World War and the struggle of Armageddon, the resulting consequences for the world.

 This is a translation from the original Polish. See below.  Please forgive any formatting or translating errors.  Let us know of any issues in the comments. rcb 7/30/2022

A description of the World War and the struggle of Armageddon, the resulting consequences for the world.

2 Kings 8: (25) In the twelfth year of the reign of Joram, son of Ahab, king of Israel, Ochosias, son of Joram, became king of Judah. (26) At the time of taking power, Ochosias was twenty-two years old and reigned one year in Jerusalem. His mother's name was Atalia, granddaughter of Omri, the king of Israel. (27) He walked the way of the race of Ahab and did what is evil in the sight of the Lord, like the race of Ahab, because he was related to the race of Ahab. (28) Ochosiah went with Joram, the son of Ahab, to war against Chazael, king of Aram, at Ramot in Gilead. But the Arameans wounded Joram. (29) So King Joram retreated to Jizreel to heal from the wounds that the Arameans had inflicted on him in Ramot when he fought against Chazael, the king of Aram. Then Ochosiah, the son of Joram, king of Judah, came to visit Joram, the son of Ahab, in Yizreel because he was sick.

2 Kings 9: (21) Then Joram ordered to harness. So his chariot was harnessed. So Joram, the king of Israel, and Okhosiah, the king of Judah— each on his own chariot—set out to meet Jehu; they met him in the field of Naboth of Jizreel. (22) When Joram saw Jehu, he asked: Does [coming mean] peace, Jehu? And he answered, What peace? While the fornications of your mother Jezebela and her many sorceries continue! (23) Then Joram turned around and rushed to flee, crying out to Ochosiah: Betrayal, Ochosias! (24) But Jehu grabbed the bow with his hand and hit Joram between his shoulders, so that the arrow pierced his heart, and he fell on his chariot. (25) Then Jehu said to Bidkar, his shield, "Take him and cast him into the role of Naboth of Jizreel. For remember: you and I rode on horseback in two after his father Ahab, when the Lord pronounced this sentence against him: (26) Truly, I saw last night the blood of Naboth and the blood of his sons. And I will repay you in this field, the oracle of the Lord. Now take it and throw it into the field - according to the word of the Lord. (27) When Ochosiah, the king of Judah, saw this, he fled down the road to Beth-Haggan. But Jehu pursued him and commanded, "Kill him too! So they wounded him on his chariot at the entrance to Gur, which lies at Jibleam. And he fled further to Megiddo, where he died.

The symbolism of the book of kings according to E3.

Ahab - Europe with autocratic rule - absolute monarchy

Jezebel - Roman Catholic and Protestant Church

Ochosias of Israel - independent states of Europe (before the first phase of the war)

Jehoram of Israel – allied Europe (fascist Catholic Europe allied with the papacy) after the war Christian democracy.

Joram Judzki - reactionary U.S. governments under the influence of papacy policy. (from President Grover Cleveland 1893 to 1933 the fascist rule of President Roosevelt) E3,217

Ochosias of Judah—autocratic America helping allied Europe (autocratic U.S. governments helping Christian Europe since 1933-) E3.383

Khazael - syndicalist Russia 1920-1991 turning into totalitarian communism

Ramot in Gilead. - places of major importance (Gilead Ramot, rocky, uneven elevation) in Christianity, occupied by allied Europe (Jehorama of Israel) and America (Ahasias).

Jehu - the conservative world of work that helped Israel's Joram in the fight against communist Russia.

2 Kings 8 describes the war between Joram of Israel and Khazael, in the antitype the second phase of the world war, chapter 9 the period of revolution shown in Jehu's actions against Joram and Ochosiah. (Armageddon)

E3.372.

The deaths of Jehoram of Israel and Ahasias of Judah depict the destruction in Armageddon of allied Europe and autocratic America helping Europe.

(29) Ramot at Gilead (uneven, rocky hill) represents a position of paramount importance, especially in European affairs. Jehoram's control of it represents the occupation by allied Europe as a European nexus, now and for some time in the past, of a position of major importance in Europe. Just as Chazael tried to conquer Ramot at Gilead, so the syndicalist Russians tried to gain a position of major importance in Europe. Just as Jehu supported Jehoram and Ahaziah against Chazael, so conservative labor supports allied Europe and autocratic America against syndicalist Russians. This union of allied Europe, autocratic America aiding Europe, and the conservative world of labor prevented the syndicalist Russians from taking a leading position in Europe, just as Jehoram, Ahazias, and Jehu did not allow Chazael to occupy Ramot in Gilead. Chazael's wounding of Jehoram is a type of post-war wound that the syndicalist Russians inflicted on allied Europe. Jezreel, the residence of Ahab in a forbidden marriage to a pagan Jezebel, is a type of European union and cooperation between the state and the church. Jehoram's going to Jezreel for treatment depicts allied Europe seeking healing by approaching the Roman Catholic Church and making a practical agreement with it, which on the one hand has been going on for the last 15 years, while on the other hand various European states (Italy, Spain, Lithuania, Germany, etc.) are eating his body. Ahaziah visiting the wounded Jehoram represents an autocratic America joining a practical alliance with Rome and at the same time helping wounded allied Europe, e.g. by reducing debt and interest, loans, advice, turning a blind eye to the non-payment of debts by European nations, etc.

The beginning of the cooperation of Autocratic America with the alliance of European fascists and the papacy had its beginning from the presidency of Franklin Delano Roosevelt who had fascist views and his program which he implemented called the "New Deal" was also modeled on the program of European fascists. https://www.rp.pl/plus-minus/art13357761-wodz-roosevelt?fbclid=IwAR3dfIJe3PFDhNIL2OHyIKeqMmv8BQWQjFrYxDb9alSbHdG6x7t_gJv7pLE E3.383

The autocratic rule of America, under the influence of the strengthening papacy, had good relations with the Autocratic rule of the European fascists in alliance with the papacy (Rev. 17:12), and were united by a common struggle against Russian Communism. (Chazael) It was only the attack of America, an ally of the European fascists, Japan, that led to the deterioration of Roosevelt's good relations with the European fascists. The successors of fascist Catholic Europe who are shown in the type of Yoram Israel, Christian Democracy are shown in the sick, wounded Joram by Chazael. Israel and Judah's wars with Chazael show the deepening conflict between the two blocs of west and east, which led to the third phase of the world war, the so-called Cold War. From the above information it appears that in some places on earth the revolution was under the influence of the communists (Chazael), in others under the influence of believing socialists (Jehu.) Eastern and Central Europe, part of Asia, and part of Central America was under the influence of the Communists until the collapse of the USSR, and some states until now, an example of such a state is Cuba.

Revolution in Latin America

"The civilizational backwardness and insatiable aspirations of significant population groups in Latin American countries were a source of growing social and political tensions during the Cold War. As a consequence, South America could become an area of ideological expansion, followed by the political and economic expansion of the USSR. Although the Western Hemisphere was the traditional sphere of influence of the United States and Moscow seemed to accept this situation, at the turn of the fifties and sixties there was a change associated with the victory of the revolution in Cuba. The establishment of a left-wing and revolutionary regime in a country adjacent to the UNITED STATES, which in time declared an alliance with the USSR, was the most serious challenge to the Monroe Doctrine, whose "death" was proclaimed by Soviet leader Nikita Khrushchev. It also meant a deterioration of the geopolitical situation of the USA and a weakening of the authority of this superpower in the world. Washington's strategic goal was to prevent the Latin American revolution and prevent "world communism" from gaining a new foothold in the Western Hemisphere. The challenge posed to the U.S. by the threat of revolution in South America has become a priority of the country's foreign policy." Introduction to the book The Phantom of Revolution. U.S. Policy towards South America 1961-1968 Fatalski M

Revolution in Cuba.

Cuban Revolution Or How to Destroy Prosperity?

Zbigniew Krakowski | March 10, 2017 | no comments

There are few countries whose history is such a clear example of the fact that certain political systems simply do not work. I have already described an example of socialist reforms in Chile, a good example is the history of the People's Republic of Poland or the Soviet Union. However, among all the countries, Cuba is a unique example. While Poland, Russia and Chile were not exceptionally economically strong countries, Cuba's economy before the Castro revolution was a real gem compared to all Ibero-American countries. A few years of Communist rule were enough for it to sink to the bottom, from which it may never bounce back To begin with, a few numbers

What did Cuba look like in the fifties? The social structure itself may be surprising, because as much as 1/3 of the population belonged to the middle class. Cuba was the third country in the world – after England and the USA – to invest in modern technology, which was the railway. The prosperity is evidenced by the fact that Cuba's GDP in the fifties was the third largest in the world. Cuba was the export leader among Ibero-American countries, and its inhabitants had more cars than the inhabitants of Spain or Portugal. Cubans were a well-educated nation, with only 24% illiterate. The country's wealth was secured in the form of the third largest foreign exchange reserve among Ibero-American countries. All this was the result of the actions of two politicians: Gerard Machado, an efficient politician and entrepreneur who established good relations with American investors. However, the economic crisis of 1929 and dishonest political moves led to his rule being overthrown by General Fulgencio Batista in 1933.

