserwatyzm Ojca Świętego w sprawach seksualności, aborcji, kapłaństwa kobiet i celibatu.
Domagają się Komunii pod dwiema postaciami, spowiedzi powszechnej i prawa do rozwodów.
Efekt? Ludzie przestali chodzić do kościoła, a powołania kapłańskie stały się niezmiernie rzadkie. Coraz częściej można natknąć
się na kościoły zamienione w hotele, restauracje czy punkty usługowe.
Francja, zwana kiedyś najwierniejszą Córą Kościoła, jest dziś krajem skrajnie laickim. Stare katedry francuskie są własnością
państwa, zaś kościoły parafialne należą do gmin. Tyle że parafie nie mają osobowości prawnej i nie mogą posiadać żadnych dóbr.
Od czasu, gdy w 1905 roku zatwierdzono wrogi rozdział Kościoła od państwa, republika nie płaci na budowę i konserwację
kościołów (poza tzw. diecezjami konkordatowymi: Alzacja-Mozela i Gujana). Państwo utrzymuje wyłącznie świątynie
wybudowane przed 1905 rokiem.
W marcu tego roku Komisja ekonomiczna tamtejszego Episkopatu ogłosiła raport, w którym przedstawiła sytuację finansową
francuskiego Kościoła. Jest on zdecentralizowany i każda z 95 diecezji sama odpowiada za swoje finanse. Spośród jednej trzeciej
badanych diecezji tylko jedna osiągnęła dodatni bilans finansowy, reszta przynosi straty (średni dług to 811 tysięcy euro rocznie).
Przychody pochodzą głównie z „tacy”, zbiórek na cele parafialne, datków „na Mszę”, nieprzewidywalnych spadków oraz
prywatnych zapisów. Jednak liczba wiernych płacących na Kościół stale się zmniejsza (tylko w latach 1995-2000 o ponad pół
miliona osób).
Z raportu francuskiego Episkopatu wyłania się przygnębiający obraz biedy tamtejszego Kościoła. Nic zatem dziwnego, że wiele
cudownych świątyń i klasztorów pustoszeje lub zostaje sprzedanych, by wspomóc te, do których jeszcze przychodzą wierni.
Do takiej sytuacji zmuszone zostały kilka lat temu francuskie wizytki, które sprzedały połowę z siedemdziesięciu pięciu
klasztorów, jakie im pozostały we Francji, podczas gdy z reszty uczyniły hospicja dla sióstr w podeszłym wieku.
Podobnie sytuacja wygląda w sąsiednich krajach Beneluksu. Spotkałem się niedawno z opinią polskiego turysty, który stwierdził,
że holenderski Kościół robi wrażenie „pakującego się do długiego wyjazdu”. Katolików nie stać w tym kraju na utrzymywanie
swoich zabytkowych świątyń, dlatego na przykład w Alkmaarze rozebrano stary kościół, a na jego miejscu postawiono dom
handlowy.
Płać albo rzuć
Sytuacja niemieckiego Kościoła katolickiego jest bez porównania lepsza niż we Francji. Państwo zachowuje życzliwą neutralność i
zapewnia podstawy finansowego bytu dwóch dominujących wyznań: katolicyzmu i protestantyzmu. Niemiecki rząd ściąga
mianowicie tzw. podatek kościelny (w zależności od landu wynosi on 8-10 procent rocznego dochodu). Z tego podatku są
utrzymywane i remontowane kościoły, a także wypłacane pensje dla duchownych. Niewierzący podatku nie płacą. Ta sytuacja
ma także swoje złe strony. Nie dość, że uzależnia w znacznej mierze Kościół od państwa, to wyklucza także dobrowolność
składania ofiar przez wiernych. Ten bowiem, kto nie chce płacić podatku kościelnego, zostaje oficjalnie wyłączony z Kościoła.
Wielu odchodzi dobrowolnie...
Być może zatem lepszym sposobem od finansowania niemieckiego Kościoła byłby system dobrowolnych odpisów podatkowych,
tak jak ma to miejsce we Włoszech czy w Hiszpanii. Niemniej potężny zastrzyk finansowy ze strony niemieckiego Urzędu
Finansowego przyczynia się do powstania wielu kościelnych szkół, przedszkoli i szpitali. Dzięki temu opieka społeczna w
Niemczech jest w przytłaczającej mierze domeną niezwykle skutecznie działającego tutejszego Kościoła.