We don't like this gentleman

However, Batista did not have two important advantages: the support of foreign media and popularity among Cubans, hence his hard rule did not enjoy a good streak. These advantages, in turn, had his opponent: Fidel Castro, who thanks to excellent propaganda and the support of foreign media: Neewsweek, New York Times or Reader's Digest grew in strength. When the U.S. withdrew from supporting Batista in 1958, the road to victory for Castro's revolution became very easy, all the more so because both the CIA and President Eisenhower did not see him as a communist threat and ignored warnings from American ambassadors.

I don't see a threat

Castro's rule left no illusions from the beginning. In three months, the new prime minister killed 500 political opponents. The persecution of political opponents began, the burning of books dangerous for the Castro regime and the use of moral duty in issuing sentences, not the letter of the law. Soon the reforms typical of communism began, and

so in 1959 the land reform began, thanks to which 200,000 people received the title of ownership of the land. Castro's rule would have had no chance in the reality of a healthy economy, but everything was done with the support of the USSR. It was the Soviet Union that supplied Cuba with oil and bought sugar at an inflated price. This was a huge financial support, 10 times the U.S. aid under the Marshall Plan. In June 1960, the oil industry was nationalized in Cuba, and when the U.S. threatened sanctions, Castro nationalized all of U.S. industry, resulting in an embargo and a severance of diplomatic relations. 1 December 1961 Cuba discovered the cards and declared itself a Marxist state. In response, Eisenhower authorized the CIA to begin plans to overthrow Castro.

Crises

Cuba is only 90 miles from the coast of the UNITED STATES, which, combined with advances in nuclear technology, posed a real threat. This is why President Kennedy decided in 1961 to invade the Bay of Pigs, but the whole action was poorly organized and after only 3 days the poorly prepared army of refugees surrendered. This was not the end of tensions. In October 1962, a U2 spy plane recognized the construction of an atomic bomb base in Cuba, which resulted in another conflict, but this time it was the U.S. that won in a diplomatic skirmish.

Downfall

Meanwhile, in Cuba itself, Castro continued disastrous economic reforms. In 1968, small-scale entrepreneurship was abolished and the focus was on the production of sugar, which was bought by the USSR, which quickly caused the country to fall ill with the Dutch disease. The economy of the once richest Ibero-American country was collapsing, so 10,000 advisers came from the USSR, which meant that Cuba practically lost its economic sovereignty. The country's economy functioned only thanks to strong financial support from the USSR – in the calculation it was a thousand dollars per person per year, which is why the collapse of the Soviet bloc was a huge blow. Castro, who lost his main sponsor, opened Cuba to tourists, investors, allowed small businesses to operate. To contain inflation, the US dollar has been allowed to be used, but the chances of a return to prosperity are still slim.

Will we finally draw conclusions?

Several years of communist rule in Cuba are not only an economic collapse. It is also the death of nearly 80,000 people who died while trying to escape from the island. It is also 16,000 executions carried out without sentences. The total number of victims of the regime could amount to up to 100,000 people. Let this be the best summary and proof that communism is always a road to nowhere. Zbigniew Krakowski

Mexico

MASSACRE IN MEXICO – Left revolt. The vast majority of the "May rebels" referred to left-wing slogans. They proclaimed that they wanted to shake up the "old society" and traditional morality. The leaders of the revolt, often the children of communists, socialists and liberals from the so-called Old Left, later began to call themselves the New Left. Many of the rebels of '68 later co-created the political establishment themselves and today set the tone for the Western left.

Dissatisfaction with the one-party rule of the PRI in the summer of 1968 reached an unprecedented scale. The growing number and larger protests were related to the upcoming Olympics in Mexico City (October '68). Since July, academic life in the capital and the whole country has come to a standstill, and students have taken to the streets instead of lecture halls. Due to the Olympic Games, the ruling PRI party and President Gustavo Diaz Ordaz were preparing to show foreign visitors that Mexico is politically stable and economically dynamic. These plans were most disturbed by student protests. The students demanded not only autonomy for universities, but also put forward a number of purely political demands: the release of all political prisoners, the resignation of the police chief, the dissolution of police units to disperse demonstrations. Interior Minister Luis Echeverría Alvarez agreed to discuss the issues with the students, but changed his mind when they demanded that the meeting be televised. From week to week, the student protest became more and more popular and more dangerous for the authorities. At the end of August, half a million opponents of the government gathered in the main square of Mexico City. In the end, the option of a violent crackdown on the protest prevailed in the government. President Diaz Ordaz (already known for his brutal actions when he was the head of the Interior Ministry) ordered the army to take control of UNAM (the largest and oldest, because it was founded in 1551, university in Mexico) and arrest the leaders of the rebellion. In response, the students called another rally – this time on the Three Cultures Square in the capital's Tlatelolco district. On October 2, 1968, about 5,000 people gathered there. Then heavily armed troops and

tanks surrounded the manifestation. Military helicopters appeared above the students' heads, dropping light races on crowded crowds. A moment later, the first shots thundered. According to one version, the first to start shooting soldiers, according to another – they were anti-government snipers in nearby buildings. A panicked mob attacked the military cordon in an attempt to get out of the square. The soldiers reacted with machine gun fire, bayonets went into motion. According to various estimates, from several dozen to even over 400 people died at that time. Ten days later, the Summer Olympics were inaugurated in the same city. Grzegorz Kuczyński Source: tvn24.pl (http://www.tvn24.pl)

Massacre on the Three Cultures Square (http://www.tvn24.pl)

1968 in Latin America: the boiling of the continent

1968 was recorded in the pages of history with the Prague Spring, protests in France, the assassination of Martin Luther King or the Polish Marc. Waves of social unrest have also reached Latin America, bringing the continent to a boil...

"We think that Mexico, like all of Central and South America, needs a change. We think it is necessary to oppose the domination of the United States and its economic, political, military and psychological influence," the students declared during an interview with Oriana Fallaci just a few days before the events that have gone down in Mexican history as la noche de Tlatelolco. , "Tlatelolco Night". In the sixties, Latino society woke up from malaise, "the dead city came to life" – as Elena Poniatowska wrote. Latin America was in turmoil, and the whole world was about to find out how politically hot the region was.

Mexican students at a bus burned down during the riots, July 1968 (photo by Marcel·lí Perelló, public domain).

1968 in Latin America: Students, Workers, Guerrillas and Liberation Theology

The prologue to Latin 1968 was long. On the one hand, discontent among the public grew. M.in in Uruguay, Argentina, Brazil and Mexico protested against terror, restrictions on freedom, censorship or too low wages. On the other hand, partisan units expanded their activities. The whole Latino world was looking towards Cuba, where Fidel Castro encouraged the creation of guerrilla movements. In March 1968, he himself announced ofensiva revolucionaria at the University of Havana, a revolutionary offensive in which all plants that were still in the hands of private owners were confiscated. It was also in Havana, as a result of a conference in 1966, that the Latin American Solidarity Organization was established, whose role was to support revolutionary activities.

Between 1966 and 1970, major guerrilla movements operated in Bolivia (National Liberation Army), Brazil (National Liberation Action, People's Revolutionary Vanguard, October 8 Revolutionary Movement), Guatemala (Insurgent Armed Forces), Colombia (Revolutionary Armed Forces of Colombia, National Liberation Army, People's Liberation Army), Nicaragua (Sandin's National Liberation Front), Uruguay (National Liberation Movement "Tupamaros") and Venezuela (National Liberation Front – Armed Forces). National Liberation, Revolutionary Left Movement and Red Banner). When Che Guevara was murdered in 1967, the guerrillas did not see it as the end of their activities, but as part of a larger struggle, the stake of which was the liberation of the subcontinent. Urban guerrillas such as the Tupamaros in Uruguay, which owed its name to the eighteenth-century leader of the rebellion against Spanish rule in Peru, gained popularity.

On the other hand, in the circles of ecclesiastical supporters, the theology of liberation, combining Catholic thought and left-wing activity, was gaining. In 1968, during the Second Latin American Episcopal Conference of Latin American bishops in Medellin – which ultimately had the task of adapting the local church to post-Conciliar reforms – Latin American hierarchs came out in defense of human rights, criticized the pervasive terror and unjust economic conditions and neo-colonialism. The strong imprint that liberation theology has left its mark on Latin American politics can be seen in the fact that it was one of the pillars of the Sandinista National Liberation Front, responsible for the revolution of the seventies of the twentieth century in Nicaragua.

Bread without Games

The new force was definitely students, especially active in Mexico. In this country, the first student appearances took place in the years 1957-1961. The university environment of the capital consisted of people associated with the Universidad Nacional Autónoma de México (UNAM, where 85,000 people studied in 1966), Instituto Politécnico Nacional (IPN) or Universidad Iberoamericana. As Tadeusz Łepkowski noted:

The student movement, which considers itself an integral part of the international camp of contestation and revolution, began to protest between 1965 and 1967 against the system and its pseudo-revolutionary and hypocritical phraseology, against fraud and corruption, and against the violation of university autonomy, the imposition of rectors, the persecution of independent and progressive student activists.

Soldiers on Ciudad de México, July 1968 (photo by Marcel·lí Perelló, public domain).

In 1968, the first public protests took place in July. The marches ended in Zócalo Square in front of the National Palace, where the crowd loudly demanded that the country's president, Gustavo Díaz Ordaz, go out on the balcony. Elena Poniatowska described that at that time schools became houses, dormitories and dining rooms for those who came from more distant regions of the country. Parents brought food to campus when their children printed agitation flyers.

To maintain discipline at colleges, Diaz Ortaz sent troops to universities. 1968 in Mexico was to be the year of the Olympic Games – the first in Latin America to show the region as peaceful and thriving. There was no room for any form of discontent. In July, student speeches in Tabasco were brutally suppressed, and in August in the capital. In response, the students formed a National Strike Committee, comprising representatives of the capital's universities. They demanded, m.in, the release of students arrested during the demonstrations, the removal of police chiefs responsible for the repression, compensation for the families of murdered students or the establishment of a public dialogue by the authorities. The protesting students in the capital were supported by their comrades from outside Mexico City, a large number of academics (including the rector of UNAM Javier Barros Sierra), left-wing politicians and intellectuals.

Mexican President Diaz Ortaz welcomes the participants of the Olympic Games (photo by Behrendt, from the collection of the Bundesarchiv, Bild 183-F1023-0037-001, published under the Creative Commons Attribution-Share Alike 3.0 Germany license).

However, the government remained deaf to attempts at dialogue, although it nervously glanced at the calendar – the grand opening of the Games was planned for 12 October. In this situation, it was decided to occupy UNAM by the army, as a result of which the rector of the university resigned. Three weeks before the Games, there was another bloodshed – the police killed 15 people and arrested about two thousand people. However, the government was on fire: on the one hand, it banned demonstrations, and on the other hand, it decided to start a dialogue with the strikers. However, any good intentions of the authorities turned out to be only vain hopes.

The night of Tlatelolco

The violence escalated on October 2. It was then that the students organized a demonstration in the square in the Tlatelolco district. People gathered in the famous Three Cultures Square, who were waiting for the speeches of the representatives of the Strike Committee, were surrounded by the army. To this day, it is not known from which side the first shot was fired – from the army or from anti-government snipers, hidden in nearby buildings. As a result of the massacre, about 400 people were killed and 1,000 were injured. Nearly fifty years after the massacre, the National Security Archive at George Washington University reported that the CIA had provided the Mexican government with data on the Strike Committee.

Heavy military equipment during student demonstrations in Mexico (photo: Cel·lí, public domain).

Even before the massacre on the Three Cultures Square, in the hall of the Polytechnic, Oriana Fallaci interviewed students from the Strike Committee:

Oriana Fallaci: Intentionally or not, your demonstrations almost disrupted the Games. To what extent are you against them?

Ernesto: We are not against the Olympic Games. We would like to emphasise that almost three billion pesos have been spent on them, a huge and unnecessary sum for a country that still has so many needs. Nevertheless, we do not want to prevent the opening of the Games. On the contrary, the fact that they coincided with our struggle is something completely accidental. For example, it would be easy for us to blow up electrical installations on a university campus. But we didn't.

Socrates: Now it's too late to charge. The Olympics are about to start and there is nothing left for us to do but agree to them and take advantage of the opportunities associated with it: the presence of journalists from all over the world. If it weren't for the Olympics, no one would pay attention to us. Mexican students are fighting the government, but it took seven years for information to spread beyond our borders.

Brazylia i National Union of Students

The student spring also reached Brazil, where a military regime had been in power since 1964. There, the main force was a student organization operating under the name União Nacional dos Estudantes. It functioned from 1937, but in 1964, due to the political involvement of students and their close contacts with the church, the authorities decided to dissolve the association. However, this did not prevent the activity – illegal conventions were still organized in 1965 in Sao Paulo, in 1966 in Belo Horizonte and a year later in Campinas. Student demonstrations focused on problems with places at universities, the curriculum or government policy. In 1967, there was even an explosion of bombs planted in the building of the Ministry of Education. It was clear that the student movement was becoming increasingly radicalized.

The breakthrough moment was the protest of March 28, 1968. In this way, young people expressed their dissatisfaction with the closure of one of the student canteens. However, the seemingly safe speech was something dangerous from the point of view of the police, who decided to pacify the demonstration, killing one of the students and injuring twenty other participants. The whole of Brazil was in turmoil – in Salvator, Belo Horizonte, Goian and Porto Alegre there were mass demonstrations, and UNE announced a university strike.

Students have mastered Brazilian cities. In Goiania, protesters took refuge in the cathedral, in Rio de Janeiro they built barricades in the city center. At the beginning of April, however, there was a bloody pacification and arrests, and by the decision of the governor, classes at the University of Rio de Janeiro were suspended. Two months later, on June 26, a peaceful demonstration against police brutality took place. The authorities gave permission for it, and next to students and employees of the university, intellectuals, artists and priests marched in it. President Costa e Silva also agreed to receive a delegation of students, although he refused to meet its demands: the release of arrested students, the cessation of police persecution, the abolition of censorship in publications of an artistic nature. The only thing he agreed to was to improve the material conditions of the students.

In October 1968, the UNE tried to hold another illegal congress, but there were further arrests. At that time, the leaders of the movement announced that they were moving away from drastic forms of struggle.

Manifestation of Brazilian students (photo from the collection of Arquivo Nacional, public domain).

Act of Revolutionary War

The students, however, were not the only group that in the eyes of the authorities was considered to be troublemakers of order. Mexico's president did not hesitate to brutally suppress the workers' demands. And so in 1965, when doctors and medical staff demanded pay rises and improved working conditions, 600 doctors were removed from their jobs, staff were arrested in the state capital of Hidalgo, and in one of the hospitals in Mexico City, doctors were forcibly removed, leaving the sick unattended. Protests also took place in the countryside – protests were made against the abuses of large landowners, administrative problems and the suspension of agricultural reforms. These protests were brutally suppressed by the military – for example, in August 1967, 30 protesters were killed in Acapulco.

In April 1968, there was a workers' strike in Contagem, Brazil, which involved 15,000 protesters demanding raises, but it was suppressed by the military. A better organized strike broke out three months later in Osasco, where several thousand metallurgical workers occupied six factories. This protest met with broad support – it was supported by the m.in auxiliary bishop of Sao Paulo and students who earned money in the local factories. The gendarmerie took care of the end of the strike: 60 people were arrested and 600 were dismissed from work. The Ministry of Labour also decided to transfer the local trade union to receivership. The September strikes of metallurgical workers from Rio de Janeiro and Belo Horizonte also proved to be a Pyrrhic victory. Although the workers won raises, repression was also carried out.

Police manhunt for Tupamaros in Montevideo, 1969 (public domain).

The impotence associated with the lack of possibility of peaceful dialogue led to the formation of small, highly radicalized groups – urban guerrillas. Banks were attacked, explosives were planted in newspaper editorial offices, politicians were kidnapped.

When the U.S. ambassador was abducted in 1969, the condition was the release of political prisoners and the publication of a translation text:

The kidnapping of an ambassador representing the interests of imperialism in our country is an act of revolutionary war, intensifying every day. Later this year, our fight will enter the stage of gerylasówki on the interior. By kidnapping Elbirck, we wanted to show that you can strike at a dictatorship and a system of exploitation when you are armed and organized.

Brazil was not the only Latin American country where power was exercised by a military regime. In Peru, until 1968, power remained in the hands of the American People's Revolutionary Alliance. The day after the Tlatelolco massacre in Peru, there was a coup d'état. A group of officers, led by General Juan Velasco Alvarado, overthrew the legitimately elected president, Fernando Belaúnde Terry. In response to Tupamaros' radical activities in Uruguay – such as the assault on hotel Casino Carrasco and the robbery of several million pesos, the blowing up of radio stations, the kidnapping of politicians – in 1968 the government decided to impose martial law in the country.

However, the sixties in Latin America were not only a time of political events. This region also comes alive in other ways. In 1967, the first edition of Gabriel Garcia Marquez's One Hundred Years of Solitude was published. In 1968, Bolivian director Jorge Sanjinés is filming Yawar mallku, or Blood of the Condor, a film about Bolivians of Indian descent whose culture has been destroyed by Western civilization. Sanjinés' painting is a breakthrough moment in Andean cinematography. In Uruguay, on the other hand, foreign films were popular: Planet of the Apes and the Italian-Algerian Battle of Algiers – this second film in a month in a cinema in Montevideo was watched by 25,000 viewers, before its screening was banned by the military authorities.

Scars in consciousness

Monument to the victims of the Tlatelolco massacre (photo by Ralf Roletschek, published under the Free Art License).

On October 12, 1968, the President of Mexico, during the opening of the Games, released two white pigeons into the sky as a sign of peace. However, nothing was able to erase from the history of the "night of Tlatelolco" – as the events of October 2, 1968 were called by Elena Poniatowska.