Ale nawet w bogatych Niemczech można spotkać niejeden opuszczony kościół lub coś, co do niedawna nim było, dziś zaś jest na
przykład dyskoteką.
Skoro zatem niemiecki Kościół nie jest tak biedny, jak jego francuski odpowiednik, to co jest powodem takiej sytuacji? Składa się
na to wiele czynników, ale z pewnością jednymi z najważniejszych są: systematyczne zmniejszanie się ilości wiernych (m.in. z
powodu niechęci do płacenia podatku kościelnego) oraz spadek powołań kapłańskich.
Mimo wysiłków czynionych przez Kościół katolicki oraz Kościół ewangelicki, Niemcy stają się powoli krajem coraz bardziej
laickim. Trudno jednak, żeby było inaczej, skoro np. w leżącej w północnych Niemczech diecezji Hildesheim na 350 parafii 148 nie
ma własnego proboszcza, a istnieją też takie parafie, do których należy nawet 150 miejscowości. Trudno więc mówić o
normalnej pracy duszpasterskiej.
Urban ante portas
W Polsce póki co nie mamy do czynienia z takim kryzysem Kościoła i wiary, jaki ma miejsce w Europie Zachodniej. Niemniej,
wiele polskich parafii znajduje się w poważnych kłopotach finansowych. Dzieje się tak zwłaszcza w tych regionach naszego kraju,
które są dotknięte największym bezrobociem, a także wszędzie tam, gdzie funkcjonowały niegdyś pegeerowskie gospodarstwa.
Ofiary składane przez wiernych są po prostu zbyt małe, by parafie na tych terenach mogły się utrzymać, dokonać bieżących
remontów czy ubezpieczyć budynek kościoła.
Właśnie brak pieniędzy na ubezpieczenie stał się przyczyną ogromnych kłopotów, jakie zawisły nad rzymsko-katolicką parafią w
oddalonym o 40 kilometrów od Łodzi Dalikowie.
W 1997 roku na dalikowskim cmentarzu doszło do wypadku, podczas którego 14-letnia dziewczynka została przygnieciona przez
uszkodzony konar drzewa. Spowodowało to przerwanie rdzenia kręgowego i w konsekwencji trwałe kalectwo. Matka
dziewczynki oddała sprawę do sądu, który orzekł, że do wypadku doszło z winy administratora cmentarza, czyli parafii w
Dalikowie. Mimo że od 1994 roku dalikowski proboszcz zwracał się do władz o zezwolenie na wycięcie części drzewostanu
(uzyskał jedynie ograniczoną zgodę, nieobejmującą jednak feralnego drzewa), sąd nakazał wypłacić dziewczynce wysokie
odszkodowanie oraz dożywotnią rentę w wysokości 1450 zł.
Jednak parafia nie ma z czego wypłacić takiej kwoty, nie jest także ubezpieczona. W tej sytuacji, po wygraniu sprawy we
wszystkich instancjach, matka dziewczynki złożyła wniosek o egzekucję długu (dziś wraz z odsetkami wynosi on prawie 400
tysięcy zł).
Parafii grozi licytacja, co byłoby ewenementem w skali kraju. Pod młotek miałyby pójść: kościół z początku XX wieku, wpisany do
rejestru zabytków, plebania z ogrodem, czterohektarowe pole z niewielkim budynkiem oraz cmentarz.
W całą sprawę wmieszał się „pierwszy polski antyklerykał” Jerzy Urban, który wyraził chęć kupna licytowanego kościoła. Chciałby
w nim otworzyć dyskotekę, a w miejscu plebanii - jak wieść niesie - agencję towarzyską. Jego plany mają jednak niewielkie
szanse powodzenia.
Komornicy wstrzymują się z licytacją, licząc na ugodę stron. W tej sprawie Łódzka Kuria prowadzi rozmowy z matką dziewczynki.
Dzięki pomocy wiernych z całej diecezji, udało się uzbierać kwotę 100 tysięcy zł. Te pieniądze nie zadowalają jednak strony
poszkodowanej, która chciałaby odzyskać chociaż połowę należności. Negocjacje trwają i być może w końcu uda się zebrać
wymaganą sumę. Na to potrzebny jest jednak czas.