The spirit of Latin American 1968, however, did not end with the last day of that year. Some of the movements have died out, some have become radicalized. The seventies will bring further upheavals and dictatorships – the Nicaraguan Revolution, Pinochet's rule in Chile and the crackdown on political opposition as part of Operation Condor.

However, the memory remained. The theme of the turbulent history of Latin America in the twentieth century returned on the occasion of the award-winning Roma Alfonso Cuaron, in which the director refers to the protests in Mexico in 1971:

Without a doubt, the Corpus Christi massacre is a scar in the collective consciousness of Mexicans. Our country is full of scars. Three years earlier, there had been a massacre of students in Tlatelolco Square, and after 1971 there were further protests where young people demanded democratic reforms. It was then that radicalized political groups were born, and the protests ended with many students joining the partisans. Even what is happening in our politics now, the changes – hopefully for the better – are the result of those dramatic events.

The events of 1968 have certainly remained such scars in the history of Latin America, permanently changing the consciousness of its inhabitants.

Bibliography:

 Alfonso Cuarón on Roma – we talk to the Oscar winner about his latest film! [in:] Moviesroom, December 13, 2018 [accessed June 20, 2019] <[https://moviesroom.pl/publicystyka/wywiady/alfonso-cuaron-o-romie-rozmawiamy-z-laureatem-oscara-o-jego-najnowszym-filmie/]>.

 History of Latin America: from the end of the colonial era to modern times, vol. 3, edited by Ryszard Stempłowski, Book and Knowledge, Warsaw 1983;

 Fallaci Oriana, 1968: From Vietnam to Mexico, Świat Książki, Warsaw 2018;

 Kula Marcin, Historia Brazylii, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wrocław 1987;

 Krzywicka Krystyna, Theology of Liberation, "Annales Universitatis Mariae Curie-Skłodowska" 1994 , Sectio K, Politologia 1, pp. 72-79;

 Llosa Alvar, 1968 in Latin America: Appearance of new actors, "Historia Actual Online" 2009, nr 19, s. 111-128;

 Łepkowski Tadeusz, Historia Mexico, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wrocław 1986;

 Moreno Teresa, Demand that the State accept guilt for 1968, "El Universal", 22.02.2019;

 Nájar Alberto, Tlatelolco Massacre: what happened on October 2, 1968, when a brutal coup against students changed Mexico forever, BBC.com, 2 października 2018 roku [dostęp: 20 czerwca 2019 roku] <[ https://www.bbc.com/mundo/noticias-america-latina-45714908]>;

 Poniatowska Elena, The only student protest that ended in massacre, "El Pais"; 9.05.2018;

 Santana Adalberto, 1968 in the memory of Latin America and the world, "Revista Mexicana de Ciencias Políticas y Sociales" 2018, nr 234, s. 177-199. 

original Polish: 

Opis wojny światowej i walki Armagedonu, wynikające z tego konsekwencje dla świata.

2Król.8: (25) W dwunastym roku [panowania] Jorama, syna Achaba, króla Izraela - Ochozjasz, syn Jorama został królem Judy. (26) W chwili objęcia władzy Ochozjasz miał dwadzieścia dwa lata i królował jeden rok w Jerozolimie. Jego matka miała na imię Atalia, wnuczka Omriego, króla izraelskiego. (27) Kroczył on drogą rodu Achaba i czynił to, co jest złe w oczach Pańskich, jak ród Achaba, ponieważ był spowinowacony z rodem Achaba. (28) Ochozjasz wyruszył z Joramem, synem Achaba, na wojnę przeciw Chazaelowi, królowi Aramu, w Ramot w Gileadzie. Lecz Aramejczycy zranili Jorama. (29) Zatem król Joram wycofał się do Jizreel, aby leczyć się z ran, które mu zadali Aramejczycy w Ramot, kiedy walczył przeciw Chazaelowi, królowi Aramu. Wtedy Ochozjasz, syn Jorama, król judzki, przyszedł odwiedzić Jorama, syna Achaba, w Jizreel, ponieważ był chory.

2Król.9: (21) Wtedy Joram kazał zaprzęgać. Zaprzężono więc jego rydwan. Zatem Joram, król izraelski, i Ochozjasz, król judzki - każdy na swoim rydwanie - wyruszyli naprzeciw Jehu; spotkali go na polu Nabota z Jizreel. (22) Kiedy Joram ujrzał Jehu, zapytał: Czy [przyjście to oznacza] pokój, Jehu? Ten zaś odpowiedział: Jaki pokój? Gdy jeszcze trwają czyny nierządne twojej matki Izebeli i liczne jej czarodziejstwa! (23) Wtedy Joram zawrócił i rzucił się do ucieczki, wołając do Ochozjasza: Zdrada, Ochozjaszu! (24) Lecz Jehu chwycił ręką za łuk i trafił Jorama między ramiona, tak iż strzała przeszyła jego serce, a on padł na swój rydwan. (25) Wtedy Jehu rzekł do Bidkara, swego tarczownika: Zabierz i rzuć go na rolę Nabota z Jizreel. Bo przypomnij sobie: ja i ty jechaliśmy konno we dwóch za jego ojcem Achabem, kiedy Pan wypowiedział przeciw niemu ten wyrok: (26) Naprawdę, widziałem wczoraj wieczorem krew Nabota i krew synów jego - wyrocznia Pana. I odpłacę tobie na tym polu - wyrocznia Pana. Teraz więc zabierz i rzuć go na pole - według słowa Pańskiego. (27) Kiedy Ochozjasz, król judzki, zobaczył to, uciekał drogą na Bet-Haggan. Lecz Jehu ścigał go i rozkazał: Także jego zabijcie! Zranili go więc na jego rydwanie u wejścia do Gur, które leży przy Jibleam. A on uciekał dalej do Megiddo, gdzie umarł.

Symbolika księgi królewskiej według E3.

Achab -Europa z autokratycznymi rządami-monarchia absolutna

Izebel - Kościół rzymskokatolicki i protestancki

Ochozjasz Izraelski - niezależne od siebie państwa Europy (przed pierwszą fazą wojny)

Jehoram z Izraela – sprzymierzoną Europę (faszystowska katolicka Europa sprzymierzona z papiestwem) po wojnie chrześcijańska demokracja.

Joram Judzki -reakcyjne rządy USA pod wpływem polityki papiestwa. (od prezydenta Grover Cleveland 1893 do 1933 faszystowskie rządy prezydenta Roosevelta) E3.217

Ochozjasz Judzki- autokratyczną Amerykę, pomagającą sprzymierzonej Europie (autokratyczne rządy USA pomagające chrześcijańskiej Europie od 1933-) E3.383

Chazael- syndykalistyczna przechodząca w komunizm totalitarny Rosja 1920-1991

Ramot w Gileadzie. - miejsca o głównym znaczeniu (Ramot Gileadzkie, skaliste, nierówne wzniesienie) w chrześcijaństwie, zajmowanego przez sprzymierzoną Europę (Jehorama z Izraela) oraz Amerykę (Achazjasza).

Jehu - konserwatywny świat pracy który pomagał Joramowi Izraelskiemu w walce z komunistyczną Rosją.

2Król.8 opisuje wojnę pomiędzy Joramem Izraelskim a Chazaelem, w antytypie drugą fazę wojny światowej, rozdział 9 okres rewolucji pokazany w działaniach Jehu przeciwko Joramowi i Ochozjaszowi. (Armagedon)

E3.372.

Śmierć Jehorama z Izraela oraz Achazjasza z Judy przedstawiają kolejno zniszczenie w armagedonie sprzymierzonej Europy oraz autokratycznej Ameryki, pomagającej Europie.

(29) Ramot w Gilead (nierówne, skaliste wzniesienie) reprezentuje pozycję o najważniejszym znaczeniu, szczególnie w sprawach Europy. Kontrolowanie go przez Jehorama reprezentuje zajmowanie przez sprzymierzoną Europę jako europejskie powiązanie, obecnie i przez pewien czas w przeszłości pozycji o głównym znaczeniu w Europie. Tak jak Chazael próbował zdobyć Ramot w Gilead, tak syndykalistyczni Rosjanie próbowali zdobyć pozycję o głównym znaczeniu w Europie. Tak jak Jehu popierał Jehorama i Achazjasza przeciwko Chazaelowi, tak konserwatywny świat pracy popiera sprzymierzoną Europę i autokratyczną Amerykę przeciwko syndykalistycznym Rosjanom. Ten związek sprzymierzonej Europy, autokratycznej Ameryki pomocnej dla Europy oraz konserwatywnego świata pracy nie pozwolił syndykalistycznym Rosjanom zająć głównej pozycji w Europie, tak jak Jehoram, Achazjasz i Jehu nie pozwolili Chazaelowi zająć Ramot w Gilead. Zranienie Jehorama przez Chazaela jest typem powojennych ran, jakie syndykalistyczni Rosjanie zadali sprzymierzonej Europie. Jezreel, miejsce zamieszkania Achaba w zabronionym związku małżeńskim z pogańską Izebel, jest typem europejskiej unii oraz współpracy państwa z kościołem. Udanie się Jehorama do Jezreel na leczenie przedstawia sprzymierzoną Europę, szukającą uzdrowienia przez zbliżanie się do Kościoła rzymskokatolickiego i praktyczne porozumienie z nim, co przez ostatnie 15 lat z jednej strony jest w toku, podczas gdy z drugiej strony różne europejskie państwa (Włochy, Hiszpania, Litwa, Niemcy, itp.) jedzą jego ciało. Achazjasz odwiedzający rannego Jehorama reprezentuje autokratyczną Amerykę przyłączającą się do praktycznego sojuszu z Rzymem i równocześnie udzielającą pomocy zranionej sprzymierzonej Europie, np. przez redukcję długu i odsetek, pożyczki, rady, w znacznym stopniu przymykanie oka na niespłacanie długów przez europejskie narody itp.

Początek współpracy Autokratycznej Ameryki z sojuszem Europejskich faszystów i papiestwa miał swój początek od prezydentury Franklina Delano Roosevelta który miał poglądy faszystowskie i jego program który realizował nazwany „Nowym Ładem” również był wzorowany na programie Europejskich faszystów. https://www.rp.pl/plus-minus/art13357761-wodz-roosevelt?fbclid=IwAR3dfIJe3PFDhNIL2OHyIKeqMmv8BQWQjFrYxDb9alSbHdG6x7t_gJv7pLE E3.383

Autokratyczne rządy Ameryki pod wpływem umacniającego się papiestwa miały dobre relacje z Autokratycznymi rządami Europejskich faszystów w sojuszu z papiestwem (Obj.17:12), łączyła ich wspólna walka z Rosyjskim komunizmem. (Chazael) Dopiero atak sojusznika Europejskich faszystów, Japonii na Amerykę doprowadził do zepsucia dobrych stosunków Roosevelta z Europejskimi faszystami. Następcy faszystowskiej katolickiej Europy którzy są pokazani w typie Jorama Izraelskiego, Chrześcijańska demokracja pokazani są w chorym, zranionym Joramie przez Chazaela. Wojny Izraela i Judy z Chazaelem pokazuje pogłębiający się konflikt pomiędzy dwoma blokami zachodu i wschodu, który doprowadził do trzeciej fazy wojny światowej, tak zwanej zimnej wojny. Z powyższych informacji wynika, że w niektórych miejscach na ziemi rewolucja była pod wpływem komunistów (Chazaela), w innych pod wpływem wierzących socjalistów (Jehu.) Europa wschodnia i środkowa, część Azji, i cześć Ameryki środkowej była pod wpływem komunistów do upadku ZSRR, i niektóre państwa do czasu obecnego, przykładem takiego państwa jest Kuba.

Rewolucja w Ameryce Łacińskiej

„Cywilizacyjne zapóźnienie i niezaspokojone aspiracje znaczących grup ludności w krajach Ameryki Łacińskiej były w czasach zimnej wojny źródłem narastających napięć społecznych i politycznych. W konsekwencji Ameryka Południowa mogła się stać obszarem ekspansji ideologicznej, a za nią politycznej i gospodarczej ZSRR. Wprawdzie półkula zachodnia stanowiła tradycyjną strefę wpływów Stanów Zjednoczonych i sytuację tę Moskwa zdawała się akceptować, jednak na przełomie lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych nastąpiła zmiana związana ze zwycięstwem rewolucji na Kubie. Ustanowienie w kraju sąsiadującym z USA lewicowego i rewolucyjnego reżimu, który z czasem zadeklarował sojusz z ZSRR, stanowiło najpoważniejsze wyzwanie dla doktryny Monroego, której „śmierć" proklamował radziecki przywódca Nikita Chruszczow. Oznaczało też pogorszenie sytuacji geopolitycznej USA i osłabienie autorytetu tego supermocarstwa w świecie. Strategicznym celem Waszyngtonu stało się zapobieżenie rewolucji latynoamerykańskiej i uniemożliwienie zdobycia przez „komunizm światowy" nowego przyczółku na półkuli zachodniej. Wyzwanie, jakim dla USA była groźba rewolucji w Ameryce Południowej, stało się priorytetem polityki zagranicznej tego kraju.” Wstęp do książki Widmo rewolucji. Polityka USA wobec Ameryki Południowej 1961-1968 Fatalski M

Rewolucja na Kubie.

Rewolucja Kubańska Czyli Jak Zniszczyć Dobrobyt?

Zbigniew Krakowski | 10 marca, 2017 | brak komentarzy

Niewiele jest państw, których historia jest tak dobitnym przykładem tego, że pewne systemy polityczne po prostu nie działają. Opisywałem już przykład socjalistycznych reform w Chile, dobrym przykładem jest historia PRL czy Związku Radzieckiego. Jednak spośród wszystkich państw Kuba jest przykładem wyjątkowym. Bo o ile Polska, Rosja czy Chile nie były państwami wyjątkowo silnymi ekonomicznie, to gospodarka Kuby przed rewolucją Castro była istną perełką na tle wszystkich państw iberoamerykańskich. Wystarczyło kilka lat rządów komunistów, aby upadła na dno, z którego być może nigdy się już nie odbije Na początek kilka liczb

Jak wyglądała Kuba w latach pięćdziesiątych? Już sama struktura społeczna może zaskakiwać, gdyż aż 1/3 ludności należała do klasy średniej. Kuba była trzecim na świecie krajem – po Anglii i USA – który zainwestował w nowoczesną technologię, jaką była kolej. O dobrobycie niech świadczy fakt, że PKB Kuby w latach pięćdziesiątych było trzecim co do wielkości na świecie. Kuba była liderem w eksporcie spośród krajów iberoamerykańskich, a jej mieszkańcy mieli więcej samochodów niż mieszkańcy Hiszpanii czy Portugalii. Kubańczycy byli narodem dobrze wykształconym, odsetek analfabetów wynosił jedynie 24%. Bogactwo kraju było zabezpieczone w postaci trzecich co do wielkości zasobów rezerwy walutowej wśród krajów iberoamerykańskich. Wszystko to było efektem działań dwóch polityków: Gerarda Machado, sprawnego polityka i przedsiębiorcę, który nawiązał dobre stosunki z amerykańskimi inwestorami. Jednakże kryzys gospodarczy z 1929 r. i nieuczciwe zagrania polityczne sprawiły, że jego rządy zostały obalone przez generała Fulgencia Batistę w 1933 r.

Tego pana nie lubimy

Batista nie miał jednak dwóch ważnych atutów: poparcia mediów zagranicznych oraz popularności wśród Kubańczyków, stąd jego twarde rządy nie cieszyły się dobrą passą. Te atuty miał z kolei jego przeciwnik: Fidel Castro, który dzięki doskonałej propagandzie oraz wsparciu zagranicznych mediów: Neewsweeka, New York Timesa czy Reader’s Digest rósł w siłę. Gdy na skutek nacisków opinii publicznej USA wycofało się z popierania Batisty w 1958 r., droga do zwycięstwa rewolucji Castro stała się bardzo łatwa, tym bardziej, że zarówno CIA jak i prezydent Eisenhower nie widzieli w nim komunistycznego zagrożenia i ignorowali ostrzeżenia ze strony amerykańskich ambasadorów.

Nie widzę zagrożenia

Rządy Castro od początku nie pozostawiały złudzeń. W trzy miesiące nowy premier zgładził 500 przeciwników politycznych. Rozpoczęły się prześladowania przeciwników politycznych, palenie niebezpiecznych dla reżimu Castro książek i kierowanie się przy wydawaniu wyroków moralnym obowiązkiem, a nie literą prawa. Wkrótce rozpoczęły się typowe dla komunizmu reformy, a

więc w 1959 r. rozpoczęła się reforma rolna, dzięki której 200 tys. osób otrzymało tytuł własności ziemi. Rządy Castro nie miałyby żadnych szans w realiach zdrowej ekonomii, jednak wszystko załatwiało wsparcie ze strony ZSRR. To właśnie Związek Radziecki dostarczał Kubie ropę i kupował cukier po zawyżonej cenie. Było to ogromne finansowe wsparcie, 10 – krotnie przekraczające pomoc amerykańską w ramach Planu Marshalla. W czerwcu 1960 r. znacjonalizowano na Kubie przemysł olejowy, a gdy USA zagroziło sankcjami, Castro znacjonalizował cały amerykański przemysł, co zaowocowało embargem i zerwaniem stosunków dyplomatycznych. 1 grudnia 1961 r. Kuba odkryła karty i zadeklarowała się jako państwo marksistowskie. W odpowiedzi na to Eisenhower upoważnił CIA do rozpoczęcia planów obalenia Castro.

Kryzysy

Kubę od wybrzeży USA dzieli zaledwie 90 mil, co w połączeniu z postępem w technologii atomowej stwarzało realne zagrożenie. To dlatego prezydent Kennedy podjął w 1961 r. decyzję o inwazji w Zatoce Świń, jednak cała akcja była źle zorganizowana i po zaledwie 3 dniach słabo przygotowana armia uchodźców poddała się. Nie był to koniec napięć. W październiku 1962 r. – samolot szpiegowski U2 rozpoznał budowę bazy bomb atomowych na Kubie, co zaowocowało kolejnym konfliktem, jednak tym razem to USA wygrało w dyplomatycznej potyczce.