Patrząc na setki opuszczonych kościołów i świątyń, spełniających funkcje zgoła różne od ich pierwotnego przeznaczenia, nie
można oprzeć się wrażeniu, że oto na naszych oczach wypełniają się proroctwa Apokalipsy św. Jana.
Za to, jak dzisiaj wygląda obraz wielu kościołów, będziemy kiedyś rozliczeni w obliczu Boga. Jezus Chrystus wyraźnie bowiem
określił, czym ma być każda świątynia: „Napisano: dom mój jest domem modlitwy” (Łk 19,46).
Jak to się robi w maleńkiej Holandii
Jak poinformowały holenderskie media, w ostatnich dziesięciu latach zamknięto 623 kościoły. Część z nich zamieniono na
biblioteki, muzea czy nawet mieszkania. Najczęściej jednak pozostają one puste. Od początku lat 90. rocznie zamyka się bądź
zmienia funkcję średnio 40 świątyń, szczególnie na wsiach. Komisja Ekumeniczna zajmująca się obiektami kościelnymi obawia
się, że do roku 2010 z obecnych 1,8 tysiąca świątyń jedna czwarta straci swój sakralny charakter.opoka.org.pl
Rozmowa z ojcem Ryszardem Sumem misjonarzem ze Zgromadzenia Ducha Świętego. - Co robi misjonarz - "duchacz" w
Brukseli? - Pracuję w Sekretariacie Europejskim Zgromadzenia Ducha Świętego, który koordynuje działalność wszystkich
prowincji europejskich. Do moich obowiązków należy między innymi przygotowywanie logistyczne spotkań międzynarodowych i
napisanie raportów. - Masz okazję na co dzień obserwować Kościół katolicki na Zachodzie. Jest aż tak źle, czy też media
przesadzają? - Kościół katolicki ma się dobrze, tylko społeczeństwa są słabe. Zgubiły gdzieś Boga. Ludzie nie odczuwają potrzeby
kultu i uczestnictwa w niedzielnych mszach świętych. Laicyzacja postępuje bardzo szybko. W Holandii niedziela jest dobrym
czasem na przykład na wycieczki rowerowe, a nie na spotkanie z Bogiem. Podobnie w Belgii. O Kościele mało kto myśli, bo ta
instytucja - według miejscowych ludzi - nie przynosi ekonomicznych zysków. - Zastanawiałeś się, z czego wynika ta sytuacja? -
Trudno mi powiedzieć. Społeczeństwo pogubiło się i nie czuje potrzeby opieki Bożej. Kiedyś mówiło się, że Francja jest pierwszą
córą Kościoła. Papież Jan Paweł II pytał: - Francjo, co zrobiłaś ze swoim chrztem? Okazuje się jednak, że to Belgia przejęła
pałeczkę pierwszeństwa w laicyzacji i aż prosi się powiedzieć - pogaństwa. Brukseli Kościół jest niepotrzebny. - A jednocześnie
pełna jest pięknych świątyń. - Nad tym ubolewam, bo świątynie są piękne, nawet dobrze utrzymane, ale nie ma żywego Kościoła
- wspólnoty ludu Bożego. - Jak jest w waszym kościele? - Kościół stoi w centrum Brukseli, w dzielnicy Matonge, w której mieszka
wielu Afrykańczyków. W Kinszasie, stolicy Demokratycznej Republiki Konga (dawny Zair) także jest dzielnica Matonge. W latach
60. ubiegłego wieku Kongijczycy przyjeżdżali do Europy. Tu studiowali, sprowadzili rodziny, zwyczaje i religię. W naszej parafii,
św. Bonifacego, niedzielną mszę św. odprawiamy w języku francuskim. Na początku jest zaledwie garstka osób, w tym dwie
białe! W czasie liturgii dochodzi kilka następnych, a dźwięki organów sprowadzą jeszcze kilku bezdomnych czy kloszardów. -
Strasznie mało. - Niestety. Ale pocieszające jest to, że kiedyś parafia ta była kompletnie opustoszała. Kościół przez pewien czas
był pusty. Obecny proboszcz - "duchacz", który pracował wiele lat na misjach, reaktywował życie parafialne i podczas większych
świąt świątynia jest wypełniona. - Tysiące Polaków wyjeżdża za chlebem, np. do Holandii. Masz z nimi kontakt? - Kilka lat temu
przełożony prowincji holenderskiej zaproponował mi odprawianie mszy św. po polsku w Heusden, gdzie w pobliskich szklarniach
pracują robotnicy sezonowi z różnych stron Polski. Ponad tysiąc osób. Msze odprawiane w języku niderlandzkim nie gromadziły
Polaków. Na pierwszą moją mszę przyszło siedem osób. Obecnie 200-250. W niedziele dojeżdżam z Brukseli do Heusden (160
km) i cieszę się, że Kościół jest pełny. - Zdarza się, że chcą z tobą porozmawiać o problemach? - Zawsze przyjeżdżam wcześniej,
słucham spowiedzi. A po mszy św. spotykamy się w salce parafialnej przy kawie, herbacie i ciastkach. Rozmawiamy o
problemach, także finansowych w szklarniach czy kłopotach emigracyjnych. Na koniec zdarzają się rozmowy indywidualne.