Upadek

Tymczasem na samej Kubie Castro kontynuował fatalne reformy gospodarcze. W 1968 r. zlikwidowano drobną przedsiębiorczość i skupiono się na produkcji cukru, który kupował ZSRR, przez co kraj szybko zapadł na chorobę holenderską. Ekonomia niegdyś najbogatszego kraju iberoamerykańskiego padała, więc z ZSRR przybyło 10 tys. doradców, przez co Kuba utraciła praktycznie suwerenność gospodarczą. Gospodarka kraju funkcjonowało jedynie dzięki silnemu wsparciu finansowego ze strony ZSRR – w przeliczeniu było to tysiąc dolarów na osobę rocznie, dlatego ogromnym ciosem był upadek bloku sowieckiego. Castro, który stracił głównego sponsora, otwarł Kubę na turystów, inwestorów, pozwolono małym firmom działać. Aby zahamować inflację, pozwolono używać dolara amerykańskiego, jednak szanse na powrót do dobrobytu są wciąż niewielkie.

Wyciągniemy w końcu wnioski?

Kilkanaście lat rządów komunistów na Kubie to nie tylko upadek gospodarczy. To również śmierć blisko 80 tysięcy ludzi, którzy zginęli podczas próby ucieczki z wyspy. To także 16 tysięcy wykonanych egzekucji bez wyroków. Łączna ilość ofiar reżimu mogła wynieść nawet 100 tysięcy osób. Niech to będzie najlepszym podsumowaniem i dowodem na to, że komunizm to zawsze droga donikąd. Zbigniew Krakowski

Meksyk

MASAKRA W MEKSYKU –Lewicowa rewolta. Zdecydowana większość „majowych buntowników” odwoływała się do lewicowych haseł. Głosili, że chcą wstrząsnąć „starym społeczeństwem” i tradycyjną moralnością. Przywódcy rewolty, często dzieci komunistów, socjalistów i liberałów z tzw. Starej Lewicy, sami zaczęli później określać się mianem Nowej Lewicy. Wielu buntowników z '68 później samo współtworzyło polityczny establishment i dziś nadaje ton zachodniej lewicy.

Masakra na placu Trzech Kultur Niezadowolenie z monopartyjnych rządów PRI latem 1968 osiągnęło niespotykaną od lat skalę. Coraz liczniejsze i większe protesty miały związek ze zbliżającymi się igrzyskami w Mexico City (październik '68). Od lipca życie akademickie w stolicy i całym kraju zamarło, a studenci zamiast na sale wykładowe, wyszli na ulice. Ze względu na igrzyska olimpijskie, rządząca partia PRI i prezydent Gustavo Diaz Ordaz przygotowywali się, aby pokazać zagranicznym gościom, że Meksyk jest politycznie stabiliny i ekonomicznie dynamiczny. Tym planom najbardziej przeszkadzały właśnie studenckie protesty. Studenci żądali nie tylko autonomii dla uczelni wyższych, wysuwali też szereg czysto politycznych postulatów: uwolnienia wszystkich więźniów politycznych, dymisji szefa policji, rozwiązania policyjnych jednostek do rozpędzania demonstracji. Szef MSW Luis Echeverría Alvarez zgodził się omówić te sprawy ze studentami, zmienił jednak zdanie, kiedy ci zażądali, aby spotkanie było transmitowane w telewizji. Z tygodnia na tydzień protest studencki zataczał coraz większe kręgi i stawał się coraz bardziej niebezpieczny dla władzy. Pod koniec sierpnia na głównym placu Mexico City zebrało się pół miliona przeciwników rządu. W rządzie zwyciężyła w końcu opcja siłowego rozprawienia się z protestem. Prezydent Diaz Ordaz (znany już wcześniej z brutalnych działań, gdy był szefem MSW) rozkazał armii przejąć kontrolę nad UNAM (największy i najstarszy, bo zał. w 1551 r., uniwersytet w Meksyku) i aresztować liderów buntu. W odpowiedzi, studenci zwołali kolejny wiec – tym razem na Placu Trzech Kultur w stołecznej dzielnicy Tlatelolco. 2 października 1968 zebrało się tam ok. 5000 osób. Wówczas ciężko uzbrojone oddziały wojska i

czołgi otoczyły manifestację. Nad głowami studentów pojawiły się wojskowe helikoptery, zrzucając na stłoczone tłumy race świetlne. Chwilę później zagrzmiały pierwsze wystrzały. Wg jednej wersji, pierwsi zaczęli strzelać żołnierze, wg innej – to byli antyrządowi snajperzy w okolicznych budynkach. Spanikowany tłum natarł na wojskowy kordon, usiłując wydostać się z placu. Żołnierze zareagowali ogniem z broni maszynowej, w ruch poszły bagnety. Wg różnych szacunków, zginęło wówczas od kilkudziesięciu do nawet ponad 400 osób. Dziesięć dni później w tym samym mieście zainaugurowano letnie igrzyska olimpijskie. Grzegorz Kuczyński Źródło: tvn24.pl (http://www.tvn24.pl)

Masakra na placu Trzech Kultur (http://www.tvn24.pl)

Rok 1968 w Ameryce Łacińskiej: wrzenie kontynentu

1968 rok zapisał się na kartach dziejów Praską Wiosną, protestami we Francji, zabójstwem Martina Luthera Kinga czy polskim Marcem. Fale niepokojów społecznych dotarły również do Ameryki Łacińskiej, doprowadzając kontynent do wrzenia...

„Sądzimy, że Meksyk, jak i cała Ameryka Środkowa i Południowa, potrzebuje zmiany. Myślimy, że trzeba przeciwstawić się dominacji Stanów Zjednoczonych i ich wpływom ekonomicznym, politycznym, wojskowym i psychologicznym” – deklarowali studenci podczas wywiadu z Orianą Fallaci zaledwie kilka dni przed wydarzeniami, które w historii Meksyku zapisały się jako la noche de Tlatelolco, „noc Tlatelolco”. W latach sześćdziesiątych latynoskie społeczeństwo przebudziło się z marazmu, „martwe miasto ożyło” – jak pisała Elena Poniatowska. Ameryka Łacińska wrzała, a o tym, jak bardzo gorący politycznie jest to region, miał wkrótce przekonać się cały świat.

Studenci meksykańscy przy spalonym w czasie zamieszek autobusie, lipiec 1968 roku (fot. Marcel·lí Perelló, domena publiczna).

Rok 1968 w Ameryce Łacińskiej: studenci, robotnicy, partyzanci i teologia wyzwolenia

Prolog do latynoskiego 1968 roku był długi. Z jednej strony rosło niezadowolenie wśród społeczeństwa. Przeciwko terrorowi, ograniczaniu wolności, cenzurze czy zbyt niskim płacom protestowano m.in. w Urugwaju, Argentynie, Brazylii czy Meksyku. Z drugiej – swoją działalność rozszerzały oddziały partyzanckie. Cały latynoski świat spoglądał w stronę Kuby, gdzie Fidel Castro zachęcał do tworzenia ruchów partyzanckich. Sam w marcu 1968 roku ogłosił na terenie Uniwersytetu w Hawanie ofensiva revolucionaria – rewolucyjną ofensywę, w ramach której skonfiskowano wszystkie zakłady, które jeszcze znajdowały się w rękach prywatnych właścicieli. To również w Hawanie, w wyniku konferencji w 1966 roku, powstała Organizacja Solidarności Ameryki Łacińskiej, której rolą było wspieranie rewolucyjnych działań.

W latach 1966-1970 ważniejsze ruchy partyzanckie działały w Boliwii (Armia Wyzwolenia Narodowego), Brazylii (Akcja Narodowowyzwoleńcza, Ludowa Awangarda Rewolucyjna, Ruch Rewolucyjny 8 października), Gwatemali (Powstańcze Siły Zbrojne), Kolumbii (Rewolucyjne Siły Zbrojne Kolumbii, Armia Wyzwolenia Narodowego, Ludowa Armia Wyzwoleńcza), Nikaragui (Sandinowski Front Wyzwolenia Narodowego), Urugwaju (Ruch Wyzwolenia Narodowego „Tupamaros”) i Wenezueli (Front Wyzwolenia Narodowego – Siły Zbrojne Wyzwolenia Narodowego, Ruch Lewicy Rewolucyjnej i Czerwony Sztandar). Gdy w 1967 roku zamordowano Che Guevarę, partyzantka nie uznała tego jako kresu swojej działalności, a jako element większej walki, której stawką było wyzwolenie subkontynentu. Popularność zyskiwały partyzantki miejskie, jak Tupamaros w Urugwaju, która swoją nazwę zawdzięczała osiemnastowiecznemu przywódcy buntu przeciwko hiszpańskiemu panowaniu w Peru.

Z kolei w kręgach kościelnych zwolenników zyskiwała łącząca myśl katolicką oraz działalność lewicową teologia wyzwolenia. W 1968 roku, podczas II Konferencji Episkopatu Ameryki Łacińskiej biskupów latynoamerykańskich w Medellin – który docelowo miał za zadanie przystosowanie tamtejszego kościoła do posoborowych reform – hierarchowie latynoamerykańscy wystąpili w obronie praw człowieka, skrytykowali wszechobecny terror oraz niesprawiedliwe warunki ekonomiczne i neokolonializm. O tym, jak silne piętno teologia wyzwolenia odcisnęła na latynoamerykańskiej polityce, może świadczyć fakt, że była jednym z filarów Sandinistowskiego Frontu Wyzwolenia Narodowego, odpowiedzialnego za rewolucję z lat siedemdziesiątych XX wieku w Nikaragui.

Chleba bez igrzysk

Nową siłę zdecydowanie stanowili studenci, szczególnie aktywni chociażby w Meksyku. W tym kraju pierwsze wystąpienia studenckie miały miejsce już w latach 1957-1961. Na uniwersyteckie środowisko stolicy składały się osoby związane z Universidad Nacional Autónoma de México (UNAM, na którym w roku 1966 studiowało 85 tys. osób) Instituto Politécnico Nacional (IPN) czy Universidad Iberoamericana. Jak zauważył Tadeusz Łepkowski:

Ruch studencki, uważający się za integralną część międzynarodowego obozu kontestacji i rewolucji, protestować zaczął w latach 1965-1967 przeciw systemowi i jego pseudorewolucyjnej i zakłamanej frazeologii, przeciw oszustwom i korupcji oraz łamaniu autonomii uniwersyteckiej, narzucaniu rektorów, prześladowaniom niezależnych i postępowych działaczy studenckich.

Żołnierze na ulicy Ciudad de México, lipiec 1968 roku (fot. Marcel·lí Perelló, domena publiczna).

W 1968 roku do pierwszych publicznych protestów doszło w lipcu. Marsze kończyły się na placu Zócalo przed Pałacem Narodowym, gdzie tłum głośno domagał się wyjścia na balkon prezydenta kraju, Gustavo Díaza Ordaza. Elena Poniatowska opisywała, że w tym czasie szkoły stawały się domami, akademikami i jadalniami dla tych, którzy przybyli z odleglejszych rejonów krajów. Rodzice przynosili jedzenie na kampus, kiedy ich dzieci drukowały agitacyjne ulotki.

Aby zachować dyscyplinę na uczelniach Diaz Ortaz wysłał na uniwersytety oddziały wojska. Rok 1968 w Meksyku miał być rokiem Igrzysk Olimpijskich – pierwszych w Ameryce Łacińskiej, które ukazać miały region jako spokojny i kwitnący. Na jakiekolwiek formy niezadowolenia nie było miejsca. W lipcu brutalnie stłumiono wystąpienia studenckie w Tabasco, a w sierpniu w stolicy. W odpowiedzi studenci utworzyli Krajowy Komitet Strajkowy, obejmujący przedstawicieli stołecznych uczelni. Żądali oni m.in. uwolnienia aresztowanych podczas manifestacji studentów, usunięcia odpowiedzialnych za represje szefów policji, odszkodowania dla rodzin zamordowanych studentów czy nawiązania przez władzę publicznego dialogu. Protestujących studentów w stolicy wsparli ich towarzysze spoza miasta Meksyk, spora część nauczycieli akademickich (w tym rektor UNAM Javier Barros Sierra), politycy lewicy oraz intelektualiści.

Meksykański prezydent Diaz Ortaz wita uczestników igrzysk olimpijskich (fot. Behrendt, ze zbiorów Bundesarchiv, Bild 183-F1023-0037-001, opublikowano na licencji Creative Commons Attribution-Share Alike 3.0 Germany).

Rząd na próby dialogu pozostał jednak głuchy, choć nerwowo zerkał w kalendarz – na 12 października zaplanowano wielkie otwarcie igrzysk. W tej sytuacji zadecydowano o zajęciu UNAM przez wojsko, w efekcie czego rektor uczelni podał się do dymisji. Na trzy tygodnie przed Igrzyskami doszło do kolejnego rozlewu krwi – policja zabiła 15 osób oraz aresztowano około dwóch tysięcy osób. Rządowi grunt się jednak palił pod nogami: z jednej strony zakazał manifestacji, z drugiej postanowił podjąć dialog ze strajkującymi. Jednak jakiekolwiek dobre intencje władz okazały się być tylko płonnymi nadziejami.

La noche de Tlatelolco

Do eskalacji przemocy doszło 2 października. Wówczas to studenci zorganizowali manifestację na placu w dzielnicy Tlatelolco. Zebranych na słynnym placu Trzech Kultur ludzi, którzy oczekiwali na przemowy przedstawicieli Komitetu Strajkowego otoczyło wojsko. Do dziś nie wiadomo, z której strony padł pierwszy strzał – od wojska, czy od antyrządowych snajperów, ukrytych w okolicznych budynkach. W wyniku masakry zginęło około 400 osób, a 1000 zostało rannych. Prawie pięćdziesiąt lat po masakrze National Security Archive na Uniwersytecie Jerzego Waszyngtona poinformowało, iż CIA przekazywało meksykańskiemu rządowi dane dotyczące Komitetu Strajkowego.

Ciężki sprzęt wojskowy w czasie manifestacji studenckich w Meksyku (fot. Cel·lí, domena publiczna).

Jeszcze przed masakrą na placu Trzech Kultur, w auli Politechniki Oriana Fallaci przeprowadziła wywiad ze studentami z Komitetu Strajkowego:

Oriana Fallaci: W sposób zamierzony czy też nie wasze manifestacje o mało co nie zakłóciły Igrzysk. Do jakiego stopnia jesteście im przeciwni?

Ernesto: nie jesteśmy przeciwni igrzyskom olimpijskim. Chcemy podkreślić, że wydano na nie niemal trzy miliardy pesos, sumę ogromną i zbędną, jak na kraj, który ma jeszcze tyle potrzeb. Mimo to nie chcemy uniemożliwiać otwarcia igrzysk. Przeciwnie, to, że zbiegły się z naszą walką, jest czymś zupełnie przypadkowym. Byłoby nam na przykład łatwo wysadzić instalacje elektryczne na kampusie uniwersyteckim. Ale nie zrobiliśmy tego.

Socrates: Teraz jest już za późno na zarzuty. Igrzyska zaraz się zaczną i nie pozostaje nam nic innego jako zgodzić się na nie i wykorzystać możliwości z tym związane: obecność dziennikarzy z całego świata. Gdyby nie Igrzyska, nikt by na nas nie zwrócił uwagi. Meksykańscy studenci walczą z rządem, ale potrzeba było siedmiu lat, by informacja o tym wyszła poza nasze granice.

Brazylia i União Nacional dos Estudantes

Studencka wiosna dotarła także do Brazylii, gdzie od 1964 roku panował reżim wojskowy. Tam główną siłą była organizacja studencka działająca pod nazwą União Nacional dos Estudantes. Funkcjonowała od 1937 roku, jednak w 1964 roku, ze względu na zaangażowanie polityczne studentów oraz ich zażyłe kontakty z kościołem, władza zadecydowała o rozwiązaniu stowarzyszenia. Nie przeszkodziło to jednak w działalności – wciąż organizowano nielegalne zjazdy w 1965 roku w Sao Paulo, w 1966 roku w Belo Horizonte i rok później w Campinas. Demonstracje studenckie koncentrowały się wokół problemów z miejscami na uczelniach, programu nauczania czy też polityki rządu. W 1967 roku doszło nawet do wybuchu bomb podłożonych w budynku Ministerstwa Oświaty. Było jasne, że ruch studencki coraz bardziej się radykalizował.

Przełomowym momentem okazał się protest z 28 marca 1968 roku. Młodzież wyrażała w ten sposób swoje niezadowolenie ze względu na zamknięcie jednej ze studenckich stołówek. Z pozoru bezpieczne wystąpienie było jednak czymś groźnym z punktu widzenia policji, która postanowiła spacyfikować manifestację, zabijając jednego ze studentów i raniąc dwudziestkę innych uczestników. Zawrzała cała Brazylia – w Salvatorze, Belo Horizonte, Goianie i Porto Alegre odbyły się tłumne manifestacje, a UNE ogłosiło strajk uniwersytecki.

Studenci opanowali brazylijskie miasta. W Goianii protestujący schronili się w katedrze, w Rio de Janeiro budowali barykady w centrum miasta. Na początku kwietnia doszło jednak do krwawej pacyfikacji i aresztowań, a decyzją gubernatora zawieszono zajęcia na Uniwersytecie w Rio de Janeiro. Dwa miesiące później, 26 czerwca odbyła się pokojowa manifestacja przeciwko brutalności policji. Władze dały na nią zgodę, a obok studentów i pracowników uczelni pomaszerowali w niej intelektualiści, artyści oraz księża. Prezydent Costa e Silva zgodził się także przyjąć delegację studentów, choć odmówił spełnienia jej postulatów: uwolnienia aresztowanych studentów, zaniechania prześladowań policyjnych, zniesienia cenzury w publikacjach o charakterze artystycznym. Jedyne, na co przystał, to poprawa warunków materialnych studentów.