Przygotowuję dzieci do pierwszej Komunii św., a dorosłych, pary - do małżeństwa. Śluby planują w kraju, ale potrzebują
zaświadczeń o ukończeniu kursu przedmałżeńskiego. - Zauważasz negatywne skutki wyjazdów ze chlebem na Zachód? Rozpadają
się rodziny? - Zawsze jest coś za coś. Wszyscy przyjechali zarobić pieniądze, nie ma innych racji. Część przesyła pieniądze do
kraju. Małżeństwa żyją w separacji, ponieważ mąż lub żona wyjechali na Zachód i w domu pojawiają się rzadko. Rozłąka jest
nieunikniona. Są też rodziny, które pracują razem. Niektórzy przyjechali do Holandii wiele lat temu i już tam mieszkają. Ludzie
zarabiają na konkretny cel - narzeczeni przyjechali zarobić na ślub, inni na budowę domu czy samochód. Dziś zarobki w Holandii
porównywalne są z krajowymi, ale większość z tych osób w Polsce w ogóle nie znalazłaby pracy. Dlatego zbierają pomidory,
ogórki czy paprykę za kilka euro na godzinę. W kazaniach prawie zawsze podkreślam, że nie tylko euro jest ważne, ale przede
wszystkim życie Ewangelią. - Z doniesień medialnych wynika, że coraz więcej kościołów w Holandii jest sprzedawanych na bary,
kluby czy galerie. - Sytuacja jest dramatyczna. Frekwencja rodowitych Holendrów wynosi jeden lub dwa procent. Kościoły
przestają spełniać funkcje sakralne i są sprzedawane. Wyczytałem i słyszałem, że w Holandii do roku 2050 zostaną zamknięte
wszystkie świątynie - katolickie i protestanckie. To apokaliptyczny obraz! Cieszę się, że do kościoła, w którym obecnie odprawiam
niedzielne msze, przychodzą Polacy, a Holendrzy podziwiają naszą religijność. Widzą, że Kościół katolicki jest żywy, a Polacy
pięknie się modlą. Dla Holendrów będących na bakier z Bogiem jesteśmy nadzieją Europy. - Po swoich doświadczeniach
misyjnych jak patrzysz na przyszłość Kościoła w Polsce? - Kościół w Polsce jest mocny wiarą naszych przodków, rodziców,
dziadków. To potężny filar. Młodzież wychowana w takim duchu, mimo nowinek, ma w sobie mocne korzenie i podstawy
pobożności. Problemem jest to, że oni zachłystują się Zachodem, który ignoruje praktyki religijne. Kościół może być
prześladowany, biedny, z mniejszą lub większą frekwencją, ale Duch Święty nie pozwoli, by zaginął. - A może księża powinni
inaczej docierać do młodych? - Pewnie tak. Przykład: Jeśli przed sklepem warzywnym nie wyeksponujesz towarów, to nie licz na
to, że odwiedzą cię klienci. Wystaw piękne truskawki, kapustę, pomidory, a wtedy potencjalny klient może się zatrzymać.
Kościoły wyglądają podobnie: sacrum w tabernakulum, ołtarz, obrazy. Ale dziś potrzeba też - moim zdaniem - zewnętrznego
świadectwa. W wielu parafiach organizowane są koncerty, festyny, loterie, działają najróżniejsze stowarzyszenia. To pomaga
zauważyć tę samą pobożność z innej perspektywy. To jest potrzebne młodym - np. wakacje z Bogiem, wycieczki, pielgrzymki.
Oto bezmiar apostazji! W Holandii zamkną 1000 kościołów
Oznacza to, że holenderscy katolicy muszą przygotować się na przyszłość bez kościołów. Kardynał Willem Eijk, arcybiskup
Utrechtu i przewodniczący tamtejszego episkopatu zapowiedział, że wkrótce właśnie 1000 kościołów trzeba będzie zamknąć. Co
się z nimi później stanie – wolelibyśmy nie wiedzieć. Prawda jest bowiem bolesna – bezbożnicy i poganie uczynią z nich sklepy,
bary, i hotele, w których ubierać się, stołować i spać będą ludzie, którzy nigdy w życiu nie poznali Jezusa Chrystusa. W środku
Europy!...
1000 kościołów: to dużo dla każdego kraju, ale dla Holandii to po prostu ogrom. Kard. Eijk wyjaśnia, że zamknięcie jest
konieczne, bo w wielu parafiach katolików jest już tak mało, że najzwyczajniej w świecie nie ma dla kogo – i nie ma jak – tych
kościołów utrzymywać. W liczbie 1000 mieszczą się zarówno świątynie katolickie, jak i protestanckie.
Skąd taki ogrom apostazji w Kościele holenderskim? Hierarcha stawia sprawę krótko i precyzyjnie: to rezultat „błędów lokalnego
kościoła po Soborze [Watykańskim II] i rezygnacji z ewangelizacji”.
A gdy przypomnimy sobie, że na wspomnianym Soborze niepomiernie dużą rolę odegrali właśnie hierarchowie z Holandii i
innych państw, w których apostazja jest powszechna – jak Niemcy, Belgia i Francja – to włos może zjeżyć się na głowie. Przede
wszystkim dlatego, że ludzie, którzy współtworzyli soborowe dokumenty, zrobili później wiele, by je wypaczyć i zinterpretować
na własną, liberalną modłę – doprowadzając do prawdziwej katastrofy.
Wystarczy przypomnieć, że w latach 50. w Holandii do na niedzielną Mszę świętą chodziło 90 proc. katolików. Dzisiaj to 5 proc.,
co w przełożeniu na konkretne liczby oznacza 200 tysięcy (sic!) osób. Według kardynała za taki stan rzeczy odpowiada w
ogromnej mierze „radykalny indywidualizm”, który w Holandii ogromnie się rozpowszechnił.
Niestety, lokalny Kościół zrobił bardzo dużo, by ten „radykalny indywidualizm” wzmocnić. Wystarczy tu przypomnieć wydanie w
1966 roku słynnego katechizmu, redagowanego między innymi przez okrytego złą sławą de facto heretyka ks. Edwarda
Schillebeeckxa OP.
Katechizm ten prezentował poglądy po prostu niezgodne z wiarą w Jezusa Chrystusa, w niebywale cyniczny, ewidentnie diabelski
sposób odwodząc katolików od prawdziwej świętej wiary. Efekty są dzisiaj aż nadto widoczne. Holandia jest w awangardzie
antycywilizacyjnego postępu „kultury” śmierci. Opuszczona przez pasterzy, którzy pod korcem ukryli światło Objawienia, wybrała
hedonizm i pogański kult człowieka.
1000 zamkniętych kościołów: oto owoce liberalnego podejścia do wiary.
Paweł Chmielewski
Kościół sprzedam
Data publikacji: 08.10.2006, 21:00 Ostatnia aktualizacja: 09.08.2011, 13:30
W rachunku ekonomicznym nie ma przebaczenia: liczą się pieniądze z podatków, a nie modlitwy wiernych.
Ksiądz Thomas Quadt z parafii św. Anny w Duisburgu przegrał batalię o swój kościół. Wybudowana pół wieku temu świątynia
jeszcze w tym roku ma być zamknięta i zamieniona na salę koncertową albo inny obiekt użyteczności publicznej. Powód? Zbyt
mało wiernych w parafii. - Konsternacja jest duża - ks. Quadt nie kryje rozczarowania. - Wysłaliśmy nawet list do biskupa z
prośbą o zachowanie świątyni, ale nie udało się nam postawić na swoim - mówi. Teraz kościół może być przekazany innemu
wyznaniu, np. prawosławnym, albo zamieniony na salę koncertową, muzeum, a może jakiś zakład pracy.