Jeszcze w październiku 1968 roku UNE próbowała przeprowadzić kolejny nielegalny zjazd – doszło jednak do kolejnych aresztowań. Wówczas przywódcy ruchu ogłosili, że odchodzą od drastycznych form walki.

Manifestacja studentów brazylijskich (fot. ze zbiorów Arquivo Nacional, domena publiczna).

Akt wojny rewolucyjnej

Studenci nie byli jednak jedyną grupą, która w oczach władz uchodziła za wichrzycieli porządku. Prezydent Meksyku nie wahał się brutalnie tłumić żądań pracowników. I tak w 1965 roku, kiedy lekarze i personel medyczny domagał się podwyżek i poprawy warunku pracy, 600 lekarzy usunięto ze stanowisk, w stolicy stanu Hidalgo dokonano aresztowań personelu, a w jednym ze szpitali w mieście Meksyk siłą usunięto lekarzy, pozostawiając chorych bez opieki. Do wystąpień dochodziło także na wsi – protestowano przeciwko nadużyciom wielkich właścicieli ziemskich, problemom administracyjnym oraz wstrzymaniu reform rolnych. Protesty te brutalnie były tłumione przez wojsko – przykładowo w sierpniu 1967 roku w Acapulco zginęło 30 protestujących.

W kwietniu 1968 roku doszło do strajku robotników w brazylijskim Contagem, w którym wzięło udział 15 tysięcy protestujących domagających się podwyżek, został on jednak stłumiony przez wojsko. Lepiej zorganizowany strajk wybuchł trzy miesiące później w Osasco, gdzie kilka tysięcy pracowników metalurgii zajęło sześć fabryk. Protest ten spotkał się z szerokim poparciem – wsparł go m.in. biskup pomocniczy Sao Paulo oraz studenci, którzy dorabiali w tamtejszych fabrykach. Zakończeniem strajku zajęła się żandarmeria: 60 osób aresztowano a 600 zwolniono z pracy. Ministerstwo Pracy podjęło także decyzję o przekazaniu tamtejszego związku zawodowego pod zarząd komisaryczny. Pyrrusowym zwycięstwem okazały się także strajki wrześniowe pracowników metalurgii z Rio de Janeiro i Belo Horizonte. Robotnicy wywalczyli wprawdzie podwyżki, ale dokonano również represji.

Policyjna obława na Tupamaros w Montevideo, 1969 rok (domena publiczna).

Niemoc związana z brakiem możliwości pokojowego dialogu doprowadziła do tworzenia się małych, silnie zradykalizowanych grup – miejskiej partyzantki. Napadano na banki, podkładano materiały wybuchowe pod redakcje gazet, porywano polityków.

Gdy w 1969 roku uprowadzono ambasadora Stanów Zjednoczonych, jako warunek stawiając wypuszczenie więźniów politycznych oraz ogłoszenie tekstu tłumaczącego:

porwanie ambasadora reprezentującego w naszym kraju interesy imperializmu stanowi akt wojny rewolucyjnej, nasilającej się z każdym dniem. Jeszcze w tym roku nasza walka wejdzie w stadium gerylasówki na interiorze. Porywając Elbircka chcieliśmy wykazać, że można uderzyć w dyktaturę i system eksploatacji, gdy jest się uzbrojonym i zorganizowanym.

Brazylia nie była jedynym państwem latynoamerykańskim, w którym władza sprawowana była przez reżim wojskowy. W Peru do 1968 roku władza pozostawała w rękach Amerykańskiego Ludowego Sojuszu Rewolucyjnego. Dzień po masakrze na Tlatelolco w Peru doszło do zamachu stanu. Grupa oficerów, dowodzona przez generała Juana Velasco Alvarado obaliła legalnie wybranego prezydenta, Fernando Belaúnde Terry’ego. Z kolei w odpowiedzi na radykalną działalność Tupamaros w Urugwaju – taką jak napaść na Hotel Casino Carrasco i rabunek kilku milionów pesos, wysadzenie radiostacji, porwania polityków – w 1968 roku rząd zadecydował o wprowadzeniu stanu wojennego w tym państwie.

Lata sześćdziesiąte w Ameryce Łacińskiej to jednak nie tylko czas wydarzeń politycznych. Rejon ten ożywa również w inny sposób. W 1967 roku ukazuje się pierwsze wydanie Stu lat samotności Gabriela Garcii Marqueza. W 1968 roku boliwijski reżyser Jorge Sanjinés kręci Yawar mallku, czyli Krew kondora – film traktujący o Boliwijczykach indiańskiego pochodzenia, których kultura została zniszczona przez cywilizację zachodnią. Obraz Sanjinésa jest momentem przełomowym w kinematografii andyjskiej. Natomiast w Urugwaju popularnością cieszyły się filmy zagraniczne: Planeta Małp oraz włosko-algierska Bitwa o Algier – ten drugi film w miesiąc w kinie w Montevideo obejrzało 25 tysięcy widzów, zanim jego wyświetlanie zostało zakazane przez władze wojskowe.

Blizny w świadomości

Pomnik ofiar masakry na placu Tlatelolco (fot. Ralf Roletschek, opublikowano na licencji Free Art License).

12 października 1968 roku prezydent Meksyku podczas otwarcia Igrzysk wypuścił w niebo na znak pokoju dwa białe gołębie. Nic jednak nie było w stanie wymazać z dziejów „nocy Tlatelolco” – jak wydarzenia z dnia 2 października 1968 roku nazwała Elena Poniatowska.

Duch latynoamerykańskiego 1968 nie zakończył się jednak wraz z ostanim dniem tego roku. Część ruchów wygasła, część się zradykalizowała. Lata siedemdziesiąte przyniosą kolejne przewroty i dyktatury – rewolucje nikaraguańską, rządy Pinocheta w Chile oraz rozprawianie się z opozycją polityczną w ramach operacji Kondor.

Pozostała jednak pamięć. Temat burzliwej historii Ameryki Łacińskiej w XX wieku powrócił przy okazji nagradzanej Romy Alfonso Cuarona, w której reżyser odwołuje się do protestów w Meksyku z 1971 roku:

Bez wątpienia masakra w Boże Ciało to blizna w kolektywnej świadomości Meksykanów. Nasz kraj jest pełen blizn. Trzy lata wcześniej miała miejsce masakra studentów na Placu Tlatelolco, a po 1971 roku doszło do kolejnych protestów, gdzie młodzi ludzie domagali się demokratycznych reform. Wtedy zrodziły się zradykalizowane grupy politycznie, a protesty zakończyły się wstąpieniem wielu studentów do partyzantki. Nawet to, co teraz dzieje się w naszej polityce, zmiany – oby na lepsze – są efektem tamtych dramatycznych wydarzeń.

Wydarzenia z 1968 roku z pewnością pozostały takimi bliznami w historii Ameryki Łacińskiej, na trwałe zmieniając świadomość jej mieszkańców.

Bibliografia:

 Alfonso Cuarón o Romie – rozmawiamy z laureatem Oscara o jego najnowszym filmie! [w:] Moviesroom, 13 grudnia 2018 roku [dostęp: 20 czerwca 2019 roku] <[https://moviesroom.pl/publicystyka/wywiady/alfonso-cuaron-o-romie-rozmawiamy-z-laureatem-oscara-o-jego-najnowszym-filmie/]>.

 Dzieje Ameryki Łacińskiej: od schyłku epoki kolonialnej do czasów współczesnych, t. 3, pod red. Ryszarda Stemplowskiego, Książka i Wiedza, Warszawa 1983;

 Fallaci Oriana, 1968: Od Wietnamu do Meksyku, Świat Książki, Warszawa 2018;

 Kula Marcin, Historia Brazylii, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wrocław 1987;

 Krzywicka Krystyna, Teologia wyzwolenia, „Annales Universitatis Mariae Curie-Skłodowska” 1994 , Sectio K, Politologia 1, s. 72-79;

 Llosa Alvar, 1968 en America Latina: Aparición de nuevos actores, „Historia Actual Online” 2009, nr 19, s. 111-128;

 Łepkowski Tadeusz, Historia Meksyku, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wrocław 1986;

 Moreno Teresa, Exigen que el Estado acepte culpa por 1968, „El Universal”, 22.02.2019;

 Nájar Alberto, Matanza de Tlatelolco: qué pasó el 2 de octubre de 1968, cuando un brutal golpe contra estudiantes cambió a México para siempre, BBC.com, 2 października 2018 roku [dostęp: 20 czerwca 2019 roku] <[https://www.bbc.com/mundo/noticias-america-latina-45714908]>;

 Poniatowska Elena, La única protesta estudiantil que terminó en masacre, „El Pais”; 9.05.2018;

 Santana Adalberto, 1968 en la memoria de América Latina y el mundo, „Revista Mexicana de Ciencias Políticas y Sociales” 2018, nr 234, s. 177-199.

Redakcja: Tomasz Leszkowicz

Czytaj więcej: https://histmag.org/Rok-1968-w-Ameryce-Lacinskiej-wrzenie-kontynentu-18954