Takich spraw kuria biskupia w Essen ma do rozpatrzenia więcej. Aż sto innych świątyń w diecezji może w najbliższym czasie
podzielić los duisburskiego kościoła św. Anny. Oznacza to, że za dwa lata liczba kościołów może w tym regionie spaść do 250.
Felix Genn, 56-letni biskup, zatwierdził już radykalny program oszczędnościowy, przewidujący łączenie parafii, w których jest
zbyt mało wiernych, likwidację połowy etatów i pozbycie się do 2008 roku prawie jednej trzeciej z 350 istniejących kościołów.
Zamykanie świątyń to prawdziwa epidemia u naszego zachodniego sąsiada. Według danych Niemieckiej Konferencji Biskupów od
1990 r. w całym kraju zam-knięto ponad 300 domów bożych. W niedalekiej przyszłości może do nich dołączyć kolejne 700.
Pasa zaciskają dziś już nie tylko katolicy. Na założonej przez regionalne
kościoły protestanckie witrynie www.kirchengrundstuecke.de znaleźć można kilkaset wystawionych na sprzedaż kościelnych
nieruchomości i działek budowlanych. Na początku lipca rada Kościoła ewangelickiego w Niemczech (EKD) przyjęła dokument
"Perspektywy Kościoła ewangelickiego w XXI wieku", przewidujący m.in.
łączenie regionalnych kościołów krajowych i rezygnację z części siedzib biskupów. - Alternatywy nie ma - stawia sprawę jasno
przewodniczący EKD bp Wolfgang Huber.
Przyczyną likwidacji kościołów w Niemczech jest zmniejszanie się liczby wiernych i kurczenie wpływów z płaconego przez nich
podatku kościelnego. Tylko w 2004 r. szeregi wiernych opuściło w Niemczech ponad 140 tys. protestantów i ponad 100 tys.
katolików (na ponad
27 mln). Dziś tylko dwóch na trzech Niemców deklaruje się jako chrześcijanie. - Poza tym społeczeństwo się starzeje. Na ulicach
niemieckich metropolii widzimy
dziś głównie dzieci tureckie - tłumaczy "Newsweekowi" Thomas Begrich, kierownik wydziału finansowego EKD. Jednocześnie
rośnie rzesza niewierzących. Kolejny problem to utrzymujące się od lat ponaddziesięcioprocentowe bezrobocie, a niepracujący
Niemcy są zwolnieni z podatku kościelnego. Tylko między 2003 i 2004 r. wpływy Kościoła protestanckiego z tytułu podatku
kościelnego spadły o 8,3 proc. - do 3,69 mld euro. Do 2030 roku Kościół ewangelicki w Niemczech straci jedną trzecią członków i
połowę przychodów z podatku.
Także katolicy będą mieli do dyspozycji coraz mniejsze środki, zwłaszcza w Zagłębiu Ruhry. Założona w 1958 r. diecezja w Essen
straciła przez pół wieku istnienia ponad jedną trzecią wiernych i ma ich dzisiaj już tylko 950 tysięcy. - W latach 60. ówczesny
biskup Franz Hengsbach marzył o kościele za każdym rogiem - mówi "Newsweekowi" dr Carsten Frerk, autor książki "Finanse i
majątek kościołów w Niemczech". Budowano wiele świątyń. Teraz ten powojenny rozmach budowlany odbija się czkawką.
Wydatki diecezji pokrywane są w dużym stopniu dzięki kredytom. Kościół zatrudnił słynną firmę doradczą McKinsey, by pomogła
znaleźć rozwiązanie problemu.
Najskuteczniejszym wyjściem okazało się zamknięcie pustych świątyń. Reformy mają przynieść rocznie 15 mln euro oszczędności.
Wielu katolików nie może się pogodzić z zamykaniem kościołów, w których brali ślub lub przystępowali do Pierwszej Komunii. -
Ludziom krwawi serce, bo zabiera się im kawałek heimatu - stara się zrozumieć wiernych
bp Genn. Ale jednocześnie podkreśla, że od obranego kursu nie ma odwrotu.
W diecezji berlińskiej przyjęto plan oszczędnościowy zakładający rezygnację do 2009 roku z personelu technicznego parafii
(sprzątaczek, stróżów). Odejść będzie musiała część organistów. Cięcia wydatków zapowiedziała też archidiecezja w Kolonii. W
jej wikariacie generalnym dojdzie do redukcji etatów. Oszczędności obejmą katolickie przedszkola, księgarnie czy schroniska
młodzieżowe. Ponad
20 świątyń przekazano innym wspólnotom chrześcijańskim, najczęściej prawosławnym. - Chodzi nam o to, by taki budynek był
nadal używany jako kościół
- tłumaczy Manfred Becker-Huberti, rzecznik archidiecezji kolońskiej. Często to jednak bardziej pobożne życzenie niż
rzeczywistość. Na przykład w miejscu świątyń, których pozbyła się archidiecezja hamburska, działają dziś muzeum, zakład
ślusarski, przedsiębiorstwo pogrzebowe i biuro architektoniczne. W berlińskiej dzielnicy Spandau w kościele powstały nawet...
apartamenty.
Kościół ewangelicki już w 2003 roku przyjął wytyczne w sprawie postępowania z zamykanymi świątyniami. Niemile widziane w
miejscu dawnego kościoła są na przykład supermarket i dyskoteka. Dokument zaleca też, by z powodów symbolicznych unikać
sprzedaży kościołów społeczności muzułmańskiej. Przekazywanie świątyń dużo mniej licznej społeczności żydowskiej już nie
budzi takich emocji. W synagogę zamieni się w przyszłym roku protestancki kościół Gustawa Adolfa w Hanowerze. Gmina
żydowska przebiła ofertę niemieckiego związku alpinistów, który zamierzał wykorzystać wysokie ściany świątyni do ćwiczenia
wspinaczki.
Nie każdy kościół można jednak kupić. Thomas Begrich jako przykład podaje Matthäus-kirche we Frankfurcie nad Menem.
Świątynia znajduje się w centrum miasta, w bliskim sąsiedztwie wielkich banków. Działka jest warta okrągłe 40 milionów euro, a
jednak protestanci nie zamierzają się jej pozbywać. - Sprzedajemy tylko te kościoły, które naprawdę przestały być nam
potrzebne - twierdzi Begrich. I dodaje, że nawet decyzja o zamknięciu jakiejś świątyni to jeszcze nie tragedia. Sam Marcin Luter,
twórca reformacji, pisał: "Nie ma innego powodu, by budować kościoły, niż ten, że chrześcijanie chcą się w nich zbierać. A gdy ta
przyczyna ustanie, powinno się zburzyć te same kościoły, tak jak czyni się to z innymi domami". Doktor Frerk mówi to samo,
tylko nowoczesnym językiem: - Jeśli klienci odchodzą, filię trzeba zamknąć.
Wnioski:
1.Dzialania rewolucyjne pokazane w działaniach Jehu z lat 60tych i 70tych, mają swój początek w dogorywającym imperium
Rzymskim, przelały się przez cały świat, usunęły stary konserwatywny świat, rządy (Jehorama Izraelskiego) które wspierały bestię
(papieski system władzy) i wprowadziły nowy świat liberalno-lewicowy(obecnie w Europie zachodniej panuje syndykalizm).
2.Teoria Dutschke jest o tyle ciekawa, że rewolucjoniści w Europie z radykalnych rozwiązań lat siedemdziesiątych przeszli do
rozwiązań opisanych przez Dutschke. Taka rewolucja, zamiast stosowania przemocy i terroru zastosowała „długie marsze przez
instytucje” i dokonała wielkich przemian polityczno, religijno, kulturalno, społecznych. Dotyczyło to również kościoła katolickiego
i innych kościołów. Takie działania przesunęły Europę na lewo w stronę syndykalizmu i doprowadziło do zapaści gospodarczej
pchając w stronę anarchizmu. Aby zniszczyć trwale instytucje jednego systemu władzy trzeba zniszczyć je od wewnątrz
zmieniając ideologię tych instytucji i ustanawiając ideologie innych systemów władzy.
3.Rewolucja (trzęsienie ziemi) jako drugi etap ucisku miała za główny cel podzielić Babilon na trzy części. W części zachodniej
Europy, po drugiej wojnie światowej dominował system władzy konserwatystów popierających papiestwo(bestia). Celem
rewolucji było usunięcie tego system, dogorywającego Imperium Rzymskiego poprzez zbuntowane masy społeczeństwa.
Obj.16: (18) I nastąpiły błyskawice i donośne grzmoty, i wielkie trzęsienie ziemi, jakiego nie było, odkąd człowiek istnieje na
ziemi; tak potężne było to trzęsienie. (19) I rozpadło się wielkie miasto na trzy części, i legły w gruzach miasta pogan. I
wspomniano przed Bogiem o wielkim Babilonie, że należy mu dać kielich wina zapalczywego gniewu Bożego. Elizeusz miał
płaszcz przed rewolucją, ponieważ drugie uderzenie Jordanu miało miejsce przed rewolucją. Rewolucjoniści mieli zniszczyć
smoka, bestię i obraz bestii.Obj.16:18-20 oraz 18:9.
TERAŹNIEJSZA PRAWDA Styczeń—Luty 1979 10str.
Powyższe informacje traktują krótko pewne problemy finansowe władz cywilnych w chrześcijaństwie, lecz my powinniśmy
zachować w pamięci proroctwo Obj. 16:19: „miasto wielkie [wielki Babilon] na trzy części rozerwane” przed doznaniem
„zapalczywości gniewu Bożego”;. Tak więc czytamy w Z 1896, kol. 2, że „wielkie systemy: religijny, socjalny i cywilny, które
obecnie łącznie stanowią chrześcijaństwo, pójdą w zapomnienie, zniszczenie Obj. 16:18; 18:2, 3, 5, 10, 16-19”. Ostateczny wyrok
jest wypowiedziany w Obj. 11:18, gdzie znajduje się oświadczenie, iż w czasie Boskiego gniewu On „wytraci tych, co psują
ziemię”.
E4 str.38-39-miasto rozerwane na trzy części.
Wykazaliśmy również, że przed symbolicznym trzęsieniem ziemi antytypiczny Jehu? udzieli poparcia obecnym rządom,
antytypicznemu Joramowi Izraelskiemu, przeciwko antytypicznemu Hazaelowi (2 Król. 8:28,29; 9:14,15). Rozumiemy, że właśnie
te trzy stronnictwa są wymienione jako trzy części wielkiego miasta (Obj. 16:19).
4. Podrzędnym celem rewolucji jest usunięcie wszelkich reżimów i dyktatorów co miało miejsce w krajach Europy zachodniej jak
i wschodniej która nie była pokazana w typie Jorama tylko Hazaela. Następnym celem rewolucji był również upadek rządów
imperialnych (Francja, Włochy, Anglia) co za tym idzie wyzwolenie krajów kolonialnych.
5.Biblia pokazuje głównie wydarzenia w Europie, Imperium Rzymskie (Izrael) oraz Ameryce (Juda). Inne wydarzenia na świecie to
pochodna wydarzeń w Europie i USA, często połączonych jako jeden organizm oraz jako uczestników globalnego czasu ucisku,
który dotyka całej ziemi.
6.Rewolucja miała za zadanie podzielenie Babilonu na trzy części, natomiast zupełne zniszczenie Babilonu i strawienie ciała bestii
nastąpi podczas Anarchii(ogień).Obj.18: (8) Dlatego w jednym dniu przyjdą jego plagi, śmierć i boleść, i głód, i spłonie w ogniu;
bo mocny jest Pan, Bóg, który go osądził. (18) i widząc dym pożaru jego, krzyczeli, mówiąc: Któreż miasto podobne jest do tego
miasta wielkiego?
7.Rewolucja w kościele nominalnym była związana bezpośrednio z ideologią ekumenizmu, tak zwanego otwarcia kościoła na
świat. W 1965 roku SWII zwołany przez modernistę Jana XXIII dał głos ,,eunuchom” liberałom kościoła którzy zrewolucjonizowali
kościół poprzez zmianę dogmatów i liturgii KK. Z drugiej strony, działania z zewnątrz kościoła(psy) chadecja, partia, która
powstała jako przeciw waga do środowisk lewicowych, sama z czasem stała się partią liberalną przyczyniając się do upadku
autorytetu kościoła konserwatywnego ,,trydenckiego.” Ptaki (klerykalni nauczyciele błędów) i dzikie zwierzęta polne miały
dokonać zupełnego zniszczenia instytucji kościoła pozostałych po rewolucji.
No comments:
Post a Comment